Λίγα σχόλια για τη σημερινή συζήτηση στη Γενική Συνέλευση της Σχολής

Σίγουρα βιώνουμε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο. Παρ΄ότι το νεοφιλελεύθερο σχέδιο για το  πανεπιστήμιο δείχνει τα πρώτα σημάδια ήττας και υποχώρησης,  σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κυρίαρχη αντίληψη για το πανεπιστήμιο, έχει καταφέρει να αποκτήσει ηγεμονικές τάσεις μέσα στα ίδια τα ιδρύματα, τις οποίες, κανένα νομοσχέδιο, παρά οι ίδιες συλλογικές διεργασίες  και οι  ιδεολογικές ζυμώσεις μπορούν να αντιπαλέψουν.

Έντονη υπήρξε σήμερα στη Γενική Συνέλευση της Σχολής (ΓΣΣ) η συζήτηση γύρω από το εαν θα πρέπει να γίνουν δεκτές  12 (!) εκπρόθεσμες αιτήσεις φοιτητών για εγγραφή στο τρέχον εξάμηνο, διαδικασία, που, παλαιότερα, είχε απλά διεκπεραιωτικό χαρακτήρα, με την τελική απόφαση να είναι πάντα θετική, ενώ τέτοια (θετική) ήταν και σήμερα η προτροπή του κοσμήτορα.

Στεκόμαστε στο γεγονός (το οποίο και διευθετήθηκε τελικώς), μόνο και μόνο για να τεκμηριώσουμε αυτό που αναφέρουμε στον πρόλογο του κειμένου: ότι, δηλαδή, η νεοφιλελεύθερη αντίληψη στο πανεπιστήμιο καλά κρατεί! Θεωρούμε ιδιαίτερα υποκριτικό να αναδεικνύουμε ένα τόσο έλασσον θέμα (12 εκπρόθεσμοι φοιτητές στους 1.800 εγγεγραμμένους…), ωσάν, αυτό να ευθύνεται για όλα τα δεινά του πανεπιστημίου. Αλήθεια, η μερίδα αυτή των καθηγητών, αφιέρωσε ποτέ τον ίδιο χρόνο σε μία ΓΣΣ για να συζητήσει για τα προβλήματα του ιδρύματος τα τελευταία χρόνια;  Έδειξε ποτέ τον ίδιο ζήλο για να ακούσει τα προβλήματα των φοιτητών και να συζητήσει μαζί τους;

Βέβαια, αν κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα, ακόμη πιο χαρακτηριστικό και έκδηλο των αποτυπωμάτων του νεοφιλελευθερισμού στο πανεπιστήμιο είναι και η ίδια η επιθυμία αυταρχικοποίησης της ζωής. Η αντίληψη, δηλαδή, ότι το ανθρώπινο λάθος και η αμέλεια οφείλουν να ποινικοποιούνται, ακόμη κι αν η αποκατάσταση του λάθους δεν απαιτεί τίποτα παραπάνω από την ενημέρωση μερικών καταλόγων. Η αντίληψη ότι ο  «πληγωμένος» εγωισμός και το κύρος του ιδρύματος θίγονται ακόμη περισσότερο όσο δεν γινόμαστε και εμείς πιο αυστηροί και αυταρχικοί.

Φυσικά, το να απαιτείς κάποιος να είναι εμπρόθεσμος δεν είναι αυταρχικό από μόνο του, αλλά στοιχειώδης κανόνας λειτουργίας. Αυταρχικός όμως είναι αυτός ο ιδιότυπος ρεβανσισμός,  που απαιτεί να γίνουμε «φτηνοί στα πίτουρα και ακριβοί στο αλεύρι». Να εξαντλήσουμε, δηλαδή, την προσοχή και την αυστηρότητά μας στο «νόμο και την τάξη», ώστε να μην κοιτάξουμε κατάματα τα πραγματικά προβλήματα του πανεπιστημίου. Εκείνα, δηλαδή, που με τη στάση, τη δράση και τη συμμετοχή μας μπορούμε να λύσουμε.

Από ό,τι φαίνεται αντιδράσεις υπάρχουν από μερίδα των καθηγητών  και για το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία που προωθεί το υπουργείο, που, κατά τη γνώμη μας, κινείται σε σωστή κατεύθυνση, σε μια προσπάθεια να αποκατασταθεί η δημοκρατία στο ίδρυμα. Ακούσαμε ότι μας γυρίζει 30 χρόνια πίσω, ότι κακώς καταργεί τα Συμβούλια Ιδρύματος, που,  ομολογουμένως όμως  δε λειτούργησαν σωστά, καθώς και ότι γυρνάμε στην εσωστρέφεια.

Δε θα σταθούμε σε αυτές τις απόψεις στο παρόν κείμενο, καθώς έχουμε ουκ ολίγες φορές αναφερθεί εκτενώς σε αυτές. Σκοπός μας είναι απλά να αναδείξουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός και οι διάφορες πτυχές του για το πανεπιστήμιο ζει και βασιλεύει. Και το πανεπιστήμιο οφείλει να το προστατέψει ο φοιτητικός κόσμος. Έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε τις σχολές μας διαφορετικά και για να το κάνουμε αυτό οφείλουμε να δράσουμε και να σκεφτούμε συλλογικά!

Την Τετάρτη έχει συνέλευση!

Εν όψει της επετείου της εργατικής πρωτομαγιάς, αναβιώνουν οι μνήμες των αιματοβαμμένων απεργιών στο Σικάγο του 1886 και των αγώνων των εργατών για την καθιέρωση του 8ωρου και την εδραίωση ανθρώπινων συνθηκών εργασίας. Ο νικηφόρος αυτός αγώνας αποτελεί σημείο αναφοράς για την ιστορία του εργατικού κινήματος ,που μπορεί ακόμα και σήμερα να εμπνέει και να τροφοδοτεί τους αγώνες των “από κάτω” για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά με αξιοπρέπεια, ισότητα και ελευθερία!

Στην σημερινή συγκυρία, το φοιτητικό κίνημα οφείλει να βγει ξανά στο προσκήνιο μαχητικά και δημιουργικά, έτσι ώστε να ανατρέψει όλη την προηγούμενη κατάσταση, στην οποία είχαν επιφέρει  τα Ιδρύματα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης Σαμαρά. Μία αρχή αποτελεί και η δημοσιοποίηση του νέου πολυνομοσχεδίου για την παιδεία ,το οποίο φαίνεται να επαναφέρει την δημοκρατία μέσα στα Πανεπιστήμια , έννοια την οποία ουσιαστικά η προηγούμενη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ήθελε να αφανίσει μέσω των ΣΙ, της κατάργησης του ασύλου και της απομάκρυνσης των φοιτητών από κάθε διαδικασία λήψης αποφάσεων. Έτσι μπορούμε να πούμε πως δικαιώνει ένα κομμάτι των αγώνων του κινήματος, με την κατάργηση των διαγραφών των  «αιώνιων φοιτητών»,την κατάργηση των συμβουλίων ιδρύματος και την επαναφορά  του ασύλου για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών. Βέβαια η υποχρηματοδότηση συνεχίζει να παραμένει καθεστώς, πράγμα που καθιστά πιο αναγκαία από ποτέ  την διεκδίκηση για αύξηση στην χρηματοδότηση της Παιδείας και την ισχυροποίηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της.

