Ψάχνεις δουλειά; Ψάχνουμε για σκλάβους!

Μετά τις συγκινητικές ανακοινώσεις των τελευταίων μηνών, από τη διοίκηση της σχολής, που από τη μία μιλούν για μείωση των προϋπολογισμών και από την άλλη ευχαριστούν διδακτικό-διοικητικό προσωπικό και φοιτητές για τον κόπο που καταβάλλουν να γεμίσουν τα κενά της υποχρηματοδότησης (!), ζήσαμε να δούμε και το εξής: Η σχολή Πολιτικών Μηχανικών, προσκαλεί νέους διδάκτορες, να καλύψουν τα διδακτικά κενά του επόμενου έτους. Αυτή τη φορά όχι με πενιχρούς μισθούς και απλήρωτες ώρες εργασίας, όπως γινόταν μέχρι τώρα, αλλά αμισθί!

Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι η μόνη έγνοια της διοίκησης όλα αυτά τα χρόνια, είναι να ανυψώσει τη σχολή στα QS rankings και στις παγκόσμιες αξιολογήσεις,  μέσα από μία σειρά μέτρων και προτάσεων (βλ. δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, άρνηση μετεγγραφών, αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών). Είναι γνωστό επίσης ότι όποτε θέλει να ανυψώσει τη σχολή, ξεχνάει αυτομάτως τα σημαντικά προβλήματα (βλ. απλήρωτοι εργαζόμενοι και διδακτορικοί, ελλείψεις σε υλικά και προσωπικό, υποχρηματοδότηση), αλλά θυμάται να αναφέρεται πάντα στους «προβληματικούς» φοιτητές που κρατάνε πίσω τη σχολή από το να διαπρέψει.

Για να πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Είναι γεγονός πως η χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων, έχει μειωθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Η διοίκηση της σχολής, αλλά και ολόκληρου του ΕΜΠ, επιλέγει συνειδητά τόσα χρόνια να υπερψηφίζει τους προϋπολογισμούς, και στην καλύτερη να μιλάει για υποχρηματοδότηση μόνο για μικροπολιτικούς λόγους ή όταν θέλει να δικαιολογηθεί, για τα προβλήματα που προκύπτουν στη σχολή. Μέχρι πριν λίγες μέρες ο κοσμήτορας της σχολής δεν δεχόταν να ολοκληρώσει  την μετεγγραφή 20 φοιτητών, που είχε προηγουμένως εγκρίνει το Υπουργείο Παιδείας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τα οικονομικά προβλήματα της σχολής. Και παρόλο που πρωταρχικά σκεφτόμαστε ότι είναι υποκριτικές αυτές οι κινήσεις, από έναν Κοσμήτορα που έχει ψηφίσει  όλους τους πετσοκομμένους προϋπολογισμούς,  όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες. Για άλλη μια φορά καινοτόμησε και εισηγήθηκε πρόταση για εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά της σχολής, πράγμα πρωτάκουστό για τα δεδομένα του ΕΜΠ, μιας και έχουν παρθεί σειρά αποφάσεων από τη Σύγκλητο, που απορρίπτουν οποιαδήποτε τέτοια σκέψη. Αλλά αυτό το μπαράζ «μεταρρυθμίσεων» είχε και συνέχεια με την τελευταία κατάπτυστη προκήρυξη θέσεων διδακτόρων.

Ο κοσμήτορας λοιπόν της σχολής είναι ακριβός στα πίτουρα και φτηνός στο αλεύρι. Είναι αυτός που επαναστατεί όταν το Υπουργείο του στέλνει 20 παραπάνω φοιτητές, αλλά είναι ο ίδιος, που στο τεράστιο πρόβλημα της έλλειψης πόρων και χρηματοδότησης από το κράτος, απαντάει σαν άλλη Μαρία Αντουαννέτα «δουλέψτε τσάμπα», «πληρώστε δίδακτρα» κτλ. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης, της τεράστιας έλλειψης καθηγητικού προσωπικού, και της προοπτικής κατάρρευσης των ΑΕΙ, σαν φυσικό φαινόμενο. Δεν είναι δυνατόν όλο το κόστος αυτό να μετακυλίεται στις πλάτες των φοιτητών, των διδακτόρων και των εργαζομένων. Δεν είναι δυνατόν το Πανεπιστήμιο να λειτουργεί με όρους αυτοχρηματοδότησης, εθελοντισμού και ανταποδοτικότητας.

Εμείς απ’ την πλευρά μας μόνο ντροπή για αυτόν τον Κοσμήτορα και αυτή την Σχολή μπορούμε να νιώσουμε, όταν καλεί σε δουλειά αμισθί, σε δημόσια μάλιστα ανακοίνωση της. Νιώθουμε πραγματικά ντροπή, γιατί η Σχολή εκμεταλλεύεται το γεγονός, ότι πολλοί διδάκτορες που επιθυμούν να ακολουθήσουν ερευνητική-ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, θέλουν να διατηρήσουν σχέσεις με το ίδρυμα για να εμπλουτίσουν το βιογραφικό τους, προσβλέποντας σε ένα μελλοντικό άνοιγμα θέσεων ΔΕΠ. Νιώθουμε ντροπή για αυτή τη Σχολή, καθώς αντί να αντιμετωπίζει αυτούς τους ανθρώπους σαν «κεφάλαιο» για το μέλλον της, τους καλεί να κάνουν τα κορόιδα.

Αυτή η κίνηση είναι μια προσβολή για τους νυν Υποψηφίους Διδάκτορες – που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι θα πει απλήρωτη διδασκαλία- στους οποίους καταδεικνύεται με τον πιο ωμό τρόπο το μέλλον που τους επιφυλάσσεται, όπως και στους νέους διδάκτορες της Σχολής που έχουν προσφέρει στο Ίδρυμα σε αντίξοες συνθήκες τα τελευταία χρόνια και έχουν ως αντάλλαγμα εξωθηθεί σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Είναι ασέβεια απέναντι στους τελειόφοιτους φοιτητές της Σχολής που σκέφτονται να ξεκινήσουν ένα διδακτορικό και θέλουν να προσπαθήσουν να το κάνουν στην χώρα τους. Είναι επίσης κοροϊδία, για κάθε νέο και νέα απόφοιτο της Σχολής που φεύγει απογοητευμένος για το εξωτερικό, επειδή ακριβώς θέλει να κάνει τις διδακτορικές σπουδές υπό αξιοπρεπείς συνθήκες, αλλά ελπίζει ότι κάποια μέρα ενδεχομένως θα μπορέσει να επιστρέψει στο Ίδρυμα και να εργασθεί.

