9+1 Λόγοι για να Ψηφίσεις στις Φοιτητικές Εκλογές!

1)Γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε οι φοιτητικές εκλογές να αποτελέσουν σημείο εκκίνησης της εκλογικής προπαγάνδας των κομμάτων και της ενίσχυσης των μηχανισμών τους.

2)Γιατί η πίεση στη Διοίκηση της Σχολής, η συμμετοχή του Συλλόγου μας στον φοιτητικό αγώνα για δωρεάν παιδεία, ο πολιτικός διάλογος  μέσα από τις δράσεις του,  πρέπει να συνεχιστούν.

3)Γιατί στις εκλογές πρέπει να αποτυπωθεί η γνώμη των φοιτητών της σχολής, και όχι οι μηχανισμοί των πελατειακών δικτύων.

4)Γιατί δεν  πρέπει να  αφήσουμε τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, που έχει σαν βασικές της  θέσεις,  την ιδιωτική χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων, την επιβολή διδάκτρων,  την κατάργηση του ασύλου, να οικοδομήσει ένα πανεπιστήμιο ανελεύθερο και για λίγους.

5)Γιατί αύριο θα είναι αδιανόητος ο αγώνας για αξιοπρεπή εργασία, αν σήμερα θεωρήσουμε αδύνατο τον αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την υποτίμηση των πτυχίων μας.

6)Γιατί η γενιά μας πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο αντεπίθεσης των μνημονιακών πολιτικών, που καταστρέφουν την ζωή μας και εγκλωβίζουν το μέλλον μας.

7)Γιατί πρέπει να ενισχυθεί ο αντιφασιστικός και αντιρατσιστικός λόγος μέσα στις σχολές.

8)Γιατί δεν πρέπει να αφήσουμε να πανηγυρίζουν τη νύχτα των εκλογών, αυτοί που ευθύνονται για την εντατικοποιημένη καθημερινότητα μας μες στη σχολή, αυτοί που βοήθησαν για να υποβαθμιστεί το πτυχίο και η γνώση που μας παρέχεται.

9)Γιατί τώρα είναι η στιγμή να αποφασίσεις τι πανεπιστήμιο θέλεις οραματιζόμενος το πανεπιστήμιο των αναγκών σου.

9+1)Γιατί πρέπει να σπάσει η αυτοδυναμία της ΔΑΠ, της οργάνωσης σπουδάζουσας της ΟΝΝΕΔ!!!

Advertisements

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΙΤΙΑ) ΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Που βρισκόμαστε…

Οι προεκλογικές δηλώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και το «success story» περί τέλους των μνημονίων, δεν ανταποκρίνονται ούτε στο ελάχιστο στην πραγματικότητα. Είναι σαφές σε όλους μας πως η κοινωνική πραγματικότητα εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από ανεργία και εργασιακή επισφάλεια. Σε ανάλογους ρυθμούς, κινείται και ο κλάδος της παιδείας. Αφενός η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων και αφετέρου οι εφαρμογές του ν. Γαβρόγλου πλήττουν σε τεράστιο βαθμό τη φοιτητική πραγματικότητα.

Και μέσα σε όλα αυτά , πως θα σου φαινόταν…

Ένα Πανεπιστήμιο που  όλο και περικόπτονται οι φοιτητικές παροχές, που οι φοιτητικές ανάγκες γίνονται πεδίο κερδοφορίας για κάποιους εργολάβους, που πληρώνεις δίδακτρα στις μεταπτυχιακές σου σπουδές;

Ένα Πανεπιστήμιο που αναλαμβάνει το ρόλο του «επαγγελματικού» φροντιστηρίου, που θα δημιουργεί εργαζομένους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς κοινωνικό ρόλο, χωρίς δικαιώματα;

Ένα Πανεπιστήμιο που δε χωράει o διάλογος μεταξύ των φοιτητών και δεν μετράει η γνώμη τους για τη γνώση και τις σπουδές τους, που δε χωράει ο προβληματισμός και η δράση για προβλήματα της κοινωνίας, που δε χωράνε οι γενικές συνελεύσεις και ο καθένας περιχαρακώνεται στον εαυτό του;

Ένα Πανεπιστήμιο που θα αποτελεί ένα στείρο κέντρο κατάρτισης, όπου ο φοιτητής θα αναγκάζεται να παρακολουθεί ανελλιπώς όλα τα μαθήματα, για να μπορεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς των καθηγητών και να ανταπεξέλθει στην πιεστική καθημερινότητα της σχολής;

Ένα Πανεπιστήμιο όπου οι όποιες ελλείψεις της διδασκαλίας των μαθημάτων καλύπτονται από σημειώσεις με το λογότυπο της ΔΑΠ; Όπου η γνώση γίνεται εμπόρευμα και οι πελατειακές σχέσεις καθημερινότητα;

Ένα Πανεπιστήμιο που δεν χωράει εμάς και τα όνειρά μας!

Και τι μπορούμε να κάνουμε για όλα αυτα;

Να μην επιτρέπουμε σε κανένα να εξαγοράζει την αξιοπρέπειά μας!
Να μην επιτρέπουμε σε κανένα να απαξιώνει το Φοιτητικό μας Σύλλογο και τις ανάγκες του!
Να καταδικάζουμε τις πολιτικές δυνάμεις που με τη στάση τους ενισχύουν τη διάλυση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας!
Να ξαναεμπιστευτούμε  τη συλλογικότητα και να αποβάλλουμε τον ατομισμό μας!
Να μην επαναπαυόμαστε σε μία καθημερινότητα που δεν μας αρκεί!
Να δημιουργήσουμε εκείνο το πανεπιστήμιο που θα καλύπτει τις ανάγκες μας!

Για ένα πανεπιστήμιο των αναγκών μας!

