9+1 ΛΟΓΟΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΕΓΚΕΛΑΔΟ ΑΡ.ΕΝ -ΑΝ.ΑΡ.ΠΑ ΕΑΑΚ

1)Γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε οι φοιτητικές εκλογές να αποτελέσουν σημείο εκκίνησης της πολιτικής γραμμής των κομμάτων και της ενίσχυσης των μηχανισμών τους

2)Γιατί στις εκλογές πρέπει να αποτυπωθεί η γνώμη των φοιτητ(ρι)ών της σχολής, και όχι οι μηχανισμοί των πελατειακών δικτύων και να μπορεί ο σύλλογος να συζητάει μέσα από τις γενικές του συνελεύσεις.

3) Θέλουμε ανθρώπινους όρους σπουδών κόντρα στην ΔΑΠ, η οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την εντατικοποιημένη καθημερινότητα (υποχρεωτικές εργασίες και πρόοδοι, όριο δήλωσης).

4) Για να μην μπει πανεπιστημιακή η αστυνομία στις σχολή, το πανεπιστήμιο να μείνει ένας χώρος ελεύθερος όπου θα μπορούμε να συζητάμε, να προβληματιζόμαστε και να διεκδικούμε.

5) Για να ανατραπεί συνολικά ο νόμος Κεραμέως-Χρυσσοχοίδη, κόντρα στα πειθαρχικά και τις διαγραφές

6) Ώστε να έχουμε αξιοπρεπείς και δωρεάν φοιτητικές παροχές (σίτηση, στέγαση) ιδιαίτερα σε μια περιοχή ακριβείας που το κόστος ζωής συνεχώς αυξάνεται.

7) Για να αποτελεί η σχολή μας έναν ασφαλή χώρο όπου δεν θα αναπαράγεται ο σεξιστικός λόγος και πρακτικές, αντιπλαεύοντας την πατριαρχία.

8) Να υπερασπιστούμε το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστήμιου με ισχυρά πτυχία που θα προσφέρουν μια σφαιρική γνώση σύμφωνα με τις κοινωνικές και οικολογικές ανάγκες.

9) Γιατί το ενωτικό κατέβασμα θέλουμε να αποτελέσει απάντηση στην υποβάθμιση των σπουδών και των ζώων, όπου καθεμία και ο καθένας θα βρίσκει τον/την εαυτό της/του μέσα σε αυτό.

9+1) Να σπάσει η αυτοδυναμία της ΔΑΠ, της παράταξης της ΝΔ που είναι εδώ για να υλοποιήσει την πολιτική της

Στις 18 Μάη συμμετέχουμε-ψηφίζουμε ΕΓΚΕΛΑΔΟ ΑΡΕΝ- ΑΝΑΡΠΑ ΕΑΑΚ

ΕΣΥ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ;

Φτάνουν, λοιπόν, μετά από 2 χρόνια, οι φοιτητικές εκλογές στις οποίες καλούμαστε να επιλέξουμε ποια πολιτική δύναμη να στηρίξουμε, μια δύναμη η οποία να πρεσβεύει τις απόψεις μας. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ η πρώτη δύναμη στη σχολή μας έχει ήδη ξεκινήσει τον προεκλογικό της αγώνα, ένας προεκλογικός αγώνας ο οποίος βασίζεται σε σημειώσεις μαθημάτων (ούτε καν σωστές!), εξόδους στα πιο γνωστά κλαμπάκια της Αθήνας, καφέδες και κερασμένα ποτά, ταξιδάκια σε μαγευτικά χωριά για σκι. Ακόμα και αν έτσι εσύ νιώθεις ότι δεν κομματικοποιήσαι και στηρίζεις μια δύναμη που δεν έχει σχέση με την πολιτική, η ΔΑΠ είναι η παράταξη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Είναι καλό που η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν σου μιλάει πολιτικά;

Ο μη πολιτικός λόγος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στην πραγματικότητα απονεκρώνει τον φοιτητικό σύλλογο και μπαίνει εμπόδιο στην πολιτικοποίηση των φοιτητών, το οποίο είναι από μόνο του πολιτική στάση. Οι φοιτήτριες, λοιπόν, απομακρύνονται και απαξιώνουν τις γενικές τους συνελεύσεις και έτσι ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται την σημασία του συλλόγου, δηλαδή πως αυτός αποτελεί  ένα τρόπο να διεκδικούμε καλύτερους όρους σπουδών και ζωής και στρέφεται στον ατομικό δρόμο. Ταυτόχρονα ,ένας απονεκρωμένος και αποπολιτικοποιημένος σύλλογος σημαίνει έναν εύκολα χειραγωγήσιμο σύλλογο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αφού ο σύλλογος αδυνατεί να συνεδριάσει, οι αποφάσεις θα λαμβάνονται μέσω του Διοικητικού Συμβουλίου. Και εφόσον στην προκειμένη περίπτωση η ΔΑΠ έχει αυτοδυναμία, εν τέλει θα περνάει ό,τι πολιτικές αποφάσεις θεωρεί εκείνη σωστές, χωρίς έτσι να εμπλέκονται ενεργά οι φοιτητές και οι φοιτήτριες.

Η ΔΑΠ στην πραγματικότητα αντιλαμβάνεται τον φοιτητικό σύλλογο και άρα και τις φοιτητικές εκλογές ως πεδίο αποτύπωσης της πολιτικής γραμμής του κόμματός της και πεδίο όπου τα εκλογικά της αποτελέσματα συνδέονται με την ανέλιξή των  μελών της στην κομματική ιεραρχία.

