Κείμενο του συλληφθέντος Ν.Φ. , μέλους της ΑΡΕΝ

Για το επείγον της ανατροπής

(αναδημοσίευση από http://www.barikat.gr)

Κάθε σύγκρουση με το «ατσάλι» του κράτους είναι μια σύνθετη διαδικασία που ωστόσο αποτυπώνει κάθε φορά τις αδυναμίες και τις μεταβολές στο συσχετισμό μεταξύ υποτελών και κυρίαρχων με πολύ απλό τρόπο. Την Πέμπτη η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τα φοιτητικά σχήματα της Αριστερής Ενότητας κατάφεραν να αποτυπώσουν μια τέτοια κατάσταση και να αποκαλύψουν το πρόσωπο ενός καταρρέοντος πολιτικού δόγματος. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και στέλνει σε κάθε περίσταση τους πάνοπλους αστακούς του να το επιβεβαιώσουν.

Μια κινητοποίηση-συγκέντρωση που υπό άλλες συνθήκες και άλλες εποχές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κοινότυπη σήμερα αποκτά νέα χαρακτηριστικά. Ξαφνικά βγαίνει έξω από τα όρια της συνήθειας. Αναβαθμίζεται. Όπως και η καταστολή μαζί της. Η μηδενική ανοχή, που ζούμε στα χρόνια της μνημονιακής κυριαρχίας δεν είναι επιχειρησιακό δόγμα της ΕΛ.ΑΣ. Είναι επίσημη κρατική πολιτική. Είναι απαραίτητος όρος για να -αποπειραθούμε να- ζήσουμε σε ένα περιβάλλον όπου η απαξίωση 12 νεκρών μεταναστών συνιστά θεμιτή κυβερνητική στάση και στον αντίποδα η ανάδειξη των ευθυνών και των υπευθύνων για αυτή τη φρίκη, να θεωρείται ποινικά κολάσιμη.

Δεν ζούμε μια προσπάθεια κατατρομοκράτησης μεμονωμένων ανθρώπων και αγώνων, αλλά έχουμε ολόκληρα κινήματα και πολιτικούς χώρους να στοχοποιούνται και οι συμμετέχοντες, να τιμωρούνται με πολλαπλούς τρόπους.

Η μονοτονία των κυρίαρχων ΜΜΕ ξεπερνά σε προκλητικότητα ακόμα και τις καταθέσεις των «κατατρεγμένων» αστυνομικών που μίλησαν για βία από μεριάς των διαδηλωτών. Πλέον, η είτε υπό όρους, είτε λογοκριμένη, άποψη των υποτελών δεν έχει θέση στην σούπα των «8»,  αντίθετα διακωμωδείται και σερβίρεται, κατακρεουργημένη πάντα με την οπτική που απαιτείται για να δικαιολογείται κάθε στάση και επιλογή του κρατικού μηχανισμού. Ο Βορίδης σήμερα συμπύκνωσε σε λίγες λέξεις το νόημα του αυταρχισμού: «Δεν με νοιάζει τι λέτε εσείς (απευθυνόμενος στη Ζωή Κωνσταντοπούλου), σημασία έχει τι λένε οι θεσμοί της πολιτείας».

Μετάφραση: Δεν με νοιάζει αν ανοίξαν κεφάλια, αν έγιναν προσαγωγές και συλλήψεις άνευ λόγου και αιτίας. Δεν με νοιάζει η πραγματικότητα. Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με την εκδοχή της Αστυνομίας, τόσο χειρότερα για την πραγματικότητα.

Η “βία” της διαμαρτυρίας 50 φοιτητών γίνεται καραμέλα στο στόμα κάθε μνημονιακού προπαγανδιστή την ώρα που η βία των μηχανισμών καταστολής αφήνει σημάδια στο σώμα όσων αγωνίζονται. Δεν το ζήσαμε άλλωστε μόνο την Πέμπτη. Είναι ακόμα νωπές οι δηλώσεις του Πρετεντέρη για τους μετανάστες στο Φαρμακονήσι, τους οποίους πνίξανε μια φορά και έκτοτε πνίγουν κάθε βράδυ που επικρατεί εκκωφαντική σιωπή.

Ζούμε μέρες δύσκολες, αλλά ελπιδοφόρες. Απέναντι στη δίψα για ζωή και αξιοπρέπεια, δεν υπάρχει αντίδοτο. Δεν υπάρχει ούτε η επιλογή της υποταγής.