Πώς περιμένετε, αλήθεια, να πείσετε τους νέους ανθρώπους να μείνουν στη χώρα;

Και όλα αυτά μέσα σε μία περίοδο που, το να δουλεύεις «εθελοντικά» , «για την εμπειρία» και «αν σ’ αρέσει», έχει γίνει μόδα. Σε μία περίοδο που το να βρεις δουλειά, με τον «κατώτατο μισθό», για πολλούς είναι  όνειρο. Σε μία περίοδο που το να έχεις «εργασιακή εμπειρία χρόνων», ενώ είσαι μόλις 24, είναι αναγκαία προϋπόθεση. Και αν αυτή η πραγματικότητα είναι μία φορά αισχρή, τότε είναι ακόμη πολλές φορές πιο αισχρό,  ένα Πανεπιστήμιο, να λειτουργεί με τους ίδιους όρους που λειτουργεί η αγορά και να ζητάει από νέους επιστήμονες να εργαστούν εθελοντικά. Να θεσπίζονται επισήμως ελαστικές σχέσεις εργασίας και εκμετάλλευση εργαζομένων εντός των Πανεπιστημίων. Είναι αισχρό, μέσα στα Πανεπιστήμια, να αναπαράγεται και να ευδοκιμεί, όλη αυτή η κατάσταση, που κάνει πολλά χρόνια τώρα, τόσους νέους, εργαζόμενους και εργαζόμενες, να επιλέγουν τη μετανάστευση, ως λύση απέναντι στην ανεργία και την επισφαλή εργασία.

Εμείς λοιπόν λέμε, ότι  αυτό το Πανεπιστήμιο δεν χωράει κανένα και καμία μας! Εμείς λοιπόν λέμε, ότι θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε το Πανεπιστήμιο, να μην μετατραπεί, με άλλοθι την υποχρηματοδότηση,  σε επιχείρηση με ακριβές υπηρεσίες και αναλώσιμους, άμισθους και εύκολα εκμεταλλεύσιμους εργαζόμενους!

Υ.Γ: Κύριε Κοσμήτορα να χαίρεστε τα 130 χρόνια ιστορίας της Σχολής. Αποδεικνύεται συνεχώς ότι μπορείτε να βρείτε εκατοντάδες τρόπους για να την ατιμάσετε.

Advertisements

Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες vol.16518

 

Μετά τις αξεπέραστες πρωτοβουλίες που πήρε όλη αυτή τη χρονιά η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αλλά και τις καταγγελίες στο ΔΣ του συλλόγου για απραγία (!), θα περίμενε κανείς, ότι μετά από ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, όπως η άρνηση μετεγγραφής 20 συναδέλφων μας από την Κοσμητεία της σχολής, θα παρέμενε λαλίστατη. Παρόλα αυτά, ούτε μισή ανακοίνωση δεν βγήκε αυτές τις μέρες από την αγαπημένη (ή και όχι) μπλε παράταξη, η οποία εδώ και δύο βδομάδες δείχνει την ανοχή της –αν όχι την υποστήριξη της-   χωρίς να παίρνει καμία θέση απέναντι στο ζήτημα. Και παρότι είναι αυτοί που κάθε χρονιά αυτοαποκαλούνται «υπεύθυνη δύναμη» της σχολής, παρότι είναι αυτοί που έχουν κάνει σλόγκαν τους το «πράξεις όχι λόγια», παρότι είναι αυτοί που «δρουν για το συμφέρον των φοιτητών», μας κάνουν να αναρωτιόμαστε κάθε φορά, σε κάθε τι σημαντικό, αν αυτά που λένε τα πιστεύουν κι οι ίδιοι ή αν απλώς μας κοροϊδεύουν. Θυμόμαστε λοιπόν κάποιες από τις χρυσές στιγμές της σχολής, που η «υπευθυνότητα» και οι «πράξεις» τους, έφεραν τον σύλλογο σε καλύτερη θέση.

Θυμόμαστε τη συμβολή τους, όταν «άνοιγαν τη σχολή», κάθε φορά που οι αγώνες του συλλόγου, άρχιζαν να πετυχαίνουν νίκες και να πιέζουν τη διοίκηση. Όπως πέρσι με το νέο πρόγραμμα σπουδών, που με τεράστια υπευθυνότητα -απέναντι στη διοίκηση-, άνοιξε  τη σχολή κάνοντας 2 μικροαλλαγές στο πρόγραμμα, γιατί αυτό σημαίνει να δρας προς το συμφέρον των φοιτητών. Δύο μικροαλλαγές μάλιστα, που δέχτηκε ο Κοσμήτορας, ενώ μέχρι εκείνο το διάστημα δεν δεχόταν να συνομιλήσει με κανέναν, ούτε καν με τους ίδιους τους καθηγητές που αντιτίθονταν στο πρόγραμμα. Προφανώς κι έχουν βασική ευθύνη λοιπόν, για την κατάσταση που επικρατεί φέτος στη σχολή μας. Με τις ατελείωτες προόδους και τις εργασίες που έχουν εισαχθεί σε όλα τα μαθήματα, κάτι που προέβλεπε το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών και που αγωνιζόμασταν πέρσυ να αποτρέψουμε. Θυμόμαστε επίσης τις φετινές μεταβατικές διατάξεις και το χάος που προκλήθηκε, που αν δεν ήταν η ΔΑΠ, πιθανότατα δεν θα είχαμε τη χαρά να ζήσουμε. Θυμόμαστε το όριο δήλωσης μαθημάτων, που τότε η ΔΑΠ αποφάσισε να «σώσει» τους φοιτητές των μεγαλύτερων ετών και να φορτώσει το όριο στους φοιτητές από 2^ο έτος και κάτω.

Θυμόμαστε επίσης κάθε φορά τη συμβολή της στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου. Τότε που αντί να μιλάει για τα προβλήματα της σχολής, καλλιεργούσε το δίπολο κατάληψη-ανοιχτή σχολή. Τότε που καλλιεργούσε τον φόβο για χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές εν μέσω καλοκαιριού, για να μπορεί να ανοίγει τη σχολή, ποντάροντας στο άγχος των φοιτητών. Θυμόμαστε τότε που 5’ πριν τη λήξη της συνέλευσης, έφερνε κόσμο να ψηφίσει χωρίς να έχει ακούσει κουβέντα από αυτά που συζητούσε ο σύλλογος. Θυμόμαστε τέλος, τη στάση της πέρσι, που έβαλε πιο πάνω το συμφέρον της, και με τον φόβο να χάσει την αυτοδυναμία, αποφάσισε να απέχει από τις εκλογές. Όταν με τη στάση της, συνέβαλλε στην απονομιμοποίηση του φοιτητικού συλλόγου.