• Με σπουδές χωρίς δίδακτρα για όλες και όλους
• Με δωρεάν συγγράμματα και αναλώσιμα υλικά για κάθε φοιτητή/ρια.
• Με αυτονόητη την δωρεάν παροχή σίτισης , στέγασης, μεταφορών.
• Με επαρκή κρατική χρηματοδότηση, δίνοντας προτεραιότητα στις ανάγκες των φοιτητών.
• Που θα προάγει την πολύπλευρη επιστημονική γνώση με κοινωνικό περιεχόμενο.
• Που θα σμιλεύει τον κριτικά σκεπτόμενο άνθρωπο, το μηχανικό που σκέφτεται με άξονα το κοινωνικό και οικολογικό συμφέρον.
• Με ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, με επαρκές μαθησιακό υλικό, όπου ο φοιτητής δεν θα χρειάζεται να καταφεύγει σε βοηθήματα και ιδιωτικά φροντιστήρια.
• Που θα αποτελεί έναν ελεύθερο ανοιχτό κοινωνικό χώρο, άσυλο για τους φοιτητικούς και κοινωνικούς αγώνες.
• Με ζωντανούς και μαχητικούς συλλόγους που θα ενθαρρύνουν και θα επιτρέπουν τη συμμετοχή όλων.

Δηλαδή ένα πανεπιστήμιο δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό! Ένα πανεπιστήμιο για όλους, αλλά και για όλα!

Για μια κοινωνία χωρίς εξαθλίωση και αυταρχισμό…

Ένα ελεύθερο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο δεν μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία στην  οποία κυραρχούν η καταπίεση και η εκμετάλευση.  Εμείς προτάσσουμε μία ζωη βασισμένη στις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της δημοκρατίας σε κάθε κοινωνικό χώρο. Μια κοινωνία  ισότητας και δικαιοσύνης που οι από κάτω θα ζουν πραγματικάελύθεροι. Μια κοινωνια όπου τα κέρδη λίγων δεν θα καθορίζουν τις ζωές μας.

Για μια άλλη κουλτούρα της νεολαίας…

Γιατί ο δρόμος για την ανατροπή και την κοινωνική απελευθέρωση χαράσσεται πάνω στην επιθυμία μας να ζούμε πέρα από τα κοινωνικά και πολιτιστικά στερεότυπά τους. Συνεπώς, επιλέγουμε να πορευόμαστε με πυξίδα μας:

• Ένα εναλλακτικό πολιτιστικό πρότυπο για τη νεολαία απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία, διασκέδαση και υποκουλτούρα.

 

• Τον αγώνα απέναντι στις σεξιστικές προκαταλήψεις και την έμφυλη καταπίεση. Ώστε το φύλο και ο σεξουαλικός προσανατολισμός να μην χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες.

 

• Την αντιφασιστική πάλη μέσα και έξω από τις σχολές μας.

• Μια κοινωνία όπου ντόπιοι και ξένοι θα ζούμε μαζί ,αξιοπρεπώς κι ελεύθεροι, μακριά από το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Αγωνιζόμαστε ενάντια σ’όλους τους φράχτες ,τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις επαναπροωθήσεις προσφύγων.

 

Γιατί Εγκέλαδος;

Ο Εγκέλαδος είναι ένα φοιτητικό σχήμα που συμμετέχει στην Αριστερή Ενότητα. Η Αριστερή Ενότητα είναι μία δικτύωση αυτόνομων σχημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς που δραστηριοποιούνται στα πανεπιστήμια, που αγωνίζεται για αναβαθμισμένη, δημόσια και δωρεάν παιδεία. Θέτουμε εμφατικά το πρόταγμα για μετωπική συμπαράταξη της αριστεράς , πέρα από κάθε λογική πρωτοπορίας και εργαλειακής αντιμετώπισης της δημοκρατίας. Επιδιώκουμε την οργανική σύνδεση με τον φοιτητικό κόσμο, χτίζοντας σχέσεις εμπιστοσύνης με τους συμφοιτητές μας, βασισμένες στην αλληλομόλυνση ιδεών και προβληματισμών, στην προσπάθεια αναζωπύρωσης της φοιτητικής συλλογικής ζωής. Η Αριστερή Ενότητα αναπτύσσει έντονη αντιφασιστική-αντιρατσιστική δράση και προσπαθεί να προτάσσει ένα συνολικό αντιπαράδειγμα στον πολιτισμό, στον τρόπο οργάνωσης της καθημερινότητας, στο πανεπιστήμιο, στον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και τελικά τελικά στην ίδια μας τη ζωή.

 

ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ!

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΣΤΙΣ 10 ΑΠΡΙΛΗ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΕΓΚΕΛΑΔΟ

Τους έχεις υποχρέωση; Δώσ’τους σοκολατάκια! (όχι την ψήφο σου)

Φτάνει, λοιπόν, αυτή η περίοδος της χρονιάς, μία εβδομάδα πριν τις φοιτητικές εκλογές, όπου οι πολιτικές συζητήσεις εντείνονται, όπου όλοι μας καλούμαστε να επιλέξουμε ποια πολιτική δύναμη θα στηρίξουμε. Κάποια πολιτική δύναμη που αντικατοπτρίζει τα πολιτικά μας πιστεύω και που θεωρούμε ότι μάχεται για τα φοιτητικά μας δικαιώματα και για τη βελτίωση των ρυθμών των σπουδών μας. Σε αυτό το πλαίσιο, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, πραγματοποιώντας τον προεκλογικό της αγώνα, αυξάνει τα πακέτα των σημειώσεων, μοιράζει CD, και τάζει καφέδες και εξόδους στα πιο «τοπ» κλαμπάκια της Αθήνας. Προφανώς, η «εκστρατεία» τους αυτή, τόσο μέσα στη χρονιά, όσο και προεκλογικά, δεν στηρίζεται σε καμία περίπτωση στην πολιτική πειθώ του κόσμου, καθώς είναι γνωστό σε όλους, ότι δεν μιλάνε με πολιτικούς όρους αλλά δημιουργούν πελατειακές σχέσεις με τους φοιτητές, καταφέρνοντας έτσι να διατηρήσουν τα εκλογικά τους ποσοστά.