Υπάρχει μόνο μια σειρά από μάχες που θα πρέπει να δοθούν στο κοινωνικό μέτωπο για να μπορέσουμε να ζήσουμε αλλιώς. Αυτές οι μάχες για τη ζωή, για την αξιοπρέπεια, για την ελευθερία θα καθορίσουν τα επόμενα 20-30 χρόνια. Σε αυτό το μεταίχμιο βρισκόμαστε εμείς και αυτοί.

Για μας δεν μένει άλλος δρόμος από τη νίκη.

Γιατί εμείς δεν θα γίνουμε ποτέ αυτοί που θα συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο από τον ουρανό.

Κείμενο Συμβολής Εγκέλαδου για τη ΓΣ της Τρίτης 28/01

Το τελευταίο διάστημα γίναμε θεατές μιας συντονισμένης προσπάθειας από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, ώστε να μας πείσουν ότι τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας βαίνουν προς επίλυση. Μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση, με μεγάλα τμήματά της να φτωχοποιούνται και να εξαθλιώνονται,όπου το κοινωνικό κράτος όπως το γνωρίσαμε πλέον δεν υφίσταται. Οι δαπάνες για νευραλγικούς τομείς όπως η παιδεία, η υγεία και η ενέργεια μειώνονται συνεχώς, ενώ μεγάλα τμήματα των δημοσίων επιχειρήσεων φιλετοποιούνται και περνούν στα χέρια ιδιωτών. Η ανεργία των νέων έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη και μεγάλο ποσοστό αυτών μεταναστεύει στο εξωτερικό, θεωρώντας ότι δεν έχει μέλλον στην Ελλάδα. Εξαίρεση δε θα μπορούσαν να αποτελούν και οι απόφοιτοι των Πολυτεχνικών σχολών, ενώ, όσοι εργάζονται, δουλεύουν σε εξαιρετικά δύσκολες εργασιακές συνθήκες, με πενιχρούς μισθούς, εξαντλητικά ωράρια, με μπλοκάκια και χωρίς ασφάλιση.

Ενώ, λοιπόν, η ίδια η κοινωνική πραγματικότητα τους διαψεύδει, οι κυβερνώντες προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι οι περικοπές και η πολιτική της λιτότητας και να μας αποπροσανατολίσουν. Σε αυτή την κατεύθυνση, δε διστάζουν να εμπορευθούν το φόβο του κόσμου, παίζοντας για άλλη μια φορά το χαρτί της τρομοκρατίας, με τον πλέον χυδαίο τρόπο. Περίοπτη θέση στην ατζέντα τους συνεχίζει να έχει η λεγόμενη «θεωρία των δύο άκρων», σύμφωνα με την οποία η κοινωνική αντίσταση και η προσπάθεια των υποτελών να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους, χαρακτηρίζεται ως βία και οι φορείς τις ως ακραίοι και εχθροί του δημοκρατικού πολιτεύματος και της ομαλότητας. Σε αυτό το σημείο, ας αναρωτηθούμε: Ποια ομαλότητα επικαλείται η κυβέρνηση; Την ομαλότητα της κοινωνικής εξαθλίωσης; Την ομαλότητα του βιασμού του περιβάλλοντος και της λεηλασίας του φυσικού πλούτου, όπως συμβαίνει στις Σκουριές της Χαλκιδικής; Την ομαλότητα της βίαιης καταστολής (απαγόρευση διαδηλώσεων εν΄όψει της ανάληψης της προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα) και της περιστολής των δικαιωμάτων μας; Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το πρόσφατο περιστατικό της δολοφονίας 12 μεταναστών στα νερά του Αιγαίου, στο Φαρμακονήσι, ήρθε να ξηλώσει το «δημοκρατικό» προσωπείο της κυβέρνησης και να αποδείξει ότι το πραγματικό άκρο είναι μόνο αυτή. Οι πολιτικές της λιτότητας και οι εκφραστές της είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για την κατάσταση αυτή και χρέος μας είναι να αγωνιστούμε για να τους ανατρέψουμε.

ΕΜΠ
Σε μια «ομαλότητα» που το ΕΜΠ υπολειτουργεί εμείς δεν πρόκειται να συνεναίσουμε. Η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του ιδρύματος, καθώς και οι κινητοποιήσεις των φοιτητών, αλλά και των καθηγητών, έδειξαν με τον πιο σαφή τρόπο, ότι είμαστε αποφασισμένοι/ες να υπερασπιστούμε το ίδρυμα και να αντισταθούμε στην υποβάθμιση, διάλυση και ιδιωτικοποίησή του. Η αξιοπιστία και το κύρος του ιδρύματος δεν πλήττονται από εκείνους/ες που αγωνίζονται για την προάσπισή του, αλλά επί της ουσίας, από εκείνους/ες που υπερασπίζονται τις εφαρμοζόμενες μνημονιακές πολιτικές στην εκπαίδευση.