Παρά λοιπόν τις προσπάθειες τους, να μας πείσουν για το διαφορετικό, ξέρουμε πολύ καλά ποιοι έιναι. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μοιράζουν σημειώσεις και οργανώνουν μαζικές αντιγραφές, ενώ σου μιλούν για «αριστεία» και «αξιοκρατία». Είναι οι ίδιοι που μιλούν για «ανομία» και «εγκληματικότητα», ενώ ανάμεσα στα στελέχη τους υπάρχουν από μπράβοι, μέχρι νεοναζί και μέλη εγκληματικών οργανώσεων. Είναι οι ίδιοι που μιλούν για τις υψηλές θέσεις των πανεπιστημίων της χώρας, ενώ παράλληλα οραματίζονται ένα πανεπιστήμιο ιδιωτικό, ένα πανεπιστήμιο με δίδακτρα και με φοιτητικές παροχές επί πληρωμή. Είναι οι ίδιοι που σου λένε ότι παλεύουν για το συμφέρον σου, ενώ η ψήφος σου εξασφαλίζει την ανέλιξη τους στην ΟΝΝΕΔ.

Για να τελειώνουμε λοιπόν, η μόνη εγγύηση που δίνει τόσα χρόνια η ΔΑΠ μέσα στους συλλόγους είναι, ότι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, για να υλοποιηθούν ανεμπόδιστα όλα εκείνα τα μέτρα που καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον μας. Θα σιγοντάρει την διάλυση των πτυχίων μας και της εργασιακής μας προοπτικής. Όταν όλοι εμείς θα παλεύουμε ενάντια στις μεταρρυθμίσεις που μας οδηγούν στην ανεργία, θα οργανώνει εκδρομές στην Αράχοβα και party στο Lohan, και θα μας τονίζει πόσο ανούσιες είναι οι Γενικές Συνελεύσεις.  Αυτοί που σήμερα μας κουνούν το δάχτυλο για την κατάσταση των Πανεπιστημίων, είναι αυτοί που έχουν συμβάλλει τα μέγιστα, σε κάθε πτυχή της διάλυσης τους. Είναι αυτοί που πάνε κόντρα στις αλλαγές μόνο όταν θέλουν να κάνουν αντιπολίτευση. Είναι αυτοί που ο μόνος στον  οποίο λογοδοτούν, είναι ο κομματικός τους φορέας, η ΝΔ και η ΟΝΝΕΔ.

Όλοι εμείς λοιπόν, που παλεύουμε για μία διαφορετική καθημερινότητα στις σχολές, για ένα ανοιχτό και δημόσιο Πανεπιστήμιο, για ένα Πανεπιστήμιο δωρεάν, είμαστε εκείνοι και εκείνες που δεν θα τους αφήσουμε να υλοποιήσουν τις επιδιώξεις τους για ένα πανεπιστήμιο για λίγους. Είμαστε εκείνοι και εκείνες που δεν θα τους επιβραβεύσουμε για την συμβολή τους στην απονομιμοποίηση του συλλόγου και για την χρόνια αποχή τους από τα πραγματικά προβλήματα των συλλόγων. Είμαστε εκείνοι και εκείνες που απέναντι στα δικά τους συμφέροντα, θα προτάξουμε τα δικά μας, που δεν θα κάνουμε βήμα πίσω από τα δικαιώματα μας.

Στις φετινές εκλογές λοιπόν ας μην τους χαρίσουμε την στήριξη μας, ούτε και τη δυνατότητα να βρουν τους συλλόγους πιο αποδυναμωμένους από την επόμενη ημέρα.

9+1 Λόγοι για να Ψηφίσεις στις Φοιτητικές Εκλογές!

 

Γιατί στις φετινές εκλογές πρέπει να αποτυπωθεί ότι ο Σύλλογος μας παραμένει ενεργός, παρόλο που η ΔΑΠ- ΝΔΦΚ πέρσυ έβαλε  την εκλογική της καταγραφή πάνω από την υπόσταση του.

Γιατί η πίεση στη Διοίκηση της Σχολής, η συμμετοχή του Συλλόγου μας στον φοιτητικό αγώνα για δωρεάν παιδεία και εργασιακή προοπτική, ο πολιτικός διάλογος  μέσα από τις δράσεις του,  πρέπει να συνεχιστούν.

Γιατί στις εκλογές πρέπει να αποτυπωθεί η γνώμη των φοιτητών της σχολής και όχι οι μηχανισμοί των πελατειακών δικτύων.

Γιατί δεν  πρέπει να  αφήσουμε τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, που έχει σαν βασικές τις  θέσεις,  την ιδιωτική χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων, την επιβολή διδάκτρων,  την κατάργηση του ασύλου, να οικοδομήσει ένα πανεπιστήμιο ανελεύθερο και για λίγους.

Γιατί αύριο θα είναι αδιανόητος ο αγώνας για αξιοπρεπή εργασία, αν σήμερα θεωρήσουμε αδύνατο τον αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την υποτίμηση των πτυχίων μας.

Γιατί η γενιά μας πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο αντεπίθεσης των μνημονιακών πολιτικών, που καταστρέφουν την ζωή μας και εγκλωβίζουν το μέλλον μας.

Γιατί πρέπει να ενισχυθεί ο αντιφασιστικός και αντιρατσιστικός λόγος μέσα στις σχολές.

Γιατί δεν πρέπρει να αφήσουμε να πανηγυρίζουν τη νύχτα των εκλογών, αυτοί που ευθύνονται για την εντατικοποιημένη καθημερινότητα μας μες στη σχολή, αυτοί που βοηθήσαν για να υποβαθμιστεί το πτυχίο και η γνώση που μας παρέχεται.

Γιατί τώρα είναι η στιγμή να αποφασίσεις τι πανεπιστήμιο θέλεις οραματιζόμενος το πανεπιστήμιο των αναγκών μας.

9+1. Για να μην αποκτήσει ξανα αυτοδυναμία η ΔΑΠ ,βυθίζοντας τον σύλλογο στην αδράνεια!!!

Με αφορμη (και οχι αιτια) τις φοιτητικες εκλογες…

Που βρισκόμαστε…

Διανύουμε τον 8ο χρόνο επιβολής μνημονιακών πολιτικών λιτότητας στη χώρα. Ο κοινωνικός ιστός έχει φτάσει να είναι πιο αποσαθρωμένος από ποτέ, βλέπουμε δηλαδη τη βίαιη φτωχοποίση της μεσαίας τάξης, τον αφανισμό των μικροεπαγγελματιών και την άμεση επίθεση στα αδύναμα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Είδαμε τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις να ακολουθούν τις ίδιες ακριβώς πολιτικές, οι οποίες επιβάλλονται εδω και χρόνια από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αυτές οι πολιτικές που υποθηκεύουν το μέλλον μας, που διαρκώς καλλιεργούν δυσμενείς συνθήκες για τη νέα γενιά, που εν μια νυκτί μας διώχνουν μετανάστες. Και όλα αυτά στο βωμό του εναρμονισμού με τις εντολές της  Ε.Ε και του ΔΝΤ.

Και μέσα σε όλα αυτά , πως θα σου φαινόταν…

Ένα Πανεπιστήμιο που  όλο και περικόπτονται οι φοιτητικές παροχές, που οι φοιτητικές ανάγκες γίνονται πεδίο κερδοφορίας για κάποιους εργολάβους, που πληρώνεις δίδακτρα στις μεταπτυχιακές σου σπουδές;

Ένα Πανεπιστήμιο που ενώ υποχωρεί συνεχώς η κρατική χρηματοδότηση, θα μετατρέπονται  οι φοιτητές του  σε πελάτες και η γνώση σε εμπόρευμα. Όπου η ιδιωτική χρηματοδότηση, θα είναι η νέα κανονικότητα. Με τα προγράμματα σπουδών και την πανεπιστημιακή έρευνα να διαρθρώνονται με βάση την κερδοφοριά των λίγων και όχι για να λυθούν τα προβλήματα των πολλών.

Ένα Πανεπιστήμιο που αναλαμβάνει το ρόλο του «επαγγελματικού» φροντιστηρίου. Που θα προσφέρει μερική γνώση και θα μας ωθεί στην δια βίου κατάρτιση. Έτσι θα εναρμονίζεται με την κυβερνητική πολιτική που θέλει τα επαγγελματικά  δικαιώματα να αποσυνδέονται από τα πτυχία μας, με τα δεύτερα να είναι απλά το εισητήριο για τη συνεχή επιμόρφωση. Ένα Πανεπιστήμιο δηλαδή , που θα δημιουργεί εργαζομένους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς κοινωνικό ρόλο, χωρίς δικαιώματα;

Ένα Πανεπιστήμιο που δε χωράει o διάλογος μεταξύ των φοιτητών και δεν μετράει η γνώμη τους για τη γνώση και τις σπουδές τους, που δε χωράει ο προβληματισμός και η δράση για προβλήματα της κοινωνίας, που δε χωράνε οι γενικές συνελεύσεις και ο καθένας περιχαρακώνεται στον εαυτό του;

Ένα Πανεπιστήμιο όπου οι όποιες ελλείψεις της διδασκαλίας των μαθημάτων καλύπτονται από σημειώσεις με το λογότυπο της ΔΑΠ; Όπου η γνώση γίνεται εμπόρευμα και οι πελατειακές σχέσεις καθημερινότητα;

Ένα Πανεπιστήμιο που δεν χωράει εμάς και τα όνειρά μας!

Και τι μπορούμε να κάνουμε για όλα αυτά;

Να μην επιτρέπουμε σε κανένα να εξαγοράζει την αξιοπρέπειά μας!

Να μην επιτρέπουμε σε κανένα να απαξιώνει το Φοιτητικό μας Σύλλογο και τις ανάγκες του!

Να καταδικάζουμε τις πολιτικές δυνάμεις που με τη στάση τους ενισχύουν τη διάλυση του δημόσιου Πανεπιστημίου!

Να ξαναεμπιστευτούμε τη συλλογικότητα και να αποβάλουμε τον ατομισμό μας!

Να μην επαναπαυόμαστε σε μία καθημερινότητα που δεν μας αρκεί!

Να απελευθερώσουμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας!

Για ένα πανεπιστήμιο των αναγκών μας!

Με σπουδές χωρίς δίδακτρα για όλες και όλους.

Με δωρεάν συγγράμματα και αναλώσιμα υλικά για κάθε φοιτητή/ρια.

Με αυτονόητη την δωρεάν παροχή σίτισης , στέγασης, μεταφορών.

Με επαρκή κρατική χρηματοδότηση, δίνοντας προτεραιότητα στις ανάγκες των φοιτητών.

Που θα προάγει την πολύπλευρη επιστημονική γνώση με κοινωνικό περιεχόμενο.

Που θα σμιλεύει τον κριτικά σκεπτόμενο άνθρωπο, το μηχανικό που σκέφτεται με άξονα το κοινωνικό και οικολογικό συμφέρον.

Με ανθρώπινος ρυθμούς σπουδών, με μαθησιακό υλικό επαρκές, που ο φοιτητής δεν θα χρειάζεται να καταφεύγει σε βοηθήματα και ιδιωτικά φροντιστήρια.

Που θα αποτελεί έναν ελεύθερο ανοιχτό κοινωνικό χώρο, άσυλο για τους φοιτητικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Με ζωντανούς και μαχητικούς συλλόγους που θα ενθαρρύνουν και θα επιτρέπουν τη συμμετοχή όλων.

Δηλαδή ένα πανεπιστήμιο δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό! Ένα πανεπιστήμιο για όλους, αλλά και για όλα!

Για μια κοινωνία χωρίς εξαθλίωση και αυταρχισμό…

Ένα ελεύθερο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο δεν μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία στην  οποία κυριαρχούν η καταπίεση και η εκμετάλλευση.  Εμείς ζουμε μία ζωη βασισμένη στις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της δημοκρατίας σε κάθε κοινωνικό χώρο. Μια κοινωνία  ισότητας και δικαιοσύνης που οι από κάτω θα ζουν πραγματικά ελεύθεροι. Μια κοινωνία όπου τα κέρδη λίγων δεν θα καθορίζουν τις ζωές μας.

Για μια άλλη κουλτούρα της νεολαίας…

Γιατί ο δρόμος για την ανατροπή και την κοινωνική απελευθέρωση χαράσσεται πάνω στην επιθυμία μας να ζούμε πέρα από τα κοινωνικά και πολιτιστικά στερεότυπά τους. Συνεπώς, επιλέγουμε να πορευόμαστε με πυξίδα μας:

Ένα εναλλακτικό πολιτιστικό πρότυπο για τη νεολαία απέναντι στην κυρίαρχη υποκουλτούρα.

Τον αγώνα απέναντι στις σεξιστικές προκαταλήψεις και την έμφυλη καταπίεση. Ώστε το φύλο και ο σεξουαλικός προσανατολισμός να μην χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες.

Την αντιφασιστική πάλη μέσα και έξω από τις σχολές μας.

Μια κοινωνία όπου ντόπιοι και ξένοι θα ζούμε μαζί, αξιοπρεπώς κι ελεύθεροι, μακριά από το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Αγωνιζόμαστε ενάντια σ’όλους τους φράχτες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσεις και τις επαναπροωθήσεις προσφύγων.

Γιατί Εγκέλαδος;

Ο Εγκέλαδος είναι ένα φοιτητικό σχήμα που συμμετέχει στην Αριστερή Ενότητα. Η Αριστερή Ενότητα είναι μία δικτύωση αυτόνομων σχημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς που δραστηριοποιούνται στα πανεπιστήμια, που αγωνίζεται για αναβαθμισμένη, δημόσια και δωρεάν παιδεία. Θέτουμε εμφατικά το πρόταγμα για μετωπική συμπαράταξη της αριστεράς , πέρα από κάθε λογική πρωτοπορίας και εργαλειακής αντιμετώπισης της δημοκρατίας. Επιδιώκουμε την οργανική σύνδεση με τον φοιτητικό κόσμο, χτίζοντας σχέσεις εμπιστοσύνης με τους συμφοιτητές μας, βασισμένες στην αλληλομόλυνση ιδεών και προβληματισμών, στην προσπάθεια αναζωπύρωσης της φοιτητικής συλλογικής ζωής. Η Αριστερή Ενότητα αναπτύσσει έντονη αντιφασιστική-αντιρατσιστική δράση και προσπαθεί να προτάσσει ένα συνολικό αντιπαράδειγμα στον πολιτισμό, στον τρόπο οργάνωσης της καθημερινότητας, στο πανεπιστήμιο, στον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και τελικά τελικά στην ίδια μας τη ζωή.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ!
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΣΤΙΣ 16 ΜΑΗ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΕΓΚΕΛΑΔΟ

Εξεταστική Διαρκείας (?)

“Θα είναι η 7^η εβδομάδα παραδόσεων αλλά θα μοιάζει με τη 13^η …”

Μετά και την επιστροφή από τις διακοπές του Πάσχα, η φοιτητική καθημερινότητα τείνει να μοιάσει με το ξεκίνημα της εξεταστικής. Τη στιγμή που ο καιρός άνοιξε και κάποιοι φαντασιωνόμασταν τα πρώτα μπάνια, η πραγματικότητα ήρθε να μας προσγειώσει! Τρέξιμο από αίθουσα σε αίθουσα για να προλάβουμε καμιά κενή θέση, κι αυτό αν είμαστε στη σχολή, μιας και πολλοί μένουμε σπίτι για να προλάβουμε την παράδοση του θέματος και να βγάλουμε την ύλη για την πρόοδο. Ήδη από την αρχή του εξαμήνου, στα περισσότερα μαθήματα έχουν ανακοινωθεί υποχρεωτικές ή μη πρόοδοι, συνεχείς παραδόσεις θεμάτων και ασκήσεων, έξτρα ώρες διδασκαλίας, με τις ευλογίες της διοίκησης, στην κατεύθυνση υλοποίησης των στόχων που έθετε το νέο Πρόγραμμα Σπουδών. Αυτή η κατάσταση τείνει να συνιστά μία εξεταστική περίοδο διαρκείας, που δεν περιορίζεται απλά στις 4 εβδομάδες του Ιούνη.

Κάποιοι πέρυσι, υπόσχονταν ότι η αλλαγή του προγράμματος σπουδών συντελούταν έτσι ώστε να λυθεί το μεγάλο πρόβλημα της σχολής, δηλαδή τα χαμηλά ποσοστά επιτυχίας στην περίοδο των εξεταστικών. Τα λιγότερα μαθήματα θα σήμαιναν λιγότερες ώρες διδασκαλίας, λιγότερες εξετάσεις, περισσότερος ελεύθερος χρόνος για αξιοποίηση από την πλευρά του φοιτητή. Βέβαια αυτό που βιώνουμε φέτος ούτε καν πλησιάζει τις παραπάνω υποσχέσεις, αλλά είναι και ακόμη χειρότερο από την περσινή καθημερινότητα. Το γεγονός της ταχείας μετάβασης στο νέο πρόγραμμα σπουδών, έφερε τεράστιες προβληματικές, τόσο με το εγγραφολόγιο, όσο και με τη διαμόρφωση των παραδόσεων στα αλλαγμένα ή τα νέα μαθήματα. Καθηγητές που δεν ξέρουν πώς να προχωρήσουν με τη διδασκαλία του μαθήματος, καθηγητές που τρέχουν να βγάλουν υπέρογκες ύλες, μαθήματα που τελειώνουν τη νύχτα, και μία γραμματεία που  προφανώς και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στον τεράστιο όγκο δουλειάς. Με όλο αυτό το βάρος να πέφτει εν τέλει στις πλάτες του φοιτητή. Και κάπου εκεί ένας Κοσμήτορας σφυρίζει αδιάφορα!

Η φετινή πραγματικότητα, σε κάθε περίπτωση, μόνο ως ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω τόσο για τον ακαδημαϊκό όσο και για τον κοινωνικό ρόλο της σχολή μπορεί να εκληφθεί. Η ενίσχυση του εξετασιοκεντρικού χαρακτήρα της, οδηγεί στην υποχώρηση της σημασίας των παραδόσεων και του επιστημονικού περιεχομένου του αντικειμένου αλλά και στην μετατροπή των φοιτητών σε «μαθητές πανελληνίων» και τη σχολή σε «φροντιστήριο». Επιβάλλεται έτσι μία διαδικασία όπου ο καθένας από εμάς αυτοεντατικοποιείται, βλέπει χρησιμοθηρικά τη γνώση, πειθαρχεί σε ό,τι του πουν οι καθηγητές, και χάνει οποιαδήποτε δυνατότητα δημιουργικής χρήσης του ελεύθερου του χρόνου. Η ουσία της γνώσης και του ρόλου του Πανεπιστημίου, χάνεται στον βωμό της απόκτησης προσόντων και της όσο το δυνατόν πιο γρήγορης περαίωσης των σπουδών.

Παράλληλα, χάνεται το αίσθημα όσο και η δυνατότητα αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης μεταξύ μας, λόγω της ταχύτητας και του «κατ’επείγοντως» των καθημερινών ρυθμών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στο φόρουμ το MQN όλο και λιγότερες σημειώσεις ανεβαίνουν κι όχι προφανώς γιατί δεν υπάρχουν. Ο μόνος κερδισμένος, δεν είναι άλλος από τη γνωστή μπλε παράταξη, που εκμεταλλευόμενη την όλη κατάσταση μοιράζει σημειώσεις και έτοιμα λυμένα θέματα σε CD (!)

Εμείς από την πλευρά μας, θα επιμένουμε στην ανάγκη η σχολή να αποτελεί έναν ανοιχτό ακαδημαϊκό και κοινωνικό χώρο, που θα δίνει τη δυνατότητα στον φοιτητή να επιλέγει τον τρόπο με τον οποίο θέλει να φτάσει στη γνώση. Επιμένουμε να λέμε ότι οι πρόοδοι θα πρέπει να είναι απαλλακτικές και προαιρετικές, και να μπαίνουν στον βαθμό που υπάρχει η εκφρασμένη βούληση από τους φοιτητές. Αν θέλουμε να βελτιώσουμε το ενδιαφέρον και την απόδοση στα μαθήματα, αυτό θα συμβεί μέσα από την αναβάθμιση των παραδόσεων, τη συνάφεια των εργασιών-θεμάτων με αυτές, την ενίσχυση του απαραίτητου ψηφιακού υλικού. Θέλουμε τα φοιτητικά χρόνια να αποτελούν χρόνια διαμόρφωσης των ανθρώπων κι όχι ένα μεσοδιάστημα μεταξύ σχολείου και εργασίας-ανεργίας.

Παλεύοντας για το δικαίωμα στην κατοικία

Στην Ελλάδα του 2008 λίγοι άνθρωποι γνώριζαν τι είναι ένα «κόκκινο δάνειο». Με την οικονομική κρίση τα κόκκινα δάνεια που στα τέλη του 2008 ήταν  το 3,12% επί του συνόλου των δανείων , έφτασαν να είναι σήμερα στο 53%. Η κυβέρνηση λοιπόν συνεχίζοντας τις πολιτικές των προηγούμενων και σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τους θεσμούς, έρχεται να βγάλει από αυτή τη δύσκολη θέση τις τράπεζες, ανοίγοντας τον δρόμο για δεκάδες χιλιάδες πλειστηριασμούς μέσα στα επόμενα χρόνια. Παρά λοιπόν τα όσα ισχυρίζεται τόσο η κυβέρνηση όσο και τα ΜΜΕ: ΤΟ 75-80% των ακινήτων που απειλούνται με πλειστηριασμό αφορά λαϊκή περιουσία συμπεριλαμβανομένων και πολλών πρώτων κατοικιών.

Το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς, παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες της κυβέρνησης, διογκώνεται όσο περνάει ο καιρός και συνεχίζει να αντιστέκεται. Η κυβέρνηση  έχει προσπαθήσει με κάθε τρόπο να καταστείλει τη δράση του, είτε με συκοφαντίες, είτε με παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης, με χρήση δακρυγόνων, αλλα και με το τελευταίο νομοθέτημα που επιδιώκει να τρομοκρατήσει όσες και όσους αντιστέκονται,  με διώξεις και φυλακίσεις. Από την Τετάρτη 21/2 η κυβέρνηση έρχεται να παίξει το τελευταίο της χαρτί για τη διάσωση των τραπεζών, εφαρμόζοντας καθολικά τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.

Μέσα λοιπόν στο επόμενο έτος θα πρέπει να γίνονται 7.000 πλειστηριασμοί (1.000 ανά μήνα) μέχρι τον Σεπτέμβριο και από τον Οκτώβρη μέχρι το τέλος του 2018,θα διεξάγονται 2.000 πλειστηριασμοί ανά μήνα, ενώ μέχρι και το 2021 θα έχουν γίνει 130.000 πλειστηριασμοί. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η προστασία της πρώτης κατοικίας υπάρχει μόνο σε προφορικές συμφωνίες με τις τράπεζες, δεσμεύσεις που ήδη έχουν αρχίσει να αθετούν.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μία βίαιη αρπαγή της περιουσίας υπερχρεωμένων νοικοκυριών, που όπως έχει δείξει και η εμπειρία σε άλλες χώρες, δεν στοχεύει ποτέ στους έχοντες αλλά στους μη έχοντες. Αντίστοιχα παραδείγματα τόσο στην Αμερική όσο και στην Ισπανία, δείχνουν ότι όχι μόνο οι πρώτες μαζικές κατασχέσεις έγιναν σε περιοχές με χαμηλά εισοδήματα αλλά έφτασαν να επηρεάσουν  ακόμη και τις πιο ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Το μεγάλο «ποντάρισμα»

Για την δημιουργία του «νέου κόσμου» των λίγων,  πάνω στα συντρίμμια του παλιού,  απαιτείται βία. Σήμερα οι τράπεζες καταστρέφουν. Χρησιμοποιώντας ως μοχλό πίεσης την επικείμενη κατάσχεση της κατοικίας ή την πώληση του δανείου σε κεφαλαιακές εταιρείες πιστωτικού κινδύνου, προσφέρουν «ευνοϊκές» ρυθμίσεις και αναγκάζουν τους οφειλέτες να κάνουν διακανονισμούς που σε πολλές περιπτώσεις  τους αποστραγγίζουν και από τον τελευταίο οικονομικό πόρο που τους επιτρέπει να επιβιώνουν και να καλύπτουν βασικές ανάγκες.

Και επειδή η κερδοφορία των τραπεζών δεν σταματάει μόνο στην εξαπάτηση του δανειολήπτη, με την πλήρη κάλυψη που τους δίνουν οι θεσμοί και η κυβέρνηση  για  να διώξουν από τα ισοζύγια τους τα «κόκκινα δάνεια» κατέληξαν σε μία πολύ συμφέρουσα για αυτές συμφωνία. Υπολογίζεται ότι ενδεχομένως πάνω από 10.000 ακίνητα από αυτά που θα βάζουν οι ίδιες σε πλειστηριασμό, θα μπορούν να τα αγοράζουν στην τιμή της πρώτης εκκίνησης. Διώχνοντας δηλαδή από πάνω τους τα κόκκινα δάνεια, αποκτούν περιουσιακά στοιχεία, αναπτύσσουν δηλαδή  την επιχειρηματική δράση του real estate,  και τα μεταπουλούν μελλοντικά –μιας και δεν δεσμεύονται από κανέναν- σάμπως είναι δανειολήπτες;- όταν η αγορά των ακινήτων  θα έχει ανακάμψει.

Μέσα λοιπόν σε όλη αυτή την κατάσταση δημιουργείται ένα τεράστιο πεδίο κερδοφορίας και μία αντίστοιχα μεγάλη επιχείρηση που εκτείνεται από τις τράπεζες, περνάει από τους συμβολαιογράφους και φτάνει στα real estate, που είναι και ο χώρος που επωφελείται στον μεγαλύτερο βαθμό από όλη αυτή την ιστορία. Γιατί, σε μία εποχή που οι αξίες των ακινήτων υποβιβάζονται μέρα με τη μέρα, επενδύεις το κεφάλαιο σου πάνω στη δυστυχία του άλλου και κερδοσκοπείς σε βάρος του. Είναι αρκετά κατανοητό ότι η διαδικασία του πλειστηριασμού θα μπορούσε να είναι έστω και κατ’επιφασην πιο δίκαιη, αν ο δανειολήπτης μπορούσε να πουλήσει την κατοικία του στην αρχική της αξία, κάτι που σε καιρό κρίσης της αγοράς ακινήτων δεν συμβαίνει. Και σε αυτό ακριβώς ποντάρουν τόσο οι τράπεζες όσο και τα κοράκια-πλειοδότες.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι οι διαδικασίες μετασχηματισμού των πόλεων  και «εξευγενισμού» των πιο «υποβαθμισμένων» περιοχών, που συνεπάγονται εκτοπισμό πληθυσμιακών ομάδων από τον τόπο διαμονής τους και μετεγκατάστασης του σε σύγχρονες «παραγκουπόλεις» έξω από τον αστικό ιστό, έχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό να κάνουν με την όλη παραπάνω διαδικασία και ευνοούν προφανώς την αγορά των ακινήτων. Η πόλη δηλαδή παύει να είναι δικαίωμα όλων, αλλά μία νησίδα «πλουσίων»,  απομακρυσμένη από την ύπαρξη των πιο καταπιεζόμενων κομματιών της κοινωνίας.

Δικαίωμα στην πόλη σημαίνει και δικαίωμα στην κατοικία

Πράγματι τα νούμερα δείχνουν να διαμορφώνεται μία ασφυκτική κατάσταση σε ότι αφορά τόσο τη ζωή εντός της πόλης αλλά και το δικαίωμα στην κατοικία. Από το 2009 υπάρχει 10% μείωση της ιδιοκατοίκησης. Και ίσως να μην ήταν τόσο τρομακτικά μεγάλο αυτό το νούμερο αν δεν μιλούσαμε για ανθρώπους  που έχασαν τα σπίτια τους με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, δηλαδή είτε εκπλειστηριάστηκαν βουβά είτε τα πούλησαν-που είναι το πιο συνηθισμένο- για να καλύψουν άμεσες ανάγκες και πλέον μένουν στο ενοίκιο. Την ίδια ώρα μιλάμε για 900.000 νοικοκυριά που, προσπαθώντας να καλύψουν άλλες βασικές τους ανάγκες, έρχονται αντιμέτωπα με την επισφαλή διαβίωση και την ενεργειακή φτώχεια (αδυνατούν δηλαδή να πληρώσουν το ρευμα και τη θερμανση τους).

Παράλληλα, τα διαμορφωμένα -μέσα από αντίστοιχες διαδικασίες υφαρπαγής, πλειστηριασμών και περιθωριοποίησης- ολιγοπώλεια στα μεγάλα αστικά κέντρα της δυτικής Ευρώπης και όχι μόνο, κάνουν τη διαβίωση για έναν νέο  εξαιρετικά δύσκολη και γεμάτη στερήσεις, λόγω του τεράστιου κόστους των ενοικίων. Αντίστοιχα στην Ελλάδα, το 50% των νέων 22-34 χρονών, αναγκάζονται να ζουν με τους γονείς τους, μιας και οι μορφές επισφαλούς και μαύρης εργασίας κάνουν πρακτικά αδύνατη τη συντήρηση ενός σπιτιού.

Η υπεράσπιση του δικαιώματος στην  κατοικία με τη μορφή της αντίστασης στους πλειστηριασμούς και στις εξώσεις δεν μπορεί να μην συνδέεται με τα αιτήματα για αξιοπρεπή διαβίωση και κατοικία για όλους και όλες. Και αντίστοικα η διαδικασία επαναδιεκδίκηση της πόλης δεν μπορεί παρά να μην είναι ένας συνεχής αγώνας απέναντι σε όλους εκείνους μας επιβάλουν αυτή την ασφυχτική καθημερινότητα. Εν ολίγοις η ιδέα του δικαιώματος στην πόλη, και άρα και στην κατοικία, γεννιέται στους δρόμους, τις γειτονιές, ως  κραυγή των καταπιεσμένων ανθρώπων για επιβίωση.

Απέναντι λοιπόν και στους επικείμενους πλειστηριασμούς, για το δικαίωμα στην κατοικία,  διεκδικούμε:

 

Πραγματική προστασία της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας με μέτρα όπως η νομοθέτηση του ακατάσχετου της πρώτης κατοικίας και η διαγραφή χρεών των λαϊκών οικογενειών προς τράπεζες, κράτος, δήμους και ταμεία.

Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και των ηλεκτρονικών κατασχέσεων από λογαριασμούς εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, συνταξιούχων.

Όχι στις διώξεις και την καταστολή του κινήματος.

Νόμιζες ότι ένα πτυχίο αρκεί για να γίνεις μηχανικός ;

 

Τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει η συζήτηση στο ΤΕΕ για την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου και του τρόπου απονομής της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος. Αυτή η συζήτηση ξαναφέρνει στο προσκήνιο πτυχές των αλλαγών που επιχείρησε να φέρει πέρυσι ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Χ. Σπίρτζης, που συμπυκνώνονται στα εξής:

• Εισάγονται οι κλάσεις στα μητρώα των μηχανικών στον ιδιωτικό τομέα με τον ίδιο χαρακτήρα που υπήρχαν μέχρι τώρα και στο δημόσιο.

• Εισάγεται το καθεστώς μαθητείας, όπου για τα 4 πρώτα χρόνια, ο μηχανικός Α’ κλάσης δεν θα έχει δικαίωμα υπογραφής σε κανένα έργο 

• Η αλλαγή κλάσης, θα γίνεται μεσα από κύκλους σεμιναρίων και εξετάσεων αλλά και με προαπαιτούμενη την κάλυψη συγκεκριμένου χρόνου εργασιακής εμπειρίας.

 

Με βάση και τις προτάσεις που ήταν να συζητηθούν στην προηγούμενη Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ, μέσα σε πολλά άλλα,  εισάγονται πλέον και εξετάσεις για την εγγραφή στο ΤΕΕ.

