ΠΑΙΔΕΙΑ: ΠΡΟΝΟΜΙΟ Ή ΔΙΚΑΙΩΜΑ; ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΔΕ ΜΑΣ ΧΩΡΟΥΝ!!!

Υπάρχει άραγε κανείς  που ακόμα δεν νοεί να παραδεχτεί το προφανές, δηλαδή τις καταστροφικές συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής στα πανεπιστήμια; Μήπως δεν είναι ήδη τόσο εξώφθαλμη η υποβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων; Τα ιδρύματα πλέον αδυνατούν να εκπληρώσουν  τις υποχρεώσεις τους, ύστερα από τη μειωμένη κρατική χρηματοδότηση, αλλά και του κουρέματος των αποθεματικών τους, συγγράματα περικόπτοναι, σίτιση και στέγαση βρίσκονται στον «αέρα», μέλη του διδακτικού προσωπικού είναι απλήρωτα, ενώ ορισμένοι εργαζόμενοι κινδυνεύουν ακόμη και  με απολύσεις.

Όλα τα παραπάνω εξυπηρετούν ξεκάθαρα το πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο δόγμα που θέλει την παιδεία προνόμιο για λίγους και έρμαιο των ορέξεων της αγοράς και του κεφαλαίου. Είναι το δόγμα εκείνο, που ταγμένο στην εξάλειψη κάθε δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου, έχει φέρει τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας (φοιτητές, εργαζομένους, διδάσκοντες) αντιμέτωπα με το επικαιροποιημένο νόμο/έκτρωμα Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου. Οι διατάξεις-κόλαφος του νομοσχεδίου δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους: διοίκηση, οργάνωση σπουδών, χρηματοδότηση προς το φοιτητή και το ίδρυμα, καθηγητικές βαθμίδες, άσυλο….

Οι διατάξεις πιο αναλυτικά είναι οι ακόλουθες: 

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ή Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ?

Βρισκόμαστε ίσως στην πιο κρίσιμη συγκυρία για το ΕΜΠ και γενικότερα για την Παιδεία. Τα συμβούλια διοίκησης έχουν εκλεγεί στα περισσότερα πανεπιστήμια σε όλη την Ελλάδα και το Υπουργείο έχει μπει σε μια τροχιά εφαρμογής του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου. Οι αγώνες φοιτητών-καθηγητών-εργαζομένων κατάφεραν να εμποδίσουν σε πρώτη φάση την εκλογή των Συμβουλίων και παρά τις προσπάθειες (π.χ. κατάληψη του server στο ΕΚΠΑ) η ηλεκτρονική ψηφοφορία έγινε από μερίδα καθηγητών που ακολουθούν τις επιταγές του  Υπουργείου, αλλά και ύστερα από εκβιασμούς στους περισσότερους. Έτσι και στο ΕΜΠ ύστερα από μια σειρά παραστάσεων διαμαρτυρίας ο Πρύτανης έστρεψε την πλάτη του στη θέληση της πλειοψηφίας της πανεπιστημιακής κοινότητας και ύστερα από ένα κλειστό πρυτανικό συμβούλιο όρισε πραξικοπηματικά τις εκλογές των Συμβουλίων Διοίκησης του ΕΜΠ τη Δευτέρα 3/12 και επαναληπτική την Τρίτη 4/12.  Γιατί όμως φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενοι αγωνιζόμαστε για να τα εμποδίσουμε;

Τα Συμβούλια Διοίκησης είναι η δικλείδα που θα επιτρέψει στο Υπουργείο να εφαρμόσει τον νέο νόμο, δημιουργώντας μια νέα αντιδημοκρατική μορφή διοίκησης που εισάγει εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες (βλ. managers) και αποκόβει την πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας από τη λήψη των αποφάσεων και περισσότερο τους φοιτητές.

Τι άλλο φέρνει όμως ο νέος νόμος;

• Κατακερματίζει τα πτυχία και τα επαγγελματικά δικαιώματα, δημιουργώντας κύκλους σπουδών (3+2 χρόνια με δίδακτρα στα +2) και εισάγοντας τις πιστωτικές μονάδες. Ο κάθε πτυχιούχος θα έχει ένα φάκελο ατομικών προσόντων, θα αναγκάζεται να διαπραγματεύεται μόνος του με τον εργοδότη (αποκλείεται κάθε έννοια συλλογικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας).
• Εισάγει επιχειρηματικές λογικές στην εκπαίδευση, μειώνοντας την κρατική χρηματοδότηση. Ανοίγει ο δρόμος για ιδιωτικές χορηγίες άρα στην εμπορευματοποίηση της γνώσης με συνέπειες στην ποιότητα των σπουδών μας, αλλά κυρίως περικοπή της φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα) άρα το κόστος της μετακυλίεται στους φοιτητές.