Η αλήθεια είναι ότι μεγάλη μερίδα φοιτητών, βλέποντας τις ψηφοθηρικές λογικές της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, απαξιώνει το φοιτητικό σύλλογο, κρίνοντας ότι όλες οι παρατάξεις και τα σχήματα δρουν με τον ίδιο τρόπο. Αυτό, προφανώς, δεν ισχύει σε καμία περίπτωση για όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Αρχικά υπάρχουν τα αριστερά σχήματα μέσα στη σχολή μας, όπου ένα από αυτά είμαστε και εμείς, και που οι δράσεις μας και ο τρόπος με τον οποίο παρεμβαίνουμε δεν αποσκοπεί σε κάποιο προσωπικό όφελος, αλλά καθαρά στη βελτίωση των όρων σπουδών μας. Στον αντίποδα, υπάρχουν και ορισμένες δυνάμεις που βλέπουν τη σχολή και το σύλλογο ως πεδίο αποτύπωσης της πολιτικής γραμμής του κόμματός τους και που τα εκλογικά τους αποτελέσματα συνδέονται με την ανέλιξή τους στην κομματική ιεραρχία, όπως η προαναφερθείσα δύναμη.

Αλλά ας δούμε και λίγο πιο αναλυτικά, τί ακριβώς πρεσβεύει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και τί πανεπιστήμιο οραματίζονται αυτοί που την υποστηρίζουν. Είναι αυτοί που θέλουν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, όπου η γνώση θα είναι εμπόρευμα και οι φοιτητές πελάτες. Είναι αυτοί που θεωρούν αυτονόητη τη κατάργηση του ασύλου, που θέλουν την αστυνομία να κυκλοφορεί ελεύθερη μέσα στα πανεπιστήμια, όπως συμβαίνει στις χώρες του εξωτερικού. Δεν είναι, όμως, και τόσο μακρινές οι εικόνες από τη Γαλλία, όπου μαθητές ήταν πεσμένοι στα γόνατα μέσα στο προαύλιο του σχολείου τους, υπό την απειλή των όπλων των αστυνομικών. Όπως, επίσης, δεν είναι μακρινές και οι εικόνες, όπου τα ΜΑΤ εισβάλλουν μέσα σε πανεπιστήμιο της Γαλλίας και ξυλοκοπούν φοιτητές, που τολμούν να διεκδικήσουν καλύτερους όρους σπουδών.

Και κάπου εδώ να τονίσουμε ότι αυτές οι πολιτικές τους θεωρίες δεν γίνονται σε κενό τόπο. Υπάρχει λόγος που επιλέγουν να μην μιλούν πολιτικά στους φοιτητές, υπάρχει λόγος που τους προσεγγίζουν μόνο σε κοινωνικό  επίπεδο. Αυτές τους οι πρακτικές αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για την αποπολιτικοποίηση τους κόσμου και για την απονέκρωση του συλλόγου. Διότι απονεκρωμένος σύλλογος σημαίνει και εύκολα χειραγωγήσιμος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αφού ο σύλλογος αδυνατεί να συνεδριάσει, οι αποφάσεις θα λαμβάνονται μέσω του Διοικητικού Συμβουλίου. Και εφόσον στην προκειμένη περίπτωση η ΔΑΠ έχει αυτοδυναμία, εν τέλει θα περνάει ό,τι πολιτικές αποφάσεις θεωρεί εκείνη σωστές. Γεγονός που σε καμία περίπτωση δεν συντελεί δημοκρατική διαδικασία, καθώς δεν θα δίνεται καθόλου χώρος έκφρασης στους φοιτητές.

Πέρα από αυτά, ας μην ξεχνάμε και σε ποιους οφείλουμε την εντατικοποιημένη κατάσταση μέσα στη σχολή, όσον αφορά τα μαθήματα. Τα συγχωνευμένα μαθήματα, οι τεράστιες ύλες, οι σειρές ασκήσεων και οι πρόοδοι σε όλα τα μαθήματα σκιαγραφούν μία κατάσταση μέσα στη σχολή, που για να μπορέσεις να ακολουθήσεις τους ρυθμούς των καθηγητών και να είσαι συνεπής φοιτητής, θα πρέπει όλη σου η φοιτητική καθημερινότητα να κατακλύζεται από τη σχολή. Και αυτή την «ευχάριστη» πραγματικότητα την οφείλουμε στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που στις γενικές συνελεύσεις για το πρόγραμμα σπουδών, αντί να μιλάει για τα προβλήματα της σχολής, καλλιεργούσε το δίπολο κατάληψη-ανοιχτή σχολή. Τότε που καλλιεργούσε τον φόβο για χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές εν μέσω καλοκαιριού, για να μπορεί να ανοίγει τη σχολή, ποντάροντας στο άγχος των φοιτητών. Θυμόμαστε τότε που 5’ πριν τη λήξη της συνέλευσης, έφερνε κόσμο να ψηφίσει χωρίς να έχει ακούσει κουβέντα από αυτά που συζητούσε ο σύλλογος. Και την ίδια στάση κράτησε και για το όριο δήλωσης, όταν αποφάσισε να «σώσει» τους φοιτητές των μεγαλύτερων ετών και να φορτώσει το όριο στους φοιτητές από το τότε 2ο έτος και κάτω. Το αποτέλεσμα; Οι φοιτητές να έχουν όριο δήλωσης 10 μαθήματα σε κάθε εξάμηνο, και να πρέπει να ξέρουν από την αρχή του εξαμήνου ποια μαθήματα θα δώσουν στην εξεταστική.