Οι κινητοποιήσεις, τελικά, της πολυτεχνιακής κοινότητας ήταν επιτυχείς. Το υπουργείο αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει, δεσμευόμενο τη μη απομάκρυνση των υπαλλήλων από το ίδρυμα. Στο βαθμό που αυτή η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, είναι απαραίτητο να βρισκόμαστε σε εγρήγορση στην περίπτωση που το υπουργείο δράσει εκδικητικά έναντι των εργαζομένων και δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις του. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να τονισθεί, ότι το πολυτεχνείο, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, λειτουργεί, έστω και προβληματικά, μόνο χάρη στην καλή διάθεση των υπό-διαθεσιμότητα εργαζομένων του, οι οποίοι δουλεύουν εθελοντικά στο ίδρυμα, με περικομμένες αποδοχές.

Εσωτερικός-κανονισμός
Παρ΄ότι το σκέλος των διαθεσιμοτήτων φαίνεται να έχει αποκρουστεί, η επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο συνεχίζεται. Η κατάθεση του Πρότυπου Εσωτερικού Κανονισμού λειτουργίας για τα ΑΕΙ στη σύνοδο των πρυτάνεων στις 26/11 μπορούμε να πούμε ότι θέτει κάποιους ξεκάθαρους στόχους: από τη μία, την δομική αναδιάρθρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και την αποκοπή του πανεπιστημίου από τον μέχρι πρότινος δημόσιο χαρακτήρα του και, από την άλλη, την συνέχιση/εμβάθυνση των αλλαγών στην λειτουργία των ιδρυμάτων στο κομμάτι της διοίκησης. Με βάση τον κανονισμό αυτόν, πιστωτικές μονάδες, σπάσιμο των πτυχίων μας (άρα και όχι κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα), δίδακτρα και είσοδος των επιχειρήσεων στο ΕΜΠ, φαντάζουν πολύ πιθανά στο άμεσο μέλλον. Ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής έχουν φανεί από τις ανακοινώσεις του Συμβουλίου Ιδρύματος, το οποίο κινείται σε μια πλήρως εναρμονισμένη με τον Εσωτερικό Κανονισμό κατεύθυνση. Εμείς στη λογική του νεοφιλελεύθερου πανεπιστημίου, του πανεπιστημίου των αγορών και του πανεπιστημίου των λίγων δε δεχόμαστε να μπούμε! Αντ΄αυτού προτάσσουμε το δικό μας οραματικό πλαίσιο για το πανεπιστήμιο: Το Πανεπιστήμιο των Αναγκών μας. Το πανεπιστήμιο που θα έιναι δημόσιο, δημοκρατικό και δωρεάν. Το πανεπιστήμιο που θα προάγει τη σφαιρική/κριτική γνώση και την έρευνα προς όφελος της κοινωνίας και όχι με κριτήριο το κέρδος. Το πανεπιστήμιο που θα παράγει επιστήμονες με κοινωνικές αναφορές και περιβαλλοντικές ευαισθησίες. Το πανεπιστήμιο που οι φοιτητές θα μπορούν να συναποφασίζουν με τους καθηγητές και τους εργαζόμενους για τα θέματα που τους αφορούν.

Με αυτά τα όνειρα και κινούμενοι από τις ανάγκες των πολλών, δηλώνουμε ευθαρσώς ότι είμαστε διατεθειμένοι να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτή τη νεοφιλελεύθερη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Ο Φ.Σ.Πολ.Μηχ. ΕΜΠ οφείλει να είναι σε μια εγρήγορση προκειμένου να μη βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων και οι φοιτητές να προασπίσουν τα δικαιώματά τους.