Στην κατάσταση αυτής της υποχρηματοδότησης έρχεται να προστεθεί και η  Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την  υποχρεωτική ρύθμιση για μεταφορά των διαθέσιμων των ΟΤΑ (δήμοι, περιφέρειες) και των Πανεπιστημίων σε ειδικό λογαριασμό στην Τράπεζα της Ελλάδος, με τη δέσμευση για άμεση επιστροφή τους .Παρόλο που αυτή η κίνηση δε ζημιώνει άμεσα τα πανεπιστήμια, τα οποία λειτουργούν με τους ετήσιους προϋπολογισμούς τους, δε μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι πρόκειται για απόφαση που επιβλήθηκε στα ιδρύματα χωρίς κανενός είδος διάλογο με την πανεπιστημιακή κοινότητα και επομένως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Αυτή η κυβέρνηση δε μπορεί να συνεχίσει την πρακτική της νομοθέτησης μέσω πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, που εδραίωσε η προηγούμενη, πλήττοντας τη δημοκρατία, αλλά θα πρέπει να κάνει συμμέτοχους της λήψης αποφάσεων όλους και όλες τους εμπλεκόμενους-ες.

Την ίδια στιγμή, υπάρχει και η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ να κρίνει αντισυνταγματικό το νόμο για τις ελεύθερες μετεγγραφές των φοιτητών μετά την προσφυγή της κοσμητείας της Αρχιτεκτονικής. Αυτή η εξέλιξη, αντιτίθεται στα συμφέροντα των φοιτητών, οι οποίοι τόσο καιρό είχαν κάνει τον δικό τους προγραμματισμό με άλλα δεδομένα. Επίσης δημιουργεί δεδικασμένο, δίνοντας το δικαίωμα και σε άλλες σχολές να πράξουν το ίδιο, πράγμα που οι Φοιτητικοί Σύλλογοι οφείλουν να διασφαλίσουν ότι δεν θα  συμβεί.

Τέλος, στην περίοδο των διακοπών του Πάσχα, η κατάληψη που πραγματοποιούταν στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου από αλληλέγγυους στα δίκαια αιτήματα των απεργών πείνας, σταμάτησε μετά την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής .Η συγκεκριμένη πράξη, για μας, αποτελεί καταπάτηση του ακαδημαϊκού ασύλου και θέτει ξανά εμφατικά το ερώτημα για το πώς και μέσω ποιών δομών το φοιτητικό κίνημα θα  είναι αυτό που θα προασπίζεται το άσυλο των φοιτητικών και κοινωνικών αγώνων.

Να οξύνουμε τους εργατικούς αγώνες, να οργανώσουμε την κοινωνική αντεπίθεση, να τα πάρουμε όλα πίσω και άλλα τόσα!

ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ στη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ την Τετάρτη 29/04 στις 13.00 στο αμφ. 1,2!

Για την ουσιαστική αναβάθμιση του προγράμματος σπουδών του Πολιτικού Μηχανικού

των Άκη Ζαρκαδούλα και Γιάννου Γιαννόπουλου, αποφοίτων της ΣΠΜ-ΕΜΠ

Το τελευταίο μήνα η συζήτηση γύρω από το πρόγραμμα σπουδών στην Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ έχει ανοίξει με αρχικό γνώμονα την αλλαγή του από το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Συγκεκριμένα, η επιτροπή προπτυχιακών σπουδών της σχολής είχε καταθέσει προς διαβούλευση 2 σχέδια για τη διαμόρφωση των μαθημάτων κορμού του νέου προγράμματος σπουδών μαζί με ένα σχετικά εκτενές σκεπτικό για την πρότασή της (τα σχέδια και η εισήγησηεδώ, το υφιστάμενο πρόγραμμα σπουδών της σχολής εδώ). Τελικώς κατόπιν έντονων διαφωνιών για το περιεχόμενο της πρότασης από τμήμα των φοιτητών της σχολής αλλά κυρίως από αρκετούς καθηγητές έως και από ολόκληρους τομείς της σχολής (Δομοστατικοί και Γεωτεχνικοί), η συζήτηση για τη συνολική αλλαγή του προγράμματος μεταφέρθηκε σε αόριστο μέλλον και κατόπιν δήλωσης του Κοσμήτορα, κ. Κουτσογιάννη, οι αλλαγές από το επόμενο ακαδημαϊκό έτος θα περιοριστούν σε επιμέρους μαθήματα.

Καταρχήν, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από τα προγράμματα σπουδών κάθε σχολής/τμήματος θα πρέπει να εμπλέκει όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη: το σύνολο του ακαδημαϊκού προσωπικού, που σημαίνει εκτός από τους καθηγητές και το βοηθητικό εκπαιδευτικό και τεχνικό προσωπικό (ΕΕΔΙΠ, ΕΤΕΠ, ΙΔΑΧ) αλλά και προφανώς τους φοιτητές. Είναι προς το συμφέρον όλων μια τέτοια συζήτηση να γίνει με ενεργούς τους φοιτητικούς συλλόγους με αποφάσεις που θα παίρνονται μέσα από διεξοδική συζήτηση σε γενικές συνελεύσεις (αν και μέχρι τώρα τέτοιους είδους συζητήσεις θεωρούνται «δευτερεύουσες» στις εκφάνσεις του φοιτητικού κινήματος τα τελευταία χρόνια), αλλά και σε ένα άλλο θεσμικό πλαίσιο εντός των σχολών που θα επαναφέρει τη φοιτητική συμμετοχή στα διοικητικά όργανα του πανεπιστημίου. Είναι κρίσιμο για το Φοιτητικό Κίνημα να ασκήσει πίεση για την άμεση υλοποίηση των δεσμεύσεων της κυβέρνησης για την κατάργηση των βασικών λογικών του ν. Διαμαντοπούλου μέσα στα ΑΕΙ (με προεξάρχουσα ρύθμιση την κατάργηση των αντιδημοκρατικών Συμβουλίων Ιδρύματος) και την εφαρμογή ενός νέου πλαισίου που θα αντλεί στοιχεία τόσο από τις μέχρι τώρα κατακτήσεις του Φοιτητικού Κινήματος (βλ. νόμος 1982 με 33% συμμετοχή των φοιτητών στα διοικητικά όργανα του πανεπιστημίου) όσο και από τις πρόσφατες εμπειρίες οργάνωσης του πανεπιστημιακού κινήματος (βλ. συνελεύσεις φοιτητών-καθηγητών-εργαζόμενων στο ΕΜΠ).

Επανερχόμενοι στο θέμα του παρόντος κειμένου, η επιτροπή προπτυχιακών σπουδών της σχολής είχε θέσει τους παρακάτω στόχους για το νέο πρόγραμμα σπουδών (βλ. σχετικό σύνδεσμο):

«Σε συνέχεια της από 5/11/2014 εισήγησης της ΕΠΣ και την απόφαση της ΓΣ της 11/11/2014 σχετικά με την υιοθέτηση των στόχων:

• Περιορισμού του αριθμού των μαθημάτων σε 54, δηλ. σε 6 μαθήματα ανά εξάμηνο.
• Περιορισμού των ωρών διδασκαλίας ανά εβδομάδα σε 24 σε όλα τα εξάμηνα.
• Διεύρυνσης του περιεχομένου των σπουδών με ουσιαστική επέκταση της διδασκόμενης ύλης σε τρέχοντα αντικείμενα αιχμής.
• Διατήρησης του ενιαίου πτυχίου με εμβάθυνση σε μία κατεύθυνση αλλά και διασφάλιση του αναγκαίου εύρους με την κάλυψη όλων των πεδίων του Πολιτικού Μηχανικού.
• Διατήρησης του συμπαγούς πενταετούς κύκλου σπουδών και ταυτόχρονη απονομή διπλώματος και μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών (με κατοχύρωση του τελευταίου)».