Στις 10 Απρίλη, την ημέρα των φοιτητικών εκλογών, θα κληθούμε να δώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα, απέναντι σε αυτούς που βλέπουν τη σχολή σαν το «μαγαζάκι» τους. Απέναντι σε αυτούς που αντιλαμβάνονται τις σχέσεις με τους συμφοιτητές μας καθαρά πελατειακά. Απέναντι σε αυτούς που αδιαφορούν παντελώς για την ποιότητα των σπουδών μας, αλλά νοιάζονται μόνο για την κομματική τους ανέλιξη. Είμαστε εκείνοι και εκείνες που δεν θα τους επιβραβεύσουμε για την συμβολή τους στην απονομιμοποίηση του συλλόγου και για την χρόνια αποχή τους από τα πραγματικά προβλήματα της σχολής. Είμαστε εκείνοι και εκείνες που απέναντι στα δικά τους συμφέροντα, θα προτάξουμε τα δικαιώματα και τις ανάγκες των φοιτητών.

Στις φετινές εκλογές λοιπόν ας μην τους χαρίσουμε την στήριξη μας, ούτε και τη δυνατότητα να βρουν τους συλλόγους πιο αποδυναμωμένους από την επόμενη ημέρα!!

Τι συμβαίνει με τον σύλλογο;

Σίγουρα αν έπρεπε να περιγράψουμε με μία λέξη την καθημερινότητα μέσα στη σχολή, αυτή θα ήταν ασφυκτική. Αν οι μόνες ώρες για προβληματισμό και συζήτηση είναι τα διαλείμματα, μήπως κάτι πάει λάθος;

Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα η λειτουργία του συλλόγου δεν περιλαμβάνει ένα ευρύτερο κομμάτι των φοιτητών. Οι περισσότερες συνελεύσεις, όταν βγαίνουν, είναι συνήθως άμαζες και περιλαμβάνουν ένα σταθερό κομμάτι των φοιτητών που αντιλαμβάνονται την δύναμη των συλλογικών διαδικασιών έτσι κι αλλιώς. Για εμάς, αυτό το κομμάτι κόσμου, δεν μπορεί από μόνο του να απαντήσει και να παράξει αντιστάσεις στις αλλαγές που συντελούνται μέσα στις σχολές. Κάτι τέτοιο φαίνεται και στο ότι οι κινητοποιήσεις του συλλόγου, έχουν διεκπεραιωτικό χαρακτήρα χωρίς να στηρίζονται από ευρεία κομμάτια του φοιτητικού συλλόγου.

 

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Από τη μία είναι η γενικευμένη αποστροφή από τις πολιτικές διαδικασίες και από την άλλη μία πεποίθηση, που καλλιεργείται πολλές φορές και από τις πολιτικές δυνάμεις, ότι τις διεκδικήσεις του συλλόγου τις αναλαμβάνουν κάποιοι ειδικοί. Υπάρχει δηλαδή η λογική ότι το Πανεπιστήμιο δεν είναι ένας κοινωνικός χώρος, αλλά μία μετάβαση από το σχολείο στην αγορά εργασίας, ένα κέντρο κατάρτισης και άρα μέσα σε αυτό δεν χωράει η πολύπλευρη ανάπτυξη των ατόμων. Όπως υπάρχει και η πεποίθηση ότι οι διεκδικήσεις του συλλόγου, δεν έχουν κάποιο άμεσο όφελος για τους φοιτητές.

Και γιατί να μην απέχω;

Γιατί αποχή σημαίνει ότι όσο οι συνελεύσεις έχουν χαμηλή προσέλευση, τόσο θα απονομιμοποιούνται στα μάτια των φοιτητών και τα αιτήματα θα απαξιώνονται από την διοίκηση της σχολής. Αποχή σημαίνει, ότι θα αφήνουμε κάποιον να αποφασίζει χωρίς εμάς, όπως έγινε με το όριο δήλωσης και το νέο Πρόγραμμα σπουδών. Αποχή σημαίνει ότι οι αποφάσεις του συλλόγου θα είναι αδύναμες αν δεν θα προκύπτουν από ένα μεγάλο μέρος φοιτητών. Γιατί τέλος αποχή σημαίνει την αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης ως μη αναστρέψιμη.

Πολλοί μπορεί να πουν ότι δεν συμμετέχουν στις συλλογικές διαδικασίες, γιατί η παρέμβαση των πολιτικών δυνάμεων μέσα σε αυτές είναι απωθητική. Με ευθύνη των κυρίαρχων δυνάμεων μέσα στους συλλόγους, εν μέρει είναι απωθητική κι αυτό γιατί;

Γιατί οι δυνάμεις όπως η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ έχουν μία ψηφοθηρική αντίληψη της πολιτικής και χτίζουν μηχανισμούς μέσα από δίκτυα σημειώσεων, αντιγραφών κλπ. Γιατί η πρακτική τους έχει ξεκάθαρα ίδια οφέλη, που συνδέονται με την ανέλιξη τους στην κομματική ιεραρχία. Γιατί τέλος υπάρχουν δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τις διαδικασίες των συλλόγων ως διαπάλη κομματικών γραμμών και όχι ως διαδικασίες από και για τους φοιτητές. Υπάρχουν φοιτητές λοιπόν, που επιλέγουν να απέχουν, γιατί όντως τους απωθεί αυτή η κατάσταση, εν τέλει όμως καταλήγουν να τη συντηρούν.

 

Είναι όμως όλοι ίδιοι ;

Την ίδια στιγμή υπάρχει και ένας εναλλακτικός τρόπος αντίληψης και πολιτικής πρακτικής. Τα σχήματα, λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά, παράγοντας τις δικές τους επεξεργασίες μέσα από τη συζήτηση μεταξύ των μελών τους. Οι επεξεργασίες μας, προκύπτουν  οριζόντια, μέσα από τις εμπειρίες μας και τους προβληματισμούς μας, για την καθημερινότητα μας μέσα στις σχολές, για τη γνώση και πώς αυτή αποκτάται μέσα από τα προγράμματα σπουδών, για ευρύτερα ζητήματα που απασχολούν τους φοιτητές ως κομμάτι της κοινωνίας. Προκύπτουν από την αντίληψη ότι το Πανεπιστήμιο είναι ένας κοινωνικός χώρος, μέσα στον οποίο έχουν θέση προβληματισμοί για την κοινωνία ευρύτερα αλλά και για την ίδια τη λειτουργία των Ιδρυμάτων και την καθημερινότητα των σχολών. Προκύπτουν τελικά από την αντίληψη ότι η απάντηση μπορεί να έρθει μέσα από τους ανθρώπους που υπάρχουν μέσα στις σχολές και όχι από την παραγωγή και μεταβίβαση μίας κομματικής γραμμής μέσα σε αυτές.

Καλά όλα αυτά αλλά γιατί να συμμετέχω ;

Πιστεύουμε πως τα σχήματα μέσα στο Πανεπιστήμιο, δεν μπορεί να έχουν από μόνα τους την απάντηση στα προβλήματα που συναντάμε ως φοιτητές. Η απάντηση, για να μην είναι μερική, θα πρέπει να είναι επεξεργασία συλλογική. Έτσι μόνο οι διεκδικήσεις μας θα μπορούν να είναι κτήμα όλων μας και όχι κάποιων λίγων και «ειδικών». Σε αυτή τη λογική, οι συλλογικές διαδικασίες πρέπει να ενισχύονται από την ουσιαστική συμμετοχή όλων των φοιτητών και τη συζήτηση για τα προβλήματα που αφορούν τον καθένα και την καθεμία αλλά και γενικότερα όλους μας. Μέσα από τη διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας από κοινού, θα μπορεί να αποτυπώνονται τόσο υλικές νίκες που θα είναι κτήμα όλων, αλλά και το αίσθημα ότι ο καθένας κι η καθεμία είναι σημαντικός/η για αυτή τη διαδικασία. Έτσι θα μπορούμε να έχουμε ένα Πανεπιστήμιο που θα μας ενέχει όλους και όλες, όπου η καθημερινότητα θα είναι βασισμένη στις ανάγκες μας, όπου οι απαντήσεις θα προκύπτουν από την συλλογική αμεσοδημοκρατικη επεξεργασία.

Οι φοιτητικές εκλογές, αποτελούν κομμάτι όλων των παραπάνω. Σε μία εποχή όπου πολιτικές δυνάμεις όπως η ΔΑΠ προσπαθούν να αποδυναμώσουν τους συλλόγους, είναι πρώτα απ’όλα μία διαδικασία υπεράσπισης των συλλόγων και του Πανεπιστημίου ευρύτερα. Είναι μία διαδικασία όπου μπορεί να αποτυπωθεί μία άλλη οπτική για το Πανεπιστήμιο και για τους συλλόγους, μακριά από ψηφοθηρικές λογικές και σύνδεση με κομματικές νίκες. Είναι μία διαδικασία, που μόνο αν είναι μαζική, θα μπορεί να εκφράζει την πραγματική αντίληψη για τις σχολές μας και θα μπορεί να φέρει τους συλλόγους σε καλύτερες θέσεις μάχης.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ 27/2

Με την έναρξη του νέου έτους έχουν γίνει ήδη εμφανείς οι πρώτες ενδείξεις του προεκλογικού μαραθωνίου. Διαρκώς στη καθημερινότητα μας ακούμε από τα Μ.Μ.Ε., όχι μόνο βαρύγδουπες δηλώσεις, υποσχέσεις, αλλά και σκάνδαλα και συκοφαντίες από την εκάστωτε πολιτική δύναμη. Φαινόμενο το οποίο αποτελεί ένδειξη για την επιστροφή σε ένα παλιό «καλό» δικομματισμό (ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ). Ταυτόχρονα, οι ανάγκες  και τα προβλήματα της κοινωνίας τίθενται προσωρινά σε αναστολή, όσο η πολιτική σκηνή εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση ρευστότητας. Ανάγκες που δεν συνάδουν μόνο με την ταυτότητά μας ως πολίτες, αλλά και  ως φοιτητές-τριες.

Πιο συγκεκριμένα, πριν λίγο καιρό, κατά τη διάρκεια της συνταγματικής αναθεώρησης, προτάθηκε από τη ΝΔ η αναθεώρηση του άρθρου 16, ένα άρθρο που κατοχυρώνει τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Πάγια θέση της ΝΔ -και κατ’ επέκταση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ- αποτελεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων εδώ και χρόνια. Στο πλαίσιο όμως βελτίωσης της παιδείας προτείνουν επίσης επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών όπως και την είσοδο εργολαβιών εντός των δημοσίων πανεπιστημίων. Το πιο σημαντικό πρόβλημα όμως που απορρέει από αυτές τις προτάσεις είναι η εξάλειψη του μέχρι τώρα δημοσίου και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας και η ρίζα αυτού οφείλεται στο ότι δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι τη γνώση και τη μορφή που θα πρέπει να έχει αυτή με τον ίδιο τρόπο. Η δημόσια και δωρεάν παιδεία αποτελεί κεκτημένο πολύχρονων αγώνων του φοιτητικού κινήματος και είναι αυτή που κατοχυρώνει  ότι η γνώση θα διαχέεται ως κοινωνικό αγαθό στη κοινωνία χωρίς διακρίσεις και κριτήρια (ιδίως οικονομικά). Και αυτό δεν εξασφαλίζεται σε καμία περίπτωση ούτε με την επιβολή διδάκτρων, ούτε με την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου εντός του πανεπιστημίου, αφού είναι αμιγώς συνδεδεμένο με το ιδιωτικό συμφέρον.

Η παραπάνω όμως κατάσταση ρευστότητας που περιγράφεται θα ήταν αδύνατο να αφήνει ανεπηρέαστο και το πανεπιστήμιο. Επιστρέφοντας από την εξεταστική ίσως μπορούμε πλέον να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα από την πλήρη εφαρμογή του νέου προγράμματος σπουδών. Μία εικόνα που δείχνει την εντατικοποίηση να έχει αγγίξει το ζενίθ, αφού οι πρόοδοι και μία τεράστια σωρός από σειρές ασκήσεων κατέκλεισαν την καθημερινότητα μας, δεσμεύοντας οποιοδήποτε δείγμα ελεύθερου χρόνου μας είχε απομείνει από την ήδη πιεστική πραγματικότητα της σχολής. Και παρά τις υποσχέσεις του πρώην κοσμήτορα και των αρμόδιων καθηγητών περί μείωσης των μαθημάτων και κατ΄ επέκταση μείωση του φόρτου εργασίας, βλέπουμε ότι σε πολλά έτη τα μαθήματα μπορεί να είναι μέχρι και 7 ώρες κάποιες μέρες –χωρίς διάλλειμα-, με τις απαιτήσεις των καθηγητών να είναι ιδιαίτερα αυξημένες και τους φοιτητές να είναι αναγκασμένοι να μπαίνουν σε μία κατάσταση μαθητείας, προκειμένου να μπορέσουν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς των καθηγητών. Η εντατικοποίηση αυτή, σε συνδυασμό με τα φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας -όπως αυτό της Οδοποιίας και της Γεωδαισίας- καλλιεργούν μια κατάσταση ασφυκτική στην καθημερινότητα των φοιτητών εντός της σχολής, χωρίς να αφήνουν χρόνο για ενασχόληση με ζητήματα πέραν των μαθημάτων.

Εν συνεχεία όλων αυτών, έχει ξεκινήσει η συζήτηση για την εφαρμογή κλάσεων στο επάγγελμα του μηχανικού. Οι κλάσεις αποτελούν κατηγορίες στις οποίες θα διακρίνεται ο μηχανικός. Πιο συγκεκριμένα, μετά την αποφοίτηση, οι νέοι μηχανικοί θεωρούνται μηδενικής κλάσης μηχανικοί, που πρακτικά μεταφράζεται στο ότι δεν θα έχουν τη δυνατότητα υπογραφής για κανένα τεχνικό έργο. Αρχικά, προκειμένου να ανέβει κάποιος κλάση, θα πρέπει να  δουλέψει σε ένα καθεστώς τετραετούς  μαθητείας δίπλα σε κάποιον έμπειρο μηχανικό, χωρίς να μπορούν να αναλάβουν μόνοι τους κάποιο έργο και φυσικά παίρνοντας τον ανάλογο μισθό μαθητή. Επίσης όπως προαναφέρθηκε απαραίτητη προϋπόθεση για να ανέβεις κλάση είναι να έχεις γνώσεις, που τις αποκτάς  μέσα από κύκλους σεμιναρίων επί πληρωμή εντός του ΤΕΕ (ανοίγοντας έτσι πάνω μας άλλο ένα πεδίο κερδοφορίας). Γίνεται ξεκάθαρο έτσι το ταξικό πρόσημο της συγκεκριμένης μεταρρύθμισης, καθώς πολύ εύκολα δημιουργούνται μηχανικοί πολλών ταχυτήτων, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητας του καθενός. Γίνεται αντιληπτό, λοιπόν, πως το πτυχίο που αποτελείται από ένα πενταετή κύκλο σπουδών, δεν επαρκεί για να εισέλθει κάποιος στην αγορά εργασίας. Αντιθέτως, θα πρέπει να επιδίδεται σε ένα αέναο κυνήγι δεξιοτήτων, προκειμένου να μπορεί να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό που επικρατεί στην αγορά εργασίας.

Εν κατακλείδι, απέναντι στην εντατικοποιημένη κατάσταση της σχολής, απέναντι σε αυτούς που οραματίζονται μία εκπαίδευση που θα είναι προνόμιο των λίγων, απέναντι σε αυτούς που θέλουν να υποβαθμίσουν το μέλλον μας και την εργασιακή μας προοπτική, εμείς καλούμαστε να οικοδομήσουμε μία άλλη πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που θα μας χωράει όλες και όλους, μία πραγματικότητα στο ύψος των αναγκών μας!!

Καλούμε όλες και όλους στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού μας Συλλόγου την Τετάρτη 27/2 στις 14:30 στο Αμφ 1/2 !!

Ανακοίνωση για τις αλλαγές στην επί πτυχίω εξεταστική

Άξιος συνεχιστής της κληρονομιάς του Κουτσογιάννη και τολμηρός μεταρρυθμιστής, ταγμένος στην επίλυση των σοβαρών προβλημάτων που ταλανίζουν τη Σχολή αποδεικνύεται ο νέος κοσμήτορας Λαγαρός. Μετά από την πρόσφατες αποφάσεις να μην εγγράψει εκπρόθεσμα φοιτητές, την ίδια ώρα που μάλιστα πολλοί καθηγητές μέχρι και τα μέσα Νοέμβρη δεν είχαν βγάλει αποτελέσματα εξεταστικής, αποφάσισε αυτή τη φορά να ξεθάψει απόφαση της ΓΣ της Σχολής από τις 29/01/18 (!), σύμφωνα με την οποία, κατά την έκτακτη εξεταστική «δεν χρησιμοποιείται η συνήθης βαθμολογική κλίμακα για τον χαρακτηρισμό της επίδοσης του φοιτητή, αλλά αντίθετα η εξέταση χαρακτηρίζεται «Επιτυχής» ή «Μη Επιτυχής» και αντιστοιχίζεται βαθμολογικά με 0 ή 5 αντίστοιχα». Η εν λόγω απόφαση πάρθηκε εν μέσω εξεταστικής περιόδου το Γενάρη του 2018 για να περάσει στα ψιλά και να μην συναντήσει τις αντιδράσεις των φοιτητών. Είναι εμφανές το γιατι η διοίκηση επέλεξε να κανει γνωστή μία τέτοια απόφαση μία εβδομάδα πριν να κλείσει η σχολή, μιας και επιλέγει κάθε φορά να βρίσκει τις περιόδους εκείνες, που η σχολή αδειάζει, για να περάσει τέτοιου είδους «μεταρρυθμίσεις» (βλ. Όριο δήλωσης 10 μαθημάτων).

Αυτό που όμως είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς είναι το σκεπτικό πίσω από αυτή την απόφαση. Με το μέτρο αυτό η Σχολή αρνείται το δικαίωμα της δίκαιης εξέτασης και αξιολόγησης της επίδοσης των φοιτητών στα εξεταζόμενα μαθήματα. Έτσι, ένας φοιτητής ο οποίος έχει μοχθήσει και κατανοήσει σε ικανοποιητικό βαθμό την ύλη του μαθήματος, δεν μπορεί να αξιολογηθεί για την επίδοσή του αυτή καθ΄αυτή, αλλά, αντ΄αυτού, τιμωρείται επειδή επέλεξε να εξεταστεί στην έκτακτη περίοδο.

Είναι δεδομένο ότι η στάση αυτή έρχεται σε συνέχεια της διακηρυγμένης αντίθεσης στις έκτακτες εξεταστικές κατά τα προηγούμενα έτη ορισμένων καθηγητών και κοσμητόρων της Σχολής. Και, προφανώς, επειδή η γνώμη τους πρέπει να γίνεται νόμος σε αυτή τη Σχολή, επιλέγουν να τιμωρήσουν όσους φοιτητές τολμούν να θέλουν να επιτύχουν σε ένα μάθημα στην έκτακτη εξεταστική. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το πόσο εύκολα οι υμνητές της αριστείας και της βελτίωσης των επιδόσεων και των δεικτών φοιτητών και Σχολής, ξεχνούν τα πάντα και επιλέγουν το δόγμα «όλοι πέντε κι αν σας αρέσει».

Έχει πολύ ενδιαφέρον μία συζήτηση που θα γινόταν στην πανεπιστημιακή κοινότητα για το αν προτιμάται η αξιολόγηση με βάση κάποια βαθμολογική κλίμακα και ποια μπορεί να είναι αυτή ή, αν προτιμάται ένα σύστημα του τύπου “pass/fail”, αλλά στην προκειμένη περίπτωση το ζήτημα είναι εντελώς διαφορετικό και εξαιρετικά μείζον. Μία τέτοια απόφαση συνιστά αλλοίωση του πτυχίου, τη στιγμή που οι όροι των σπουδών είναι συγκεκριμένοι και δεν πρέπει να αλλάζουν κατά τη διάρκεια των σπουδών ενός φοιτητή και, με δεδομένο ότι (καλώς ή κακώς) η αναλυτική βαθμολογία υπολογίζεται με βάση την κλίμακα 0 έως 10.

Εμείς από την πλευρά μας λέμε ότι ένα τέτοιο μέτρο, σε μία συνέχεια μέτρων όπως το όριο δήλωσης, μόνο στόχο έχει να μας περιορίσει ακόμη περισσότερο στο πότε και ποιά μαθήματα θα μπορούμε να δηλώνουμε. Ιδιαίτερα σε περιόδους, όπου υπάρχει η οικονομική πίεση για τους περισσότερους και τις περισσότερες από εμάς να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας και να βγούμε στην αγορά εργασίας , η εξεταστική επι πτυχίω λειτουργούσε ως ένα βοηθητικό μέτρο για να στηρίξει τους φοιτητές, μέσα σε μια δύσκολη οικονομική πραγματικότητα.

Ποτέ ο φοιτητικός σύλλογος δεν ζήτησε να χαριστούν μαθήματα στους φοιτητές κατά τις έκτακτες περιόδους, γεγονός που υπονοείται από την επιλογή αυτού του τιμωρητικού μέτρου.

Καλούμε λοιπόν τον φοιτητικό σύλλογο να μην αφήσει τέτοιου είδους «μεταρρυθμίσεις», να γίνουν κανονικότητα. Να απαντήσει σε όσους περνάνε μέτρα, που επηρεάζουν την καθημερινότητα μας μέσα στη σχολή, εν αγνοία μας.

Απαιτούμε τη δίκαιη εξέταση των μαθημάτων και την αντικειμενική αξιολόγηση όσων φοιτητών επιθυμούν να εξεταστούν.

Δε ζητάμε να χαριστεί κανένα μάθημα σε κανέναν φοιτητή, αλλά δεν πρόκειται να ανεχθούμε και την τιμωρία κανενός!

Υ.Γ. Για όσους θεωρούν ότι τέτοιου είδους μέτρα, γίνονται για να «μπουν σε πρόγραμμα»  οι «ασυνεπείς» φοιτητές, απαντάμε ότι καλά θα κάνουν, να ψάξουν  πρώτα τους τρόπους  να λειτουργεί η ίδια η σχολή με συνέπεια απεναντι στους φοιτητές και τους εργαζόμενους της.

ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ’ΝΑΙ ΚΟΝΤΡΑ!

Η εξέγερση τών φοιτητών στο Πολυτεχνείο το 73’, κάνει το Νοέμβρη να ναι πάντα συνυφασμένος  με την Ελευθερία, την Δημοκρατία και  την Αντίσταση. Να είναι συνδεδεμένος με τον δίκαιο και αυτονόητο Αγώνα για ψωμί και παιδεία. Είναι πηγή έμπνευσης και κουράγιου για την νεολαία, τα  αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, τους λαούς του κόσμου. Είναι ο ίδιος ο αγώνας εκείνης της νεολαίας,  που μας  προκαλεί να σκιαγραφήσουμε την σημερινή πραγματικότητα και να αναλογιστούμε, ποια θέλουμε να ναι η δικιά μας στάση, απέναντι σ’ όσα βιώνουμε.

Είναι γεγονός ότι 45 χρόνια μετά την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, τα τότε  αιτήματά τους συνεχίζουν να είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Η «μεταμνημονιακή» περίοδος μας βρίσκει όλους και όλες στην ίδια θέση με αυτήν πριν τη 18^η Αυγούστου. Οι περικοπές στους μισθούς, στις συντάξεις, οι ιδιωτικοποιήσεις των επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας  είναι μόνο κάποιες από τις πρακτικές της κυβέρνησης στο πλαίσιο των πολιτικών λιτότητας που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια. Αξίζει, βεβαίως, να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παρά το αριστερό-προοδευτικό της προσωπείο δεν διστάζει να δώσει εντολή για βίαιη καταστολή κινημάτων που έχουν συσταθεί από κόσμο που αντιτίθεται σε αυτές τις πολιτικές λιτότητας και παλεύει για αξιοπρεπείς όρους εργασίας αλλά και ζωής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κίνημα κατά των πλειστηριασμών αλλά και οι εργαζόμενοι στην Cosco που χρησιμοποιούν το δικαίωμά τους στην απεργία για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Η επίθεση αυτή, όμως, δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο και το πανεπιστήμιο. Η επίθεση αυτή, που εντείνεται με το ν. Γαβρόγλου, βάζει στο στόχαστρο την παιδεία και συγκεκριμένα το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Οι κουβέντες για δίδακτρα στα μεταπτυχιακά –τα οποία αποτελούν την απαρχή και για δίδακτρα στις προπτυχιακές σπουδές- αναδεικνύουν την επιδίωξη του ν. Γαβρόγλου για ένα Πανεπιστήμιο-Επιχείρηση που θα παρέχει υπηρεσίες, που θα είναι όλο και λιγότερο δημόσιες και δωρεάν. Ένα πανεπιστήμιο, που ο φοιτητής θα είναι πελάτης και η γνώση εμπόρευμα! Πέρα από αυτά, η υποχρηματοδότηση των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων αποτελεί πλέον μία κανονικότητα. Οι ελλείψεις στο βασικό υλικοτεχνικό εξοπλισμό της σχολής είναι πάρα πολλές και δεν καλύπτονται από τον προϋπολογισμό της σχολής, με αποτέλεσμα τα κόστη φοίτησης να μετακυλίονται στις πλάτες των φοιτητών (βλ. σχεδιαστικά υλικά). Ταυτόχρονα η εισαγωγή των εργολαβιών στα πανεπιστήμια (βλ.Γευσήνους) δημιουργούν μία κατάσταση, στην οποία οι εργολάβοι θυσιάζουν την ποιότητα των παροχών τους και τις εργασιακές συνθήκες των εργαζομένων τους στο βωμό του κέρδους, κερδοφορώντας έτσι στις πλάτες των φοιτητών-τριών.

Επιπρόσθετα, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση του ν. Γαβρόγλου έρχεται να προτείνει τη συμμετοχή των φοιτητών στη Γενική Συνέλευση Τμήματος και στην Κοσμητεία, προσπαθώντας να προσδώσει έναν πιο προοδευτικό χαρακτήρα στον νόμο, κάτι που όμως αδυνατεί να επιτύχει. Πέρα από την νομιμοποίηση του αντιδραστικού οργάνου της Κοσμητείας, που έφερε ο ν. Διαμαντοπούλου, αλλά και το πλασματικό ποσοστό συμμετοχής του 10%, ο νόμος δεν αναφέρει πουθενά την έννοια του Φοιτητικού Συλλόγου, υπονομεύοντας έτσι την υπόσταση του τις συλλογικές διαδικασίες. Μέσα σε όλα αυτά, το νέο πρόγραμμα σπουδών με τις σειρές ασκήσεων και τις προόδους σε όλα τα μαθήματα έχει συμβάλλει στην πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών μας και στη μετατροπή του πανεπιστημίου σε ένα στείρο κέντρο κατάρτισης, όπου ο φοιτητής-τρια δεν θα βρίσκει χρόνο για κοινωνικοποίηση, πολιτικοποίηση και ενασχόληση με εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες, αλλά θα είναι υπό καθεστώς μαθητείας για το υπόλοιπο της ακαδημαϊκής του φοίτησης.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι είναι ανάγκη για την γενιά μας να απαντήσει σ’ όλα αυτά.  Από το εσωτερικό των  σχολών, με την διεκδίκηση ανθρώπινων ρυθμών σπουδών και ποιότητας  στη γνώση που παίρνουμε, κόντρα στο Νόμο Γαβρόγλου που επιδιώκει να ‘’ξεμπερδεύει’’ με την δημόσια και δωρεάν παιδεία, οικοδομώντας την αντίσταση απέναντι στις πολιτικές λιτότητας και τον εργασιακό μεσαίωνα!!

Αν έχει κάτι να μας διδάξει η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο είναι ότι δεν πρέπει να  συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που μας αξίζει. Και παρά τις πολυμέτωπες επιθέσεις που δέχεται η γενιά μας, εμείς απαντάμε μαζικά και συλλογικά απέναντι στην υποβάθμιση των σπουδών μας, απέναντι στο ν. Γαβρόγλου, απέναντι σε όλους αυτούς που κερδοφορούν εις βάρος μας, απέναντι σε όλους αυτούς που θεωρούν ότι θα μείνουμε άπραγοι-ες και δεν θα παλέψουμε για το μέλλον μας!!

 

Όλοι και όλες στη Γενική Συνέλευση την Τρίτη 13.11, στη 1:30, στο Αμφ 1,2!!