Περικοπές-στο-ίδρυμα
Δυστυχώς, το πανεπιστήμιο που ονειρευόμαστε απέχει παρασάγγας από την πραγματική κατάσταση στο ίδρυμα. Αναμφίβολα, όλοι και όλες εντοπίζουμε καθημερινά προβλήματα στη λειτουργία του Πολυτεχνείου που αφορούν τις υλικοτεχνικές υποδομές και τις φοιτητικές παροχές. Πιο συγκεκριμένα, πολλά συγγράματα και σημειώσεις που τυπώνονταν στο Θωμαΐδιο, απαραίτηα για την εκπαιδευτική και εξεταστική διαδικασία, πλέον, δεν παρέχονται δωρεάν και έντυπα στους φοιτητές, οι οποίοι αναγκάζονται να ξοδεύουν αρκετά χρήματα προκειμένου να τα εξασφαλίσουν. Παράλληλα, τα σχεδιαστικά υλικά του πρώτου έτους, που κοστίζουν αρκετά, δεν έχουν ακόμη δοθεί στους φοιτητές, παρά τις διαβεβαιώσεις του προέδρου της σχολής. Να τονισθεί, ότι το ζητούμενο δεν είναι μόνο τα παραπάνω να δοθούν στους φοιτητές, έστω και στο τέλος του εξαμήνου, μιας και είναι εργαλεία χρήσιμα και απαραίτητα για ολόκληρη την εκπαιδευτική διαδικασία, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα. Τέλος, οι δραστικές περικοπές στο ίδρυμα, έχουν φέρει τη σίτιση και τη στέγαση, που είναι αναφαίρετο δικαίωμα των οικονομικά ασθενέστερων συμφοιτητών μας, σε επίπεδο διάλυσης, ενώ υπάρχει τεράστια έλλειψη σε αναλώσιμα υλικά στα εργαστήρια, ακόμη και σε καθηγητικό προσωπικό, μιας και οι κενές θέσεις δεν αναπληρώνονται. Όλα τα παραπάνω, δεν αρκεί να τα διαπιστώνουμε, αλλά οφείλουμε να τα διεκδικήσουμε, μέσα από συλλογικές διαδικασίες (συνελεύσεις ετών, ανοιχτές θεματικές επιτροπές, θεματικές συνελεύσεις).

Ακαδημαϊκό-ημερολόγιο
Ένα από τα θέματα που απασχολούν τον κόσμο της σχολής είναι το ακαδημαϊκό ημερολόγιο. Αρχικά, να τονίσουμε ότι οι φοιτητές πρέπει να διατηρήσουν το δικαίωμά τους στη συνδιαμόρφωσή του. Επίσης, από τη μία, για εμάς είναι δεδομένο, ότι ο νόμος που επιβάλλει ότι η εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει να είναι τουλάχιστον 13 εβδομάδες, έχει τιμωρητικό χαρακτήρα και αποσκοπεί στο να αποθαρρύνει τους φοιτητές από το να κινητοποιούνται. Από την άλλη, όμως, αναγνωρίζουμε, ότι μία πλήρης εκπαιδευτική διαδικασία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε πολύ λιγότερες εβδομάδες. Πρέπει, ακόμη, να έχουμε στο νου μας, ότι η εξεταστική διαδικασία δεν είναι αυτοσκοπός και, άρα, δεν έχει περισσότερη βαρύτητα και σημασία από την εκπαιδευτική. Με αποκλειστική, λοιπόν, ευθύνη της κυβέρνησης και της αρχικά αδιάλλακτης στάσης του υπουργείου, η μη λειτουργία του ιδρύματος κατέστησε αρκετά πυκνό και πιεστικό το χρονοδιάγραμμα. Σε αυτά τα πλαίσια, λοιπόν, θεωρούμε ότι ο σύλλογος πρέπει να κινηθεί σε μια κατεύθυνση, που, αφενός, δε θα περιορίζεται στις 13 εβδομάδες που επιβάλλει ο νόμος διαμαντοπούλου (και που ήδη δεν τηρείται σε πολλές σχολές του ΕΜΠ), αλλά, αφετέρου, θα προσβλέπει σε μια σωστά ακαδημαϊκά εκπαιδευτική διαδικασία που δε θα εντατικοποιεί την καθημερινότητα στη σχολή και σε μια ανθρώπινη χειμερινή εξεταστική διάρκειας τουλάχιστον 4άρων εβδομάδων, σε συνεργασία και συνδιαμόρφωση και με τους καθηγητές της σχολής.

Αν κάτι αντλούμε από τις κινητοποιήσεις της πολυτεχνειακής κοινότητας, εκτός από τις πλούσιες εμπειρίες και τα βιώματά μας με τους εργαζόμενους, αυτό σίγουρα είναι η πεποίθηση και η αισιοδοξία ότι οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να κερδίσουν! Για αυτό, καλούμε όλο τον κόσμο της σχολής να αντιληφθεί, ότι ο συλλογικός δρόμος είναι ο μοναδικός που μπορεί να εξασφαλίσει και να υπερασπιστεί τα δικαιώματά μας!