Το ότι η επιτροπή αναγνωρίζει τη σημασία της διατήρησης του ενιαίου πτυχίου και του συμπαγούς πενταετούς κύκλου σπουδών είναι ιδιαίτερης σημασίας μιας και μας επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι η βασική κατεύθυνση της αλλαγής του προγράμματος θα κινείται σε μια λογική αντίθετη από εκείνη της συνθήκης της Μπολόνια, που ορίζει βασικά το σπάσιμο των σπουδών σε 3+2 χρόνια (Bachelor+Master) και που ήταν σύμφωνη με το βασικό πνεύμα του ν. Διαμαντοπούλου. Μια ευχάριστη εξέλιξη η οποία προφανώς όμως δε πρέπει να επαναπαύσει το φοιτητικό σύλλογο καθώς άλλες πτυχές της Μπολόνια και του ν. Διαμαντοπούλου είναι υπό συζήτηση το τελευταίο διάστημα (π.χ. οι πιστωτικές μονάδες (ECTS)). Αν μη τι άλλο όμως είναι θετικό το γεγονός ότι μία από τις πιο δημοφιλείς σχολές της χώρας αναγνωρίζει, έστω κι αν δε διατυπώνεται ρητά, την αποτυχία της νεοφιλελεύθερης λογικής της Μπολόνια.

Επιπλέον, ο στόχος του συγχρονισμού της σχολής με τα τρέχοντα αντικείμενα αιχμής είναι κάτι που δε μπορεί παρά να μας βρίσκει σύμφωνους, αν και η συζήτηση γύρω από τι είναι «τρέχον αντικείμενο αιχμής» δεν έχει να κάνει κατά τη γνώμη μας μόνο με τις τελευταίες τεχνολογικές εξελίξεις αλλά και με την τρέχουσα κοινωνική και στην περίπτωση του ΠΜ και την περιβαλλοντική κατάσταση, του κοινωνικού σχηματισμού στον οποίο βρίσκεται, εν προκειμένω της Ελλάδας σε κατάσταση οικονομικής κρίσης. Εκτός αυτού, η διαδικασία αναζήτησης των αντικειμένων αιχμής πρέπει να αντιμετωπίζεται εντός ενός συνολικότερου πλαισίου διαδικασίας μετακύλισης του κόστους ειδίκευσης από την αγορά στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, διαδικασία που αποτελούσε κεντρικό στόχο της συνθήκης της Μπολόνια. Επειδή σε 5 χρόνια σπουδών είναι αδύνατον να διδάσκονται τα πάντα, θεωρούμε ότι προηγείται η συγκρότηση ενός στιβαρού μηχανικού και φυσικομαθηματικού υποβάθρου έναντι της γνώσης του “τι κυκλοφορεί ακριβώς αυτή τη στιγμή στην αγορά”, καθώς το δεύτερο καθιστά μεν τους αποφοίτους άμεσα παραγωγικούς στην αγορά εργασίας, μειώνει δε τη δυνατότητά τους να έχουν συνολικότερη εποπτεία και να παρακολουθούν τις εξελίξεις. Στα θετικά αποτιμάται και η προσπάθεια ένταξης (προαιρετικών ελπίζουμε) εργαστηριακών και πειραματικών μαθημάτων στα βασικά αντικείμενα του Πολιτικού Μηχανικού. Θετική είναι επίσης και η προαιρετική δωρεάν διδασκαλία σύγχρονων υπολογιστικών πακέτων με εφαρμογή στις μελέτες ΠΜ, αλλά δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως αποκομμένη διαδικασία, αλλά να εντάσσεται στην επίλυση ασκήσεων και θεμάτων μαθημάτων του κορμού, με παράλληλες ενισχυτικές παραδόσεις για τα υπολογιστικά πακέτα, καθώς το ζήτημα δεν είναι να διδαχθεί το ένα ή το άλλο πακέτο, αλλά το πώς αυτά εντάσσονται στη δουλειά του μηχανικού.

Από την άλλη, θεωρούμε ότι οι δύο πρώτοι στόχοι όπως τίθενται από την επιτροπή ουσιαστικά τοποθετούν το πρόγραμμα σπουδών σε μια λογική «κλίνης του Προκρούστη» και εξηγούμαστε: Μπορεί να υπάρχει μεν η ανάγκη για μείωση του συνολικού αριθμού των μαθημάτων αλλά και οπωσδήποτε μείωση του συνολικού αριθμού των ωρών διδασκαλίας αλλά η ανάγκη αυτή δεν καλύπτεται με το να φτιάχνονται «καλούπια» για τα μαθήματα ανά εξάμηνο (οπωσδήποτε 6 σύμφωνα με την πρόταση) και τις ώρες διδασκαλίας (οπωσδήποτε 24 ανά εβδομάδα). Κατά τη γνώμη μας, η διαδικασία συζήτησης και επιλογής των μαθημάτων που θα ενταχθούν στον κορμό, συζήτηση που πρέπει να γίνεται με κριτήρια την ελαχιστοποίηση των αλληλοεπικαλύψεων, την παροχή ισχυρού επιστημονικού υποβάθρου και την κατοχύρωση μέσω του προγράμματος σπουδών όλων επαγγελματικών δικαιωμάτων του ΠΜ, πρέπει να προηγείται της τελικής διανομής των μαθημάτων ανά εξάμηνο, άρα και της συζήτησης για το συνολικό αριθμό των μαθημάτων.

Το ζήτημα των επαγγελματικών δικαιωμάτων είναι σημαντική πτυχή της αντιμετώπισης, ειδικά δε σε μια περίοδο που ένας ιδιότυπος κοινωνικός αυτοματισμός εισήχθη εντέχνως από την προηγούμενη κυβέρνηση στο τελευταίο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Αντί οι μηχανικοί να επιχειρούν να αντιμετωπίσουν συνολικά την καταστροφή του παραγωγικού ιστού, την υποβάθμισή τους σε φοροεισπράκτορες, την ασφαλιστική και φορολογική επιδρομή, οδηγήθηκαν στην εύκολη συζήτηση “ποιος θα πάρει τα δικαιώματα του άλλου”. Διαδικασία που επιτάθηκε από τη λογική του απερχόμενου προέδρου του ΤΕΕ και νυν υπουργού Υποδομών Χ. Σπίρτζη, ότι θα πρέπει γενικώς να εισαχθούν εξετάσεις για την απόδοση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, με βάση την αφετηρία που έγινε με τους ενεργειακούς επιθεωρητές, και για να διασφαλίσει το ΤΕΕ επιπλέον πόρους. Άποψή μας είναι ότι θα πρέπει να αποδίδονται περισσότερα επαγγελματικά δικαιώματα όπου αυτό προκύπτει από τα προγράμματα σπουδών, και σε κάθε περίπτωση να μην υπάρξουν περικοπές δικαιωμάτων σε κανέναν, ειδικά τη στιγμή που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση αποτελεί παρελθόν. Προφανώς το ζήτημα των επαγγελματικών δικαιωμάτων δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνη της η Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ και θα πρέπει να απασχολήσει όλες τις αντίστοιχες Σχολές πανελλαδικά.

