Εξεταστική Διαρκείας (?)

“Θα είναι η 7^η εβδομάδα παραδόσεων αλλά θα μοιάζει με τη 13^η …”

Μετά και την επιστροφή από τις διακοπές του Πάσχα, η φοιτητική καθημερινότητα τείνει να μοιάσει με το ξεκίνημα της εξεταστικής. Τη στιγμή που ο καιρός άνοιξε και κάποιοι φαντασιωνόμασταν τα πρώτα μπάνια, η πραγματικότητα ήρθε να μας προσγειώσει! Τρέξιμο από αίθουσα σε αίθουσα για να προλάβουμε καμιά κενή θέση, κι αυτό αν είμαστε στη σχολή, μιας και πολλοί μένουμε σπίτι για να προλάβουμε την παράδοση του θέματος και να βγάλουμε την ύλη για την πρόοδο. Ήδη από την αρχή του εξαμήνου, στα περισσότερα μαθήματα έχουν ανακοινωθεί υποχρεωτικές ή μη πρόοδοι, συνεχείς παραδόσεις θεμάτων και ασκήσεων, έξτρα ώρες διδασκαλίας, με τις ευλογίες της διοίκησης, στην κατεύθυνση υλοποίησης των στόχων που έθετε το νέο Πρόγραμμα Σπουδών. Αυτή η κατάσταση τείνει να συνιστά μία εξεταστική περίοδο διαρκείας, που δεν περιορίζεται απλά στις 4 εβδομάδες του Ιούνη.

Κάποιοι πέρυσι, υπόσχονταν ότι η αλλαγή του προγράμματος σπουδών συντελούταν έτσι ώστε να λυθεί το μεγάλο πρόβλημα της σχολής, δηλαδή τα χαμηλά ποσοστά επιτυχίας στην περίοδο των εξεταστικών. Τα λιγότερα μαθήματα θα σήμαιναν λιγότερες ώρες διδασκαλίας, λιγότερες εξετάσεις, περισσότερος ελεύθερος χρόνος για αξιοποίηση από την πλευρά του φοιτητή. Βέβαια αυτό που βιώνουμε φέτος ούτε καν πλησιάζει τις παραπάνω υποσχέσεις, αλλά είναι και ακόμη χειρότερο από την περσινή καθημερινότητα. Το γεγονός της ταχείας μετάβασης στο νέο πρόγραμμα σπουδών, έφερε τεράστιες προβληματικές, τόσο με το εγγραφολόγιο, όσο και με τη διαμόρφωση των παραδόσεων στα αλλαγμένα ή τα νέα μαθήματα. Καθηγητές που δεν ξέρουν πώς να προχωρήσουν με τη διδασκαλία του μαθήματος, καθηγητές που τρέχουν να βγάλουν υπέρογκες ύλες, μαθήματα που τελειώνουν τη νύχτα, και μία γραμματεία που  προφανώς και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στον τεράστιο όγκο δουλειάς. Με όλο αυτό το βάρος να πέφτει εν τέλει στις πλάτες του φοιτητή. Και κάπου εκεί ένας Κοσμήτορας σφυρίζει αδιάφορα!

Η φετινή πραγματικότητα, σε κάθε περίπτωση, μόνο ως ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω τόσο για τον ακαδημαϊκό όσο και για τον κοινωνικό ρόλο της σχολή μπορεί να εκληφθεί. Η ενίσχυση του εξετασιοκεντρικού χαρακτήρα της, οδηγεί στην υποχώρηση της σημασίας των παραδόσεων και του επιστημονικού περιεχομένου του αντικειμένου αλλά και στην μετατροπή των φοιτητών σε «μαθητές πανελληνίων» και τη σχολή σε «φροντιστήριο». Επιβάλλεται έτσι μία διαδικασία όπου ο καθένας από εμάς αυτοεντατικοποιείται, βλέπει χρησιμοθηρικά τη γνώση, πειθαρχεί σε ό,τι του πουν οι καθηγητές, και χάνει οποιαδήποτε δυνατότητα δημιουργικής χρήσης του ελεύθερου του χρόνου. Η ουσία της γνώσης και του ρόλου του Πανεπιστημίου, χάνεται στον βωμό της απόκτησης προσόντων και της όσο το δυνατόν πιο γρήγορης περαίωσης των σπουδών.

Παράλληλα, χάνεται το αίσθημα όσο και η δυνατότητα αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης μεταξύ μας, λόγω της ταχύτητας και του «κατ’επείγοντως» των καθημερινών ρυθμών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στο φόρουμ το MQN όλο και λιγότερες σημειώσεις ανεβαίνουν κι όχι προφανώς γιατί δεν υπάρχουν. Ο μόνος κερδισμένος, δεν είναι άλλος από τη γνωστή μπλε παράταξη, που εκμεταλλευόμενη την όλη κατάσταση μοιράζει σημειώσεις και έτοιμα λυμένα θέματα σε CD (!)

Εμείς από την πλευρά μας, θα επιμένουμε στην ανάγκη η σχολή να αποτελεί έναν ανοιχτό ακαδημαϊκό και κοινωνικό χώρο, που θα δίνει τη δυνατότητα στον φοιτητή να επιλέγει τον τρόπο με τον οποίο θέλει να φτάσει στη γνώση. Επιμένουμε να λέμε ότι οι πρόοδοι θα πρέπει να είναι απαλλακτικές και προαιρετικές, και να μπαίνουν στον βαθμό που υπάρχει η εκφρασμένη βούληση από τους φοιτητές. Αν θέλουμε να βελτιώσουμε το ενδιαφέρον και την απόδοση στα μαθήματα, αυτό θα συμβεί μέσα από την αναβάθμιση των παραδόσεων, τη συνάφεια των εργασιών-θεμάτων με αυτές, την ενίσχυση του απαραίτητου ψηφιακού υλικού. Θέλουμε τα φοιτητικά χρόνια να αποτελούν χρόνια διαμόρφωσης των ανθρώπων κι όχι ένα μεσοδιάστημα μεταξύ σχολείου και εργασίας-ανεργίας.

Advertisements

Παλεύοντας για το δικαίωμα στην κατοικία

Στην Ελλάδα του 2008 λίγοι άνθρωποι γνώριζαν τι είναι ένα «κόκκινο δάνειο». Με την οικονομική κρίση τα κόκκινα δάνεια που στα τέλη του 2008 ήταν  το 3,12% επί του συνόλου των δανείων , έφτασαν να είναι σήμερα στο 53%. Η κυβέρνηση λοιπόν συνεχίζοντας τις πολιτικές των προηγούμενων και σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τους θεσμούς, έρχεται να βγάλει από αυτή τη δύσκολη θέση τις τράπεζες, ανοίγοντας τον δρόμο για δεκάδες χιλιάδες πλειστηριασμούς μέσα στα επόμενα χρόνια. Παρά λοιπόν τα όσα ισχυρίζεται τόσο η κυβέρνηση όσο και τα ΜΜΕ: ΤΟ 75-80% των ακινήτων που απειλούνται με πλειστηριασμό αφορά λαϊκή περιουσία συμπεριλαμβανομένων και πολλών πρώτων κατοικιών.

Το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς, παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες της κυβέρνησης, διογκώνεται όσο περνάει ο καιρός και συνεχίζει να αντιστέκεται. Η κυβέρνηση  έχει προσπαθήσει με κάθε τρόπο να καταστείλει τη δράση του, είτε με συκοφαντίες, είτε με παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης, με χρήση δακρυγόνων, αλλα και με το τελευταίο νομοθέτημα που επιδιώκει να τρομοκρατήσει όσες και όσους αντιστέκονται,  με διώξεις και φυλακίσεις. Από την Τετάρτη 21/2 η κυβέρνηση έρχεται να παίξει το τελευταίο της χαρτί για τη διάσωση των τραπεζών, εφαρμόζοντας καθολικά τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.

Μέσα λοιπόν στο επόμενο έτος θα πρέπει να γίνονται 7.000 πλειστηριασμοί (1.000 ανά μήνα) μέχρι τον Σεπτέμβριο και από τον Οκτώβρη μέχρι το τέλος του 2018,θα διεξάγονται 2.000 πλειστηριασμοί ανά μήνα, ενώ μέχρι και το 2021 θα έχουν γίνει 130.000 πλειστηριασμοί. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η προστασία της πρώτης κατοικίας υπάρχει μόνο σε προφορικές συμφωνίες με τις τράπεζες, δεσμεύσεις που ήδη έχουν αρχίσει να αθετούν.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μία βίαιη αρπαγή της περιουσίας υπερχρεωμένων νοικοκυριών, που όπως έχει δείξει και η εμπειρία σε άλλες χώρες, δεν στοχεύει ποτέ στους έχοντες αλλά στους μη έχοντες. Αντίστοιχα παραδείγματα τόσο στην Αμερική όσο και στην Ισπανία, δείχνουν ότι όχι μόνο οι πρώτες μαζικές κατασχέσεις έγιναν σε περιοχές με χαμηλά εισοδήματα αλλά έφτασαν να επηρεάσουν  ακόμη και τις πιο ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Το μεγάλο «ποντάρισμα»

Για την δημιουργία του «νέου κόσμου» των λίγων,  πάνω στα συντρίμμια του παλιού,  απαιτείται βία. Σήμερα οι τράπεζες καταστρέφουν. Χρησιμοποιώντας ως μοχλό πίεσης την επικείμενη κατάσχεση της κατοικίας ή την πώληση του δανείου σε κεφαλαιακές εταιρείες πιστωτικού κινδύνου, προσφέρουν «ευνοϊκές» ρυθμίσεις και αναγκάζουν τους οφειλέτες να κάνουν διακανονισμούς που σε πολλές περιπτώσεις  τους αποστραγγίζουν και από τον τελευταίο οικονομικό πόρο που τους επιτρέπει να επιβιώνουν και να καλύπτουν βασικές ανάγκες.

Και επειδή η κερδοφορία των τραπεζών δεν σταματάει μόνο στην εξαπάτηση του δανειολήπτη, με την πλήρη κάλυψη που τους δίνουν οι θεσμοί και η κυβέρνηση  για  να διώξουν από τα ισοζύγια τους τα «κόκκινα δάνεια» κατέληξαν σε μία πολύ συμφέρουσα για αυτές συμφωνία. Υπολογίζεται ότι ενδεχομένως πάνω από 10.000 ακίνητα από αυτά που θα βάζουν οι ίδιες σε πλειστηριασμό, θα μπορούν να τα αγοράζουν στην τιμή της πρώτης εκκίνησης. Διώχνοντας δηλαδή από πάνω τους τα κόκκινα δάνεια, αποκτούν περιουσιακά στοιχεία, αναπτύσσουν δηλαδή  την επιχειρηματική δράση του real estate,  και τα μεταπουλούν μελλοντικά –μιας και δεν δεσμεύονται από κανέναν- σάμπως είναι δανειολήπτες;- όταν η αγορά των ακινήτων  θα έχει ανακάμψει.

Μέσα λοιπόν σε όλη αυτή την κατάσταση δημιουργείται ένα τεράστιο πεδίο κερδοφορίας και μία αντίστοιχα μεγάλη επιχείρηση που εκτείνεται από τις τράπεζες, περνάει από τους συμβολαιογράφους και φτάνει στα real estate, που είναι και ο χώρος που επωφελείται στον μεγαλύτερο βαθμό από όλη αυτή την ιστορία. Γιατί, σε μία εποχή που οι αξίες των ακινήτων υποβιβάζονται μέρα με τη μέρα, επενδύεις το κεφάλαιο σου πάνω στη δυστυχία του άλλου και κερδοσκοπείς σε βάρος του. Είναι αρκετά κατανοητό ότι η διαδικασία του πλειστηριασμού θα μπορούσε να είναι έστω και κατ’επιφασην πιο δίκαιη, αν ο δανειολήπτης μπορούσε να πουλήσει την κατοικία του στην αρχική της αξία, κάτι που σε καιρό κρίσης της αγοράς ακινήτων δεν συμβαίνει. Και σε αυτό ακριβώς ποντάρουν τόσο οι τράπεζες όσο και τα κοράκια-πλειοδότες.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι οι διαδικασίες μετασχηματισμού των πόλεων  και «εξευγενισμού» των πιο «υποβαθμισμένων» περιοχών, που συνεπάγονται εκτοπισμό πληθυσμιακών ομάδων από τον τόπο διαμονής τους και μετεγκατάστασης του σε σύγχρονες «παραγκουπόλεις» έξω από τον αστικό ιστό, έχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό να κάνουν με την όλη παραπάνω διαδικασία και ευνοούν προφανώς την αγορά των ακινήτων. Η πόλη δηλαδή παύει να είναι δικαίωμα όλων, αλλά μία νησίδα «πλουσίων»,  απομακρυσμένη από την ύπαρξη των πιο καταπιεζόμενων κομματιών της κοινωνίας.

Δικαίωμα στην πόλη σημαίνει και δικαίωμα στην κατοικία

Πράγματι τα νούμερα δείχνουν να διαμορφώνεται μία ασφυκτική κατάσταση σε ότι αφορά τόσο τη ζωή εντός της πόλης αλλά και το δικαίωμα στην κατοικία. Από το 2009 υπάρχει 10% μείωση της ιδιοκατοίκησης. Και ίσως να μην ήταν τόσο τρομακτικά μεγάλο αυτό το νούμερο αν δεν μιλούσαμε για ανθρώπους  που έχασαν τα σπίτια τους με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, δηλαδή είτε εκπλειστηριάστηκαν βουβά είτε τα πούλησαν-που είναι το πιο συνηθισμένο- για να καλύψουν άμεσες ανάγκες και πλέον μένουν στο ενοίκιο. Την ίδια ώρα μιλάμε για 900.000 νοικοκυριά που, προσπαθώντας να καλύψουν άλλες βασικές τους ανάγκες, έρχονται αντιμέτωπα με την επισφαλή διαβίωση και την ενεργειακή φτώχεια (αδυνατούν δηλαδή να πληρώσουν το ρευμα και τη θερμανση τους).

Παράλληλα, τα διαμορφωμένα -μέσα από αντίστοιχες διαδικασίες υφαρπαγής, πλειστηριασμών και περιθωριοποίησης- ολιγοπώλεια στα μεγάλα αστικά κέντρα της δυτικής Ευρώπης και όχι μόνο, κάνουν τη διαβίωση για έναν νέο  εξαιρετικά δύσκολη και γεμάτη στερήσεις, λόγω του τεράστιου κόστους των ενοικίων. Αντίστοιχα στην Ελλάδα, το 50% των νέων 22-34 χρονών, αναγκάζονται να ζουν με τους γονείς τους, μιας και οι μορφές επισφαλούς και μαύρης εργασίας κάνουν πρακτικά αδύνατη τη συντήρηση ενός σπιτιού.

Η υπεράσπιση του δικαιώματος στην  κατοικία με τη μορφή της αντίστασης στους πλειστηριασμούς και στις εξώσεις δεν μπορεί να μην συνδέεται με τα αιτήματα για αξιοπρεπή διαβίωση και κατοικία για όλους και όλες. Και αντίστοικα η διαδικασία επαναδιεκδίκηση της πόλης δεν μπορεί παρά να μην είναι ένας συνεχής αγώνας απέναντι σε όλους εκείνους μας επιβάλουν αυτή την ασφυχτική καθημερινότητα. Εν ολίγοις η ιδέα του δικαιώματος στην πόλη, και άρα και στην κατοικία, γεννιέται στους δρόμους, τις γειτονιές, ως  κραυγή των καταπιεσμένων ανθρώπων για επιβίωση.

Απέναντι λοιπόν και στους επικείμενους πλειστηριασμούς, για το δικαίωμα στην κατοικία,  διεκδικούμε:

 

Πραγματική προστασία της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας με μέτρα όπως η νομοθέτηση του ακατάσχετου της πρώτης κατοικίας και η διαγραφή χρεών των λαϊκών οικογενειών προς τράπεζες, κράτος, δήμους και ταμεία.

Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και των ηλεκτρονικών κατασχέσεων από λογαριασμούς εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, συνταξιούχων.

Όχι στις διώξεις και την καταστολή του κινήματος.

Νόμιζες ότι ένα πτυχίο αρκεί για να γίνεις μηχανικός ;

 

Τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει η συζήτηση στο ΤΕΕ για την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου και του τρόπου απονομής της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος. Αυτή η συζήτηση ξαναφέρνει στο προσκήνιο πτυχές των αλλαγών που επιχείρησε να φέρει πέρυσι ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Χ. Σπίρτζης, που συμπυκνώνονται στα εξής:

• Εισάγονται οι κλάσεις στα μητρώα των μηχανικών στον ιδιωτικό τομέα με τον ίδιο χαρακτήρα που υπήρχαν μέχρι τώρα και στο δημόσιο.

• Εισάγεται το καθεστώς μαθητείας, όπου για τα 4 πρώτα χρόνια, ο μηχανικός Α’ κλάσης δεν θα έχει δικαίωμα υπογραφής σε κανένα έργο 

• Η αλλαγή κλάσης, θα γίνεται μεσα από κύκλους σεμιναρίων και εξετάσεων αλλά και με προαπαιτούμενη την κάλυψη συγκεκριμένου χρόνου εργασιακής εμπειρίας.

 

Με βάση και τις προτάσεις που ήταν να συζητηθούν στην προηγούμενη Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ, μέσα σε πολλά άλλα,  εισάγονται πλέον και εξετάσεις για την εγγραφή στο ΤΕΕ.

Όλα τα παραπάνω, όπως ακριβώς συζητούσαμε και πέρσι, έρχονται ουσιαστικά να ορίσουν την κατεύθυνση της απόσπασης των δικαιωμάτων από τα πτυχία. Στο πλαίσιο λοιπόν του νέου  αυτού μοντέλου δεν θα μιλάμε πλέον για τα δικαιώματα στα οποία θα οδηγεί το πτυχίο, αλλά για το μέγιστο εύρος επαγγελματικών δικαιωμάτων στο οποίο θα μπορεί να φτάσει κάποιος/α μέσω περαιτέρω σπουδών, ειδικεύσεων, καταρτίσεων, σεμιναρίων, πιστοποιήσεων, επαγγελματικής εμπειρίας κ.λπ. Έτσι λοιπόν, τα πρώτα τέσσερα χρόνια, ύστερα από το πέρας των σπουδών τους, οι μηχανικοί θα δουλεύουν ως μαθητευόμενοι με τους ανάλογους μισθούς. Παράλληλα όμως, για να μπορούν να μεταβούν στη Β’ κατηγορία, απαιτείται αυτά τα 4 χρόνια, να πληρώνουν εισφορές στο ΤΕΕ και στο ΤΣΜΕΔΕ, προφανώς αναντίστοιχες του μισθού τους. Τέλος, με την κάλυψη συγκεκριμένου χρόνου εργασιακής εμπειρίας και μετά από εξετάσεις, θα μπορούν να μεταβούν σε άλλη κατηγορία. Η προετοιμασία για συμμετοχή στις εξετάσεις, θα γίνεται μέσω ενός κύκλου σεμιναρίων που θα διοργανώνονται άπο το ΤΕΕ, με το αζημείωτο φυσικά! Ενώ λοιπόν το ΤΕΕ θα έπρεπε θεωρητικά να διαφυλάσσει τον ενιαίο χαρακτήρα τον δικαιωμάτων, έρχεται να δημιουργήσει μηχανικούς διαφορετικών ταχυτήτων και μετατρέπεται πλέον σε φροντιστή, εξεταστή, πιστοποιητή και επιτηρητή της διάλυσης των δικαιωμάτων μας.

Όλα τα παραπάνω λοιπόν, σημαίνουν ότι τα 5 χρόνια σπουδών, εξετάσεων, παρακολουθήσεων παρότι μέχρι τώρα αποτελούσαν την ικανή συνθήκη για την κατανόηση και άσκηση του επαγγέλματος, τώρα ξαφνικά για το ΤΕΕ, δεν επαρκούν για τίποτα απολύτως. Τα πτυχία μας δηλαδή μετατρέπονται απλά σε ένα κλειδί για την είσοδο σε έναν νέο κύκλο κατάρτισης και εξετάσεων. Κάτι που προφανώς μας κάνει να αναρωτιόμαστε, τι είναι αυτό που δεν μπορεί να καλύψει ένας 5ετής κύκλος σπουδών, αλλά καλύπτεται με ένα κύκλο 4 σεμιναρίων και μία εξέταση;

Την ίδια ώρα, παράλληλα με τα παραπάνω, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε μηχανικούς με master και σε «υπόλοιπους μηχανικούς» (bachelor) σε δύο υποκατηγορίες (κλάση Α1 και Α2), έρχεται να κατοχυρώσει θεσμικά τη διάσπαση των πτυχίων. Κάτι που κουμπώνει πολύ καλά και με όλες τις αλλαγές των προγραμμάτων σπουδών που επιχειρούνται τα τελευταία χρόνια και κινούνται γύρω από 2 βασικούς πυλώνες (συρρίκνωση θεωρητικού υποβάθρου, κατέβασμα μαθημάτων κορμού στα πρώτα 3 χρόνια). Έτσι, παρά και τον εφησυχασμό που καλλιεργούσαν οι διοικήσεις τόσο καιρό για το αδιάσπαστο του πτυχίου, αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο της διάσπασης. Κάτι το οποίο μας κάνει να πιστεύουμε ότι μάλλον δεν είναι και τόσο τυχαία η εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, την ώρα που δημιουργείται μία τεράστια πελατεία από μηχανικούς 4ετων ή 3ετών που χρειάζονται το master για την εισαγωγή τους στην «προνομιακότερη» κλάση.

Την ώρα λοιπόν που ένα μεγάλο μέρος των νέων μηχανικών βρίσκεται ήδη αντιμέτωπο με την επισφάλεια ή την ανεργία, όλα τα παραπάνω δεν είναι τυχαία. Η πολιτική της αποστοίχισης των επαγγελματικών δικαιωμάτων από τα πτυχία υλοποιείται μέσα σε μία συνολικότερη κατεύθυνση καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.

 Πρόκειται για μία επιλογή που έρχεται  να δημιουργήσει ευέλικτους εργαζομένους, με υποβαθμισμένη εργασία και άρα χαμηλή διαπραγματευτική ισχύ απέναντι στον εργοδότη. Πρόκειται για μία επιλογή που διασπά τους κλάδους και δημιουργεί μηχανικούς πολλών ταχυτήτων. Πρόκειται για μία επιλογή που θα καταστρέψει τα μικρά τεχνικά γραφεία, θα συσσωρεύσει τα έργα και τις μελέτες σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους για να αυξήσει τελικά την κερδοφορία τους. Τέλος, πρόκειται για μία επιλογή που θα φέρει όλους εμάς, τους νέους μηχανικούς, αντιμέτωπους με ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και εν τέλει με το δίλημμα είτε  της εγκατάλειψης του επαγγέλματος είτε της μετανάστευσης.

Είμαστε η γενιά που ζει στον κυκεώνα της ανεργίας, της επισφάλειας, της εκμετάλλευσης! Δεν θα ανεχτούμε να είμαστε η  λεία ούτε  για να κερδοφορούν οι μεγάλες εταιρείες, ούτε για να κερδοφορεί το κατεστημένο του ΤΕΕ! Το Σάββατο 3.3. στην Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι μαζί με τους εργαζόμενους του ΣΜΤ, μπλοκάραμε την ψήφιση των παραπάνω μέτρων, που αποτελεί την τελευταία πράξη καταπάτησης των δικαιωμάτων μας!

 

Κι είναι στο χέρι μας, μέσα από τις συνελεύσεις, τις συλλογικές αποφάσεις και τους κοινούς μας αγώνες, να τελειώνουμε με όλους αυτούς και να ζήσουμε αλλιώς!

Nα δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες!

Επιτέλους κάποιος να τα πει!

Καθώς το 2017 πλησίαζε στο τέλος του, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ θυμήθηκε να «καταγγείλει» την προβληματική κατάσταση στο χώρο της σχολής, μετά την απόρριψη αιτήσεων για απαλλαγές. Με κλονισμένη την εμπιστοσύνη τους λοιπόν, μιας και δεν ξανάγινε στα χρονικά η διοίκηση της σχολής να αθετεί τις δεσμεύσεις της, δημοσίευσαν καταγγελίες τόσο προς τη διοίκηση όσο και προς το ΔΣ(?) για ανευθυνότητα (!!!).

Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, η αντιπαράθεση που άνοιξε την προηγούμενη χρονιά μεταξύ διοίκησης και Φοιτητικού Συλλόγου, με αφορμή το νέο Πρόγραμμα Σπουδών, παραμένει και φέτος ανοιχτή μετά την τροποποίηση των μεταβατικών διατάξεων. Η προχειρότητα με την οποία δημιουργήθηκε το ΝΠΣ δεν θα μπορούσε παρά να έχει σαν επακόλουθο την αναστάτωση που δημιουργήθηκε με την εφαρμογή του. Πόσο μάλλον, όταν το κείμενο με  τις μεταβατικές που δημοσιεύτηκε εν μέσω της επαναληπτικής εξεταστικής ήταν πλήρως ασαφές. Την ώρα λοιπόν που όλα τα παραπάνω επηρέαζαν τον προγραμματισμό πολλών φοιτητών και δημιουργούσαν ασάφεια για το πώς θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα από εδώ και πέρα, για την ΔΑΠ όλα ήταν ανθηρά!

Συνεχίζοντας λοιπόν, παρά τις αποφάσεις και τη συνεχή πίεση από μεριάς του συλλόγου –θυμίζουμε εδώ τις αποφάσεις του ΔΣ για απαλλαγές στα μαθήματα επιλογής, παράταση του μεταβατικού έτους, καμία ατομική διαπραγμάτευση–  η ΔΑΠ, συνέχιζε να καλλιεργεί τον εφησυχασμό, με προφάσεις όπως «η πολυπλοκότητα του συστήματος επιλογής, γίνεται για να βοηθήσει συμφοιτητές μας που θέλουν να δηλώσουν παραπάνω μαθήματα»! Τον ίδιο καιρό που μάλιστα, καλούνταν συνέχεια συνελεύσεις επί του θέματος στις οποίες ούτε καν έκανε τον κόπο να εμφανίζεται και να καταθέτει τις προτάσεις της για τις μεταβατικές. Για του λόγου το αληθές, με μια πρόχειρη αναζήτηση στο mqn, ο καθένας μπορεί να βρει κάμποσες αποφάσεις του Δ.Σ. επί του θέματος, κάμποσες ενημερώσεις από της παρεμβάσεις του συλλόγου είτε στη Γ.Σ.Τ.  είτε στο γραφείο του κοσμήτορα.  Προς τι λοιπόν η καταγγελία από τη στιγμή που κατά τη διάρκεια των περασμένων μηνών η ΔΑΠ δεν έδειχνε να έχει κάποιο πρόβλημα με τις μεταβατικές ; Προς τι λοιπόν μία καταγγελία, η οποία αν δεν ήταν εξοργιστική για όσους βιώνουμε την κατάσταση της σχολής, θα έβαζε σίγουρα υποψηφιότητα για τις πιο «καλτ» στιγμές του 2017;

 

ΠΡΑΞΕΙΣ, όχι λόγια!

Δεν είναι μάλλον τυχαίο, ότι οι πράξεις της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τα τελευταία δύο χρόνια (μιλάμε για αυτά που ήταν στο ΔΣ και είχε αυτοδυναμία), πράξεις που αφορούν τα της σχολής και όχι τα άλλα τα «εντελώς άσχετα» (sic), έχουν συντελέσει στα εξής:

1)εφαρμογή του ορίου δήλωσης μαθημάτων για τους πρωτοετείς και γραφειοκρατικοποίηση της διαδικασίας εγγραφής στο εξάμηνο (3 δηλώσεις εγγραφών με απαραίτητη τη συγκατάθεση του σύμβουλου καθηγητή!).

2)εφαρμογή νέου προγράμματος σπουδών με υποβαθμισμένο θεωρητικό υπόβαθρο και πτυχίο αποσυνδεδεμένο από τα επαγγελματικά δικαιώματα (βλ. συγχωνεύσεις μαθημάτων και μαθήματα κορμού που γίνονται επιλογής)

3)εφαρμογή πολύπλοκων  μεταβατικών διατάξεων που μόνο σύγχυση δημιουργούν.

Θυμόμαστε επίσης με νοσταλγία, τόσο τις τεκμηριωμένες προτάσεις της σε σχέση με το πρόγραμμα, που το μόνο μέλημα της  ήταν η προσθήκη των ECTS, όσο και τις προτάσεις επί των μεταβατικών, αν μπορούν να θεωρηθούν προτάσεις, μιας και όλως τυχαίως ήταν ίδιες με αυτές της διοίκησης! Θυμόμαστε επίσης, όχι με τόσα νοσταλγία αυτή τη φορά, ποιος ήταν αυτός που έπαιξε το τελευταίο χαρτί της διοίκησης πέρυσι, ανοίγοντας τη σχολή με το γνωστό μπαμπούλα «θα χάσουμε το εξάμηνο» και περνώντας ουσιαστικά το ΝΠΣ.

Τα αγαπημένα παιδιά, λοιπόν, της διοίκησης, σήμερα την καταγγέλουν! Αυτοί  που πέρυσι διαλαλούσαν «ο σύλλογος είμαστε εμείς», φέτος τον καταγγέλουν! Νέοι καιροί, νέα ήθη θα πει κανείς. Εμείς θα αρκεστούμε σε κάποια πολύ ειλικρινά ερωτήματα προς τους νεόκοπους αντάρτες :

Αναρωτιόμαστε, πώς η «μόνη υπεύθυνη δύναμη του συλλόγου» αρκέστηκε σε «προφορικές δεσμεύσεις» της διοίκησης;

 Αναρωτιόμαστε, τι ακριβώς είναι αυτό που «διασφαλίζει», όπως υποστηρίζει, τα τελευταία χρόνια σε σχέση με το όριο δήλωσης μαθημάτων, το πρόγραμμα σπουδών και τις μεταβατικές;

Αναρωτιόμαστε, γιατί αφού θεωρούσε ότι το Δ.Σ καλούσε συνελεύσεις για άσχετα θέματα , δεν πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει επί του συγκεκριμένου;

Αναρωτιόμαστε, γιατί αφού «επί των ημερών της»(sic!) τρέχαμε όλοι γυμνοί στα λιβάδια της υπευθυνότητας, δεν κατέβηκε και στις περσινές εκλογές, για να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία, και να μπορέσουμε και μεις να κοιμόμαστε για άλλη μια χρονιά με ανοιχτές τις πόρτες ,βρε αδερφέ;

Και για να μην ξεχνάμε ποια είναι η δουλειά τους…

Ο ρόλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μέσα στους συλλόγους, νομίζουμε ότι είναι γνωστός τοις πάσι, μετά από τόσα χρόνια. Εκδουλεύσεις με σημειωσούλες και μαζικές αντιγραφές, νταραβέρια με καθηγητές των Ιδρυμάτων και ιδιωτικά φροντιστήρια, φακελώματα φοιτητών κ.α. Η μόνη εγγύηση που μπορεί να δώσει η ΔΑΠ μέσα στους συλλόγους είναι, ότι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, για να υλοποιηθούν ανεμπόδιστα όλα εκείνα τα μέτρα που καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον μας. Ο μόνος στον οποίο λογοδοτεί η ΔΑΠ μέσα στους συλλόγους, είναι ο κομματικός της φορέας, η ΝΔ και η ΟΝΝΕΔ.

Και για να τελειώνουμε με τα ανέκδοτα, επειδή εκείνοι που θέλουν να μετατρέψουν τους συλλόγους μας σε αδερφότητες αναρωτιούνται «Που είναι εκείνοι που πέρυσι έκαναν καταλήψεις και διαμαρτύρονταν τώρα που οι συμφοιτητές τους τους χρειάζονται», απαντάμε….

Εκείνοι και εκείνες που πέρυσι έκαναν καταλήψεις και διαμαρτύρονταν, είμαστε εκείνοι και εκείνες που σήμερα βιώνουμε και πρόκειται να βιώσουμε τις συνέπειες του ΝΠΣ του εφαρμόστηκε με την καθοριστική σας συμβολή!

Είμαστε εκείνοι και εκείνες που ασφυκτιούμε στην καθημερινότητα μας, μέσα σε μία σχολή που μετατρέπεται σε σχολείο.

Είμαστε εκείνοι και εκείνες ,που συνεχίζουμε να αγωνίζονται για τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας, γιατί δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να βολευτούμε και να γλείψουμε κατουρημένες ποδιές σαν και εσάς.

Είμαστε εκείνοι που βάζουμε το «εμείς» πάνω από το «εγώ», που πρόκειται να κάνουμε θυσίες για τον διπλανό μας, εκείνοι που θα υπερασπιστούμε τους συλλόγους  μας απέναντι σε κάθε κομματική αδελφότητα, απέναντι σε κάθε διοίκηση, απέναντι σε κάθε Υπουργείο και κυβέρνηση.

Με μία μόνο παρατήρηση. Όλοι εμείς δεν χρειαζόμαστε κανέναν και καμία  για να μας λύσει τα προβλήματα. Χρειάζεται μόνο να πάψουμε να αναζητούμε «εγγυητές» και «υπεύθυνες δυνάμεις» και να πιστέψουμε στη συλλογική μας δύναμη!

Υ.Γ.1: Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί, γιατί η υπομονή έχει και τα όριά της.

Υ.Γ.2: Η θέση της «αντιπολίτευσης» σας πάει πολύ. Αν μάλιστα ακολουθήσετε και τα χνάρια του πολιτικού σας αρχηγού, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μας προσφέρετε άπλετο γέλιο.

ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ !!

Η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το 73’, κάνει το Νοέμβρη να ναι πάντα συνυφασμένος  με την Ελευθερία, την Δημοκρατία και  την Αντίσταση. Να είναι συνδεδεμένος με τον δίκαιο και αυτονόητο Αγώνα για ψωμί και παιδεία.

 Είναι πηγή έμπνευσης και κουράγιου για την νεολαία, τα  αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, τους λαούς του κόσμου. Είναι ο ίδιος ο αγώνας εκείνης της νεολαίας, που μας προκαλεί να  σκιαγραφήσουμε την σημερινή πραγματικότητα και να αναλογιστούμε, ποια θέλουμε να ναι η δικιά μας στάση, απέναντι σ’ όσα βιώνουμε.

 

Τα μνημόνια, οι πολιτικές λιτότητας, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα , οι ελαστικές μορφές εργασίας, η ανεργία της νέας γενιάς είναι βασικά κομμάτια  που συνθέτουν την μεγάλη εικόνα των προβλημάτων  που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα , αναδεικνύεται σαν κυρίαρχη πρόκληση για μας, η υποβάθμιση της παιδείας και η κατάργηση του Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστημίου, μέσω του νόμου Γαβρόγλου. Μια κυβερνητική επιλογή που στόχο έχει να διαγράψει κεκτημένα χρόνων.

Υπό το πέπλο του εκσυχρονισμού, ο νόμος Γαβρόγλου έρχεται να αλλάξει, την ίδια την φυσιογνωμία του Ελληνικού Πανεπιστημίου. Η κρατική χρηματοδότηση υποχωρεί, οι ιδιώτες εισέρχονται και ελέγχουν τα των πανεπιστημίων, η γνώση μετατρέπεται σε εμπόρευμα, οι φοιτητές σε πελάτες και η εκπαίδευση από αγαθό πλέον καταντάει προνόμιο των λίγων.  Πιο συγκεκριμένα, τα πανεπιστήμια πια δεν διοικούνται από τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας αλλά από περιφεριακά συμβούλια, τα οποία θα κατευθύνουν την εκπαιδευτική και αναπτυξιακή πολιτική των ιδρυμάτων με βάση την γνωμοδότηση των  βιομηχανικών- εμπορικών επιμελητηρίων της εκάστοτε περιφέρειας. Οι ανάγκες των ιδρυμάτων και η έρευνα δεν θα χρηματοδοτούνται από το κράτος αλλά από χορηγίες, ενώ ταυτόχρονα τα ιδρύματα θα πρέπει να  μπουν και  στην λογική της αυτοχρηματοδότησης, αφού θα παρέχουν την γνώση σαν υπηρεσία, την οποία θα πρέπει να πληρώνει όποια/ος θέλει και μπορεί να την αγοράσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η θεσμοθέτηση  των  διδάκτρων  στα μεταπτυχιακά, που προωθεί σαν καινούργια κανονικότητα το  <<η γνώση για τους λίγους>>.

Βλέπουμε λοιπόν τις  σπουδές μας να διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες της αγοράς, ενώ το πανεπιστήμιο από κοινωνικός χώρος, μετατρέπεται  σε ένα αποστειρωμένο κέντρο κατάρτισης, στον οποίο δεν χωράει προφανώς  η κοινωνικοποίηση, η πολιτικοποίηση και  η ελευθερία για οποιαδήποτε άλλη πνευματική ενασχόληση. Στην πραγματικότητα αυτή, έχουν συντελέσει ωστόσο και οι επιλογές  των ίδιων των διοικήσεων των σχολών που προωθούν τα τελευταία χρόνια την εντατικοποίηση των σπουδών και της καθημερινότητας μας. Όσον αφορά συγκεκριμένα  την δικιά μας την σχολή, όχι μόνο βρισκόμαστε αντιμέτωπες/οι με την θέσπιση του ορίου δήλωσης μαθημάτων και την αλλαγή που έγινε πέρσυ για το Π.Σ, αλλά κίολας από την αρχή της φετινής χρονιάς βρίσκουμε τους εαυτούς μας να είναι εγκλωβισμένοι  σε ένα συνεχές τρέξιμο ανάμεσα σε ενδιάμεσες εξετάσεις και παραδόσεις ασκήσεων,  σχεδόν σε όλα τα μαθήματα. Αυτή η κατάσταση είναι απόρροια  του Ν.Π.Σ, που  προβλέπει υποχρεωτικά για τους καθηγητές την εισαγωγή και δεσμευτικά για τους  φοιτητές την συμμετοχή στα παραπάνω. 

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι είναι ανάγκη για την γενιά μας να απαντήσει σ’ όλα αυτά.  Από το εσωτερικό των  σχολών, με την διεκδίκηση ανθρώπινων ρυθμών σπουδών και ποιότητας  στη γνώση που παίρνουμε, κόντρα στο Νόμο Γαβρόγλου που επιδιώκει να ‘’ξεμπερδεύει’’ με την δημόσια και δωρεάν παιδεία, οικοδομώντας την αντίσταση απέναντι στις πολιτικές λιτότητας και τον εργασιακό μεσαίωνα…

Κι αν με όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω, γίνεται ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που βρίσκεται σε αναβρασμό, τότε σ’ αυτήν την κοινωνία αντιλαμβανόμαστε όλες/οι ότι δεν μπορεί να λείπει  η κρατική καταστολή και η αυταρχικότητα της αστικής δικαιοσύνης, σαν εργαλείο κατάπνιξης οποιασδήποτε διαμαρτυρίας και  αντίστασης. Έτσι, μέσω του τρομονόμου, δύο νέοι, αθώοι  άνθρωποι – η Ηριάννα Β.Λ και ο Περικλής Μ.-  βρίσκονται στην φυλακή, προκειμένου να παραδειγματιστεί μια ολόκληρη γενιά και να πειθαρχήσει.  Αλλά δεν θα το κάνει… Θα συνεχίσουμε και σήμερα τον αγώνα για ελευθερία.  Το άδικο μας εξοργίζει, το δίκιο θα το κατακτήσουμε. Θα περάσουμε στην αντεπίθεση, θα ζήσουμε αλλιώς . Και όπως μας δίδαξε και ο Νοέμβρης του 73, το κάδρο για να σπάσει χρειάζεται τους  συλλογικούς αγώνες …

Σας καλούμε  όλες /όλους, 

την Πέμπτη 9/11,   στη  Γενική Συνέλευση στη Συλλόγου, στο Αμφιθέατρο 1,2.

 

Ένα σώμα, πολλές ταυτότητες!

Με αφορμή το νέο νομοσχέδιο για την κατοχύρωση της ταυτότητας φύλου, έρχεται να ανοίξει μία μεγάλη συζήτηση για τα ζητήματα αυτοπροσδιορισμού και τα αυτονόητα δικαιώματα της LGBTQI+ κοινότητας. Η κατάθεση και η ψήφιση του νομοσχεδίου για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου για τα διεμφυλικά άτομα αποτελεί ένα ακόμα βήμα για το LGBTQI+ κίνημα το οποίο βλέπει ακόμα μία διεκδίκηση του να γίνεται πραγματικότητα μετά και από την θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Πρόκειται για μία σημαντική πρώτη νίκη της τρανς κοινότητας, που αποτελεί βασικό όρο για τη διευκόλυνση της καθημερινότητας των τρανς ατόμων. Χωρίς αυτήν την κατοχύρωση, τα τρανς άτομα είναι περισσότερο εκτεθειμένα στη βία και τις διακρίσεις σε κάθε τομέα της ζωής τους. Στη σχολική και φοιτητική τους ζωή, στην αναζήτηση εργασίας, στις καθημερινές συναλλαγές με το δημόσιο ή με ιδιώτες. Αξίζει όμως να τονιστεί, ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο πέραν τις κατοχύρωσης του αυτονόητου δικαιώματος των τρανς ατόμων, έρχεται μαζί με αρκετά σοβαρές ελλείψεις και περιορισμούς.

 

 

Μιλάμε λοιπόν, για ένα νομοσχέδιο το οποίο ουσιαστικά κατοχυρώνει το δικαίωμα αλλαγής της ταυτότητας φύλου στα έγγραφα των τρανς ατόμων, χωρίς να προαπαιτείται οποιαδήποτε ιατρική/ψυχιατρική γνωμάτευση η κάποια χειρουργική επέμβαση. Συνεχίζει παρόλα αυτά η διαδικασία να είναι δικαστική, πράγμα που σημαίνει ότι παράλληλα θα είναι χρονοβόρα και οικονομικά επιβαρυντική για τα τρανς άτομα, διατηρώντας έτσι τους ήδη υπάρχοντες φραγμούς. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι συνεχίζει να θίγει το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, αφού ο επαναπροσδιορισμός του φύλου συνεχίζει να εξετάζεται-κρίνεται από κάποιο άλλο πρόσωπο και να περνά μέσα από τη δικαιοσύνη.  Μέσα στις παραλήψεις του νομοσχεδίου συγκαταλέγεται τόσο  η έλλειψη πρόβλεψης τρίτης ή κενής καταχώρησης φύλου που αποκλείει από τη διαδικασία φυλοακαθόριστα (non-binary) και μεσοφυλικά (intersex) άτομα, ενώ παράλληλα πρόσφυγες και μετανάστες/στριες μένουν εκτός νομοθετικού πλαισίου καθώς πρόκειται για άτομα που δεν έχουν ληξιαρχική πράξη γέννησης στην Ελλάδα. Τέλος η διαδικασία συνεχίζει να μην αποϊατρικοποιέιται, αφού τουλάχιστον για τα ανήλικα άτομα που έχουν συμπληρώσει το 15^ο έτος της ηλικίας τους, απαιτείται γνωμάτευση εξειδικευμένης ιατρικής επιτροπής.

 

 

Ο σημαντικότερος όμως περιορισμός για αυτά τα άτομα, είναι αυτός που τίθεται από την ίδια την κοινωνία. Όπως εξάλλου ήρθε να αποδείξει και η συζήτηση κατά τη διάρκεια της ψήφισης του νομοσχεδίου στη βουλή, συνεχίζει να υπάρχει αδικαιολόγητη και συνήθως επικίνδυνη άγνοια και αδιαφορία για τα ζητήματα της ταυτότητας φύλου, άγνοια που έρχεται συχνά να τροφοδοτήσει ομοφοβικές και τρανσφοβικές ρητορείες και πρακτικές. Οι δημόσιες τοποθετήσεις που ψυχιατρικοποιούν την τρανς κατάσταση, που μιλούν για τη «διαφύλαξη του Άβατου στο Άγιον Όρος» και για τη «διαφύλαξη του ιερού θεσμού της οικογένειας», καλλιεργούν την περιθωριοποίηση, την ομοφοβία και τον ρατσισμό.

Οι τρανς άνθρωποι εκφοβίζονται, κακοποιούνται, στιγματίζονται, περιθωριοποιούνται. Είναι ενδεικτικά άλλωστε, των διακρίσεων, τα πάνω από 100 περιστατικά ομοφοβικών και τρανσφοβικών επιθέσεων που καταγράφονται κάθε χρόνο. Σε καμία λοιπόν περίπτωση δεν περιμένουμε ότι ο στιγματισμός, η άρνηση στην ορατότητα και οι διακρίσεις θα σταματήσουν με ένα νομοσχέδιο. Μένει εξάλλου, να συνεχίσουμε να διεκδικούμε και την εφαρμογή του στην πράξη αλλά και τη διεύρυνση του. Παρ’όλα αυτά, η πλήρης χειραφέτηση των τρανς ατόμων αλλά του συνόλου της lgbtqi+ κοινότητας, δεν θα έρθει μέσα από ένα νομοσχέδιο ούτε μέσα από την ικανοποίηση μόνο επιμέρους διεκδικήσεων του εκάστοτε κινήματος. Μία τρανς γυναίκα άλλωστε, μπορεί να είναι μετανάστρια και άνεργη ταυτόχρονα. Κάθε σώμα έχει πολλές ταυτότητες. Συνεχίζουμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε για την αποδοχή της διαφορετικότητας ενάντια στις διακρίσεις και το κυρίαρχο αλλά και για μία συνολική κοινωνική αλλαγή και απελευθέρωση!

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Όπως γνωρίζουμε όλοι-ες,την Τετάρτη 18/10/17 πραγματοποιήθηκε,ύστερα από αίτημα του ΔΣ, ανοιχτή ενημέρωση των φοιτητών σχετικά με τις μεταβατικές διατάξεις. Θυμόμαστε όλοι ότι οι διευκρινίσεις επί των μεταβατικών διατάξεων που είχαν δημοσιευτεί την τελευταία εβδομάδα της εξεταστικής  του Σεπτεμβρίου παρουσίαζαν μια εντελώς διαφορετική κατάσταση ,σε σχέση με τις μεταβατικές που είχαν ψηφιστεί μαζί με το ΝΠΣ τον περασμένο Απρίλη. Προφανώς η ίδια η ανάγκη για ανοιχτή ενημέρωση φανερώνει την ασάφεια και την προχειρότητα που διαπερνούν  το κείμενο των μεταβατικών διατάξεων. Ανάλογη ήταν και η κατάσταση στην ενημέρωση, η οποία συνοδεύτηκε με περίσσιο χλευασμό από τη μεριά της διοίκησης προς τους φοιτητές που είχαν έρθει να θέσουν τα ερωτήματα τους.

Πιο συγκεκριμένα, στο ερώτημα για το ποια είναι επαρκήςτεκμηρίωση της αίτησης, ώστε ένας φοιτητής που έχειπεράσει ένα μάθημαεπιλογής που καταργείταινα απαλλαγεί από  ομάδα  επιλογής, ο κοσμήτορας τεχνηέντως απέφυγε να δώσει οποιαδήποτε απάντηση.Το μόνο που ακούσαμε από τον κοσμήτορα επανειλημμένα είναι πως εναπόκειται στην ευχέρεια της Επιτροπής Σπουδαστικών Θεμάτων, το αν θα γίνουν δεκτές οι αιτήσεις. Επιπρόσθετα, παρ’ όλο που οι μεταβατικές διατάξεις προβλέπουν για τα μαθήματα που κατεβαίνουν εξάμηνο ότι θα διδάσκονται μεταβατικά και στο χειμερινό και στο εαρινό εξάμηνο, αυτό δεν ισχύει για την Εδαφομηχανική1, καθώς και για άλλα δυο μαθήματα της κατεύθυνσης των Γεωτεχνικών. Στην ερώτηση μας για ποιο λόγο ,εκτός από τους προεγγραφέντες, όλοι οι υπόλοιποι φοιτητές να μην μπορούν να παρακολουθήσουν αυτά τα μαθήματα στο τρέχον εξάμηνο , η επιτροπή μας έδωσε την πολύ συνεπή απάντηση <<δεν μας έβγαινε αλλιώς>>. Καταλαβαίνουμε ,λοιπόν,πως δεν ήταν αβάσιμες οι ενστάσεις μας πέρυσι για τον αν ένα τόσο πρόχειρα γραμμένο πρόγραμμασπουδών θα μπορέσει να εφαρμοστεί χωρίς να επιβαρυνθούν οι φοιτητές.

Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι εκ των πραγμάτων διαλύεται ο βασικός εφησυχασμός που καλλιεργούσε τόσο καιρό η διοίκηση. Η υπόσχεση της μη-επιβάρυνσης του φοιτητή με έξτρα μαθήματα καταρρίπτεται καθώς ο μεταβατικός χαρακτήρας του προγράμματος σπουδών απευθύνεται μόνο στη χρονιά 2017-18.Αυτό σημαίνει ότι ο φοιτητής δεσμεύεται φέτος να περάσει το ένα εκ των δύο μαθημάτων που συμπτύσσονται υποχρεωτικά, διαφορετικά από το επόμενο έτος, με την πλήρη εφαρμογή του ΝΠΣ, θα χρωστάει το ολόκληρο ενοποιημένο. Το ίδιο ισχύει και για τα κατηργημένα μαθήματα επιλογής, αφού τότε δεν θα υφίσταται καν το αίτημα απαλλαγής από την ομάδα.

Όσον αφορά την ίδια τη στάση της Διοίκησης κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης, η αδυναμία απάντησης στα κρίσιμα και βασικά ερωτήματα των φοιτητών επιχειρήθηκε να καμουφλαριστεί με χλευαστικές απαντήσεις προς τους φοιτητές. Παράλληλα, ο Κοσμήτορας αντιμετώπισε τις δικαιολογημένες ενστάσεις των φοιτητών  με την γνωστή ατάκα <<καταγράφεται>> αλλά και την καινούρια-και πλήρως ασυνεπή απάντηση-<<αν μπορούσατε να τα φτιάχνατε εσείς καλύτερα>>. Το γεγονός ότι η Επιτροπή Σπουδαστικών Θεμάτων και ο Κοσμήτορας συνεννοούνταν εκείνη τη στιγμή για τις προβληματικές που προέκυπταν επί των μεταβατικών διατάξεων αναδεικνύει  την όλη προχειρότητα που διέπει το ΝΠΣ. Πολύ περισσότερο, αποτυπώνεται μέσα από την ενημέρωση το κλίμα πειθάρχησης, που επιδιώκουν να επιβάλλουν, αλλά και η τιμωρητική διάθεση απέναντι στους φοιτητές, καθώς η πρόεδρος της ΕΠΣ αντιλαμβάνεται ότι δεν έχουν πρόβλημα οι μεταβατικές διατάξεις αλλά το ότι οι φοιτητές δεν έχουν περασμένα όλα τα μαθήματα στην ώρα τους. Από τη στιγμή που μαζί με τον Κοσμήτορα φτάνουν στο σημείο να δικαιολογούν όλα τα ελαττώματα των μεταβατικών διατάξεων με το επιχείρημα <<αν οι φοιτητές δεν όφειλαν κανένα από αυτά τα μαθήματα τώρα δεν θα χρειαζόταν να συζητάμε>>, αμφισβητείται αυτομάτως το δικαίωμα του φοιτητή να διαμορφώνει ο ίδιος το πρόγραμμά του με βάση τις ανάγκες του.

Από τη μεριά μας καταγγέλλουμε την χλευαστική στάση της Διοίκησης απέναντι στους φοιτητές, την ασυνέπεια-αδιαφορία της για την ομαλότητα και την ποιότητα των σπουδών μαςαλλά και το ότι εμείς οι ίδιοι καταντάμε πειραματόζωα στη διαδικασία εφαρμογής του ΝΠΣ. Η κριτική και οι ενστάσεις μας όσον αφορά τις μεταβατικές διατάξεις δεν είναι ασύνδετες με την κριτική που ασκούσαμε  στο ΝΠΣ. Η λογική της επιδερμικότητας που διακατέχει τις μεταβατικές διατάξεις είναι συνέχεια της επιδερμικότητας με την οποία σχεδιάστηκε το νέο πρόγραμμα σπουδών. Η συνέχεια της υποβάθμισης της ποιότητας των σπουδών μας φανερώνεται με το να μετακυλίονται οι επιπτώσεις του κακοφτιαγμένου προγράμματος σπουδών στις πλάτες των φοιτητών.

Εν κατακλείδι, αντιλαμβανόμαστε ότι για ακόμη μια φορά είναι στο χέρι μας το αν θα επιτρέψουμε την υπονόμευση των συνθηκών υπό τις οποίες σπουδάζουμε. Πολύ περισσότερο  είναι χρέος όλων μας να σπάσει η αυταρχικότητα της Διοίκησης ώστε οι κλειστές πόρτες απέναντι στις ανησυχίες και στα αιτήματα των φοιτητών να μην αποτελέσουν τη νέα κανονικότητα μέσα στη σχολή.