  ΜΗ ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ ΤΟΝ ΑΤΟΜΙΚΟ ΔΡΟΜΟ!
ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ!
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ!

Διεκδικούμε:

• Καμία εφαρμογή του Εσωτερικού Κανονισμού και της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης συνολικότερα.
• Άμεση παροχή των σχεδιαστικών υλικών και των απαραίτητων σημειώσεων σε όλα τα μαθήματα.
• Κάλυψη των υλικοτεχνικών αναγκών του ιδρύματος, καθώς και των ελλείψεων  σε καθηγητικό προσωπικό
• Δωρεάν σίτιση στέγαση για τους φοιτητές του ιδρύματος.

Προτείνουμε:

• Ανθρώπινη χειμερινή εξεταστική διάρκειας τουλάχιστον 4άρων εβδομάδων.
• Διασφάλιση εξέτασης εαρινών μαθημάτων για όλους με τρόπο ώστε να μην αλλοιώνεται το πρόγραμμα των χειμερινών μαθημάτων.
• Θέσπιση συνελεύσεων ετών και ανοιχτές επιτροπές για τη συλλογική επίλυση των προβλημάτων στην εκπαιδευτική διαδικασία.
• Συντονισμός με τους εργαζόμενους του ιδρύματος σε πιθανές επόμενες κινητοποιήσεις τους.
• Επόμενη ΓΣ ανάλογα με τις εξελίξεις αναφορικά με τους εργαζόμενους του ΕΜΠ και τους εσωτερικούς κανονισμούς

Γενική Συνέλευση την Τρίτη 28/01 στις 12:30 στο αμφ.1,2

Την Πέμπτη 24/01 υπερψηφίστηκε ΔΣ του συλλόγου για διεξαγωγή ΓΣ την Τρίτη 28/1 και ώρα 12:30 στο αμφ. 1,2. Η ΔΑΠ για μία ακόμα φορά εκμεταλλευόμενη την απουσία καταστατικού του συλλόγου δεν αναγνώρισε τις 230 περίπου υπογραφές μελών του συλλόγου (αριθμός μεγαλύτερος και από την απαρτία και από τις ψήφους του πλαισίου της ΔΑΠ που υπερψηφίστηκε στην τελευταία ΓΣ) που ζητούσαν τη διεξαγωγή ΓΣ την Τρίτη, αλλά υπέγραψε γιατί έχουμε να συζητήσουμε λέει για τη διεξαγωγή της εξεταστικής, ενώ μια βδομάδα πριν έλεγε ότι δε χρειάζεται ο σύλλογος να συζητήσει τίποτα. Για εμάς η επόμενη ΓΣ είναι ευκαιρία για όλους και όλες μας να συζητήσουμε ως σύλλογος για την οριακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ΕΜΠ και η Σχολή μας με την έμπρακτη πλέον υποβάθμιση των σπουδών μας (βλ. σχεδιαστικά, σημειώσεις Θωμαϊδίου, ανεπαρκή μαθήματα), για τις εξελίξεις σε σχέση με του εργαζόμενους του ΕΜΠ των οποίων το μέλλον στο ίδρυμα δεν έχει διασφαλιστεί, για τις διαδικασίες του συλλόγου μας και πως αυτές αντιμετωπίζονται από δυνάμεις που λειτουργούν ως άλλοθι της κυβέρνησης και της πολιτική της στις σχολές, για την αυξανόμενη καταστολή και τη συνέχιση της πολιτικής λιτότητας ενάντια στην πλειοψηφία της κοινωνίας και πάνω σε αυτά τα ζητήματα να λάβουμε αποφάσεις ώστε να διεκδικίσουμε όσα μας ανήκουν…

Ανακοίνωση της ΑΡΕΝ ΦΛΣ για την απόρριψη της υποψήφιας κοσμήτορος από το Συμβούλιο Ιδρύματος του ΕΚΠΑ

Ο τρόπος με τον οποίο το Συμβούλιο Ιδρύματος του ΕΚΠΑ αποφάσισε να απορρίψει την μόνη υποψηφιότητα της Ε. Καραμαλέγκου για τη θέση της κοσμήτορος στη Φιλοσοφική Σχολή, αποτελεί μια συνέχεια τόσο της όλης λογικής για το πανεπιστήμιο, που εισάγει ο νόμος Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, όσο και του τρόπου με τον οποίο συγκροτήθηκε το ΣΙ, μέσα από διαδικασίες πλήρως απονομιμοποιημένες και διάτρητες. Η απόφαση αυτή, πέρα από θέματα νομιμότητας για το ποιες είναι οι αρμοδιότητες του ΣΙ, προκαλεί και οργή αφού απέρριψε μια υποψηφιότητα όχι λόγω έλλειψης προσόντων αλλά διότι αρνήθηκε να παραχωρήσει δήλωση μετάνοιας για την εναντίωσή της στο νόμο. Για λόγους δηλαδή πολιτικών φρονημάτων.

