ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠ…

Τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται από το Υπουργείο Παιδείας και τους διαδοχικούς υπουργούς, μία προσπάθεια εκπαιδευτικής αναδιάρθωσης. Αυτή, με αποκορύφωμα το νόμο 4009, επιχειρεί να αλλάξει το πανεπιστήμιο όπως το ξέραμε. Επιχειρεί να φτιάξει ένα πανεπιστήμιο για τους «από πάνω» και για τις ανάγκες της αγοράς. Ολα αυτά υλοποιούνται στα ιδρύματα μέσω του πρότυπου κανονισμού λειτουργίας για τα πανεπιστήμια, ο οποίος εκδώθηκε λίγους μήνες πριν και τώρα εξειδικεύεται για το κάθε ίδρυμα ξεχωριστά. Με αφορμή την εκκίνηση αυτής της διαδικασίας και στο ΕΜΠ, ας δούμε λίγο αναλυτικά τι είναι αυτός ο νέος οργανισμός και φυσικά τι απαντάμε εμείς…

ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ

Σε συνέχεια της στάσης των κυβερνήσεων, από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, των τελευταίων ετών βλέπουμε ότι κανένα κοινωνικό αίτημα των «από κάτω» δεν μπορεί να ενσωματωθεί στην κυρίαρχη πολιτική. Oι «υποσχέσεις» του υπουργείου προς τους εργαζομένους του ΕΜΠ αποδείχτηκαν ψεύτικες, με μόνο σκοπό την εκτόνωση των κινητοποιήσεων. Από την πλευρά του υπουργείου έγινε μια προσπάθεια να εκβιαστούν οι εργαζόμενοι μέσω του λεγόμενου οργανισμού, που σε αντάλλαγμα για την δουλειά και την αξιοπρέπεια τους, ζητούσε την συγκρότησή του. Άλλη μια προσπάθεια, δηλαδή, για να περάσει ο αντιδραστικός νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου από το παράθυρο, που προβλέπει την πλήρη ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση του πανεπιστημίου( managers, δίδακτρα, περικοπές, σπασμένα πτυχία, διαγραφές φοιτητών κτλ. ).

Μέσα σε αυτό το κλίμα της όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης των πανεπιστημίων ο φοιτητικός κόσμος φαίνεται, δυστυχώς, να κρατάει ένα φοβικό ρόλο, αναντίστοιχο των εξελίξεων. Αντίστοιχη απαθή στάση έχει κρατήσει και ο φοιτητικός σύλλογος Πολιτικών Μηχανικών που δεν έχει συνεδριάσει για πάνω από μισό χρόνο. Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να καταδείξουμε την «υπεύθυνη» ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ως κύριο μοχλό αδρανοποίησης των πολιτικών διαδικασιών της σχολής μας. Η ΔΑΠ τα δύο τελευταία χρόνια επιμένει τόσο να προωθεί μια εικόνα ενός Πολυτεχνείου δίχως προβλήματα, όσο και να φιμώνει με κάθε δυνατό τρόπο το Σύλλογο, αρνούμενη, για παράδειγμα, πεισματικά, να υπογράψει για κάλεσμα σε Γενική Συνέλευση.

Γιατί στηρίζουμε την απεργία;

• Γιατί θα στεκόμαστε αταλάντευτα δίπλα σε κάθε εργαζόμενο που αγωνίζεται για το αυτονόητο δικαίωμά του στην εργασία και την αξιοπρέπεια
• Γιατί θέλουμε να μην επιτρέψουμε την περαιτέρω υποβάθμιση του πανεπιστημίου μέσω των απολύσεων
• Γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία περνά πρώτα και μέσα από τον αγώνα των εργαζομένων αυτών
• Γιατί το πανεπιστήμιο που οραματιζόμαστε, το πανεπιστήμιο των αναγκών μας, είναι ένα πανεπιστήμιο που δε χωρά ιδιώτες, εργασιακές σχέσεις εξαθλίωσης, managers, διαγραφές φοιτητών και δίδακτρα

Τι θέλουμε όμως;

Αγωνιζόμαστε για ένα πανεπιστήμιο που θα βασίζεται στις δικές μας ανάγκες, αλλά και της κοινωνίας. Ένα πανεπιστήμιο που η γνώση δε θα αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα αλλά ως αγαθό. Ένα πανεπιστήμιο που δε θα είναι απλά ένα κέντρο γνώσεων, αλλά θα λειτουργεί και ως κοινωνικός χώρος. Όπου θα επιτρέπεται η αλληλοζύμωση, η όσμωση των ιδεών, η ελευθερία της πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης. Ένα πανεπιστήμιο που θα παράγει κριτικά σκεπτόμενους επιστήμονες με κοινωνικές και οικολογικές ευαισθησίες. Ένα πανεπιστήμιο που θα καταδεικνύει και θα εμπεδώνει στους φοιτητές τον κοινωνικό ρόλο του μηχανικού. Ένα πανεπιστήμιο δημοκρατικό, με συνδιοίκηση φοιτητών-εργαζομένων-καθηγητών. Ένα πανεπιστήμιο δημόσιο και δωρεάν. Για όλους, αλλά και για όλα.