Όλα τα παραπάνω είναι η έκφανση της μνημονιακής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια αφού ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου διέπεται πλήρως από τις ίδιες λογικές που εφαρμόζονται με τα Μνημόνια σε όλη την κοινωνία. Ωστόσο, η επίθεση στην δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση γίνεται πλέον και ευθέως. Μέσα στο Μνημόνιο 3 (μαζί με όλα τα αντεργατικά μέτρα και τις μειώσεις μισθών) ψηφίστηκε και η ισοτίμηση των πτυχίων των δημόσιων ΑΕΙ με αυτά των κολλεγίων σε όλα τα επίπεδα, διαγράφοντας εν μια νυκτί τους αγώνες των συμφοιτητών μας  το 2006. Η μάχη για την μη αναθεώρηση του άρθρου 16 και τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων (που θα δώσουν τη δυνατότητα στους προνομιούχους της κοινωνίας να σπουδάζουν υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα το δημόσιο πανεπιστήμιο) θάφτηκε κάτω από το χαλί, διαγράφοντας ταυτόχρονα τη συλλογική αντίθεση ενάντια στην υποβάθμιση της παιδείας!

Τέλος, το Υπουργείο βάζοντας σε τροχιά το σχέδιο «Αθηνά» κλείνει και συγχωνεύει 150 ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη την Ελλάδα μειώνοντας τον αριθμό των εισακτέων, απολύοντας διοικητικό και εκπαιδευτικό προσωπικό και φυσικά μειώνοντας κι άλλο τη χρηματοδότηση στα νέα τεράστια Ιδρύματα που θα δημιουργηθούν.  Ήδη οι διοικητικοί εργαζόμενοι έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις ώστε να αρθούν οι απολύσεις συναδέλφων τους.

Είναι, λοιπόν, ολομέτωπη η επίθεση  που  δέχεται το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο με την νεοφιλελεύθερη συγκυβέρνηση να επιθυμεί να απαξιώσει τη δημόσια εκπαίδευση. Είναι ανάγκη η συστράτευση φοιτητών-καθηγητών-εργαζόμενων ώστε να υπερασπισθεί το δικαίωμα στη μόρφωση. Είναι ανάγκη η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής με τα Πανεπιστήμια ενεργά στους κοινωνικούς αγώνες. Είναι ανάγκη όλων μας να συζητήσουμε, να συνδιαμορφώσουμε και να αντισταθούμε συλλογικά παίρνοντας μέρος στη  Γενική Συνέλευση   του Συλλόγου την Παρασκευή 30/12 ώρα 12:30 στο αμφ. 1,2.

Δεν θα γίνουμε η χαμένη γενιά! Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!

Ισότιμα τα πτυχία Κολεγίων και ΑΕΙ-ΤΕΙ… Ο αγώνας πρέπει να ξαναρχίσει…

Τι κι αν δόθηκαν και έχουν δοθεί μεγάλες μάχες του φοιτητικού και της κοινωνίας για να μην ανοίξει ο δρόμος για την ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση (κίνημα του 06-07 ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16), ο μονόδρομος του νεοφιλελευθερισμού ότι τα πάντα εμπορεύονται νομοθέτησε ότι τα κολέγια πλέον αναγνωρίζονται ως ισότιμα των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Ξεκάθαρη παραβίαση του άρθρου 16, ξεκάθαρη θέληση για ολοκληρωτική υποβάθμιση του δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστημίου σε συνδυασμό με την περικοπή δαπανών που έχει καταστήσει τα ιδρύματα να λειτουργούν οριακά.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να καθησυχάζουμε όπως μας καλούν να κάνουμε οι καθεστωτικές παρατάξεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, οι οποίες παρουσιάζουν μια εικόνα ενός Πανεπιστημίου με ελάχιστα προβλήματα, τα οποία θα τα επιλύσουν αυτές για εμάς. Ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε ενάντια στην υποθήκευση του μέλλοντός μας, να γίνουμε κομμάτι του αγώνα της κοινωνίας για τα δημόσια αγαθά, για τη συνολική ανατροπή.

Πιο αναλυτικά:

http://www.antinews.gr/2012/11/21/190833/

Γάζα: Βόμβες για ψήφους

Του Γιάννη Αλμπάνη

Η πλήρης στήριξη του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και την ΕΕ ανοίγει το δρόμο στην όξυνση της πολεμικής αναμέτρησης. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, επιστρατεύονταν 75.000 Ισραηλινοί έφεδροι κάτι που πιθανότατα αποτελεί προοίμιο των χερσαίων επιχειρήσεων. Την ίδια στιγμή, οι δυνάμεις του Άσαντ συνεχίζουν το βομβαρδισμό του Παλαιστινιακού προσφυγικού στρατοπέδου Γιαρμούκ στη Δαμασκό
Η προεκλογική εκστρατεία για τις Ισραηλινές βουλευτικές εκλογές της 22ης Ιανουαρίου δεν ξεκίνησε με κάποια δημόσια συγκέντρωση, αλλά με έναν καινούργιο πόλεμο εναντίον της Γάζας. Όπως είχαν πράξει οι ομόλογοί του στις προεκλογικές περιόδους του 1955, του 1961, του 1981, του 1996 και του 2009, ο Νετανιάχου κάνει την πολεμική επιλογή εκτιμώντας ότι με μια εθνική κρίση θα προσποριστεί τα μέγιστα εκλογικά οφέλη: υπό τους ήχους των αντιαεροπορικών σειρήνων οι Ισραηλινοί θα τρομοκρατηθούν και θα συσπειρωθούν γύρω από την ατσαλένια γροθιά της ηγεσίας τους. Πρόκειται βέβαια για μνημείο κυνισμού, για αποθέωση του πολιτικού αμοραλισμού, για αδιάψευστο τεκμήριο του πόσον έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη ζωή στην εποχή μας. Εξόχως χαρακτηριστικό της στενής σύνδεσης αυτού του πολέμου με την πολιτική επικοινωνία είναι και το ότι η κήρυξη του αναγγέλθηκε όχι με επίσημη ανακοίνωση του Νετανιάχου, αλλά από το… λογαριασμού του twitter του εκπροσώπου Τύπου του Ισραηλινού στρατού (@IDFSpokesperson). Ίσως να είναι οι 140 πιο αιματοβαμμένοι χαρακτήρες στην Ιστορία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Σαθρές δικαιολογίες του Ισραήλ

Οι δικαιολογίες που προβάλλει το Ισραήλ για την επίθεση στη Γάζα δεν μπορούν να αντέξουν σε σοβαρή κριτική. Είναι πραγματικά αστείο να χρησιμοποιείται η επίθεση του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σε ένα στρατιωτικό τζιπ ως σοβαρή δικαιολογία για τη δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή της Χαμάς Άχμεντ Τζαμπάρι και το μπαράζ των αεροπορικών βομβαρδισμών. Από το 2009, η Χαμάς έχει σεβαστεί την εκεχειρία με το Ισραήλ και οι όποιες επιθέσεις άλλων μικρότερων οργανώσεων (Ισλαμική Τζιχάντ, Λαϊκό Μέτωπο, Λαϊκές Επιτροπές Αντίστασης κ.ά.), τις οποίες η Χαμάς δεν κατάφερε ή δεν θέλησε να καταστείλει, μπορεί να παρενοχλούν ή και σπάνια να έχουν θύματα, σε καμιά περίπτωση όμως δεν συνιστούν στρατηγική απειλή για μια από τις πιο ισχυρές στρατιωτικές μηχανές του πλανήτη. Πόσο μάλλον όταν αυτή η στρατιωτική μηχανή επιμένει να στραγγαλίζει τη Γάζα κατά κατάφωρη παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας. Στην πραγματικότητα, τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από τον προηγούμενο πόλεμο, η Χαμάς απέδειξε ότι μπορεί να τηρεί τις (άτυπες) συμφωνίες εκεχειρίας με το Ισραήλ.

Πέρα όμως από τις αρχικές σαθρές δικαιολογίες, με την έναρξη των εχθροπραξιών, ο Ισραηλινός προπαγανδιστικός μηχανισμός επιχειρεί να αντιστρέψει εκ νέου την πραγματικότητα παρουσιάζοντας το Ισραήλ ως θύμα Παλαιστινιακή επίθεσης. Παρά το ότι οι Παλαιστινιακές ρουκέτες έχουν πια πιο μεγάλο βεληνεκές, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με τη δύναμη πυρός των υπερσύγχρονων made in USA Ισραηλινών όπλων. Όχι μόνο γιατί μέχρι το Σάββατο το πρωί η Ισραηλινή αντιπυραυλική ομπρέλα είχε καταρρίψει 222 από τις 580 ρουκέτες που είχαν εκτοξευτεί από τη Γάζα, αλλά και γιατί αυτές οι εν πολλοίς αυτοσχέδιες ρουκέτες ούτε ακρίβεια στόχευσης έχουν ούτε μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη καταστροφή. Οι αριθμοί των θυμάτων μιλάνε άλλωστε από μόνοι τους: 38 νεκροί και 345 τραυματίες από την Παλαιστινιακή πλευρά, έναντι 3 Ισραηλινών νεκρών και 13 τραυματιών. Οι απώλειες δηλαδή είναι 1 προς 24.

Διπλωματικές σκοπιμότητες

Πέρα όμως από τις εκλογικές σκοπιμότητες, η κυβέρνηση Νετανιάχου μάλλον επιδιώκει να κερδίσει πόντους στη διπλωματική σκακιέρα. Πρώτον, ακολουθεί την πάγια Ισραηλινή στρατηγική για διαιώνιση της αστάθειας στη Μέση Ανατολή και διαρκή δημιουργία πολεμικών αναφλέξεων, ούτως ώστε το Ισραήλ να παρουσιάζεται συνεχώς ως σταθερός εγγυητής των συμφερόντων της Δύσης σε μια περιοχή ασταμάτητης αναταραχής. Δεύτερον, προκαλώντας μια νέα ανάφλεξη και προκρίνοντας εκ νέου τα στρατιωτικά μέσα, καθιστά πιθανότερη μια επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Τρίτον, θέτει τη διοίκηση Ομπάμα προ τετελεσμένων, αποδυναμώνοντας εκείνες τις φωνές στο State Department που ευνοούν μια πιο «φιλοαραβική» (για τα αμερικάνικα δεδομένα πάντοτε) πολιτική. Τέταρτον, σπρώχνει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, κι ειδικά τον Αιγύπτιο πρόεδρο Μόρσι, σε μια πολύ άβολη θέση. Ο Μόρσι και η Αδελφότητα θα πρέπει να βρουν το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην ανάγκη να βοηθήσουν τους «αδελφούς» της Χαμάς και τις επιταγές της συνθήκης του Καμπ Ντέιβιντ με το Ισραήλ, καθώς και να επιλύσουν την αντίφαση μιας πολιτικής που τους οδηγεί στη συμπόρευση με τη Δύση στη Συρία, την ίδια ώρα που ο πιο πιστός σύμμαχος της Δύσης επιτίθεται σε ένα τμήμα της Αδελφότητας.

Οι επισκέψεις στη Γάζα του Αιγύπτιου πρωθυπουργού Χισάμ Καντίλ και του Τυνήσιου Υπουργού Εξωτερικών Ραφίκ Αμπντεσλέμ ενισχύουν τη Χαμάς και αποτελούν ορατά δείγματα των αλλαγών που έχει φέρει η Αραβική Άνοιξη. Ωστόσο, η πλήρης στήριξη του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και την ΕΕ ανοίγει το δρόμο στην όξυνση της πολεμικής αναμέτρησης. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, επιστρατεύονταν 75.000 Ισραηλινοί έφεδροι κάτι που πιθανότατα αποτελεί προοίμιο των χερσαίων επιχειρήσεων. Την ίδια στιγμή, οι δυνάμεις του Άσαντ συνεχίζουν το βομβαρδισμό του Παλαιστινιακού προσφυγικού στρατοπέδου Γιαρμούκ στη Δαμασκό. Είναι να απορεί κανείς σε ποιον άθλιο Θεό χρωστάνε οι Παλαιστίνιοι…

Πηγή: Rednotebook.gr

Αντιφασιστική-αντικατασταλτική πορεία Σάββατο 24/11

Κάλεσμα σε αντιφασιστική δράση…

ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ…

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 2 χρόνια βιώνουμε την πιο σκληρή επίθεση ως κοινωνία από τις μνημονιακές πολιτικές που στο βωμό του χρέους και αφήνοντας ανέπαφα τα τεράστια κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, των τραπεζών και των εφοπλιστών, έχουν αποδιαρθρώσει όλα τα προηγούμενα κοινωνικά κεκτημένα: οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται συνεχώς, οι συλλογικές εργασιακές σχέσεις καταργούνται, δημόσια αγαθά όπως είναι η υγεία, η παιδεία, το νερό, το ρεύμα εμπορευματοποιούνται. Η επίθεση αυτή έχει βρει μπροστά της την καθολική αντίδραση της κοινωνίας, που με συλλογικούς αγώνες στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις πλατείες, έχει αντισταθεί μαχητικά στην εφαρμοζόμενη πολιτική, χωρίς όμως οι εκάστωτε κυβερνήσεις να έχουν ενσωματώσει το οποιοδήποτε αίτημα. Αυτό το χάσμα μεταξύ τις επιβαλλόμενης οικονομικής πολιτικής και της κοινωνικής αντίδρασης, έρχεται να καλυφθεί με τη συρρίκνωση της δημοκρατίας και την ιδεολογική και φυσική καταστολή: αύρες και δακρυγόνα, αναίτιες συλλήψεις με κατασκευασμένες κατηγορίες, δημοσίευση προσωπικών δεδομένων διαδηλωτών πριν περάσουν από δίκη, διώξεις σε βάρος απεργών και αγωνιζόμενων πολιτών, δημοσιογραφική λογοκρισία.

Σε αυτό το έδαφος βρίσκει πάτημα η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, η οποία υπό την ανοχή του κράτους, επιτίθεται στους πιο αδύναμους της κοινωνίας, τους μετανάστες. Ξυλοδαρμοί και μαχαιρώματα εναντίον μεταναστών δεν συνοδεύονται από καμία σύλληψη, ενώ αντίθετα κακοποιούνται αντιφασίστες και μετανάστες που συλλαμβάνονται. Μια τέτοια τακτική, συσκοτίζει τις αιτίες της κρίσης, καθώς προσπαθεί να στρέψει την οργή του κόσμου όχι στους πραγματικούς υπαίτιους της εξαθλίωσης, αλλά στους πιο εξαθλιωμένους. Ο ρόλος αυτός της Χρυσής Αυγής επιβεβαιώνεται και από τη γενικότερη δράση της, ζητώντας στο κοινοβούλιο να μην πληρώνουν οι εφοπλιστές φόρους και στήνοντας «ρατσιστικούς ΟΑΕΔ», που το μόνο τους μέλημα είναι να προσληφθούν Έλληνες στις θέσεις ξένων εργαζόμενων με μισθούς πείνας και κανένα εργασιακό δικαίωμα.

Η δράση της Χρυσής Αυγής στέκεται ενάντια σε όποιον είναι αδύναμος, σε όποιον αντιστέκεται, σε όποιον προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι. Όμως, η ελληνική κοινωνία, με βαθιά αντιφασιστική παράδοση ενάντια στους χιτλερικούς ναζί και με μεγάλο αντιδικτατορικό αγώνα, δεν πρέπει να αφήσει τους ναζί να δρουν ανενόχλητοι, διευρύνοντας την επιρροή τους στα εξαθλιωμένα στρώματα και τη νεολαία. Με αντιφασιστικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές, στα χωριά, στα σχολεία, με δομές αλληλεγγύης «από τα κάτω» και «από όλους για όλους», με διαφύλαξη της δημοκρατίας σε κάθε κοινωνικό χώρο, δημιουργείται ένα πλαίσιο στο οποίο ο φασισμός ασφυκτιά, αφού δεν αντέχει τη δημοκρατία, την ισότητα, την άρση των διακρίσεων αφού ουσιαστικά τρέφεται πάντα από την εναντίωση μιας κοινωνικής ομάδας σε μία άλλη. Οι νεοναζί εγκληματίες πρέπει να απονομιμοποιηθούν στην κοινωνία και να σταματήσουν τη συστημική δράση τους.

Ήδη στο ΕΜΠ, λειτουργεί μετά από απόφαση των φοιτητικών συλλόγων αντιφασιστική πρωτοβουλία, στην οποία καλούμε όλους τους φοιτητές να συμμετάσχουν, όπως και αντίστοιχες πρωτοβουλίες σε γειτονιές. Επίσης καλούμε σε συμμετοχή στην αντιφασιστική διαδήλωση το Σάββατο 24/11, στις 12:00 στα Προπύλαια, που καλέστηκε από ένα πλήθος πολιτικών και κοινωνικών συλλογικοτήτων, θέλοντας να αποτελέσει το εφαλτήριο της γενικευμένης αντιφασιστικής δράσης.

…ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ, ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

«Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική»

Ένα σύνθημα που συνοψίζει το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, νόημα που προσπαθούν συστηματικά να διαστρεβλώσουν οι κυβερνήσεις και τα επιχειρηματικά συμφέροντα καθώς και οι εκφραστές τους μέσα στο πανεπιστήμιο. Με βάση το παραπάνω είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ότι το Πολυτεχνείο:

Δεν ήταν αποτέλεσμα των ηρωικών πράξεων ορισμένων θαρραλέων ανθρώπων,

Δεν είναι μια επέτειος μουσειακού χαρακτήρα,

Δεν είναι πανηγύρι των κομματικών νεολαιών,

Δεν είναι πασαρέλα πολιτικών που έρχονται για την απόδοση στεφάνων κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των τηλεοπτικών καμερών και

Δεν είναι άλλη μια αργία από τις τόσες πολλές που έχουμε μέσα στο έτος.

Αλλά:

Ήταν ένα μαζικό, λαϊκό κίνημα στο οποίο συμμετείχε πλήθος απλών ανθρώπων, οι οποίοι αγωνίστηκαν διεκδικώντας αξιοπρεπή  ζωή και λευτεριά και

Είναι η διατήρηση της συλλογικής ιστορικής μας μνήμης,

Είναι η επικαιροποίηση του μηνύματος του ιστορικού Πολυτεχνείου,

Είναι η σύνδεση των αγώνων εκείνης της γενιάς με τους αγώνες της δικιάς μας γενιάς, για ίδια πολλές φορές αιτήματα.

Όμως η φράση “Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι ακόμη επίκαιρα”, που μας οδηγεί κάθε χρόνο στο να αναλύουμε την επικαιρότητα πάνω στο τρίπτυχο “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, ψάχνοντας τις αντιστοιχίες του τότε με το τώρα, φέτος αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Όχι για να βρούμε τους κοινούς τόπους. Κάθε άλλο. Αυτοί είναι περισσότεροι από ποτέ, κατά δεκάδες στριμώχνονται μέσα στο μυαλό μας. Αυτό που είναι δύσκολο και κρίσιμο, είναι από όλα αυτά να διακρίνουμε όσα πράγματι συνδέουν τις δύο περιόδους, τα πραγματικά γεγονότα τους και όχι τις θολωμένες οπτικές τους. Ας εξηγηθούμε.

Πρώτο. Παραθέτουμε μια σειρά από μέτρα. “Μείωση μισθών και χαμηλό κόστος εργασίας για προσέγγιση ξένων επενδύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου απολύσεων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών και ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας”. Πρόκειται για τα μέτρα που έχουν περάσει οι κυβερνήσεις των 3 τελευταίων χρόνων. Μόνο που τα ίδια μέτρα τα σχεδίαζε και η Επταετία! Επομένως, έχουμε σήμερα μια μορφή Χούντας; Αυτός είναι ο κοινός τόπος; Λάθος. Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία με όψεις κράτους εκτάκτου ανάγκης. Και αυτό κάνει το πράγμα πολύ πιο σύνθετο. Πάμε παρακάτω.

Δεύτερο. Τι είναι όμως δημοκρατία με όψεις κράτους εκτάκτου ανάγκης; Είναι ένα κράτος που δεν κάνει κάνενα συμβιβασμό με την κοινωνία και που επιβάλλει με τη βία-ιδεολογική και φυσική-ένα σχεδιασμό που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του αστισμού . Αυτό όμως, (παραδόξως!) είναι εν μέρει ένας κοινός τόπος των δύο περιόδων. Διότι, οι δικτατορίες περισσότερο από αμερικανόφερτες ήταν καπιταλιστικά κράτη εκτάκτου ανάγκης. Ήταν ο τρόπος για να απαντήσουν οι ισχυροί στους κινδύνους ενίσχυσης της πολιτικής δύναμης των ανίσχυρων κομματιών της κοινωνίας. Έτσι και σήμερα, η Τρόικα και το Μνημόνιο εκφράζουν τις επιθυμίες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας.

Τρίτο. Η άλλη όψη όμως αυτού του κράτους εκτακτού ανάγκης και της οικονομικής κρίσης είναι και η άνοδος ακροδεξιών ομάδων, όπως η Χρυσή Αυγή και η δημιουργία ένος ευρύτερου πεδίου παρέμβασης του φασισμού. Ο φασισμός παίζει έναν εντελώς συστημικό ρόλο, καλλιεργώντας το μίσος ανάμεσα στους υποτελείς και στρέφοντας την όργη του κόσμου σε κοινωνικά αδύναμες ομάδες (μετανάστες, ομοφυλόφυλους ), ενώ ταυτόχρονα στηρίζει τα μεγάλα συμφέροντα (π.χ. εφοπλιστές).

Κάποιος άλλος, λοιπόν, σήμερα πρέπει να προστατεύσει τη δημοκρατία…

Τα ζήτημα όμως είναι να μη παγιδευτούμε στα “δημοκρατικά” διλήμματα που μας θέτουν οι αντίπαλοι («ευρώ ή δραχμή»), αλλά να τα θέσουμε εμείς οι ίδιοι πάνω στα προβλήματα που πραγματικά αντιμετωπίζουμε. Έτσι, οφείλουμε να αγωνιστούμε για:

ΨΩΜΙ:Τη διασφάλιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας σε μισθό, σύνταξη, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, περίθαλψη για την ικανοποίηση των αναγκών μας σε αντιπαράθεση σε όσους με πρόσχημα τη “σωτηρία της χώρας”, μας στερούν τα πάντα και μας εκμταλλεύονται με σκοπό την αύξηση των κερδών τους.

ΠΑΔΕΙΑ:Ένα δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό Πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς με στόχο την πλήρη ανάπτυξη των δεξιοτήτων όλων μας προς όφελος μιας επιστήμης στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών σε αντιπαράθεση με το ψηφισμένο νόμο Διαμαντοπούλου που μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ:Την ελεύθερη έκφραση όλων μας, την ισότητα, τη κοινωνική δικαιοσύνη σε αντιπαράθεση με όσους υποστηρίζουν ότι η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η “ελευθερία της αγοράς” (δηλαδή η διαφύλαξη των κερδών τους) και για τη διασφαλίσουν καταστέλλουν τους αγώνες μας με τη προπαγάνδα των ΜΜΕ και τις αστυνομικές επεμβάσεις.

Ή ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ Ή ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!!!

Ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός, ο δρόμος της συνολικής ανατροπή…

Αφισάκι δωρεάν μαθημάτων από φοιτητές ΕΜΠ σε μαθητές

Η γενιά που αντιστέκεται και οραματίζεται

Οι μνημονιακές πολιτικές  της τρικομματικής κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΔΗΜΑΡ) που, σε αγαστή συνεργασία με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή ελίτ, πλήττουν τα λαϊκά στρώματα και καταστρέφουν την ελληνική κοινωνία, επισφραγίστηκαν την προηγούμενη εβδομάδα με την ψήφιση του τρίτου κατά σειρά Μνημονίου, αλλά και του νέου προϋπολογισμού. Τα μέτρα αυτά, αναμφίβολα, θέτουν τα κέρδη του κεφαλαίου πάνω από τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους. Πιο συγκεκριμένα, επηρρεάζουν τα χαμηλά και μεσαία στρώματα, περικόπτοντας περαιτέρω μισθούς και συντάξεις, μειώνοντας δραστικά τις δαπάνες για τις κοινωνικές παροχές, ενώ χτίζουν ακόμη πιο στέρεες βάσεις για ένα νέο εργατικό μεσαίωνα, εκείνο των ελαστικών σχέσεων εργασίας, των εξεφτελιστικών μισθών και της ασυδοσίας των εργοδοτών. Παράλληλα, ανοίγουν το δρόμο για τις αποκρατικοποιήσεις των ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κ.ο.κ.) γεγονός που αποτελεί την πιο απροκάλυπτη εκποίηση της  δημόσιας περιουσίας.

Η πολιτική αυτή δεν αφήνει ανεπηρρέαστη και την παιδεία. Η δραστική περικοπή δαπανών για την παιδεία, αλλά και το κούρεμα των αποθεματικών των ιδρυμάτων, είναι ήδη εμφανή στα πανεπιστήμια. Συγγράματα κόβονται, τα ιδρύματα αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, ενώ την συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών και μέσα στα πανεπιστήμια έρχεται να διασφαλίσει ο νόμος Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου που προβλέπει ένα πανεπιστήμιο αυταρχικό, έρμαιο των ιδιωτικών συμφερόντων του κεφαλαίου, πολύ μακριά από τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες.

Ο ελληνικός λαός, όμως, συνειδητοποιεί, ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, παρά τις δεσμεύσεις της για επαναδιαπραγμάτευση, έλεγε συνειδητά ψέμματα και έθετε φανταστικά διλήμματα, προκειμένου να εμποδίσει το αυξανόμενο ρεύμα λαϊκής χειραφέτησης, όπως αυτό εκφράστηκε και μέσα από τα κόμματα της αριστεράς στο σύνολό τους, το οποίο έθετε τα θεμέλια ανατροπής των πολιτικών αυτών, αλλάκαι στις  μαζικές κινητοποιήσεις των προηγούμενων μηνών. Έτσι και την Τετάρτη στην πλατεία Συντάγματος πραγματοποιήθηκε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση, όπου εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών, αψηφώντας τη βίαιη κρατική καταστολή παρέμειναν για ώρες στην πλατεία κατά τη διάρκεια της ψήφισης του Μνημονίου, αντικατοπτρίζουν την οργή και την κινηματική διάθεση του κόσμου.

Όμως δεν σταματάμε εδώ! Την επόμενη εβδομάδα, στις 14 Νοέμβρη οι λαοί της Ευρώπης αντιστέκονται και διαμαρτύρονται για αυτή την πολιτική λιτότητας καλώντας τους εργαζόμενους σε πανευρωπαική απεργία με πρώτες τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου (Ιταλία, Πορτογαλία, Ιταλία και Ελλάδα). Οι πληττόμενοι λαοί της Ευρώπης οφείλουν να ενώσουν την δράση τους για την ανατροπή του κυρίαρχου αφηγήματος της ευθύνης των λαών της Ευρώπης για την κρίση, αλλά και για την υπεράσπιση των κεκτημένων χρόνων, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε κατάσταση πανικού και προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία, εντείνει την κρατική καταστολή, λογοκρίνει τη μερίδα εκείνη των ΜΜΕ που εξασκεί αμερόληπτα το δημοσιογραφικό της καθήκον, και στοχοποιεί κοινωνικές ομάδες όπως οι μετανάστες και τα οροθετικά άτομα, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για την κλιμάκωση της δράσης της φασιστικής Χρυσής Αυγής. Συνεπώς, το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», και οι αγώνες των φοιτητών του για πραγματική δημοκρατία , ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!

ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ!

Όλοι/όλες στη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ την ΤΡΙΤΗ 13/11 ,ώρα 12:30, αμφ. 1,2

 

14 Νοεμβρίου: Πανευρωπαϊκή Απεργία…

Για τη γενική απεργία στον Νότο της Ευρώπης

Tα μεγάλα συνδικάτα πρέπει να αντιληφθούν ότι η πανευρωπαϊκή απεργία ή, τουλάχιστον, η απεργία του ευρωπαϊκού Νότου, θα έπρεπε να είναι μια άλλη εναλλακτική. Απ’ αυτά εξαρτάται να δοθεί η τελευταία μάχη για την υπεράσπιση του κράτους πρόνοιας. Αν δεν τη δώσουν τώρα, θα έχουν συμβάλει με την αδράνειά τους στην ανεπίστρεπτη κατάρρευση της κοινωνικής Ευρώπης που γνωρίσαμε ως τώρα.

Είναι δύσκολο, ή ορθότερα αδύνατον, να φανταστεί κανείς αριστερή πολιτική ή πρόταση εξουσίας σε μία ευρωπαϊκή χώρα χωρίς ένα πολιτικό σχέδιο και όραμα για όλη την Ευρώπη. Η οικοδόμηση όμως ενός τέτοιου σχεδίου, ενός σύγχρονου διεθνισμού γίνεται, όσο δύσκολη και αν είναι, όχι μόνο στα χαρτιά αλλά και με συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες, την προσπάθεια να αναδειχθούν κοινά προβλήματα, αιτήματα, σχέδια και λύσεις — αλλιώς κινδυνεύει να μείνει γράμμα κενό. Σε αυτή την προοπτική λοιπόν, η γενική απεργία της 14ης Νοεμβρίου σε πολλές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο (η πρωτοβουλία ξεκίνησε από συνδικάτα στην Ισπανία, την Πορτογαλία, ενώ μετέχουν με απεργίες και στάσεις συνδικάτα στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, αλλά και τη Γερμανία, το Βέλγιο, το Ηνωμένο Βασίλειο κ.ά.)  έχει μεγάλη πολιτική σημασία. Κοινός τόπος των απεργιακών καλεσμάτων  είναι η ανατροπή του κυρίαρχου αφηγήματος της ευθύνης των λαών της Ευρώπης για την κρίση, ενώ τονίζεται ότι η κρίση χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την καταπάτηση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, υπέρ της αγοράς. Με την ευκαιρία αυτή, διαλέξαμε ένα  ισπανικό και όχι ελληνικό άρθρο, με θέμα ακριβώς τον συντονισμό των αγώνων στον ευρωπαϊκό Νότο, τη σημασία της 14ης του Νοέμβρη, το ρόλο και την ευθύνη των συνδικάτων να ξεπεράσουν τις εθνικές περιχαρακώσεις. Δυστυχώς, η απόφαση της ΓΣΕΕ, που περιορίζεται σε τρίωρη στάση  την ημέρα αυτή φαίνεται ότι επιβεβαιώνει τους φόβους και το απαισιόδοξο κομμάτι των σκέψεων του συγγραφέα. ΕΝΘΕΜΑΤΑ

http://www.rednotebook.gr/details.php?id=7635