 

Στην κυρίαρχη αφήγηση βέβαια η ύπαρξη οποιασδήποτε πολιτικής τοποθέτησης εντός του πανεπιστημίου, πέρα από αυτήν της επιχειρηματικότητας και των συμφερόντων της αγοράς, δεν είναι απλά περιττή αλλά και κάτι το οποίο θα πρέπει να εκδιωχθεί. Ακόμα περισσότερο οποιαδήποτε φωνή αντίστασης στα σχέδια τους, αγώνα και ελευθερίας θα πρέπει να κατασταλεί προκειμένου να εμπεδωθεί το ιδεολόγημα «του νόμου και της τάξης», το οποίο έχει μετατραπεί σε βασικό εργαλείο για την κυβέρνηση. Γιατί κατά τ’ άλλα το success story δεν αποδίδει. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του αγώνα των εργαζομένων του ΕΚΠΑ για τις ζωές τους αλλά και την προάσπιση του χαρακτήρα του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου και του τρόπου με τον οποίο κατασυκοφαντήθηκε απ την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της αλλά και της επίθεσης που δέχτηκε το αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο στην ΑΣΟΕΕ απ τις πρυτανικές αρχές. Ακριβώς αυτήν την αντίληψη φέρουν τόσο τα Σ.Ι. ως δομές όσο και οι άνθρωποι που τα απαρτίζουν και τέτοιοι μόνο άνθρωποι είναι «ικανοί» να στελεχώσουν και την υπόλοιπη διοίκηση.

 

Μέλημά μας δεν είναι μόνο να υπερασπιστούμε τα όποια κεκτημένα δημοκρατικής λειτουργίας κόντρα στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη για τη γνώση και το ρόλο των πανεπιστημίων. Η επέμβαση αυτή από μεριάς του ΣΙ προφανώς είναι και μια προσπάθεια κανονικοποίησης της λειτουργίας τους και του αυταρχικού μοντέλου διοίκησης. Τα ΣΙ όμως θα κληθούν άμεσα να επικυρώσουν και τους πρότυπους εσωτερικούς κανονισμούς λειτουργίας των ιδρυμάτων μέσω της σύστασης του νέου Οργανισμού. Οι κανονισμοί αυτοί προβλέπουν μέσα σε άλλα και το σπάσιμο των ενιαίων πτυχίων, την εισαγωγή κύκλων σπουδών, την επιβολή διδάκτρων και την ουσιαστική κατάργηση των συγγραμμάτων. Ακόμα λοιπόν κι αν οι δεσμεύσεις του υπουργείου για επαναπρόσληψη των εργαζομένων είναι πραγματικές, είναι σίγουρο ότι το κόστος θα μετακυλήσει στις πλάτες των φοιτητών. Θα πρέπει λοιπόν το αγωνιστικό δυναμικό εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας να διευρυνθεί και να αναπτυχθεί σε ένταση.

 

Καθοριστικός βέβαια παράγοντας είναι αυτός της συγκρότησης ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος που θα μπορεί και να επανορίζει με θετικό τρόπο το πανεπιστήμιο στη σκοπιά των αναγκών μας και αυτών της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σε αυτή τη διαδικασία θεωρούμε απαραίτητο τον εκδημοκρατισμό των διαδικασιών του κινήματος στον άξονα της συμμετοχής. Επίδικο ακόμα αποτελεί η διαμόρφωση μιας καθημερινότητας εντός των σχολών που θα συγκρούεται με τον ατομικό δρόμο και την εντατικοποίηση, θα ιεραρχεί ψηλά τη συλλογικότητα, θα συνδέεται με την κοινωνία, τις ανάγκες της και τους πολύμορφους αγώνες που δίνει και θα φέρει τα σπέρματα της νέας κοινωνικής οργάνωσης που επιθυμούμε και ενός δημοκρατικού μοντέλου για μια κοινωνία χωρίς μνημόνια, ρατσισμό, σεξισμό και φασισμό. Θα πρέπει λοιπόν πέρα απ τη συνέχιση των αγώνων που έχουμε δώσει το προηγούμενο διάστημα (εναντίωση στο νόμο και τα ΣΙ, σχέδιο Αθηνά, απεργία εργαζομένων), να καταφέρουμε να τους συνδέσουμε με το συνολικό κίνημα ανατροπής.