Επιλέγουμε να μην διατηρούμε το παραπάνω πανεπιστήμιο μόνο ως ένα μακρινό όραμα, αλλά να προσεγγίζουμε πτυχές του στο σήμερα. Μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, τις συνελεύσεις των ετών, τις Παμπολυτεχνειακές συνελεύσεις καθηγητών-εργαζομένων-φοιτητών, αλλά και μέσα από την ίδια μας την καθημερινή πρακτική όσον αφορά τη σχέση μας με την επιστήμη και τους καθηγητές, χτίζουμε όψεις και εκφάνσεις του πανεπιστημίου που ονειρευόμαστε με τα υλικά του σήμερα. Με πυξίδα όλα τα παραπάνω θεωρούμε κάτι περισσότερο από αναγκαίο ο Φοιτητικός μας Σύλλογος να συνεδριάσει. Είναι χρέος του φοιτητικού κόσμου σε μια τόσο δύσκολη για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο συγκυρία να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

                 Όλοι & Όλες στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου

                           Τρίτη 17 Ιουνίου  12:30 Αμφ.1&2

 

Καταγγελία για τη στάση της ΔΑΠ

Για άλλη μια φορά, στη σημερινή (12/06) συνεδρίαση του ΔΣ του φοιτητικού μας συλλόγου, η ΔΑΠ Πολιτικών Μηχανικών, εκμεταλλευόμενη την αυτοδυναμία της, δεν υπέγραψε το κάλεσμα που κατατέθηκε για Γενική Συνέλευση την Τρίτη 17/06, εμμένοντας στην αδρανοποίηση του Φοιτητικού μας Συλλόγου, στάση την οποία αταλάντευτα διατηρεί τα τελευταία δύο χρόνια.

Σε μια τόσο πυκνή συγκυρία με ραγδαίες εξελίξεις για το Ίδρυμα, που ήδη οι διοικητικοί ξεκινούν εκ νέου τις κινητοποιήσεις τους, η ΔΑΠ,  σε πλήρη αρμονία με την κυβερνητική πολιτική και προωθώντας τα μνημόνια και τις απολύσεις στο πανεπιστήμιο, επιλέγει να αποτρέψει το Σύλλογο από το να συζητήσει και να αποφασίσει.

Προσπερνώντας την «ειδική ενημέρωση» του υπεύθυνου της ΔΑΠ για ενδεχόμενη ανακοίνωση από κύκλους του υπουργείου και το τι προνομιακές σχέσεις με την κυβέρνηση αυτή υποδηλώνει, εύλογα διερωτώμαστε:

Τι φοβάται η ΔΑΠ;

Μήπως φοβάται ότι το φοιτητικό σώμα θα βρεθεί για να ενημερωθεί για το προβλήματά του, να συζητήσει και να αποφασίσει για αυτά; Μήπως φοβάται ότι θα «χαλάσει» η εικόνα του χωρίς προβλήματα πανεπιστημίου που θέλει να πλασσάρει στους φοιτητές; Αλήθεια, αν όλα βαίνουν καλώς στο ίδρυμα, γιατί οι εργαζόμενοι μπαίνουν εκ νέου σε έναν κύκλο απεργιακών κινητοποιήσεων; Μήπως φοβάται να αντιπαρατεθεί και να αμυνθεί της θέσης της υπέρ των απολύσεων μπροστά στο  σύνολο των φοιτητών; Αλήθεια, ποια είναι η γνώμη της ΔΑΠ (παράταξης της Νέας Δημοκρατίας στις σχολές) για τον εμπαιγμό του υπουργείου προς τους εργαζόμενους εδώ και έξι μήνες;

Σαν Εγκέλαδος Πολιτικών Μηχανικών καταγγέλουμε την αυταρχική στάση της ΔΑΠ. Δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι καμία αυτοδυναμία δε δίνει το δικαίωμα σε μία πολιτική δύναμη να φιμώνει το Φοιτητικό Σύλλογο και να καταργεί το δικαίωμά του στο να συνεδριάζει. Είναι απαράδεκτο οι φοιτητές να μην μπορούν να έχουν λόγο για την κατάσταση στη σχολή τους, τη στιγμή που το ίδρυμα βρίσκεται σε μια τόσο οριακή κατάσταση.

Δε θέλουμε κανέναν «προστάτη» του Φοιτητικού Συλλόγου που θα αποφασίζει για εμάς, χωρίς εμάς, το πότε θα συνεδριάζει. Δε θέλουμε κανένα Δαπίτη να εγγυάται την «ομαλότητα» στο ίδρυμα. Η ομαλότητά τους είναι η ιδιωτικοποίηση της παιδείας, οι διαγραφές φοιτητών, το σπάσιμο των πτυχίων μας, η απάθεια και οι απολύσεις των εργαζομένων του ιδρύματος.

Αν αυτή είναι η ομαλότητα, εμείς ανυποχώρητα επιλέγουμε την ανωμαλία.

Επιλέγουμε τη δημοκρατία στους συλλόγους και τις Γενικές Συνελεύσεις!

Όλοι και όλες στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου

Τρίτη 17 Ιουνίου, 12:30  Αμφ.1&2