Ένα ακόμα άξιο σχολιασμού στοιχείο είναι ο διατυπωμένος στόχος για την ισοτίμηση του 5ετούς κύκλου σπουδών με μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών, δηλαδή η ισοτίμηση με μάστερ. Η διατύπωση αυτή ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση για τη μέχρι τώρα διάρθρωση των ελληνικών πολυτεχνείων, που ουσιαστικά δεν αναγνωριζόταν το πτυχίο τους ως μάστερ με σοβαρότερη επίπτωση την αδυναμία εκπόνησης διδακτορικής διατριβής, καθότι είναι απαραίτητη προϋπόθεση η κατοχή μάστερ από εξωτερικό ή μεταπτυχιακού προγράμματος ειδίκευσης από την Ελλάδα για να γίνεις δεκτός, ενώ διεθνώς σε ορισμένες περιπτώσεις το 5ετές δίπλωμα των ελληνικών πολυτεχνείων αναγνωρίζεται ως μάστερ (διδακτορικά χωρίς άλλο ενδιάμεσο δίπλωμα, εργασιακή αποκατάσταση σε επίπεδα μισθών μάστερ), ακριβώς επειδή αναγνωρίζεται το “diploma” ως τέτοιος τίτλος σπουδών (Γερμανία, Γαλλία, Ελβετία και αλλού). Παρότι η λογική του μάστερ είναι γενικά η παροχή πιο εξειδικευμένων γνώσεων προς μία κατεύθυνση ενός αντικειμένου τα ελληνικά 5ετή προγράμματα αποτιμώνται ως τουλάχιστον ισότιμα λόγω του ισχυρού τους επιστημονικού υποβάθρου και του ισχυρού κορμού μαθημάτων που καλύπτουν όλα τα τεχνικά έργα εφαρμογής του ΠΜ. Υπό αυτή την έννοια, για εμάς το ζήτημα της αναγνώρισης της ισοτιμίας με τα master σε ακαδημαϊκό και μισθολογικό επίπεδο είναι ζήτημα πολιτικής υποστήριξης των ενιαίων πτυχίων, και ορθώς ανοίγει ως τέτοιο και από το Υπουργείο Παιδείας. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση για τη χρησιμότητα και το ρόλο των πολυτεχνικών μεταπτυχιακών στην Ελλάδα, και στον τρόπο που φτιάχτηκαν τα Μεταπτυχιακά Διπλώματα Ειδίκευσης που σε ορισμένες περιπτώσεις απέσπασαν ή επανέλαβαν μαθήματα από τα βασικά προγράμματα σπουδών, και σε καμία περίπτωση συζήτηση για το πώς πρέπει να αλλάξει το πρόγραμμα σπουδών ώστε να ισοτιμηθεί με μάστερ, πόσο μάλλον τώρα που ο δρόμος ανοίγει πολιτικά.

Σημειώσεις για τα επί μέρους

Στη συνέχεια, με βάση και τα δύο σχέδια για τη διάρθρωση των μαθημάτων κορμού, παρατίθενται ορισμένα σχόλια για τις αλλαγές που προτείνονται για κάθε ομάδα μαθημάτων ξεχωριστά. Πριν προχωρήσουμε στα επιμέρους, θέλουμε να επισημάνουμε ορισμένες γενικές παραμέτρους.
Καταρχάς, έχει μια σημασία μαθήματα εμμέσως σχετιζόμενα μεταξύ τους να αντιμετωπίζονται ως τέτοια και να διδάσκονται με αντίστοιχη σειρά στο πρόγραμμα σπουδών, να είναι αυτό δηλαδή πρώτο κριτήριο και όχι πώς χωράνε στο πρόγραμμα (πχ Γραμμική Άλγεβρα-Στατική 3, Αριθμητική Ανάλυση – Προγραμματισμός κλπ). Υπ’ αυτή την έννοια μας προβληματίζει η ευκολία με την οποία ορισμένα μαθήματα ανεβοκατεβαίνουν εξάμηνα στις διαφορετικές εκδοχές του προγράμματος σπουδών, πράγμα που ίσως σχετίζεται με την προαναφερθείσα “προκρούστεια κλίνη” των 6 μαθημάτων ανά εξάμηνο.

Εκτός αυτού, θα πρέπει να σταματήσουν τα προγράμματα σπουδών να αντιμετωπίζονται ως άσκηση ισορροπίας και συσχετισμού δύναμης μεταξύ αντικρουόμενων τομέων για τις ώρες και τα μαθήματα του κάθε τομέα στον κορμό. Παρότι το φαινόμενο αυτό συναντάται γενικώς στις διαμορφώσεις των προγραμμάτων σπουδών στα ελληνικά ΑΕΙ, θα πρέπει κάποια στιγμή και οι διδάσκοντες να μην αντιμετωπίζουν το πρόγραμμα σπουδών μόνο από την υποκειμενική σκοπιά των δικών τους μαθημάτων.

Α) Μαθηματικά

Οι αλλαγές σε αυτό το τμήμα των μαθημάτων είναι σίγουρα αρνητικές. Δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό το σκεπτικό της αφαίρεσης της διδασκαλίας της γραμμικής άλγεβρας σήμερα που η υπολογιστική μηχανική, και επομένως η μητρωική ανάλυση εισχωρεί σε ολοένα περισσότερους τομείς της μηχανικής. Αντίστοιχο πρόβλημα υπάρχει με τη μετατροπή των μερικών διαφορικών εξισώσεων σε μάθημα επιλογής, παρότι είναι λογικός ο διαχωρισμός από τις μιγαδικές συναρτήσεις, εξάλλου το μάθημα διδασκόταν ως παράλληλη διδασκαλία δύο ξεχωριστών μαθημάτων. Όμως, αφού οι μερικές διαφορικές εξισώσεις αποτελούν τη μαθηματική αποτύπωση των σχέσεων που διέπουν τη μηχανική συμπεριφορά των μέσων που πραγματεύεται το γνωστικό αντικείμενο του πολιτικού μηχανικού (ρευστομηχανική, σεισμική μηχανική κλπ) είναι αναγκαία η διδασκαλία τους.

Επίσης, όπως αναφέραμε και στα εισαγωγικά, τα μαθήματα που έχουν μια λογική συνέχεια θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοια στο πρόγραμμα σπουδών. Έτσι, οι πιθανότητες θα πρέπει να προηγούνται της Υδρολογίας, στην οποία χρησιμοποιούνται ως μαθηματικό υπόβαθρο. Αντίστοιχα, η αριθμητική ανάλυση καλό θα ήταν να αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα της χρήσης της στον προγραμματισμό και άρα να προηγείται, ειδικά δε εάν η “επιπλέον” διδασκαλία σε υπολογιστές έρθει ως εφαρμογή παραδειγμάτων στο μάθημα του προγραμματισμού με τρόπο που ο φοιτητής θα μπορεί να αντιληφθεί τη χρησιμότητα της αριθμητικής ανάλυσης.

Επομένως μια λογικότερη αναδιάταξη των Μαθηματικών θα επιχειρούσε να διατηρήσει δύο μαθήματα Μαθηματικής Ανάλυσης, αφήνοντας όμως εκτός ύλης όσα έχουν ήδη διδαχθεί στο Λύκειο, εντάσσοντας ίσως και τμήμα των μιγαδικών συναρτήσεων στη διδακτέα ύλη, θα διατηρούσε τη γραμμική άλγεβρα σε εξάμηνο νωρίτερο της διδασκαλίας των μητρωικών αναλύσεων και θα λάμβανε υπόψη το συσχετισμό της αριθμητικής ανάλυσης και των πιθανοτήτων με μαθήματα όπως ο προγραμματισμός και η υδρολογία, λόγου χάρη, για να τα τοποθετήσει χρονικά στο πρόγραμμα σπουδών.

Β)   Μηχανικές-Φυσική

Κατά τη γνώμη μας η μηχανική του παραμορφώσιμου σώματος και η αντοχή των υλικών πρέπει να καλύπτεται με 2 μαθήματα, όπως συνέβαινε και πριν την τελευταία αλλαγή του προγράμματος σπουδών, πριν 10 χρόνια περίπου, και είναι ορθό αυτό να συνδυάζεται με πειραματικές ασκήσεις. Η δυναμική του στερεού σώματος αποτελεί όμως ουσιαστικά μια επανάληψη της Φυσικής Κατεύθυνσης της Γ’ Λυκείου, με απλώς αναβαθμισμένη μαθηματική έκφρασης μέσω διανυσμάτων. Ειδικά όταν η γενική κατεύθυνση επιχειρεί να μειώσει τον αριθμό των διδασκόμενων μαθημάτων, η διδασκαλία της “Μηχανικής 4″ (της δυναμικής του στερεού σώματος) περισσεύει. Για να συνδυάζεται με τις διδασκόμενες Μηχανικές, η Φυσική θα πρέπει να καλύπτει τα κενά που αφήνουν στη μεταλυκειακή ύλη με προσανατολισμό προς τα ζητήματα που πραγματεύεται το πρόγραμμα σπουδών των Πολιτικών Μηχανικών. Η οπτική, λόγου χάρη, εκφεύγει μάλλον μιας τέτοιας ύλης στο μάθημα.

Γ) Σχεδιαστικά μαθήματα

Στη δέσμη των τριών μέχρι πρότινος μαθημάτων κορμού που αφορούν την αρχιτεκτονική, πρωτεύον ζήτημα είναι η διδασκαλία και το περιεχόμενο, υπό την έννοια ότι το περιεχόμενο της Οικοδομικής για παράδειγμα είναι ουσιαστικά απροσδιόριστο. Έχουν υπάρξει έτη στα οποία οι φοιτητές απλώς αντέγραφαν σχέδια, χωρίς να κατανοούν τη χρησιμότητα ή τη λογική τους. Από κει και πέρα όμως, η διάρθρωση του προγράμματος σπουδών σε αυτό το κομμάτι συνδέεται άρρηκτα με την απόδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων αρχιτεκτονικής φύσης στους πολιτικούς μηχανικούς. Εκτός αυτού, θα πρέπει να ληφθεί στη διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών η σημασία του σχεδιασμού και των στοιχείων του φέροντος οργανισμού ως σημαντικού τμήματος μιας κατασκευής, που αποκτά ίσως και μεγαλύτερη σημασία όσο οι στατικές επιλύσεις απλουστεύονται με τη χρήση υπολογιστικών πακέτων. Έτσι, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να εισαχθεί στη διδασκαλία και μια ορισμένη μεθοδολογία για την τοποθέτηση των βασικών στοιχείων ενός φορέα (υποστυλώματα, δοκοί), σε αρμονία με τις αρχιτεκτονικές λειτουργίες μιας κατασκευής. Με βάση τα παραπάνω, ίσως θα ήταν πιο δόκιμο να μην καταργηθεί ένα από τα τρία μαθήματα, αλλά να αντικατασταθεί -όπως ουσιαστικά συμβαίνει- η οικοδομική από την αρχιτεκτονική, και στη συνέχεια να διδάσκεται ένας συνολικότερος σχεδιασμός που θα αφορά τη σχέση των ορόφων μεταξύ τους, τη σχέση του κτιρίου με το οικόπεδο και τα παρακείμενα μαζί με ορισμένα στοιχεία της αντίστοιχης νομοθεσίας, και τη σχέση δομικών και αρχιτεκτονικών λειτουργιών.

 

Δ)  Μαθήματα Διαχείρισης

Επί της αρχής, τα μαθήματα που σχετίζονται με τη διαχείριση των τεχνικών έργων χρειάζονται, αλλά ορθώς δεν αποτελούν μεγάλο τμήμα του κορμού, και ορθώς δεν φαίνεται να υπάρχει πρόθεση δημιουργίας κατεύθυνσης διαχείρισης, καθώς η διαχείριση είναι λογικό να αποτελεί κέντρο βάρους σε οικονομικές σπουδές ή σε αντίστοιχα διεπιστημονικά μεταπτυχιακά, αλλά όχι στις σπουδές του Πολιτικού Μηχανικού. Στα ειδικότερα, μάλλον θα πρέπει οι Δομικές Μηχανές να ανέβουν σε μεγαλύτερο εξάμηνο και να καλύπτουν ένα ευρύτερο φάσμα των χρησιμοποιούμενων σε βασικά έργα δομικών μηχανών για να επιτυγχάνουν το σκοπό της ύπαρξής τους στο πρόγραμμα. Την ίδια στιγμή, η ύπαρξη της υποχρεωτικής επιλογής μεταξύ Ελέγχου και Διασφάλισης Ποιότητας ή Οικονομικών Έργων Πολιτικού Μηχανικού είναι μάλλον υπερβολική με δεδομένη την ύπαρξη της Διαχείρισης Τεχνικών Έργων.

Ε)   Μαθήματα Δομοστατικής

Καταρχάς είναι θετικό ότι η διδασκαλία των Στατικών ξεκινάει μετά τη διδασκαλία των αντίστοιχων μηχανικών. Ταυτόχρονα, όμως, θα ήταν ευκταίο να υπάρξει στο εγγύς μέλλον και μεγαλύτερη συνεργασία των διδασκόντων, καθώς ειδικά στη Στατική Ι και τη Μηχανική Ι (Στατική του Στερεού Σώματος) υπάρχουν αλληλεπικαλύψεις της ύλης που αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό, αρκεί να δίνεται στους φοιτητές – που βρίσκονται και σε μικρά εξάμηνα – η αίσθηση ότι δεν πρόκειται για αντικρουόμενες αλλά συμπληρωματικές διδασκαλίες.

Η κατάργηση της Εισαγωγής στο Σιδηροπαγές Σκυρόδεμα (“Μπετό 0″) μας βρίσκει σύμφωνους ως αλλαγή καθώς δεν προσέθετε ιδιαίτερα σε σχέση με το προηγούμενο καθεστώς όπου δεν υπήρχε.

Η κατάργηση όμως του δεύτερου μέρους των Μεταλλικών Κατασκευών θα συμπιέσει υπερβολικά την διδακτέα ύλη, και είναι σοβαρό το ερώτημα αν είναι δυνατόν να συμπτυχθεί και ο στρεπτοκαμπτικός λυγισμός και οι μεταλλικές συνδέσεις μαζί με την ύλη του πρώτου μέρους του μαθήματος. Ταυτόχρονα, η κατάργηση της Στατικής ΙΙΙ, της μητρωικής ανάλυσης δηλαδή είναι εξαιρετικά προβληματική σε μια περίοδο που σχεδόν όλες οι μηχανικές επιλύσεις γίνονται με τη βοήθεια προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών, το μηχανικό υπόβαθρο της λειτουργίας των οποίων είναι λογικό να γνωρίζουν οι απόφοιτοι, είτε για να τα χρησιμοποιούν ορθότερα, είτε για να εντοπίζουν σφάλματα, είτε για να μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις τους και σε παραπλήσιους τομείς όπως η ανάπτυξη μηχανικού λογισμικού, πράγμα που αποτελεί βάση της έρευνας σε πολλούς τομείς αλλά και δυναμικό στοιχείο της ελληνικής οικονομίας καθώς απαιτεί σχετικά μικρά αρχικά κεφάλαια, εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο εν μέσω κρίσης. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η διδασκαλία του μαθήματος επιδέχεται σημαντικές βελτιώσεις, ώστε να ξεκινάει από απλούστερα παραδείγματα και να δίνει στο φοιτητή μια καλύτερη εποπτεία του αντικειμένου, καθώς η μονομιάς παρουσίαση ανεπτυγμένων μητρώων που αφορούν φορείς με πολλούς βαθμούς ελευθερίας προτρέπει περισσότερο στην αποστήθιση παρά στην κατανόηση.

ΣΤ) Μαθήματα Υδραυλικής

Οι αλλαγές στη συγκεκριμένη δέσμη μαθημάτων είναι σχετικά μικρές, και γενικώς σε θετική κατεύθυνση, όπως η εισαγωγή εργαστηρίων στη Ρευστομηχανική, η μείωση των ωρών διδασκαλίας της Υδρολογίας. Σημαντική είναι και η αναδιάταξη των περιβαλλοντικών μαθημάτων καθώς μέχρι πρότινος διεξαγόταν το μάθημα «Αρχές Οικολογίας & Περιβαλλοντικής Χημείας» ως εισαγωγικό και η «Περιβαλλοντική Τεχνολογία» ως τεχνικό. Με το ΝΠΣ η «Περιβαλλοντική Τεχνολογία» διατηρείται, η «Οικολογία» καταργείται και μέρος της ύλης της μπαίνει στην υπηρεσία του μαθήματος «Περιβαλλοντικές Επιπτώσεις», το οποίο είναι υποχρεωτικό και επιλογής (1 από 2) στα δύο προσχέδια. Κατά τη γνώμη μας οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις αποτελούν βασική παράμετρο των έργων Μηχανικού, και έχουν αποτελέσει επίκεντρο κοινωνικών κινημάτων ή ακόμα και συγκρούσεων σε μια σειρά περιπτώσεων (Κερατέα, Σκουριές Χαλκιδικής), παράμετρο σχετικά υποβαθμισμένη μέχρι τώρα στα πλαίσια του προγράμματος σπουδών, άρα είναι απαραίτητο να εισαχθούν ως υποχρεωτικό μάθημα στα ΝΠΣ.

Ζ)   Μαθήματα Γεωτεχνικής

Η κατάργηση της Εδαφομηχανικής ΙΙ είναι η σημαντικότερη από τις αλλαγές. Η όντως μικρότερη ύλη της σε σχέση με το πρώτο τμήμα του μαθήματος μάλλον δεν δικαιολογεί την κατάργηση του μαθήματος, θα ήταν ίσως λογικότερο να μεταφερθεί τμήμα της ύλης του πρώτου τμήματος στο δεύτερο, και οι ενστάσεις του τομέα Γεωτεχνικής στη συγκεκριμένη αλλαγή είναι βάσιμες (εδώ). Επιπλέον είναι γενικώς δυσλειτουργική και η εισαγωγή 6ωρων μαθημάτων όπως προτείνεται για τα μαθήματα της Εδαφομηχανικής και των Θεμελιώσεων, που προσπαθώντας ίσως να αντισταθμίσει την κατάργηση της Εδαφομηχανικής ΙΙ οδηγεί σε παραδόσεις πολλών ωρών και μεγαλύτερη ύλη, με μάλλον αμφίβολα αποτελέσματα από “παιδαγωγικής” άποψης.

Η)   Μαθήματα Συγκοινωνιακών

Η διδασκαλία των συγκοινωνιακών μαθημάτων στον κορμό αναγκαστικά υπόκειται στο ερώτημα της επιλογής μεταξύ περισσότερο “τεχνικών” μαθημάτων, όπως η Οδοποιία, και περισσότερο θεωρητικών μαθημάτων που αφορούν τον συγκοινωνιακό σχεδιασμό, όπως ο Σχεδιασμός Μεταφορικών Συστημάτων. Η εισαγωγή των Οδοστρωμάτων στα μαθήματα κορμού θα πρέπει ενδεχομένως να συνδυαστεί με τη διδακτέα ύλη του δεύτερου τμήματος της Οδοποιίας. Θεωρούμε όμως ότι θα πρέπει να αντικατασταθεί ο Σχεδιασμός Μεταφορικών Συστημάτων. Το μάθημα σε μεγάλο βαθμό αποτελεί απλή εφαρμογή της κλασικής οικονομικής θεωρίας η οποία διδασκόταν παλαιότερα στη Σχολή ως υποχρεωτικό μάθημα και ειδικότερα των καμπυλών προσφοράς και ζήτησης, μάθημα αρκετά σημαντικό για τη γενικότερη οικονομική θεώρηση των ΠΜ που θα μπορούσε να εισαχθεί ξανά ως υποχρεωτικό κορμού. Όσον αφορά τα συγκοινωνιακά και πάλι θα ήταν πολύ χρησιμότερη η διδασκαλία ενός μαθήματος που θα έδινε στους φοιτητές μια σφαιρικότερη αντίληψη για τη σχέση των συγκοινωνιών με τη χωροταξία, τις αστικές συγκεντρώσεις και τις χρήσεις της γης αλλά και τις κοινωνικές ανάγκες που καλούνται να καλύψουν οι συγκοινωνίες. Μια τέτοια αλλαγή ίσως να προϋπέθετε και την επαναφορά της πολεοδομίας-χωροταξίας ως υποχρεωτικού μαθήματος ή έστω την συμπερίληψη στοιχείων της σε ένα τέτοιο μάθημα ίσως με στοιχεία και από το υποχρεωτικό για τους συγκοινωνιολόγους μάθημα της Κυκλοφοριακής Ροής.

Θ)   Άλλα Μαθήματα

Εν συντομία, να σημειώσουμε ότι θεωρούμε ορθή τη διατήρηση δύο μαθημάτων γεωδαισίας, τόσο για λόγους πληρότητας της διδασκαλίας, όσο και για λόγους απόδοσης επαγγελματικών δικαιωμάτων. Η μετατροπή της Χημείας σε μάθημα επιλογής είναι επίσης λογική, εφόσον τμήμα της ύλης διδάσκεται έτσι κι αλλιώς και στο Λύκειο.

Από την άλλη πλευρά, η κατάργηση της διδασκαλίας του Δικαίου είναι αρνητική επιλογή, υπό την έννοια ότι το επάγγελμα του μηχανικού εμπλέκεται με μια σειρά πλευρών του δικαίου. Διευκρινίζουμε: Δεν θεωρούμε δόκιμη τη διδασκαλία μιας διδακτέας ύλης που εκτείνεται από τον Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό και το Πολεοδομικό Δίκαιο μέχρι τμήματα του εμπράγματου και του εργατικού δικαίου. Είναι αδύνατον να μπορέσει κανείς να αποστηθίσει ουσιαστικά εκατοντάδες σελίδες από το νομικό πλαίσιο της χώρας. Σκοπός του μαθήματος οφείλει κατά τη γνώμη μας να είναι η έκθεση όλων εκείνων των πλευρών του νόμου που διαπλέκονται με το επάγγελμα του μηχανικού από τη μια πλευρά, και η δυνατότητα του αποφοίτου να μπορεί να διαβάζει και να καταλαβαίνει τόσο το πνεύμα των νόμων όσο και παραδείγματα της εφαρμογής τους από την άλλη.

Ι)   Σύνθετο θέμα

Η περιγραφή που δίνεται στα διάφορα σχέδια και τις εκθέσεις της επιτροπής προπτυχιακών σπουδών, δεν καθιστά σαφές το περιεχόμενο και το σκοπό της εκπόνησης ενός τέτοιου θέματος, με δεδομένη την ύπαρξη εξαμηνιαίας διπλωματικής εργασίας στη Σχολή. Η εκπόνηση ενός θέματος το οποίο θα καλύπτει συνδυαστικά όλη τη διδαχθείσα ύλη των προηγούμενων εξαμήνων ή έστω αντιπροσωπευτικών τμημάτων της μας φαίνεται μάλλον αδύνατη δεδομένου του εύρους που καλύπτουν τα μαθήματα κορμού. Υπό αυτό το πρίσμα είμαστε πολύ επιφυλακτικοί όσον αφορά τις επιπτώσεις της εισαγωγής του θέματος στο πρόγραμμα σπουδών, με δεδομένο ότι θα αύξανε σημαντικά και τον φόρτο εργασίας των φοιτητών, στα μεγάλα κιόλας εξάμηνα όταν τα μαθήματα κατεύθυνσης είναι ήδη αρκετά απαιτητικά.

Κ)   Μαθήματα Κατευθύνσεων

Καταρχήν, θεωρούμε ότι η όποια συζήτηση για το πρόγραμμα σπουδών πρέπει να γίνεται ταυτόχρονα για τα μαθήματα κορμού και τις κατευθύνσεις. Στα πιο συγκεκριμένα θεωρούμε θετική τη διατήρηση 12 μαθημάτων κατεύθυνσης αλλά κυρίως τη βούληση για την άρση των στεγανών μεταξύ των κατευθύνσεων καθώς με το ΝΠΣ θα προβλεπόταν η υποχρεωτική επιλογή ενός μαθήματος από κάθε μία από τις άλλες κατευθύνσεις (βλ. και σχετικό σκαρίφημα του Κοσμήτορα εδώ). Παρόλα αυτά θεωρούμε ότι η άρση των στεγανών δε γίνεται μέσα από τόσο φορμαλιστικά σχήματα και αντί αυτού θεωρούμε ότι θα ήταν προτιμότερη η εισαγωγή ενός αριθμού μαθημάτων ελεύθερης επιλογής (π.χ. 4) ανά κατεύθυνση. Παράλληλα, είναι αναγκαία η αντιμετώπιση όλων των αλληλοεπικαλύψεων μεταξύ των προσφερόμενων μέχρι τώρα μαθημάτων επιλογής αλλά και κορμού σε ορισμένες περιπτώσεις, γεγονός που ίσως απαιτούσε μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ των τομέων (π.χ. μάθημα Φραγμάτων από κοινού από τους τομείς Υδραυλικής-Γεωτεχνικής και κατάργηση των «Ειδικών Γεωτεχνικών Έργων»), αλλά και αφαίρεση ορισμένων εντελώς υπερεξειδικευμένων μαθημάτων.

Επίλογος

Θεωρούμε ότι σκιαγραφήσαμε σε μεγάλο βαθμό τόσο σε γενικό όσο και σε ειδικότερο επίπεδο το πώς αντιλαμβανόμαστε το πρίσμα μέσα από το οποίο πρέπει να ιδωθεί μια πιθανή αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών, και κυρίως το γεγονός ότι δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα. Θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη της τόσο την επικαιρότητα της συζήτησης για τα επαγγελματικά δικαιώματα, όσο και τις μεσοπρόθεσμες διεργασίες που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία και τις πιθανές εκβάσεις τους, για τις οποίες πρέπει να είναι έτοιμος κάθε απόφοιτος της σχολής. Ο κοινωνικός ρόλος του μηχανικού και η αλλαγή του μέσα σε μια διαδικασία όχι μόνο παραγωγικής ανασυγκρότησης αλλά και παραγωγικού μετασχηματισμού, που θα προτάσσει νέα παραγωγικά και καταναλωτικά πρότυπα, το τέλος – εδώ και καιρό – του μοντέλου του μηχανικού-εργολάβου, η άνθιση νέων τομέων της οικονομίας αλλά και συνεταιριστικών μορφών οργάνωσής της, η αλλαγή της κοινωνικής και οικονομικής θέσης των αποφοίτων στην παραγωγή σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες είναι στοιχεία που δεν μπορεί να παραβλέπονται σε οποιαδήποτε πρόταση.

‘Η ΜΕ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΄Η ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥΣ!

Απ’τα μέσα της προηγούμενης βδομάδας,οποιοσδήποτε κυκλοφορούσε στο κέντρο της Αθήνας, ερχόταν αντιμέτωπος με εικόνες από το πολύ σύντομο παρελθόν. Όλα τα κεντρικά Ιδρύματα(Πολυτεχνείο,ΝΟΠΕ,ΑΣΟΕΕ) είχαν τεθεί σε ένα καθεστώς “άτυπου” λοκ-άουτ, με κλούβες των ΜΑΤ και αστυνομικούς να περιφρουρούν όλες τις εισόδους των σχολών. Παράλληλα, η Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, η οποία τελούσε υπό κατάληψη από αλληλέγγυους-ες στον αγώνα των κρατουμένων απεργών πείνας, είχε αποκλειστεί επίσης από δυνάμεις καταστολής, με οποιονδήποτε περνούσε απ’το σημείο να υφίσταται εξωνυχιστικούς ελέγχους, ακόμα και προληπτικές προσαγωγές.

Σε όλη αυτή η κατάσταση,ήρθε ως επιστέγασμα η επιχείρηση εκκένωσης της Πρυτανείας απ΄τις   αστυνομικές δυνάμεις το πρωί της Παρασκευής. Για μάς η συγκεκριμένη επέμβαση συνιστά καταπατηση του Πανεπιστημιακού ασύλου και έρχεται σε πλήρη συμπόρευση με το καθεστώς έκακτης ανάγκης, το οποίο, όλο το προηγούμενο διάστημα, προσπαθούσε να μονιμοποιήσει η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Την ίδια στιγμή που στη Βουλή ψηφιζόταν ένα νομοσχέδιο, το οποίο ρηγμάτωνε αυτό το καθεστώς μέσα στις φυλακές, δημιουργώνατς πιό ανθρώπινες συνθήκες κράτησης και δικαιώνοντας το μεγαλύτερο μέρος των αιτημάτων των απεργών πείνας, ο Υπουργός Προ.Πο κ.Πανούσης έδινε εντολή για εισβολή στο χώρο και σύλληψη  όσων βρίσκονταν εντός του(14 στο σύνολο). Την ίδια στιγμή που επανερχόταν στον δημόσιο διάλογο ο στόχος για νομοθετική επανακατοχύρωση του αδημαϊκού ασύλου, μετά την νομοθετική του κατάργηση από το Ν. Διαμαντοπούλου, η κυβέρνηση επέλεγε να ενδώσει στα κελεύσματα των εισαγγελέων, των Πρυτανικών αρχών και του μιντιακού κατεστημένου που ορίονταν για ανομία και απουσία της Πολιτείας.Θεωρούμε, λοιπόν, την επιλογή άρσης του ασύλου, ως μια μεγάλη υποχώρηση εκ μέρους της κυβέρνησης στις πιέσεις μιας συντηρητικής αφήγησης που αναπαράχθηκε στο έπακρον από τα κανάλια της διαπλοκής και την ακροδεξιά αντιπολίτευση όλων των αποχρώσεων καθώς και πως οι πολιτικές ευθύνες χαρακτηρίζουν και την πολιτική ηγεσία και τον ίδιο τον υφυπουργό του υπουργείου Προ. Πο Πανούση. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που επί υπουργίας του η δράση της αστυνομίας εγγράφεται σε ένα συνεχές αυταρχισμού και καταστολής, όπως η αντιμετώπιση της πορείας στην Αμυγδαλέζα και η στάση της στις διαδηλώσεις ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Η έννοια της ριζοσπαστικής αριστεράς αποδεικνύεται συν τοις άλλοις και από το πώς τα προστατεύει και εμπλέκεται ουσιαστικά μέσα στα κοινωνικά κινήματα και αντιστάσεις και υπό την έννοια αυτή κρίνεται απαράδεκτη η άρση ασύλου επί κυβερνήσεως ενός κόμματος που εγγράφεται στην παράδοση αυτή. Για μας το δίλημμα είναι ξεκάθαρο.Ή με τα κινήματα ή με την καταστολή.

Ως πολιτική συλλογικότητα που παρεμβαίνει στους φοιτητικούς συλλόγους θεωρούμε πως τα ζητήματα που ανακύπτουν στο εσωτερικό και τους χώρους του πανεπιστημίου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιλύονται με όρους καταστολής αλλά από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα, αυτό, ωστόσο, σημαίνει πως πρέπει να επανεξετάσουμε με σοβαρότητα το πώς οι σύλλογοι θα έχουν πράγματι τον έλεγχο του ασύλου με την έννοια της με δημοκρατικούς όρους οργάνωσης ή/και στήριξης των αγώνων που δίνονται εντός του, είτε φοιτητικών είτε ευρύτερα κοινωνικών. Αποτελέι λοιπόν για μας σημείο αυτοκριτικής το γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε να προστατέψει το άσυλο απ΄τις δυνάμεις καταστολής, αλλά ούτε να επιλύσει την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί απο μια κατάληψη που, κατά τη γώμη μας, είχε φτάσει σε οριακό σημείο, μη εξυπηρετώντας πλέον τον σκοπό της. Από δω και πέρα, πρέπει να παλέψουμε, έτσι ώστε το Πανεπιστήμιο να είναι ένας χώρος ελευθερίας για τους φοιτητές/τριες, όπου θα μπορούν να στεγάζονται οι αγώνες των υποτελών τάξεων για παιδεία,δημοκρατία,δικαιώματα και αξιοπρέπεια!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑ

Ως Αριστερή Ενότητα καταδικάζουμε την παρουσία των δυνάμεων καταστολής στο προαύλιο της πρυτανείας του ΕΚΠΑ που στόχο έχει τον εκφοβισμό όσων συμμετέχουν στην κατάληψη της πρυτανείας ως ένδειξη αλληλεγγύης στους κρατουμένους που συνεχίζουν την απεργία πείνας μέχρι την οριστική ψήφιση του νομοσχεδίου για το σωφρονιστικό κώδικα που προβλέπει την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ καθώς και ειδικά μέτρα για ασθενείς, αναπήρους και ανηλίκους.

Να σημειωθεί πως η ανυποχώρητη στάση των απεργών συνέβαλε στο να συμπεριληφθούν στο εν λόγω νομοσχέδιο και τροπολογίες για πάγια αιτήματα του κινήματος, όπως η κατάργηση του κουκουλονόμου και η λήψη DNA κατά την ποινική διαδικασία, ενώ απελευθερώθηκαν με περιοριστικούς όρους οι συγγενείς των κατηγορουμένων για συμμετοχή στη ΣΠΦ. Η έντονη παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων στο χώρο του ασύλου τις τελευταίες μέρες δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να συμβάλλει στην λυσσαλέα προσπάθεια των καναλιών να δημιουργήσουν μια εικόνα ανεξέλεγκτης ανομίας που επιτάσσει την επιστροφή της καταστολής σε κοινωνία και πανεπιστήμιο, όπως συνέβαινε επί των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Παράλληλα, οι πρυτανικές αρχές ήδη από την αρχή της κατάληψης δεν σταμάτησαν λεπτό να καλούν την πολιτεία και την εισαγγελία να πράξουν τα “δέοντα”, που κατ’ αυτές δεν είναι άλλα από την άμεση επέμβαση των δυνάμεων καταστολής στον χώρο του ασύλου. Ως Αριστερή Ενότητα έχουμε παγίως τοποθετηθεί υπέρ της άποψης πως το άσυλο αφορά και καλύπτει προφανώς όχι μόνο τις ακαδημαϊκές ελευθερίες και την εκπαιδευτική λειτουργία αλλά και τους φοιτητικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Παράλληλα, διεκδικούμε τα ζητήματα που ανακύπτουν στο εσωτερικό της πανεπιστημιακής κοινότητας, ακόμη κι αν, όπως στην παρούσα κατάληψη, δεν αποτελούν απόφαση των συλλογικών διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων, να επιλύονται με πρωτοβουλία και ευθύνη των εμπλεκόμενων μερών και όχι μέσω της καταστολής και του αυταρχισμού. Επιπλέον, τη στιγμή που χρόνια προβλήματα του πανεπιστημίου όπως η υποστελέχωση και η υποχρηματοδότηση δεν προβάλλονται καθόλου ως εμπόδια στην ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου, θεωρούμε αδικαιολόγητη την προβολή που έχει λάβει το ζήτημα της κατάληψης αυτής.

Δεν δεχόμαστε σε καμία περίπτωση την παρουσία των δυνάμεων καταστολής αλλά και τις συλλήψεις και προσαγωγές στο χώρο του ασύλου που στόχο έχουν, από κοινού με την ακροδεξιά προπαγάνδα, να δυσχεράνουν την κοινωνική γείωση του νέου νόμου που ανταποκρίνεται στα αιτήματα του κινήματος για αλλαγή των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης και άρση των νομοθετικών μέτρων μέσω των οποίων επιβλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια το καθεστώς έκτακτης ανάγκης.