 

από ΑΡιστερή ΕΝότητα Φιλοσοφικής

ΓΙΑ ΤΟ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ…

Την πρώτη εβδομάδα της χρονιάς ανακοινώθηκε από τη Σύγκλητο η διαμόρφωση του ακαδημαϊκού ημερολογίου για το τρέχον ακαδημαϊκό έτος 2013-14. Ένα ακαδημαϊκό ημερολόγιο το οποίο μετά από ένα, ομολογουμένως, πιεστικό πρόγραμμα τελειώνει την 1^η του Αυγούστου. Όλ\οι και όλες μας περιμέναμε ότι λόγω της έναρξης των μαθημάτων στις 2 Δεκεμβρίου σίγουρα θα καθυστερούσε η λήξη της εαρινής εξεταστικής. Είναι όμως το πραγματικό πρόβλημα το πιεσμένο ακαδημαϊκό ημερολόγιο ή μήπως το επίδικο είναι διαφορετικό?

Μια εύκολη απάντηση είναι αυτή που έδινε η ΔΑΠ στις συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων του ΕΜΠ, κατά την προηγούμενη περίοδο, όπου το ίδρυμα τελούσε υπό κινητοποίηση ενάντια στην εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας στους εργαζόμενους του ιδρύματος. Τι μας έλεγαν οι ΔΑΠίτες τότε; Ότι οι κινητοποιήσεις πρέπει να σταματήσουν γιατί θα χάσουμε την ομαλότητα της διδασκαλίας και του προγράμματος μαθημάτων, ακόμα κι αν το πισωγύρισμα αυτό ήταν βέβαιο ότι θα κατέληγε στην απόλυση των εργαζόμενων και στην υπολειτουργία του ΕΜΠ. Αλήθεια, ας αναλογιστούμε, για ποια ομαλότητα γίνεται λόγος? Την ακαδημαϊκή ομαλότητα από την στιγμή που το ΕΜΠ κινδύνευε (και κινδυνεύει ακόμα) με την κατάργηση του 50% των θέσεων των διοικητικού προσωπικού, με την υποστελέχωση και υποβάθμιση των εργαστηρίων και γενικότερα των υποδομών του ή για την ομαλότητα της εφαρμογής των μνημονιακών επιταγών?  Και τώρα, που το ημερολόγιο καταρτίστηκε, οι ευθύνες για τους ΔΑΠίτες, φανταζόμαστε, είναι προφανείς: φταίνε οι «βολεμένοι» εργαζόμενοι που έκαναν κινητοποιήσεις για να μην απολυθούν, φταίνε οι φοιτητικοί σύλλογοι που, με τη στάση τους να στηρίξουν τους εργαζόμενους, ώστε να υπερασπιστούν το δημόσιο αγαθό της Παιδείας, προέβησαν σε κινητοποιήσεις μέσω των αποφάσεών τους. Ας εξετάσουμε όμως την κατάσταση…

Ποιες είναι οι πραγματικές ευθύνες?

Κατά τη γνώμη μας η απάντηση έχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζει η κυβέρνηση και η πολιτική της την τριτοβάθμια εκπαίδευση και συγκεκριμένα:

1. Συνεχίζεται η πολιτική της λιτότητας, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και της παιδείας, που άγγιξε με το πιο ξεκάθαρο τρόπο τα ΑΕΙ μέσω του μέτρου της διαθεσιμότητας των διοικητικών τους υπαλλήλων. Μια πολιτική που έχει σαν απώτερο στόχο να υποβαθμίσει τα δημόσια πανεπιστήμια προς όφελος των αναδυόμενων ιδιωτικών κολλεγίων, μια πολιτική που θέλει να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε επιχειρήσεις με δίδακτρα και υποβαθμισμένα προγράμματα σπουδών.
2. Η απαράδεκτη στάση του υπουργείου, που επέλεξε να ασχοληθεί με το ζήτημα μετά από 2 ολόκληρους μήνες μαχητικών κινητοποιήσεων, σε ΕΜΠ και ΕΚΠΑ, φοιτητών, εργαζόμενων και καθηγητών, για την υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου μόνο, προκειμένου να εκβιάσει καταστάσεις υποχώρησης των εργαζόμενων, ώστε να υλοποιηθούν τα μνημονιακά μέτρα της διαθεσιμότητας. Ήταν χαρακτηριστική η προσπάθεια της κυβέρνησης μέσω των «αντικειμενικών» ΜΜΕ, αλλά και της ΔΑΠ να εκβιάσουν για την απώλεια του εξαμήνου, προκειμένου να προάγουν τον κοινωνικό διχασμό (πάγια τακτική) και να στρέψουν την κοινή γνώμη και τους φοιτητές ενάντια στους εργαζόμενους, γεγονός που δε το κατάφεραν σε καμία περίπτωση, αφού οι περισσότεροι φοιτητές κατανοούν ότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί, ότι το επίπεδο σπουδών που είχαμε μέχρι πρότινος, θα συνεχίσει να υπάρχει υπό τις παρούσες συνθήκες.
3. Ο νόμος Διαμαντοπούλου που ορίζει ότι πρέπει να γίνουν 13 βδομάδες μάθημα οπωσδήποτε (επιχείρημα και της ΔΑΠ) αποτελεί ακριβώς μια διάταξη που έχει ως σκοπό να αποτελεί τεχνητό εμπόδιο στις κινητοποιήσεις στα ΑΕΙ και να τιμωρεί τους φοιτητές που προβαίνουν σε κινητοποιήσεις. Το εξάμηνο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι 11 βδομάδες χωρίς να υποβαθμίζεται η ακαδημαϊκή δόμηση των σπουδών (εφόσον στα περισσότερα μαθήματα η ύλη μπορεί να ολοκληρωθεί σε αυτό το χρονικό διάστημα) και οι εβδομάδες που περισσεύουν να αξιοποιηθούν για να παραμείνουν οι εξεταστικές 4 εβδομάδες. Θεωρούμε ότι σε κάθε περίπτωση οι καθηγητές της σχολής σε συνεργασία με τον φοιτητικό σύλλογο θα πρέπει να αποφασίζουν για το πώς θα καταρτιστούν τα εξάμηνα και οι εξεταστικές.

Τελικά, για εμάς, η απάντηση είναι ότι το πραγματικό επίδικο είναι η δημόσια και δωρεάν παιδεία, ένα αγαθό κεκτημένο με πάμπολλους αγώνες και θυσίες, που τα τελευταία χρόνια φθίνει σε όλες του τις βαθμίδες. Μπροστά σε αυτή την υπονόμευση της ζωής μας θεωρούμε μονόδρομο τον αγώνα και την συνεχή διεκδίκηση όσων προσπαθούν να μας στερήσουν. Βέβαια γνωρίζουμε ότι οι αγώνες συνεπάγονται θυσίες, για αυτό και τα μέσα πάλης είναι υπό συνεχή αμφισβήτηση. Όμως, σε μια κατάσταση διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας και συγκρούσεων, είναι δίχως νόημα η υπεράσπιση, σε πρώτο επίπεδο, της ομαλότητας των εξαμήνων στις σχολές και σε δεύτερο επίπεδο, των κεκτημένων. Σε καταστάσεις ακραίες, όπως η παρούσα, αναγνωρίζουμε και αποδεχόμαστε τις θυσίες με ρεαλισμό, καθώς, δίχως αγώνα, δίχως καθημερινή αμφισβήτηση, θα γίνουμε θεατές μιας κοινωνίας σε ασταμάτητο κατήφορο.

ΥΓ: Από την πρόσφατη ανακοίνωση του Συμβουλίου Ιδρύματος της 5^ης Ιανουαρίου νιώσαμε αφενός επιβεβαιωμένοι/ες και αφετέρου χαρούμενοι/ες. Από τη μία, έγινε πλέον καταφανές, αυτό που ήδη τονίζαμε από τις πρώτες προσπάθειες αναδιάρθρωσης του πανειστημίου: ότι, δηλαδή, το Σ.Ι. δεν είναι τίποτα άλλο, παρά εγκάθετα στοιχεία, που προσπαθούν με κάθε κόστος να επιβάλλουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των μνημονίων και της λιτότητας στο ίδρυμα. Από την άλλη, όμως, το ότι το ύφος της ανακοίνωσης είναι γνωμοδοτικού και επ΄ουδενί αποφασιστικού χαρακτήρα, δηλώνει ότι το Σ.Ι. δεν χαίρει καμίας νομιμοποίησης στην πολυτεχνειακή κοινότητα. Και, αυτό, αν μη τι άλλο, είναι νίκη των αγωνιζόμενων κομματιών του ιδρύματος και πρέπει να νιώθουμε όλοι και όλες περήφανοι/ες για αυτό και να αντλούμε δύναμη για τη συνέχεια.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ!

                                ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ!