Αμισθί(!) εργασία εν έτει 2019

Και φέτος, λίγο πριν το τέλος του ακαδημαικού έτους, βλέπουμε τον κο Λαγαρό, ακολουθώντας τα βήματα του προηγούμενου κοσμήτορα, να προσπαθεί να μπαλώσει τα κενά των μειωμένων προυπολογισμών, με την πρόσκληση διαδακτορικών να καλύψουν τα διδακτικά κενά του επόμενου έτους αμισθί!

Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι η μόνη έγνοια της διοίκησης όλα αυτά τα χρόνια, είναι να ανυψώσει τη σχολή στα QS rankings και στις παγκόσμιες αξιολογήσεις,  μέσα από μία σειρά μέτρων και προτάσεων (βλ. δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, άρνηση μετεγγραφών, αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών). Είναι γνωστό επίσης ότι όποτε θέλει να ανυψώσει τη σχολή, ξεχνάει αυτομάτως τα σημαντικά προβλήματα (βλ. απλήρωτοι εργαζόμενοι και διδακτορικοί, ελλείψεις σε υλικά και προσωπικό, υποχρηματοδότηση), αλλά θυμάται να αναφέρεται πάντα στους «προβληματικούς» φοιτητές που κρατάνε πίσω τη σχολή από το να διαπρέψει.

Για να πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Είναι γεγονός πως η χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων, έχει μειωθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Η διοίκηση της σχολής, αλλά και ολόκληρου του ΕΜΠ, επιλέγει συνειδητά τόσα χρόνια να υπερψηφίζει τους προϋπολογισμούς, και στην καλύτερη να μιλάει για υποχρηματοδότηση μόνο για μικροπολιτικούς λόγους ή όταν θέλει να δικαιολογηθεί, για τα προβλήματα που προκύπτουν στη σχολή. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης, της τεράστιας έλλειψης καθηγητικού προσωπικού, και της προοπτικής κατάρρευσης των ΑΕΙ, σαν φυσικό φαινόμενο. Δεν είναι δυνατόν όλο το κόστος αυτό να μετακυλίεται στις πλάτες των φοιτητών, των διδακτόρων και των εργαζομένων. Δεν είναι δυνατόν το Πανεπιστήμιο να λειτουργεί με όρους αυτοχρηματοδότησης, εθελοντισμού και ανταποδοτικότητας.

Εμείς απ’ την πλευρά μας μόνο ντροπή για αυτόν τον Κοσμήτορα και αυτή την Σχολή μπορούμε να νιώσουμε, όταν καλεί σε δουλειά αμισθί, σε δημόσια μάλιστα ανακοίνωση της. Νιώθουμε πραγματικά ντροπή, γιατί η Σχολή εκμεταλλεύεται το γεγονός, ότι πολλοί διδάκτορες που επιθυμούν να ακολουθήσουν ερευνητική-ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, θέλουν να διατηρήσουν σχέσεις με το ίδρυμα για να εμπλουτίσουν το βιογραφικό τους, προσβλέποντας σε ένα μελλοντικό άνοιγμα θέσεων ΔΕΠ. Νιώθουμε ντροπή για αυτή τη Σχολή, καθώς αντί να αντιμετωπίζει αυτούς τους ανθρώπους σαν «κεφάλαιο» για το μέλλον της, τους καλεί να κάνουν τα κορόιδα.

Αυτή η κίνηση είναι μια προσβολή για τους νυν Υποψηφίους Διδάκτορες – που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι θα πει απλήρωτη διδασκαλία- στους οποίους καταδεικνύεται με τον πιο ωμό τρόπο το μέλλον που τους επιφυλάσσεται, όπως και στους νέους διδάκτορες της Σχολής που έχουν προσφέρει στο Ίδρυμα σε αντίξοες συνθήκες τα τελευταία χρόνια και έχουν ως αντάλλαγμα εξωθηθεί σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Είναι ασέβεια απέναντι στους τελειόφοιτους φοιτητές της Σχολής που σκέφτονται να ξεκινήσουν ένα διδακτορικό και θέλουν να προσπαθήσουν να το κάνουν στην χώρα τους. Είναι επίσης κοροϊδία, για κάθε νέο και νέα απόφοιτο της Σχολής που φεύγει απογοητευμένος για το εξωτερικό, επειδή ακριβώς θέλει να κάνει τις διδακτορικές σπουδές υπό αξιοπρεπείς συνθήκες, αλλά ελπίζει ότι κάποια μέρα ενδεχομένως θα μπορέσει να επιστρέψει στο Ίδρυμα και να εργασθεί.

Πώς περιμένετε, αλήθεια, να πείσετε τους νέους ανθρώπους να μείνουν στη χώρα;

Και όλα αυτά μέσα σε μία περίοδο που, το να δουλεύεις «εθελοντικά» , «για την εμπειρία» και «αν σ’ αρέσει», έχει γίνει μόδα. Σε μία περίοδο που το να βρεις δουλειά, με τον «κατώτατο μισθό», για πολλούς είναι  όνειρο. Σε μία περίοδο που το να έχεις «εργασιακή εμπειρία χρόνων», ενώ είσαι μόλις 24, είναι αναγκαία προϋπόθεση. Και αν αυτή η πραγματικότητα είναι μία φορά αισχρή, τότε είναι ακόμη πολλές φορές πιο αισχρό,  ένα Πανεπιστήμιο, να λειτουργεί με τους ίδιους όρους που λειτουργεί η αγορά και να ζητάει από νέους επιστήμονες να εργαστούν εθελοντικά. Να θεσπίζονται επισήμως ελαστικές σχέσεις εργασίας και εκμετάλλευση εργαζομένων εντός των Πανεπιστημίων. Είναι αισχρό, μέσα στα Πανεπιστήμια, να αναπαράγεται και να ευδοκιμεί, όλη αυτή η κατάσταση, που κάνει πολλά χρόνια τώρα, τόσους νέους, εργαζόμενους και εργαζόμενες, να επιλέγουν τη μετανάστευση, ως λύση απέναντι στην ανεργία και την επισφαλή εργασία.

Εμείς λοιπόν λέμε, ότι  αυτό το Πανεπιστήμιο δεν χωράει κανένα και καμία μας! Εμείς λοιπόν λέμε, ότι θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε το Πανεπιστήμιο, να μην μετατραπεί, με άλλοθι την υποχρηματοδότηση,  σε επιχείρηση με ακριβές υπηρεσίες και αναλώσιμους, άμισθους και εύκολα εκμεταλλεύσιμους εργαζόμενους!

 

Advertisements

Μετά τις φοιτητικές εκλογές (?)

Λίγος καιρός πέρασε από τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, με τη συμμετοχή των φοιτητών να παραμένει στα ίδια ποσοστά με πέρυσι, στη σχολή μας. Αποτιμούμε ιδιαίτερα θετικά πως πραγματοποιήθηκαν ομαλά οι εκλογές, αποδεικνύοντας ότι οι φοιτητικοί σύλλογοι μπορούν να διασφαλίζουν τις διαδικασίες τους, εντός του πανεπιστημιακού ασύλου. Είναι γεγονός ότι οι φοιτητές συμμετείχαν παρά τη ρητορεία τρομοκρατίας που καλλιεργείται από τις καθεστωτικές δυνάμεις και τα ΜΜΕ σχετικά με  την ανομία εντός σχολών, αλλά και απέναντι στα εκφυλιστικά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των φοιτητικών εκλογών στο σύλλογο μας πριν 2 χρόνια.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ	ΨΗΦΟΙ 2019	ΠΟΣΟΣΤΑ 2019	ΨΗΦΟΙ 2018	ΠΟΣΟΣΤΑ 2018
ΔΑΠ-ΝΔΦΚ	381	59,16%	374	56,84%
ΠΚΣ	81	12,58%	86	13,07%
ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ	76	11,80%	88	13,37%
ΕΑΑΚ	48	7,45%	54	8,21%
ΠΑΣΠ	31	4,81%	38	5,78%
ΛΕΥΚΑ	20	3,11%	18	2,74%
Bloco	7	1,09%
ΑΚΥΡΑ	32		27
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ	676		685

 

Βασικό στοιχείο των φετινών εκλογών στο σύλλογο, ήταν η παγίωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στην αυτοδύναμη πρώτη θέση, με σχετικά μικρή άνοδο, η οποία οδήγησε στην κατοχύρωση 7^ης έδρας στο Διοικητικό Συμβούλιο. Την επόμενη κιόλας μέρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συναντήθηκε με τους εκπροσώπους της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, τους συνεχάρη για την μεγάλη νίκη τους, επαναλαμβάνοντας την κοινή τους θέση για την πλήρη αποκοματικοποίηση των πανεπιστημίων (sic!). Έτσι, λοιπόν επιβεβαιώνεται για άλλη μια φόρα η πολιτική ευθυγράμμιση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με την πολιτική ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας, μια πολιτική ατζέντα που θέλει συλλόγους στα πρότυπα του 15μελούς πλήρως ενσωματωμένους στην νεοφιλελεύθερη οπτική για τα πανεπιστήμια. Η φετινή στάση της ΔΑΠ αποδεικνύει την απαξίωση της για τον σύλλογο και τις διαδικασίες του, καθώς είναι αυτή που για ακόμη μια φόρα έβαλε πάνω από την πραγματοποίηση συνελεύσεων την ενίσχυση του κομματικού της φορέα για τις ερχόμενες εκλογές(αυτοδιοικητικές, ευρωεκλογές ,βουλευτικές). Από τη μια αυτό αναδεικνύει την αδιαφορία της για τη ενεργοποίηση ευρυτέρων κομματιών του συλλόγου που δημοκρατικά θα συγκροτούσαν μια κατεύθυνση για το σύλλογο. Από την άλλη η ΔΑΠ μέσα στα πανεπιστήμια έχοντας επιλέξει αποκλειστικά το στήσιμο εκλογικού μηχανισμού καταλήγει αναπόφευκτα σε εκφυλισμούς στις διαδικασίες του συλλόγου όπως είναι οι εκλογές. Αυτό παρατηρήθηκε έντονα στην φετινή εκλογική διαδικασία όπου τα μέλη τους επικοινωνούσαν με handsfree διαβάζοντας τα ονόματα των εκλογικών καταλογών <<φακελώνοντας>> το ποιοι προσήλθαν, κάτι που είναι σαφώς ενάντια σε όσα προβλέπει και ο εκλογικός κανονισμός.

Οι εκφυλιστικές εκφάνσεις της εκλογικής διαδικασίας σε συνδυασμό με την πτωτική πορεία των αριστερών δυνάμεων δημιουργούν ένα ψηφιδωτό αποδυνάμωσης των φοιτητικών συλλόγων , ευθύνες για το οποίο δεν μπορεί παρά να φέρουν και οι αριστερές δυνάμεις. Η ΠΚΣ καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς επέλεξε να αντιμετωπίσει τον σύλλογο εργαλειακά, διεξάγοντας προεκλογικό αγώνα με βάση τον κομματικό της φορέα και την ενδυνάμωση του για τις ερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Η  ενεργοποίηση  ευρυτέρων κομματιών των φοιτητών  γίνεται έτσι ακόμα πιο δύσκολη και αυτό γιατί μια τέτοια στάση αδυνατεί να αντιληφθεί τις επιμέρους προβληματικες που μπορεί να ανακύπτουν ανά σύλλογο ,αλλά και γιατί δε δίνει την δυνατότητα διαμόρφωσης μιας κατεύθυνσης του συλλόγου μέσα από τους προβληματισμούς του κάθε φοιτητή που προκύπτουν από την καθημερινότητα του. Με αποτέλεσμα να απονομιμοποιείται περισσότερο η έννοια του συλλόγου στα μάτια των φοιτητών, ως κάτι που να μπορεί όχι μόνο  να τους ενέχει αλλά και να παράγει αντιστάσεις. Την ιδιά στιγμή, η ΠΚΣ εκμεταλλευόμενη την ύπαρξη της σε αρκετούς συλλόγους, επέλεξε να ιεραρχήσει την εξασφάλιση της ανόδου της σε σχέση με τα ΕΑΑΚ στην Αρχιτεκτονική ΕΜΠ με αποτέλεσμα να παρακωλύει την ομαλή δημοκρατική διεξαγωγή των εκλογών σε μια σειρά σχολές συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας.

Η αλήθεια είναι ότι η συνολική κριτική και η προσπάθεια αναγνώρισης των σφαλμάτων που οδήγησαν στα ανωτέρω εκλογικά αποτελέσματα, δε μπορεί να μην συμπεριλαμβάνει και εμάς τους ίδιους, σαν Εγκέλαδο. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ  έχει καταφέρει να εκφράσει μία μεγάλη μερίδα του συντηρητικού μπλοκ, που σε πληθώρα άλλων σχολών αποτελεί την κύρια έκφανση της αποχής. Τα αυξημένα ποσοστά αποχής περιγράφουν λοιπόν ένα άλλο κομμάτι κόσμου που αποστρέφεται την εκλογική διαδικασία και την εκλαμβάνει ως ανούσια. Το κομμάτι αυτό παρόλο που μπορεί να έχει κάποια προοδευτικά αντανακλαστικά αδυνατεί να αντιληφθεί τον εαυτό του σαν οργανικό κομμάτι του συλλόγου. Αυτό συμβαίνει διότι θεωρεί πως η συλλογική απάντηση που θα προκύπτει μέσα από τις επεξεργασίες του συλλόγου δεν είναι όχι μόνο επαρκής απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει αλλά και αρκετά πιο χρονοβόρα. Η ευθύνη των σχημάτων απέναντι σε αυτούς τους φοιτητές δεν μπορεί πάρα να είναι αυξημένη και αυτό γιατί δεν καταφέραμε πολλές φορές να τους εντάξουμε σε μια αγωνιστική τροχιά πάνω σε επίδικα που προκύπταν κατά την διάρκεια της χρονιάς. Η εκλογική πτώση των αριστερών σχημάτων, τέλος, οφείλεται στην αδυναμία μας να μπορέσουμε να συνολικοποιήσουμε τους επιμέρους προβληματισμούς και τις ανησυχίες των φοιτητών μέσα από μια διαδικασία που να δίνεται το πάτημα στους φοιτητές όχι μόνο να τα εκφράζουν την γνώμη τους, αλλά και να μετέχουν ενεργά στην δόμηση της απάντησης που θα δίνει ο σύλλογος.

Εάν έχουν κάτι να μας διδάξουν οι φετινές φοιτητικές εκλογές, είναι ότι δεν γίνεται η πολιτική δύναμη που απαξιώνει το σύλλογο, που απέχει συνειδητά από τις γενικές συνελεύσεις, η πολιτική δύναμη του ατομικισμού και του καριερισμού, να πανηγυρίζει για τη «νίκη» της στις εκλογές. Διότι αυτή δεν είναι νίκη των φοιτητών, είναι νίκη των πελατειακών σχέσεων, είναι νίκη των ανθρώπων που κάνουν πολιτική που αποβλέπει στην πολιτική τους ανέλιξη. Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση και αναζητώντας μία πραγματικότητα που θα μπορεί να μας ικανοποιεί και να μας ενέχει όλες και όλους, θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για τη βελτίωση των σπουδών μας, για τη σύνδεση του πανεπιστημίου με τις ανάγκες της κοινωνίας και με όχημα την αριστερά των αναγκών μας θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε καλύτερους όρους σπουδών και ζωής.  Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι για να μπορέσουμε να ορθώσουμε συνολικές αντιστάσεις απέναντι στις επιθέσεις που δεχόμαστε, είναι χρέος μας η παρουσία στις συλλογικές διαδικασίες να εκκινάται από τα πιο απτά υλικά ζητήματα. Επιπλέον, σταδιακά κάνοντας πολιτική από τα κάτω, να καταλήξουμε σε μεγαλύτερες διεκδικήσεις που θα συνδράμουν στην αναζωπύρωση του φοιτητικού κινήματος.  Απέναντι σε αυτούς που καπηλεύονται τις εκλογικές τους νίκες για την ανάδειξη των κομματικών τους συμφερόντων, απέναντι σε αυτούς που αντιμετωπίζουν εργαλειακά τους φοιτητικούς μας συλλόγους, μαχόμαστε για την ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος, μέσα από την επαναμαζικοποίηση των συλλόγων μας!!

9+1 Λόγοι για να Ψηφίσεις στις Φοιτητικές Εκλογές!

1)Γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε οι φοιτητικές εκλογές να αποτελέσουν σημείο εκκίνησης της εκλογικής προπαγάνδας των κομμάτων και της ενίσχυσης των μηχανισμών τους.

2)Γιατί η πίεση στη Διοίκηση της Σχολής, η συμμετοχή του Συλλόγου μας στον φοιτητικό αγώνα για δωρεάν παιδεία, ο πολιτικός διάλογος  μέσα από τις δράσεις του,  πρέπει να συνεχιστούν.

3)Γιατί στις εκλογές πρέπει να αποτυπωθεί η γνώμη των φοιτητών της σχολής, και όχι οι μηχανισμοί των πελατειακών δικτύων.

4)Γιατί δεν  πρέπει να  αφήσουμε τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, που έχει σαν βασικές της  θέσεις,  την ιδιωτική χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων, την επιβολή διδάκτρων,  την κατάργηση του ασύλου, να οικοδομήσει ένα πανεπιστήμιο ανελεύθερο και για λίγους.

5)Γιατί αύριο θα είναι αδιανόητος ο αγώνας για αξιοπρεπή εργασία, αν σήμερα θεωρήσουμε αδύνατο τον αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την υποτίμηση των πτυχίων μας.

6)Γιατί η γενιά μας πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο αντεπίθεσης των μνημονιακών πολιτικών, που καταστρέφουν την ζωή μας και εγκλωβίζουν το μέλλον μας.

7)Γιατί πρέπει να ενισχυθεί ο αντιφασιστικός και αντιρατσιστικός λόγος μέσα στις σχολές.

8)Γιατί δεν πρέπει να αφήσουμε να πανηγυρίζουν τη νύχτα των εκλογών, αυτοί που ευθύνονται για την εντατικοποιημένη καθημερινότητα μας μες στη σχολή, αυτοί που βοήθησαν για να υποβαθμιστεί το πτυχίο και η γνώση που μας παρέχεται.

9)Γιατί τώρα είναι η στιγμή να αποφασίσεις τι πανεπιστήμιο θέλεις οραματιζόμενος το πανεπιστήμιο των αναγκών σου.

9+1)Γιατί πρέπει να σπάσει η αυτοδυναμία της ΔΑΠ, της οργάνωσης σπουδάζουσας της ΟΝΝΕΔ!!!

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΙΤΙΑ) ΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Που βρισκόμαστε…

Οι προεκλογικές δηλώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και το «success story» περί τέλους των μνημονίων, δεν ανταποκρίνονται ούτε στο ελάχιστο στην πραγματικότητα. Είναι σαφές σε όλους μας πως η κοινωνική πραγματικότητα εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από ανεργία και εργασιακή επισφάλεια. Σε ανάλογους ρυθμούς, κινείται και ο κλάδος της παιδείας. Αφενός η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων και αφετέρου οι εφαρμογές του ν. Γαβρόγλου πλήττουν σε τεράστιο βαθμό τη φοιτητική πραγματικότητα.

Και μέσα σε όλα αυτά , πως θα σου φαινόταν…

Ένα Πανεπιστήμιο που  όλο και περικόπτονται οι φοιτητικές παροχές, που οι φοιτητικές ανάγκες γίνονται πεδίο κερδοφορίας για κάποιους εργολάβους, που πληρώνεις δίδακτρα στις μεταπτυχιακές σου σπουδές;

Ένα Πανεπιστήμιο που αναλαμβάνει το ρόλο του «επαγγελματικού» φροντιστηρίου, που θα δημιουργεί εργαζομένους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς κοινωνικό ρόλο, χωρίς δικαιώματα;

Ένα Πανεπιστήμιο που δε χωράει o διάλογος μεταξύ των φοιτητών και δεν μετράει η γνώμη τους για τη γνώση και τις σπουδές τους, που δε χωράει ο προβληματισμός και η δράση για προβλήματα της κοινωνίας, που δε χωράνε οι γενικές συνελεύσεις και ο καθένας περιχαρακώνεται στον εαυτό του;

Ένα Πανεπιστήμιο που θα αποτελεί ένα στείρο κέντρο κατάρτισης, όπου ο φοιτητής θα αναγκάζεται να παρακολουθεί ανελλιπώς όλα τα μαθήματα, για να μπορεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς των καθηγητών και να ανταπεξέλθει στην πιεστική καθημερινότητα της σχολής;

Ένα Πανεπιστήμιο όπου οι όποιες ελλείψεις της διδασκαλίας των μαθημάτων καλύπτονται από σημειώσεις με το λογότυπο της ΔΑΠ; Όπου η γνώση γίνεται εμπόρευμα και οι πελατειακές σχέσεις καθημερινότητα;

Ένα Πανεπιστήμιο που δεν χωράει εμάς και τα όνειρά μας!

Και τι μπορούμε να κάνουμε για όλα αυτα;

Να μην επιτρέπουμε σε κανένα να εξαγοράζει την αξιοπρέπειά μας!
Να μην επιτρέπουμε σε κανένα να απαξιώνει το Φοιτητικό μας Σύλλογο και τις ανάγκες του!
Να καταδικάζουμε τις πολιτικές δυνάμεις που με τη στάση τους ενισχύουν τη διάλυση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας!
Να ξαναεμπιστευτούμε  τη συλλογικότητα και να αποβάλλουμε τον ατομισμό μας!
Να μην επαναπαυόμαστε σε μία καθημερινότητα που δεν μας αρκεί!
Να δημιουργήσουμε εκείνο το πανεπιστήμιο που θα καλύπτει τις ανάγκες μας!

Για ένα πανεπιστήμιο των αναγκών μας!

• Με σπουδές χωρίς δίδακτρα για όλες και όλους
• Με δωρεάν συγγράμματα και αναλώσιμα υλικά για κάθε φοιτητή/ρια.
• Με αυτονόητη την δωρεάν παροχή σίτισης , στέγασης, μεταφορών.
• Με επαρκή κρατική χρηματοδότηση, δίνοντας προτεραιότητα στις ανάγκες των φοιτητών.
• Που θα προάγει την πολύπλευρη επιστημονική γνώση με κοινωνικό περιεχόμενο.
• Που θα σμιλεύει τον κριτικά σκεπτόμενο άνθρωπο, το μηχανικό που σκέφτεται με άξονα το κοινωνικό και οικολογικό συμφέρον.
• Με ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, με επαρκές μαθησιακό υλικό, όπου ο φοιτητής δεν θα χρειάζεται να καταφεύγει σε βοηθήματα και ιδιωτικά φροντιστήρια.
• Που θα αποτελεί έναν ελεύθερο ανοιχτό κοινωνικό χώρο, άσυλο για τους φοιτητικούς και κοινωνικούς αγώνες.
• Με ζωντανούς και μαχητικούς συλλόγους που θα ενθαρρύνουν και θα επιτρέπουν τη συμμετοχή όλων.

Δηλαδή ένα πανεπιστήμιο δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό! Ένα πανεπιστήμιο για όλους, αλλά και για όλα!

Για μια κοινωνία χωρίς εξαθλίωση και αυταρχισμό…

Ένα ελεύθερο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο δεν μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία στην  οποία κυραρχούν η καταπίεση και η εκμετάλευση.  Εμείς προτάσσουμε μία ζωη βασισμένη στις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της δημοκρατίας σε κάθε κοινωνικό χώρο. Μια κοινωνία  ισότητας και δικαιοσύνης που οι από κάτω θα ζουν πραγματικάελύθεροι. Μια κοινωνια όπου τα κέρδη λίγων δεν θα καθορίζουν τις ζωές μας.

Για μια άλλη κουλτούρα της νεολαίας…

Γιατί ο δρόμος για την ανατροπή και την κοινωνική απελευθέρωση χαράσσεται πάνω στην επιθυμία μας να ζούμε πέρα από τα κοινωνικά και πολιτιστικά στερεότυπά τους. Συνεπώς, επιλέγουμε να πορευόμαστε με πυξίδα μας:

• Ένα εναλλακτικό πολιτιστικό πρότυπο για τη νεολαία απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία, διασκέδαση και υποκουλτούρα.

 

• Τον αγώνα απέναντι στις σεξιστικές προκαταλήψεις και την έμφυλη καταπίεση. Ώστε το φύλο και ο σεξουαλικός προσανατολισμός να μην χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες.

 

• Την αντιφασιστική πάλη μέσα και έξω από τις σχολές μας.

• Μια κοινωνία όπου ντόπιοι και ξένοι θα ζούμε μαζί ,αξιοπρεπώς κι ελεύθεροι, μακριά από το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Αγωνιζόμαστε ενάντια σ’όλους τους φράχτες ,τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις επαναπροωθήσεις προσφύγων.

 

Γιατί Εγκέλαδος;

Ο Εγκέλαδος είναι ένα φοιτητικό σχήμα που συμμετέχει στην Αριστερή Ενότητα. Η Αριστερή Ενότητα είναι μία δικτύωση αυτόνομων σχημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς που δραστηριοποιούνται στα πανεπιστήμια, που αγωνίζεται για αναβαθμισμένη, δημόσια και δωρεάν παιδεία. Θέτουμε εμφατικά το πρόταγμα για μετωπική συμπαράταξη της αριστεράς , πέρα από κάθε λογική πρωτοπορίας και εργαλειακής αντιμετώπισης της δημοκρατίας. Επιδιώκουμε την οργανική σύνδεση με τον φοιτητικό κόσμο, χτίζοντας σχέσεις εμπιστοσύνης με τους συμφοιτητές μας, βασισμένες στην αλληλομόλυνση ιδεών και προβληματισμών, στην προσπάθεια αναζωπύρωσης της φοιτητικής συλλογικής ζωής. Η Αριστερή Ενότητα αναπτύσσει έντονη αντιφασιστική-αντιρατσιστική δράση και προσπαθεί να προτάσσει ένα συνολικό αντιπαράδειγμα στον πολιτισμό, στον τρόπο οργάνωσης της καθημερινότητας, στο πανεπιστήμιο, στον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και τελικά τελικά στην ίδια μας τη ζωή.

 

ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ!

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΣΤΙΣ 10 ΑΠΡΙΛΗ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΕΓΚΕΛΑΔΟ

Τους έχεις υποχρέωση; Δώσ’τους σοκολατάκια! (όχι την ψήφο σου)

Φτάνει, λοιπόν, αυτή η περίοδος της χρονιάς, μία εβδομάδα πριν τις φοιτητικές εκλογές, όπου οι πολιτικές συζητήσεις εντείνονται, όπου όλοι μας καλούμαστε να επιλέξουμε ποια πολιτική δύναμη θα στηρίξουμε. Κάποια πολιτική δύναμη που αντικατοπτρίζει τα πολιτικά μας πιστεύω και που θεωρούμε ότι μάχεται για τα φοιτητικά μας δικαιώματα και για τη βελτίωση των ρυθμών των σπουδών μας. Σε αυτό το πλαίσιο, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, πραγματοποιώντας τον προεκλογικό της αγώνα, αυξάνει τα πακέτα των σημειώσεων, μοιράζει CD, και τάζει καφέδες και εξόδους στα πιο «τοπ» κλαμπάκια της Αθήνας. Προφανώς, η «εκστρατεία» τους αυτή, τόσο μέσα στη χρονιά, όσο και προεκλογικά, δεν στηρίζεται σε καμία περίπτωση στην πολιτική πειθώ του κόσμου, καθώς είναι γνωστό σε όλους, ότι δεν μιλάνε με πολιτικούς όρους αλλά δημιουργούν πελατειακές σχέσεις με τους φοιτητές, καταφέρνοντας έτσι να διατηρήσουν τα εκλογικά τους ποσοστά.

Η αλήθεια είναι ότι μεγάλη μερίδα φοιτητών, βλέποντας τις ψηφοθηρικές λογικές της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, απαξιώνει το φοιτητικό σύλλογο, κρίνοντας ότι όλες οι παρατάξεις και τα σχήματα δρουν με τον ίδιο τρόπο. Αυτό, προφανώς, δεν ισχύει σε καμία περίπτωση για όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Αρχικά υπάρχουν τα αριστερά σχήματα μέσα στη σχολή μας, όπου ένα από αυτά είμαστε και εμείς, και που οι δράσεις μας και ο τρόπος με τον οποίο παρεμβαίνουμε δεν αποσκοπεί σε κάποιο προσωπικό όφελος, αλλά καθαρά στη βελτίωση των όρων σπουδών μας. Στον αντίποδα, υπάρχουν και ορισμένες δυνάμεις που βλέπουν τη σχολή και το σύλλογο ως πεδίο αποτύπωσης της πολιτικής γραμμής του κόμματός τους και που τα εκλογικά τους αποτελέσματα συνδέονται με την ανέλιξή τους στην κομματική ιεραρχία, όπως η προαναφερθείσα δύναμη.

Αλλά ας δούμε και λίγο πιο αναλυτικά, τί ακριβώς πρεσβεύει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και τί πανεπιστήμιο οραματίζονται αυτοί που την υποστηρίζουν. Είναι αυτοί που θέλουν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, όπου η γνώση θα είναι εμπόρευμα και οι φοιτητές πελάτες. Είναι αυτοί που θεωρούν αυτονόητη τη κατάργηση του ασύλου, που θέλουν την αστυνομία να κυκλοφορεί ελεύθερη μέσα στα πανεπιστήμια, όπως συμβαίνει στις χώρες του εξωτερικού. Δεν είναι, όμως, και τόσο μακρινές οι εικόνες από τη Γαλλία, όπου μαθητές ήταν πεσμένοι στα γόνατα μέσα στο προαύλιο του σχολείου τους, υπό την απειλή των όπλων των αστυνομικών. Όπως, επίσης, δεν είναι μακρινές και οι εικόνες, όπου τα ΜΑΤ εισβάλλουν μέσα σε πανεπιστήμιο της Γαλλίας και ξυλοκοπούν φοιτητές, που τολμούν να διεκδικήσουν καλύτερους όρους σπουδών.

Και κάπου εδώ να τονίσουμε ότι αυτές οι πολιτικές τους θεωρίες δεν γίνονται σε κενό τόπο. Υπάρχει λόγος που επιλέγουν να μην μιλούν πολιτικά στους φοιτητές, υπάρχει λόγος που τους προσεγγίζουν μόνο σε κοινωνικό  επίπεδο. Αυτές τους οι πρακτικές αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για την αποπολιτικοποίηση τους κόσμου και για την απονέκρωση του συλλόγου. Διότι απονεκρωμένος σύλλογος σημαίνει και εύκολα χειραγωγήσιμος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αφού ο σύλλογος αδυνατεί να συνεδριάσει, οι αποφάσεις θα λαμβάνονται μέσω του Διοικητικού Συμβουλίου. Και εφόσον στην προκειμένη περίπτωση η ΔΑΠ έχει αυτοδυναμία, εν τέλει θα περνάει ό,τι πολιτικές αποφάσεις θεωρεί εκείνη σωστές. Γεγονός που σε καμία περίπτωση δεν συντελεί δημοκρατική διαδικασία, καθώς δεν θα δίνεται καθόλου χώρος έκφρασης στους φοιτητές.

Πέρα από αυτά, ας μην ξεχνάμε και σε ποιους οφείλουμε την εντατικοποιημένη κατάσταση μέσα στη σχολή, όσον αφορά τα μαθήματα. Τα συγχωνευμένα μαθήματα, οι τεράστιες ύλες, οι σειρές ασκήσεων και οι πρόοδοι σε όλα τα μαθήματα σκιαγραφούν μία κατάσταση μέσα στη σχολή, που για να μπορέσεις να ακολουθήσεις τους ρυθμούς των καθηγητών και να είσαι συνεπής φοιτητής, θα πρέπει όλη σου η φοιτητική καθημερινότητα να κατακλύζεται από τη σχολή. Και αυτή την «ευχάριστη» πραγματικότητα την οφείλουμε στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που στις γενικές συνελεύσεις για το πρόγραμμα σπουδών, αντί να μιλάει για τα προβλήματα της σχολής, καλλιεργούσε το δίπολο κατάληψη-ανοιχτή σχολή. Τότε που καλλιεργούσε τον φόβο για χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές εν μέσω καλοκαιριού, για να μπορεί να ανοίγει τη σχολή, ποντάροντας στο άγχος των φοιτητών. Θυμόμαστε τότε που 5’ πριν τη λήξη της συνέλευσης, έφερνε κόσμο να ψηφίσει χωρίς να έχει ακούσει κουβέντα από αυτά που συζητούσε ο σύλλογος. Και την ίδια στάση κράτησε και για το όριο δήλωσης, όταν αποφάσισε να «σώσει» τους φοιτητές των μεγαλύτερων ετών και να φορτώσει το όριο στους φοιτητές από το τότε 2ο έτος και κάτω. Το αποτέλεσμα; Οι φοιτητές να έχουν όριο δήλωσης 10 μαθήματα σε κάθε εξάμηνο, και να πρέπει να ξέρουν από την αρχή του εξαμήνου ποια μαθήματα θα δώσουν στην εξεταστική.

Στις 10 Απρίλη, την ημέρα των φοιτητικών εκλογών, θα κληθούμε να δώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα, απέναντι σε αυτούς που βλέπουν τη σχολή σαν το «μαγαζάκι» τους. Απέναντι σε αυτούς που αντιλαμβάνονται τις σχέσεις με τους συμφοιτητές μας καθαρά πελατειακά. Απέναντι σε αυτούς που αδιαφορούν παντελώς για την ποιότητα των σπουδών μας, αλλά νοιάζονται μόνο για την κομματική τους ανέλιξη. Είμαστε εκείνοι και εκείνες που δεν θα τους επιβραβεύσουμε για την συμβολή τους στην απονομιμοποίηση του συλλόγου και για την χρόνια αποχή τους από τα πραγματικά προβλήματα της σχολής. Είμαστε εκείνοι και εκείνες που απέναντι στα δικά τους συμφέροντα, θα προτάξουμε τα δικαιώματα και τις ανάγκες των φοιτητών.

Στις φετινές εκλογές λοιπόν ας μην τους χαρίσουμε την στήριξη μας, ούτε και τη δυνατότητα να βρουν τους συλλόγους πιο αποδυναμωμένους από την επόμενη ημέρα!!

Τι συμβαίνει με τον σύλλογο;

Σίγουρα αν έπρεπε να περιγράψουμε με μία λέξη την καθημερινότητα μέσα στη σχολή, αυτή θα ήταν ασφυκτική. Αν οι μόνες ώρες για προβληματισμό και συζήτηση είναι τα διαλείμματα, μήπως κάτι πάει λάθος;

Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα η λειτουργία του συλλόγου δεν περιλαμβάνει ένα ευρύτερο κομμάτι των φοιτητών. Οι περισσότερες συνελεύσεις, όταν βγαίνουν, είναι συνήθως άμαζες και περιλαμβάνουν ένα σταθερό κομμάτι των φοιτητών που αντιλαμβάνονται την δύναμη των συλλογικών διαδικασιών έτσι κι αλλιώς. Για εμάς, αυτό το κομμάτι κόσμου, δεν μπορεί από μόνο του να απαντήσει και να παράξει αντιστάσεις στις αλλαγές που συντελούνται μέσα στις σχολές. Κάτι τέτοιο φαίνεται και στο ότι οι κινητοποιήσεις του συλλόγου, έχουν διεκπεραιωτικό χαρακτήρα χωρίς να στηρίζονται από ευρεία κομμάτια του φοιτητικού συλλόγου.

 

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Από τη μία είναι η γενικευμένη αποστροφή από τις πολιτικές διαδικασίες και από την άλλη μία πεποίθηση, που καλλιεργείται πολλές φορές και από τις πολιτικές δυνάμεις, ότι τις διεκδικήσεις του συλλόγου τις αναλαμβάνουν κάποιοι ειδικοί. Υπάρχει δηλαδή η λογική ότι το Πανεπιστήμιο δεν είναι ένας κοινωνικός χώρος, αλλά μία μετάβαση από το σχολείο στην αγορά εργασίας, ένα κέντρο κατάρτισης και άρα μέσα σε αυτό δεν χωράει η πολύπλευρη ανάπτυξη των ατόμων. Όπως υπάρχει και η πεποίθηση ότι οι διεκδικήσεις του συλλόγου, δεν έχουν κάποιο άμεσο όφελος για τους φοιτητές.

Και γιατί να μην απέχω;

Γιατί αποχή σημαίνει ότι όσο οι συνελεύσεις έχουν χαμηλή προσέλευση, τόσο θα απονομιμοποιούνται στα μάτια των φοιτητών και τα αιτήματα θα απαξιώνονται από την διοίκηση της σχολής. Αποχή σημαίνει, ότι θα αφήνουμε κάποιον να αποφασίζει χωρίς εμάς, όπως έγινε με το όριο δήλωσης και το νέο Πρόγραμμα σπουδών. Αποχή σημαίνει ότι οι αποφάσεις του συλλόγου θα είναι αδύναμες αν δεν θα προκύπτουν από ένα μεγάλο μέρος φοιτητών. Γιατί τέλος αποχή σημαίνει την αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης ως μη αναστρέψιμη.

Πολλοί μπορεί να πουν ότι δεν συμμετέχουν στις συλλογικές διαδικασίες, γιατί η παρέμβαση των πολιτικών δυνάμεων μέσα σε αυτές είναι απωθητική. Με ευθύνη των κυρίαρχων δυνάμεων μέσα στους συλλόγους, εν μέρει είναι απωθητική κι αυτό γιατί;

Γιατί οι δυνάμεις όπως η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ έχουν μία ψηφοθηρική αντίληψη της πολιτικής και χτίζουν μηχανισμούς μέσα από δίκτυα σημειώσεων, αντιγραφών κλπ. Γιατί η πρακτική τους έχει ξεκάθαρα ίδια οφέλη, που συνδέονται με την ανέλιξη τους στην κομματική ιεραρχία. Γιατί τέλος υπάρχουν δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τις διαδικασίες των συλλόγων ως διαπάλη κομματικών γραμμών και όχι ως διαδικασίες από και για τους φοιτητές. Υπάρχουν φοιτητές λοιπόν, που επιλέγουν να απέχουν, γιατί όντως τους απωθεί αυτή η κατάσταση, εν τέλει όμως καταλήγουν να τη συντηρούν.

 

Είναι όμως όλοι ίδιοι ;

Την ίδια στιγμή υπάρχει και ένας εναλλακτικός τρόπος αντίληψης και πολιτικής πρακτικής. Τα σχήματα, λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά, παράγοντας τις δικές τους επεξεργασίες μέσα από τη συζήτηση μεταξύ των μελών τους. Οι επεξεργασίες μας, προκύπτουν  οριζόντια, μέσα από τις εμπειρίες μας και τους προβληματισμούς μας, για την καθημερινότητα μας μέσα στις σχολές, για τη γνώση και πώς αυτή αποκτάται μέσα από τα προγράμματα σπουδών, για ευρύτερα ζητήματα που απασχολούν τους φοιτητές ως κομμάτι της κοινωνίας. Προκύπτουν από την αντίληψη ότι το Πανεπιστήμιο είναι ένας κοινωνικός χώρος, μέσα στον οποίο έχουν θέση προβληματισμοί για την κοινωνία ευρύτερα αλλά και για την ίδια τη λειτουργία των Ιδρυμάτων και την καθημερινότητα των σχολών. Προκύπτουν τελικά από την αντίληψη ότι η απάντηση μπορεί να έρθει μέσα από τους ανθρώπους που υπάρχουν μέσα στις σχολές και όχι από την παραγωγή και μεταβίβαση μίας κομματικής γραμμής μέσα σε αυτές.

Καλά όλα αυτά αλλά γιατί να συμμετέχω ;

Πιστεύουμε πως τα σχήματα μέσα στο Πανεπιστήμιο, δεν μπορεί να έχουν από μόνα τους την απάντηση στα προβλήματα που συναντάμε ως φοιτητές. Η απάντηση, για να μην είναι μερική, θα πρέπει να είναι επεξεργασία συλλογική. Έτσι μόνο οι διεκδικήσεις μας θα μπορούν να είναι κτήμα όλων μας και όχι κάποιων λίγων και «ειδικών». Σε αυτή τη λογική, οι συλλογικές διαδικασίες πρέπει να ενισχύονται από την ουσιαστική συμμετοχή όλων των φοιτητών και τη συζήτηση για τα προβλήματα που αφορούν τον καθένα και την καθεμία αλλά και γενικότερα όλους μας. Μέσα από τη διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας από κοινού, θα μπορεί να αποτυπώνονται τόσο υλικές νίκες που θα είναι κτήμα όλων, αλλά και το αίσθημα ότι ο καθένας κι η καθεμία είναι σημαντικός/η για αυτή τη διαδικασία. Έτσι θα μπορούμε να έχουμε ένα Πανεπιστήμιο που θα μας ενέχει όλους και όλες, όπου η καθημερινότητα θα είναι βασισμένη στις ανάγκες μας, όπου οι απαντήσεις θα προκύπτουν από την συλλογική αμεσοδημοκρατικη επεξεργασία.

Οι φοιτητικές εκλογές, αποτελούν κομμάτι όλων των παραπάνω. Σε μία εποχή όπου πολιτικές δυνάμεις όπως η ΔΑΠ προσπαθούν να αποδυναμώσουν τους συλλόγους, είναι πρώτα απ’όλα μία διαδικασία υπεράσπισης των συλλόγων και του Πανεπιστημίου ευρύτερα. Είναι μία διαδικασία όπου μπορεί να αποτυπωθεί μία άλλη οπτική για το Πανεπιστήμιο και για τους συλλόγους, μακριά από ψηφοθηρικές λογικές και σύνδεση με κομματικές νίκες. Είναι μία διαδικασία, που μόνο αν είναι μαζική, θα μπορεί να εκφράζει την πραγματική αντίληψη για τις σχολές μας και θα μπορεί να φέρει τους συλλόγους σε καλύτερες θέσεις μάχης.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ 27/2

Με την έναρξη του νέου έτους έχουν γίνει ήδη εμφανείς οι πρώτες ενδείξεις του προεκλογικού μαραθωνίου. Διαρκώς στη καθημερινότητα μας ακούμε από τα Μ.Μ.Ε., όχι μόνο βαρύγδουπες δηλώσεις, υποσχέσεις, αλλά και σκάνδαλα και συκοφαντίες από την εκάστωτε πολιτική δύναμη. Φαινόμενο το οποίο αποτελεί ένδειξη για την επιστροφή σε ένα παλιό «καλό» δικομματισμό (ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ). Ταυτόχρονα, οι ανάγκες  και τα προβλήματα της κοινωνίας τίθενται προσωρινά σε αναστολή, όσο η πολιτική σκηνή εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση ρευστότητας. Ανάγκες που δεν συνάδουν μόνο με την ταυτότητά μας ως πολίτες, αλλά και  ως φοιτητές-τριες.

Πιο συγκεκριμένα, πριν λίγο καιρό, κατά τη διάρκεια της συνταγματικής αναθεώρησης, προτάθηκε από τη ΝΔ η αναθεώρηση του άρθρου 16, ένα άρθρο που κατοχυρώνει τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Πάγια θέση της ΝΔ -και κατ’ επέκταση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ- αποτελεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων εδώ και χρόνια. Στο πλαίσιο όμως βελτίωσης της παιδείας προτείνουν επίσης επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών όπως και την είσοδο εργολαβιών εντός των δημοσίων πανεπιστημίων. Το πιο σημαντικό πρόβλημα όμως που απορρέει από αυτές τις προτάσεις είναι η εξάλειψη του μέχρι τώρα δημοσίου και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας και η ρίζα αυτού οφείλεται στο ότι δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι τη γνώση και τη μορφή που θα πρέπει να έχει αυτή με τον ίδιο τρόπο. Η δημόσια και δωρεάν παιδεία αποτελεί κεκτημένο πολύχρονων αγώνων του φοιτητικού κινήματος και είναι αυτή που κατοχυρώνει  ότι η γνώση θα διαχέεται ως κοινωνικό αγαθό στη κοινωνία χωρίς διακρίσεις και κριτήρια (ιδίως οικονομικά). Και αυτό δεν εξασφαλίζεται σε καμία περίπτωση ούτε με την επιβολή διδάκτρων, ούτε με την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου εντός του πανεπιστημίου, αφού είναι αμιγώς συνδεδεμένο με το ιδιωτικό συμφέρον.

Η παραπάνω όμως κατάσταση ρευστότητας που περιγράφεται θα ήταν αδύνατο να αφήνει ανεπηρέαστο και το πανεπιστήμιο. Επιστρέφοντας από την εξεταστική ίσως μπορούμε πλέον να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα από την πλήρη εφαρμογή του νέου προγράμματος σπουδών. Μία εικόνα που δείχνει την εντατικοποίηση να έχει αγγίξει το ζενίθ, αφού οι πρόοδοι και μία τεράστια σωρός από σειρές ασκήσεων κατέκλεισαν την καθημερινότητα μας, δεσμεύοντας οποιοδήποτε δείγμα ελεύθερου χρόνου μας είχε απομείνει από την ήδη πιεστική πραγματικότητα της σχολής. Και παρά τις υποσχέσεις του πρώην κοσμήτορα και των αρμόδιων καθηγητών περί μείωσης των μαθημάτων και κατ΄ επέκταση μείωση του φόρτου εργασίας, βλέπουμε ότι σε πολλά έτη τα μαθήματα μπορεί να είναι μέχρι και 7 ώρες κάποιες μέρες –χωρίς διάλλειμα-, με τις απαιτήσεις των καθηγητών να είναι ιδιαίτερα αυξημένες και τους φοιτητές να είναι αναγκασμένοι να μπαίνουν σε μία κατάσταση μαθητείας, προκειμένου να μπορέσουν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς των καθηγητών. Η εντατικοποίηση αυτή, σε συνδυασμό με τα φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας -όπως αυτό της Οδοποιίας και της Γεωδαισίας- καλλιεργούν μια κατάσταση ασφυκτική στην καθημερινότητα των φοιτητών εντός της σχολής, χωρίς να αφήνουν χρόνο για ενασχόληση με ζητήματα πέραν των μαθημάτων.

Εν συνεχεία όλων αυτών, έχει ξεκινήσει η συζήτηση για την εφαρμογή κλάσεων στο επάγγελμα του μηχανικού. Οι κλάσεις αποτελούν κατηγορίες στις οποίες θα διακρίνεται ο μηχανικός. Πιο συγκεκριμένα, μετά την αποφοίτηση, οι νέοι μηχανικοί θεωρούνται μηδενικής κλάσης μηχανικοί, που πρακτικά μεταφράζεται στο ότι δεν θα έχουν τη δυνατότητα υπογραφής για κανένα τεχνικό έργο. Αρχικά, προκειμένου να ανέβει κάποιος κλάση, θα πρέπει να  δουλέψει σε ένα καθεστώς τετραετούς  μαθητείας δίπλα σε κάποιον έμπειρο μηχανικό, χωρίς να μπορούν να αναλάβουν μόνοι τους κάποιο έργο και φυσικά παίρνοντας τον ανάλογο μισθό μαθητή. Επίσης όπως προαναφέρθηκε απαραίτητη προϋπόθεση για να ανέβεις κλάση είναι να έχεις γνώσεις, που τις αποκτάς  μέσα από κύκλους σεμιναρίων επί πληρωμή εντός του ΤΕΕ (ανοίγοντας έτσι πάνω μας άλλο ένα πεδίο κερδοφορίας). Γίνεται ξεκάθαρο έτσι το ταξικό πρόσημο της συγκεκριμένης μεταρρύθμισης, καθώς πολύ εύκολα δημιουργούνται μηχανικοί πολλών ταχυτήτων, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητας του καθενός. Γίνεται αντιληπτό, λοιπόν, πως το πτυχίο που αποτελείται από ένα πενταετή κύκλο σπουδών, δεν επαρκεί για να εισέλθει κάποιος στην αγορά εργασίας. Αντιθέτως, θα πρέπει να επιδίδεται σε ένα αέναο κυνήγι δεξιοτήτων, προκειμένου να μπορεί να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό που επικρατεί στην αγορά εργασίας.

Εν κατακλείδι, απέναντι στην εντατικοποιημένη κατάσταση της σχολής, απέναντι σε αυτούς που οραματίζονται μία εκπαίδευση που θα είναι προνόμιο των λίγων, απέναντι σε αυτούς που θέλουν να υποβαθμίσουν το μέλλον μας και την εργασιακή μας προοπτική, εμείς καλούμαστε να οικοδομήσουμε μία άλλη πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που θα μας χωράει όλες και όλους, μία πραγματικότητα στο ύψος των αναγκών μας!!

Καλούμε όλες και όλους στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού μας Συλλόγου την Τετάρτη 27/2 στις 14:30 στο Αμφ 1/2 !!