Όλα τα παραπάνω, όπως ακριβώς συζητούσαμε και πέρσι, έρχονται ουσιαστικά να ορίσουν την κατεύθυνση της απόσπασης των δικαιωμάτων από τα πτυχία. Στο πλαίσιο λοιπόν του νέου  αυτού μοντέλου δεν θα μιλάμε πλέον για τα δικαιώματα στα οποία θα οδηγεί το πτυχίο, αλλά για το μέγιστο εύρος επαγγελματικών δικαιωμάτων στο οποίο θα μπορεί να φτάσει κάποιος/α μέσω περαιτέρω σπουδών, ειδικεύσεων, καταρτίσεων, σεμιναρίων, πιστοποιήσεων, επαγγελματικής εμπειρίας κ.λπ. Έτσι λοιπόν, τα πρώτα τέσσερα χρόνια, ύστερα από το πέρας των σπουδών τους, οι μηχανικοί θα δουλεύουν ως μαθητευόμενοι με τους ανάλογους μισθούς. Παράλληλα όμως, για να μπορούν να μεταβούν στη Β’ κατηγορία, απαιτείται αυτά τα 4 χρόνια, να πληρώνουν εισφορές στο ΤΕΕ και στο ΤΣΜΕΔΕ, προφανώς αναντίστοιχες του μισθού τους. Τέλος, με την κάλυψη συγκεκριμένου χρόνου εργασιακής εμπειρίας και μετά από εξετάσεις, θα μπορούν να μεταβούν σε άλλη κατηγορία. Η προετοιμασία για συμμετοχή στις εξετάσεις, θα γίνεται μέσω ενός κύκλου σεμιναρίων που θα διοργανώνονται άπο το ΤΕΕ, με το αζημείωτο φυσικά! Ενώ λοιπόν το ΤΕΕ θα έπρεπε θεωρητικά να διαφυλάσσει τον ενιαίο χαρακτήρα τον δικαιωμάτων, έρχεται να δημιουργήσει μηχανικούς διαφορετικών ταχυτήτων και μετατρέπεται πλέον σε φροντιστή, εξεταστή, πιστοποιητή και επιτηρητή της διάλυσης των δικαιωμάτων μας.

Όλα τα παραπάνω λοιπόν, σημαίνουν ότι τα 5 χρόνια σπουδών, εξετάσεων, παρακολουθήσεων παρότι μέχρι τώρα αποτελούσαν την ικανή συνθήκη για την κατανόηση και άσκηση του επαγγέλματος, τώρα ξαφνικά για το ΤΕΕ, δεν επαρκούν για τίποτα απολύτως. Τα πτυχία μας δηλαδή μετατρέπονται απλά σε ένα κλειδί για την είσοδο σε έναν νέο κύκλο κατάρτισης και εξετάσεων. Κάτι που προφανώς μας κάνει να αναρωτιόμαστε, τι είναι αυτό που δεν μπορεί να καλύψει ένας 5ετής κύκλος σπουδών, αλλά καλύπτεται με ένα κύκλο 4 σεμιναρίων και μία εξέταση;

Την ίδια ώρα, παράλληλα με τα παραπάνω, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε μηχανικούς με master και σε «υπόλοιπους μηχανικούς» (bachelor) σε δύο υποκατηγορίες (κλάση Α1 και Α2), έρχεται να κατοχυρώσει θεσμικά τη διάσπαση των πτυχίων. Κάτι που κουμπώνει πολύ καλά και με όλες τις αλλαγές των προγραμμάτων σπουδών που επιχειρούνται τα τελευταία χρόνια και κινούνται γύρω από 2 βασικούς πυλώνες (συρρίκνωση θεωρητικού υποβάθρου, κατέβασμα μαθημάτων κορμού στα πρώτα 3 χρόνια). Έτσι, παρά και τον εφησυχασμό που καλλιεργούσαν οι διοικήσεις τόσο καιρό για το αδιάσπαστο του πτυχίου, αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο της διάσπασης. Κάτι το οποίο μας κάνει να πιστεύουμε ότι μάλλον δεν είναι και τόσο τυχαία η εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, την ώρα που δημιουργείται μία τεράστια πελατεία από μηχανικούς 4ετων ή 3ετών που χρειάζονται το master για την εισαγωγή τους στην «προνομιακότερη» κλάση.

Την ώρα λοιπόν που ένα μεγάλο μέρος των νέων μηχανικών βρίσκεται ήδη αντιμέτωπο με την επισφάλεια ή την ανεργία, όλα τα παραπάνω δεν είναι τυχαία. Η πολιτική της αποστοίχισης των επαγγελματικών δικαιωμάτων από τα πτυχία υλοποιείται μέσα σε μία συνολικότερη κατεύθυνση καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.

 Πρόκειται για μία επιλογή που έρχεται  να δημιουργήσει ευέλικτους εργαζομένους, με υποβαθμισμένη εργασία και άρα χαμηλή διαπραγματευτική ισχύ απέναντι στον εργοδότη. Πρόκειται για μία επιλογή που διασπά τους κλάδους και δημιουργεί μηχανικούς πολλών ταχυτήτων. Πρόκειται για μία επιλογή που θα καταστρέψει τα μικρά τεχνικά γραφεία, θα συσσωρεύσει τα έργα και τις μελέτες σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους για να αυξήσει τελικά την κερδοφορία τους. Τέλος, πρόκειται για μία επιλογή που θα φέρει όλους εμάς, τους νέους μηχανικούς, αντιμέτωπους με ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και εν τέλει με το δίλημμα είτε  της εγκατάλειψης του επαγγέλματος είτε της μετανάστευσης.

Είμαστε η γενιά που ζει στον κυκεώνα της ανεργίας, της επισφάλειας, της εκμετάλλευσης! Δεν θα ανεχτούμε να είμαστε η  λεία ούτε  για να κερδοφορούν οι μεγάλες εταιρείες, ούτε για να κερδοφορεί το κατεστημένο του ΤΕΕ! Το Σάββατο 3.3. στην Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι μαζί με τους εργαζόμενους του ΣΜΤ, μπλοκάραμε την ψήφιση των παραπάνω μέτρων, που αποτελεί την τελευταία πράξη καταπάτησης των δικαιωμάτων μας!

 

Κι είναι στο χέρι μας, μέσα από τις συνελεύσεις, τις συλλογικές αποφάσεις και τους κοινούς μας αγώνες, να τελειώνουμε με όλους αυτούς και να ζήσουμε αλλιώς!