Τι έχει κάνει η λεγόμενη παράταξη των φοιτητών για την σχολή μας;

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ευαγγελίζεται διαρκώς πως δουλεύει για τα συμφέροντα όλων μας.  Αν κάτσει κανείς και καμία να σκεφτεί λίγο τι έχει γίνει το τελευταίο διάστημα θα καταλάβει πως αυτό είναι ψέμα. Χαρακτηριστική ήταν η στάση της το 2017 όπου συνέβαλε στην αλλαγή του προγράμματος σπουδών, ένα πρόγραμμα στο οποίο έχουν συμπτυχθεί μια σειρά από μαθήματα (βλ. Γενική Οικοδομική και σχέδιο, Διαφορικές εξισώσεις, Υδραυλική και Υδραυλικά Έργα). Το χαρακτηριστικό αυτού του προγράμματος είναι οι υπέρογκες ύλες και η μείωση του γνωστικού υποβάθρου του αντικειμένου. Την ίδια περίοδο η ΔΑΠ υποστήριξε το όριο δήλωσης μαθημάτων (10 μαθήματα). Παρά τις αντιδράσεις, το επιχείρημα της ΔΑΠ είναι πως αυτό το μέτρο βοηθάει στο να γινόμαστε καλύτερες φοιτήτριες και φοιτητές και πως έτσι δεν θα τελειώνουμε τη σχολή σε λιγότερο από 5 χρόνια (!). Η μόνη αλήθεια είναι ότι το μόνο που κάνει αυτό το μέτρο να δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα μέσα στη σχολή. Τέλος «παλεύει» διαρκώς για την «ασφάλεια» μας μέσα στα πανεπιστήμια, δηλαδή για την ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας.

Πανεπιστημιακή φύλαξη ή πανεπιστημιακή αστυνομία;

Αν ρίξεις μια ματιά στα προεκλογικά κείμενα της ΔΑΠ θα συνειδητοποιήσεις πως το βασικό τους πρόταγμα για τις φετινές φοιτητικές εκλογές είναι η πανεπιστημιακή «φύλαξη» ενάντια στην ανομία εντός των ΑΕΙ. Η εγκληματικότητα (πχ κλοπές) στα ΑΕΙ σύμφωνα με στατιστικά δείχνουν πως αυτή είναι εξαιρετικά μειωμένη και θα μπορούσε να επιλυθεί με πανεπιστημιακούς φύλακες οι οποίοι θα υπάγονται στο ίδρυμα. Η ανομία για την ΔΑΠ και την ΝΔ στην πραγματικότητα είναι όλοι και όλες αυτές που εκφράζουν μια φωνή ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης. Είναι οι γενικές συνελεύσεις, οι κινητοποιήσεις και όλα τα μέσα πάλης των φοιτητικών συλλόγων. Και πως θα καταπολεμηθούν αυτές; Με την ΟΠΠΙ, η οποία εντός του ιδρύματος θα καταστέλλει τις φωνές και ταυτόχρονα θα μας πειθαρχεί ώστε να μην αντιδρούμε. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες το όραμα της ΔΑΠ για την ύπαρξη της ΟΠΠΙ θα γίνει πραγματικότητα στις 17 Μάη, μια μέρα πριν τις εκλογές. Όσες φορές η αστυνομία έχει εισβάλλει στα ΑΕΙ έχουμε δει ποια στάση κρατάει: να πετά δακρυγόνα και να χτυπά φοιτητές/ριες (βλ. ΑΣΟΕΕ, ΑΠΘ) και αυτή θέλει η ΔΑΠ να είναι η καθημερινότητα στη σχολή μας.

Τι πανεπιστήμιο οραματίζεται, τελικά, η ΔΑΠ;

Η ΔΑΠ θέλει ένα πανεπιστήμιο αστυνομοκρατούμενο με φοιτητές και φοιτήτριες οι οποίοι/ες θα έχουν χρόνο μόνο για να διαβάζουν υπό την συνεχή απειλή των διαγραφών, δεν θα αναπτύσσουν κριτική σκέψη ούτε θα πολιτικοποιούνται. Το πανεπιστήμιο θα είναι αποκλειστικά ένα εκπαιδευτήριο για την αγορά εργασίας, ένας χώρος που θα είμαστε απλά παθητικοί δέκτες της γνώσης. Σε αυτό το πανεπιστήμιο η κρατική χρηματοδότηση θα αποσύρεται διαρκώς και θα βρίσκει χώρο η ιδιωτική. Έτσι ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του πανεπιστημίου θα υποβαθμίζεται.

Απέναντι σε όλα αυτά εμείς;

Κόντρα στην λογική των κομματικών παρατάξεων, μια από τις οποίες είναι και η ΔΑΠ, εμείς δεν έχουμε κάποιο προσωπικό συμφέρον μέσα από την πολιτική, έχουμε μόνο την βελτίωση της καθημερινότητας μας εντός της σχολής. Για αυτό προτάσσουμε έναν διαφορετικό τρόπο να παράγουμε πολιτική. Σαν σχήμα, η πολιτική μας γραμμή προκύπτει αμεσοδημοκρατικά από όλα τα μέλη μας, αντιλαμβανόμενοι/ες τις καθημερινές μας ανάγκες μέσα στη σχολή.

Εμείς αντιλαμβανόμαστε το πανεπιστήμια ως ένα χώρο ζωντανό στα οποία η έννοια της πολιτικοποίησης χωράει και εκφράζεται μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους στους οποίους δεν διστάζουμε να εκφράσουμε τους προβληματισμούς μας και να παλέψουμε συλλογικά για αυτούς. Θεωρούμε σημαντική την δημοκρατία εντός των συλλόγων, η οποία δεν τελειώνει με την συμμετοχή στις εκλογές αλλά διαφαίνεται διαρκώς από την συμμετοχή στις διαδικασίες του όπως είναι αυτή της γενικής συνέλευσης. Ακριβώς για αυτό θέλουμε μια φοιτητική καθημερινότητα με ομαλούς ρυθμούς σπουδών όπου θα έχουμε ελεύθερο χρόνο να αναπτύξουμε πολύπλευρα την προσωπικότητα μας., Παλεύουμε για ένα δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο με κρατική χρηματοδότηση επαρκή για να καλύψει τις ανάγκες μας (εργαστήρια, αίθουσες, δωρεάν και ποιοτική σίτιση και στέγαση), για μια γνώση η οποία θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας. Για να είναι όλα αυτά εφικτά είναι αναγκαίο να μην αφήσουμε την ΟΠΠΙ να μπει στις σχολές μας! Θα φωνάξουμε πως τα πανεπιστήμια μας θα μείνουν ελεύθερα και εστίες αγώνα.

Στις 17 Μάη η ΟΠΠΙ δεν θα μπει!                                                                                                                      Στις 18 Μάη μαυρίζουμε την ΔΑΠ!

Ένα ποτήρι που αρχίζει να ξεχειλίζει…

Είναι γεγονός πως η ακρίβεια πέρα από ένα θέμα συζήτησης στις ειδήσεις αλλά και στις καθημερινές κουβέντες που κάνουμε με τους φίλους και τους συγγενείς μας, λαμβάνει τόσο
μεγάλες διαστάσεις που έχει αρχίσει να επηρεάζει τις ζωές όλων μας. Αρκεί κανείς να δει τις τιμές στο ρεύμα ή ακόμα στον καφέ και στο σουπερμάρκετ. Πλέον οι περισσότερες και οι
περισσότεροι έχουμε αρχίσει να σκεφτόμαστε το τι και πόσο θα αγοράσουμε ακόμα και από τα αναγκαία την ίδια στιγμή που ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δυσκολευόταν να
ανταπεξέλθει οικονομικά ούτως ή άλλως. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των ημερών είναι η κωμικοτραγική τροχιά που έχει λάβει η τιμή της βενζίνης.

Ωστόσο έχει αξία να δούμε πώς φτάσαμε μέχρι εδώ! Αρχικά, οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας ήταν δεδομένο πως θα εμφανίζονταν αργά ή γρήγορα. Παράλληλα, η ενεργειακή
κρίση έχει εκτοξεύσει την τιμή της ενέργειας, η οποία συμπαρασύρει και τις τιμές των υπόλοιπων βασικών αγαθών. Τέλος, ο πόλεμος στην Ουκρανία σε συνδυασμό με τις
κυρώσεις της Δύσης προς την Ρωσία θα εντείνουν ακόμα περισσότερο τις αυξήσεις των τιμών παγκοσμίως.

Οι αυξήσεις των τιμών που παρατηρούνται στην Ελλάδα όμως είναι πράγματι ένα παγκόσμιο φαινόμενο; Πράγματι αυτό είναι μία άποψη που κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό από την κυβέρνηση και τα φίλα προσκείμενα σε αυτή μέσα ενημέρωσης. Βέβαια η Ελλάδα είναι από τις χώρες με την μεγαλύτερη αύξηση τιμών σε σχέση με τον κατώτατο μισθό. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η ελληνική κοινωνία επωμίζεται πολύ μεγάλο και δυσανάλογο
βάρος σε σχέση με αυτό στο οποίο μπορεί να ανταπεξέλθει για μία αξιοπρεπή διαβίωση. Παράλληλα η χρόνια τακτική σταδιακής ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ φαίνεται το πόσο ολέθρια
αποτελέσματα μπορεί να έχει για ένα σπίτι που έρχεται αντιμέτωπο με τους υπέρογκους λογαριασμούς ρεύματος.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση δεν έχει λάβει απολύτως κανένα μέτρο ενίσχυσης ιδιαίτερα των χαμηλότερων στρωμάτων. Αντί να προχωρήσει σε αύξηση του κατώτατου
μισθού και να δώσει γενναία επιδόματα στις χαμηλότερες τάξεις, αρκείται να παρακολουθεί αλλά και να βοηθάει τους επιχειρηματίες να πλουτίζουν ενώ παράλληλα το μόνο που έχει
κάνει είναι να προχωρήσει σε ένα επικοινωνιακό επίδομα της τάξης των 13 ευρώ για την βενζίνη.

Πώς το βιώνουμε αυτό εμείς οι φοιτήτριες και οι φοιτητές; Ήδη έχουμε οδηγηθεί σε μία κατάσταση όπου στις λιγοστές στιγμές ελεύθερου χρόνου προβληματιζόμαστε για το πόσο θα ξοδέψουμε στην κάθε έξοδο, για την πόση ώρα θα έχουμε ανοιχτή την θέρμανση, για το κατά πόσο θα καταφέρουμε να πάμε μία εκδρομή. Σε μία προσπάθεια να ανταπεξέλθουμε σε
αυτή την κατάσταση, η ανάγκη του να βρούμε κάποια δουλειά στον ήδη μικρό χρόνο που μας αφήνει ελεύθερο η σχολή γίνεται ακόμα πιο επιτακτική, γεγονός που σίγουρα δυσκολεύει
ακόμα περισσότερο την ολοκλήρωση των σπουδών μας την στιγμή που πλέον υπάρχει και το όριο φοίτησης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, ότι τις οικονομικές αυτές συνέπειες τις βιώνουν
ακόμα πιο έντονα τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας όπως οι άνεργες μητέρες, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστριες.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση που διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας και την βιώνουμε ήδη, κρίσιμο είναι να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο δεν θα αφήσουμε αυτή την
πραγματικότητα να γίνει κανονικότητα. Για εμάς ο δρόμος αυτός περνάει μέσα από την συλλογική διεκδίκηση! Πρέπει να προτάσσουμε τόσο αυτή την συλλογική διεκδίκηση και την
πάλη για μία πιο αξιοπρεπή ζωή όσο και την αλληλεγγύη, τόσο στον δρόμο και στην κοινωνία όσο και μέσα στον φοιτητικό μας σύλλογο!

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 9/11

Να γίνουν οι αγώνες του τότε έμπνευση για τους αγώνες του σήμερα!

Η εξέγερση των φοιτητ(ρι)ών στο Πολυτεχνείο το 73’, κάνει το Νοέμβρη να ναι πάντα συνυφασμένος  με την Ελευθερία, την Δημοκρατία και  την Αντίσταση. Να είναι συνδεδεμένος με τον δίκαιο και αυτονόητο αγώνα για ψωμί και παιδεία. Είναι πηγή έμπνευσης και κουράγιου για την νεολαία, τα  αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, τους λαούς του κόσμου. Είναι ο ίδιος ο αγώνας εκείνης της νεολαίας,  που μας  προκαλεί να σκιαγραφήσουμε την σημερινή πραγματικότητα και να αναλογιστούμε, ποια θέλουμε να ναι η δικιά μας στάση, απέναντι σ’ όσα βιώνουμε. Η δεδομένη χρονική περίοδος, η οποία χαρακτηρίζεται από μια διαρκή επίθεση της ΝΔ σε όλα τα μέτωπα της κοινωνίας, επιτάσσει να θυμηθούμε τους αγώνες του ’7, να αντιληφθούμε τι πέτυχαν και να παλέψουμε ακόμη περισσότερο για τις ανάγκες μας!

Είναι λογικό να αναρωτηθούμε γιατί αυτός ο αγώνας των φοιτητ(ρι)ών πριν από περίπου 50 χρόνια ήταν τόσο σημαντικός. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες το 1973 χρησιμοποίησαν τις σχολές τους ως εκείνο το μέσο, το οποίο μπορεί να πετύχει να εκφραστεί μια ολόκληρη οργή απέναντι στο καθεστώς. Η εξέγερση του Πολυτέχνειο σήμανε την αρχή για μια κοινωνική αναταράχη που κατάφερε να ρίξει την χούντα. Ακριβώς για αυτό τα τανκ μπήκαν μέσα στο Πολυτεχνείο, για να τρομοκρατήσουν όσους και όσες αγωνίζονταν και να βάλλουν φρένο στις διεκδικήσεις τους. Ο αντιδικτατορικός αγώνας μέσα στα πανεπιστήμια, τα κατέστησε χώρους όπου οι φοιτητές και οι φοιτήτριες συζητούσαν, προβληματίζονταν, αμφισβητούσαν και που εν τέλει διεκδικούσαν μέσω των φοιτητικών συλλόγων τους, χώρους που καμία κατασταλτική δύναμη δεν είχε θέση.

Το πανεπιστήμιο, λοιπόν όπως το γνωρίζουμε, δέχεται τα τελευταία χρόνια μια έντονη επίθεση από τις κυβερνήσεις. Η ΝΔ αντιλαμβανόμενη πόσο «επικίνδυνοι» για τις επιδιώξεις μπορούν να γίνουν οι φοιτητές/τριες  με μια σειρά από μέτρα που πήρε από την εκλογή της τον Ιούλιο του 2019 έρχεται να αλλάξει ριζικά το πανεπιστήμιο. Η πιο κραυγαλέα απόδειξη είναι ο πρόσφατος νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, όπου ιδρύει σώμα πανεπιστημιακής αστυνομίας (ΟΠΠΙ) που έρχεται να πατάξει ακριβώς αυτόν τον αναβρασμό που υπάρχει τόσα χρόνια στις σχολές μας.  

Μέσα από την πανεπιστημιακή αστυνομία, η ΝΔ προσπαθεί να μας πειθαρχήσει, δείχνοντας μας πως αν τολμήσουμε να αντιδράσουμε θα υπάρχει κάποιος εκεί να μας αποτρέψει. Αυτός ο κάποιος θα είναι η ΟΠΠΙ, που θα μπορεί να διαλύει τις κινητοποιήσεις μας για τα ζητήματα τις σχολές και τις γενικές μας συνελεύσεις στις οποίες συμμετέχουμε όλοι/ες, τους αυτοδιαχειριζομενους χώρους μας μέχρι και τις καταλήψεις μας ως μέσο πίεσης σε πολιτικές που υποβαθμίζουν τις σπουδές και τις ζωές μας. Ουσιαστικά η ΝΔ θέλει να δημιουργήσει ένα πανεπιστήμιο, το οποίο θα είναι στείρο από οποία δράση δεν συνάδει με την εκπαιδευτική. Σε αυτό το πανεπιστήμιο, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες θα έρχονται απλά για να παρακολουθήσουν τα μαθήματα τους, να κρατήσουν σημειώσεις και μετά να γυρίσουν στο σπίτι τους να διαβάσουν. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο δεν χωράει κάποιος προβληματισμούς ούτε η ιδέα ότι από κοινού με τους συμφοιτητές/τριες μας μπορούμε να μοιραστούμε τους προβληματισμούς και να παλέψουμε μαζί.

Το πώς η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την αστυνομία για να μας τρομοκρατήσει δεν φαίνεται βέβαια μόνο από την θέσπιση της ΟΠΠΙ, ούτε μόνο μέσα από τις πολιτικές της στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι γενικότερη στάση της να επιτίθεται σε όλα εκείνα το κομμάτια που αντιστέκονται, περνώντας μια σειρά από νομοσχέδια που πήγαιναν κόντρα σε κατοχυρώσεις των κινημάτων, ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα. Φυσικά αυτό για να επιτευχθεί χρειάζεται η αστυνομική η βία, η οποία είναι έντονη όλο το προηγούμενο διάστημα με επιθέσεις σε πορείες, κοινωνικούς χώρους, με τις εικόνες των ΜΑΤ να εγκλωβίζουν φοιτητές/τριες στην ΑΣΟΕΕ το 2019 προσπαθώντας να πραγματοποιήσουν γενική συνέλευση, με τις απαγορεύσεις πορειών με πρόσχημα την πανδημία, με τους αστυνομικούς να χτυπούν ένα παιδί μέρα μεσημέρι στην Νέα Σμύρνη ή με την αστυνομία να δολοφονεί τον Νίκο Σαμπάνη στο Πέραμα.

Πρέπει η εικόνα του τανκ την 17 Νοέμβρη μέσα στο Πολυτεχνείο να μας μείνει χαραγμένη στην μνήμη. Πρέπει να μην επιτρέψουμε την αστυνομία να μπει μέσα στις σχολές για να καταπνίξει τους αγώνες και τις διεκδικήσεις μας. Πρέπει το τόσο ειπωμένο «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» να γίνει το αίτημα μας στο τώρα, να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για να πάμε κόντρα στο πανεπιστήμιο και την κοινωνία που οραματίζονται για εμάς!

Μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις μπορούμε να δώσουμε και πάλι αξία στην φετινή 17 Νοέμβρη και να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε συλλογικά και από τα κάτω πως θα αγωνιστούμε στο σήμερα!

Για αυτό όλες και όλοι την Τρίτη 9/11 στις 13:30 στο Αμφιθέατρο 1/2

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 26/10/21

Έπειτα από δύο χρόνια όπου ο φοιτητικός σύλλογος παρέμενε ανενεργός, έρχεται η στιγμή να πραγματοποιήσει και πάλι μια Γενική Συνέλευση, όπου όλοι και όλες οι φοιτητές και οι φοιτήτριες θα έρθουμε σε επαφή, θα συζητήσουμε και θα αποφασίσουμε.

Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η Γενική Συνέλευση (ΓΣ);

Η Γενική Συνέλευση αποτελεί την πιο σημαντική διαδικασία του φοιτητικού συλλόγου. Πρόκειται για μια αμεσοδημοκρατική διαδικασία, όπου όλοι και όλες συζητάμε και συμμετέχουμε στην λήψη της απόφασης του φοιτητικού συλλόγου. Μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις μπορούμε να διεκδικούμε καλύτερους όρους σπουδών, να αντιταχθούμε σε μέτρα που μας πλήττουν ή να συνδεθούμε με ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα που μας αφορούν, κάνοντας συλλογικά τα ζητήματα που μας απασχολούν

Σίγουρα μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, ο φοιτητικός σύλλογος είναι αναγκαίο να συζητήσει και να λάβει αποφάσεις, καθώς σιγά σιγά εγκαθιδρύεται μια νέα κατάσταση στα πανεπιστήμια.

Μέχρι πότε τηλεκπαίδευση;

Η τηλεκπαίδευση αποτέλεσε μια λύση που δόθηκε με την έναρξη της πανδημίας του covid-19 για την συνέχιση των σπουδών μας. Μετά από ενάμιση χρόνο, οπού αυτή αποτέλεσε τον μοναδικό τρόπο διδασκαλίας, φαίνονται ξεκάθαρα ποια είναι τα προβλήματα που δημιουργεί. Αρχικά, υποβαθμίζεται η ποιότητα των μαθημάτων, αφού χάνεται η ουσιαστική αλληλεπίδραση φοιτητή/τριας-καθηγητή/τριας και ο/η φοιτητής/τρια δεν μπορεί να δράσει με ενεργό ρόλο στην απόκτηση της γνώσης μέσα από απορίες αλλά και μέσα από την διαδικασία της αμφισβήτησης. Κάτι τέτοιο είναι ακόμα πιο έντονο στα εργαστηριακά μαθήματα, τα οποία αποτελούν και την πρακτική απόληξη όσων μαθαίνουμε στην θεωρία και απαιτούν την παρουσία των φοιτητ(ρι)ών εντός του εργαστηρίου. Βέβαια, το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί έναν χώρο, στον οποίο βρισκόμαστε μόνο για να παρακολουθούμε μαθήματα. Το πανεπιστήμιο είναι χώρος στον οποίο βρισκόμαστε κάθε μέρα, κοινωνικοποιούμαστε και διαμορφώνουμε την προσωπικότητα μας. Αυτή η πτυχή του πανεπιστήμιου υποβαθμίστηκε εντελώς όλο το προηγούμενο διάστημα, με μεγάλες συνέπειες στην καθημερινότητα και την κοινωνικοποίηση μας.

Η πρώτη εβδομάδα του εξαμήνου έδειξε πως αρκετοί καθηγητές προτιμούν την ηλεκτρονική διδασκαλία καθώς ήταν διατεθειμένοι να πραγματοποιήσουν τα μαθήματα τους εξ ολοκλήρου εξ αποστάσεως. Τα προβλήματα της ελλιπής οργάνωσης της πρώτης εβδομάδας (λίγα δια ζώσης μαθήματα, ηλεκτρονικό μάθημα μισή ώρα μετά από δια ζώσης) λύθηκαν σε κάποιο βαθμό με την απόφαση της κοσμητείας για πλήρη επιστροφή στα αμφιθέατρα με δυνατότητα διαδικτυακής παρακολούθησης για ευπαθείς ομάδες. Παρόλα αυτά συνέχισαν αρκετοί καθηγητές να πραγματοποιούν για διάφορους λόγους τα μαθήματά τους ηλεκτρονικά είτε εξ ολοκλήρους είτε για μερικές διαλέξεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε το μάθημα της Διαχείρισης Τεχνικών Έργων που πραγματοποιήθηκε «εκτάκτως» διαδικτυακά και την δεύτερη εβδομάδα, με τον διδάσκοντα να ζητάει ταυτότητες και πάσα όταν αποφάσισε να ξεκινήσει την δια ζώσης διδασκαλία. Άλλα προβλήματα έχουν φανεί και στην Μηχανική στερεού σώματος του 1^ου εξαμήνου και το Οπλισμένο Σκυρόδεμα του 7^ου εξαμήνου, στα οποία λόγω μεγάλης προσέλευσης αλλά και μικρών αιθουσών, για να παρακολουθήσουμε το μάθημα πρέπει να «κλείσουμε τραπέζι» μέσω του mycourses και αν δεν προλάβουμε αναγκαζόμαστε να παρακολουθούμε διαδικτυακά. Πολλοί καθηγητές φαίνεται ότι θέλουν να χρησιμοποιούν την τηλεκπαίδευση ως μια λύση για περιπτώσεις που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί το μάθημα (ακραία καιρικά φαινόμενα, ταξίδι του διδάσκοντα). Για εμάς η τηλεκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί λύση, αφού οδηγεί και πάλι στην υποβάθμιση των γνωστικών αντικειμένων και μας  στερεί την παρουσία μας στον χώρο του Πανεπιστημίου, , τον φυσικό χώρο μεσα στον οποίο πρέπει να μαθαίνουμε, να συνυπάρχουμε, να κοινωνικοποιούμαστε

Ποια είναι η καθημερινότητα μας μέσα στη σχολή;

Η σχολή μας χαρακτηρίζεται από μία αρκετά ενταντικοποίημενη καθημερινότητα, η οποία διαμορφώνεται μέσα από υπέρογκες ύλες σε μαθήματα, υποχρεωτικές εργασίες και πρόοδούς, μη απαλλακτικές από την εξεταστική, σε πολλά μαθήματα. Σε αυτή την ασφυκτική φοιτητική καθημερινότητα έχει και να προστεθεί και το όριο δήλωσης μαθημάτων, το οποίο είναι 10 μαθήματα σε κάθε εξάμηνο (τη στιγμή που υπάρχουν εξάμηνα με 8 μαθήματα), αναγκάζοντας μας να γνωρίζουμε από την αρχή κάθε εξάμηνου σε ποια μαθήματα θα εξεταστούμε στο τέλος του αλλά και στην επαναληπτική εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Οι ρυθμοί σπουδών μας ενταντικοποιούνται περαιτέρω με την θέσπιση του ορίου φοίτησης (8 χρόνια στη σχολή μας), που ψήφισε η κυβέρνηση μέσω του νόμου Κεραμέως-Χρυσσοχοίδη. Έτσι πλέον χάνεται ο ελεύθερος χρόνος και μας στερείται η δυνατότητα να αναπτύξουμε τα ενδιαφέροντα μας, να εμπεδώσουμε αυτά που μαθαίνουμε, να μην κυνηγάμε ύλες και προθεσμίες, να ασχοληθούμε με ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που μας απασχολούν, να συμμετέχουμε στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου (όπως είναι η Γενική Συνέλευση), αφού θα πρέπει να είμαστε προσηλωμένοι/ες να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας μέσα σε 8 χρόνια!

Σε αυτό το μοντέλο πειθαρχημένου φοιτητή και φοιτήτριας που δημιουργείται, συμβάλλει και η εγκαθίδρυση της ΟΠΠΙ (ή αλλιώς πανεπιστημιακής αστυνομίας), η οποία θα διασφαλίζει πως όποιος και όποια αποκλίνει από αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο φοιτητή/τριας θα τιμωρείται. Είναι επίσης και μια ευθεία επίθεση στα κεκτημένα και τους αγώνες που δίνουν διαχρονικά οι φοιτητές και φοιτήτριες για δημόσια, δωρεάν και ποιοτική παιδεία, για φοιτητικές παροχές και για εργασιακή προοπτική. Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει ένα πανεπιστήμιο, στο οποίο θα ερχόμαστε μόνο για να παρακολουθούμε τις διαλέξεις μας, στο οποίο η αμφισβήτηση, ο γόνιμος διάλογος και η πολιτική δράση θα εκλίππουν.

Εμείς απέναντι σε όλα αυτά, φανταζόμαστε ένα πανεπιστήμιο το οποίο θα αποτελεί έναν χώρο ουσιαστικής γνώσης, η οποία θα προκύπτει από την διάδραση όσων εμπλέκονται στην διαδικασία αυτή. Έναν χώρο που δεν θα αποτελεί ένα εξεταστικό κέντρο αλλά έναν ζωντανό κοινωνικό χώρο, στον οποίο θα βρισκόμαστε με τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες μας θα συζητάμε και θα ανταλλάσσουμε απόψεις, όπου η αμφιβολία και η αμφισβήτηση υπάρχουν, όπου θα αγωνιζόμαστε συλλογικά απέναντι σε όσα μας πλήττουν.

Για αυτό μαζευόμαστε όλες και όλοι στην Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Σύλλογου μας την Τρίτη 26/10 έξω από το Αμφιθέατρο ½.

Το όνομά μου είναι Zackie-Oh

Έχουμε συμπληρώσει 3 χρόνια από την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Ο ζακ ή Zackie ήταν ακτιβιστής για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, drag queen,  οροθετικός και γενικότερα «ένα αλλιώτικο παιδάκι». Η δολοφονία αυτή έγινε σε κοινή θέα στην οδό Γλάθστωνος με την πρόφαση πως ο Ζακ είχε μπει να ληστέψει ένα κοσμηματοπωλείο. Ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου μαζί με άλλο ένα άτομο,  ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου την Ζάκι για να ‘’προστατέψει την περιουσία του’’ και όλα αυτά αρχικά με την ανοχή και στη συνέχεια με την συμμετοχή της αστυνομίας.

Ο θάνατος του Ζακ δεν ήταν αυτοάμυνα, ήταν ξεκάθαρα η επιβολή του κυρίαρχου στο διαφορετικό. Ήταν το μίσος  προς το διαφορετικό που φτάνει σε σημείο να σκοτώνει. Ένας νοικοκυραίος άντρας που ‘’ δεν σηκώνει πολλά’’ επιβάλλεται και σκοτώνει έναν ομοφυλόφιλο, έναν οροθετικό, έναν αδύναμο! Παράλληλα ήταν άλλη μία περίπτωση που το κράτος δολοφονεί, στέκεται στο πλευρό των κακοποιητών και συντηρεί την πατριαρχία που φτάνει σε σημείο να μας σκοτώνει.

Δυστυχώς όμως ο Ζακ συνεχίζει να δολοφονείται μέχρι σήμερα. Από την ημέρα του θανάτου του, δημοσιεύματα στα μεγάλα ΜΜΕ έκαναν λόγο για ένα «πρεζάκι με μαχαίρι που μπήκε για να κλέψει έναν οικογενειάρχη». Πράγμα που διαψεύστηκε κατηγορηματικά από βίντεο, μαρτυτρίες και τοξικολογικές. Ακόμα όμως και να ήταν έτσι δεν συνιστά δικαιολογία να κλωτσάς στο κεφάλι έναν ακινητοποιημένο αβοήθητο άνθρωπο. Η χυδαία λοιπόν προσπάθεια συγκάλυψης των δολοφόνων γκρεμίζεται από την πραγματικότητα.

Εδώ και τρία χρόνια οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν τις ζωές τους ατιμώρητοι. Την Τετάρτη 20/10 στις 9:00  αρχίζει η δίκη των δολοφόνων. Η παρουσία μας στην έναρξη, αλλά και κατά τη διάρκεια της δίκης δεν είναι απλώς ένα χρέος προς τον ίδια την Zackie. Είναι ένας αγώνας και μία δήλωση για τον κόσμο που θέλουμε. Έναν κόσμο απαλλαγμένο από τις διακρίσεις, την πατριαρχία, την τοξική αρρενωπότητα, την αστυνομική βία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.  

No Zackie, no peace!

«ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ,ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗ,ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ»

Πέρασε ένας χρόνος από την ιστορική 7^η Οκτωβρίου του 2020 την ημέρα που η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε σε εγκληματική οργάνωση και τα στελέχη της στάλθηκαν στην φυλακή.  Παρά τις όποιες καθυστερήσεις και τη συντεταγμένη προσπάθεια των ΜΜΕ  να φανεί ότι καθένα από τα εγκλήματα τους αποτελούσαν μεμονωμένα περιστατικά, με μία δίκη που διήρκησε 5,5 χρόνια, το αντιφασιστικό κίνημα μέσα από διαρκή και ασταμάτητο αγώνα στους δρόμους, τις πλατείες ,τις σχολές και τις γειτονιές κατάφερε να συσπειρώσει ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας που ομόφωνα διεκδικούσε την καταδίκη της. Αποδείχθηκε έτσι, πως η  κοινωνική κατακραυγή και η επακόλουθη πίεση του κόσμου για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής άσκησαν πολύ μεγάλη επιρροή στην έκβαση του αποτελέσματος της δίκης.

• 

Μέσω της καταδίκης των φασιστών βρήκαν λοιπόν δικαίωση ο Παύλος Φύσσας , ο οποίος δολοφονήθηκε λόγω της αντιφασιστικής του δράσης και της εναντίωσής του στα ναζιστικά πρότυπα των Χρυσαυγιτών, αλλά και η δολοφονία του Σ. Λουκμάν επειδή ήταν μετανάστης. Άλλωστε αποτελούσε και αποτελεί πάγια τακτική της ακροδεξιάς να αποδίδει τις ευθύνες για την κοινωνική εξαθλίωση και την οικονομική κρίση που ξέσπασε εκείνη την περίοδο  σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες όπως είναι οι μετανάστες, θεωρώντας τους  αποδιοπομπαίους τράγους, δεδομένου κιόλας ότι εκείνη την περίοδο ξεκίνησαν οι προσφυγικές ροές  λόγω του πολέμου στη Συρία.

Προφανώς ο φασισμός δεν θα σταματήσει να υπάρχει από μία δικαστική απόφαση, ακόμα και αν καταδικάσεις τον κύριο εκφραστή της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης όπου κατά τη διάρκεια φοιτητικής παρέμβασης στο 1^ο-2^ο ΕΠΑΛ , για την ελάχιστη βάση εισαγωγής και τον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοιδη , οι φοιτητές δέχθηκαν επίθεση από ομάδα φασιστών μαθητών που βρίσκονταν εντός του σχολείου. Ως απάντηση καλέστηκε αντιφασιστική πορεία από τους φοιτητικούς συλλόγους του ΑΠΘ έξω από το σχολείο όπου για δεύτερη φορά δέχθηκαν επίθεση με λοστάρια , φωτοβολίδες  ακόμα και μαχαίρια , με αποτέλεσμα τον βαρύ τραυματισμό συνδικαλιστ(ρι)ών που βρίσκονταν εκεί.

Δεν μας δημιουργεί όμως εντύπωση η αδιάφορη στάση που κράτησαν οι αστυνομικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια αυτών των γεγονότων καθώς η μετέπειτα καταστολή της μεγάλης αντιφασιστικής πορείας που έλαβε χώρα στη Σταυρούπολη εκείνη την ημέρα μας υπενθύμισε την καταστολή που δέχθηκε το αντιφασιστικό κίνημα στο εφετείο λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση της απόφασης της καταδίκης της Χρυσής Αυγής. Γίνεται επομένως ξεκάθαρο το οξύμωρο της υπόθεσης , πως παρά την φαινομενικά  καταδικαστική στάση που κρατάει η κυβέρνηση της ΝΔ απέναντι στο φασιστικό μόρφωμα, με τη στάση της είναι εκείνη που ευνοεί την εδραίωση και την αναπαραγωγή της ακροδεξιάς ρητορείας με την ταυτόχρονη υπονόμευση της αντιφασιστικής δράσης μέσω της καταστολή της. Άλλωστε στο τελευταίο συνδράμει και η συνεχής διάδοση  της θεωρίας των δύο άκρων από τα συστημικά ΜΜΕ καθώς και η πολιτική στάση αυτών που κρατούν ίση απόσταση και δηλώνουν πως καταδικάζουν την βία από όπου και αν προέρχεται. Η βία όμως γεννιέται και αναπαράγεται  όχι μόνο από τους φασίστες που κρατώντας μαχαίρια επιτίθενται σε φοιτητ(ρι)ες και μετανάστ(ρι)ες  αλλά και από αυτούς που υποθάλπουν τους φασίστες δίνοντας τους υπουργικά αξιώματα ( βλ. Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης ).

Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ήταν μεν μια μεγάλη νίκη στο φασισμό, αποτελούσε όμως μόνο την αρχή, καθώς το μικρόβιο του εξακολουθεί να υπάρχει και να βρίσκει χώρο  στα σχολεία, στις γειτονιές και στις πλατείες. Εμείς από τη μεριά μας, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην ακροδεξιά και το φασισμό, θα συνεχίσουμε να προτάσσουμε την αλληλεγγύη κόντρα στο μίσος και να παλεύουμε για έναν καλύτερο κόσμο που θα μας χωράει όλες και όλους.

Το φασισμό θα τον τσακίσουμε στους δρόμους!

Καλούμε όλες και όλους την Πέμπτη 7/10 στις 18:30 σε πορεία από το Εφετείο (Λ. Αλεξάνδρας) .

Μέχρι να μην υπάρξει άλλος Παύλος νεκρός!

Στις 18/9/2013 δολοφονείται ο αντιφασίστας καλλιτέχνης χιπ-χοπ Παύλος Φύσσας από τους ναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής. Η δολοφονία αυτή δεν ήταν η πρώτη δράση της Χρυσής Αυγής. Από το 2009 που εκλέχθηκε στο Δήμο Αθηναίων είχε έντονη δράση στις περιοχές  του Άγιου Παντελεήμονα, του Κερατσινιού και του Πειραιά εκφέροντας ακραία ρατσιστικό και εθνικιστικό λόγο και κάνοντας επιθέσεις σε μετανάστες/ριες. Πέραν της δολοφονίας του Φύσσα οι πιο κραυγαλέες πράξεις της ήταν η δολοφονία του μετανάστη Σαχζάτ Λουκμάν, η δολοφονική επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες στον Πειραιά αλλά και στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Η δολοφονία του Φύσσα αποτέλεσε όμως την αφορμή εκείνη για να ξεκινήσει η ποινική δίωξη της Χρυσής Αυγής που τότε ήταν το 5^ο εκλεγμένο κόμμα εντός της Βουλής.

Η δίκη κράτησε 5,5 χρόνια με την πολιτική αγωγή να προσπαθεί να αποδείξει ότι όλες οι πράξεις της Χρυσής Αυγής δεν αποτελούσαν μεμονωμένο περιστατικό αλλά ένα καλά οργανωμένο σχέδιο της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής εμποτισμένο με την ναζιστική ιδεολογία. Η έκδοση της απόφασης της δίκης στις 7 Οκτωβρίου του 2020 θα μείνει στην ιστορία με την Χρυσή Αυγή να κρίνεται εγκληματική οργάνωση και την ηγεσία τους να βρίσκεται στη φυλακή παρά τις αργοπορίες στην σύλληψη του Λαγού αλλά και την πολύμηνη φυγή του Παππά με ευθύνες της κυβέρνησης ΝΔ. Η καταδικαστική απόφαση αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο αντιφασιστικό κίνημα, το οποίο από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στον δρόμο και αντιπάλεψε τον φασισμό στις γειτονιές και τον δρόμο, πιέζοντας έτσι και την δικαστική εξουσία. Η μέρα αυτή αποτέλεσε μια δικαίωση για τα θύματα αλλά και για τις οικογένειες τους, αλλά και καταδίκασε την Χρυσή Αυγή στις συνειδήσεις όλων. 

Παρόλα αυτά, λίγο καιρό μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, οι φασίστες προσπαθούν να βγουν στον δρόμο και να συσπειρώσουν τα ακροδεξιά ακροατήρια με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις αντιεμβολιαστικές συγκεντρώσεις, την συγκέντρωση στο Μεταξουργείο ενάντια στον περίπατο της Αμάρ – κούκλα σύμβολο της μετανάστευσης. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο φασισμός δεν τελειώνει με μια δικαστική απόφαση. Ο φασισμός γεννιέται μέσα από τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, απόψεις που καλλιεργούνται από μικρή ηλικία μέσα από τα σχολεία, τα ΜΜΕ και γενικότερα από την κοινωνία. Συγχρόνως εμποτίζεται από την φτώχεια και την κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντι σε αντιλαικές πολιτικές με την ανάγκη των εξαθλιωμένων να βρουν στο πρόσωπο των «διαφορετικών» αυτής της κοινωνίας τους υπαίτιους για την συνθήκη που ζουν. Το σύστημα είναι αυτό που ανά περιόδους ειδικά αναταράχης, προάγει τέτοιες ιδέες ώστε και να ενισχυθεί το ίδιο το οικονομικό σύστημα αλλά και να χειραγωγήσει την κοινωνία. Η ΝΔ αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα, αφού από την αρχή της πανδημίας προσπάθησε να δημιουργήσει εσωτερικούς εχθρούς υπεύθυνους για την διάδοση της πανδημίας, οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από τους πρόσφυγες, τις μετανάστριες και όσους/ες αγωνίζονταν. Οι ακροδεξιές ρητορικές αυτές εντυπώνονται και στις πολιτικές τόσο της κυβέρνησης όσο και της Ε.Ε, όπως είναι ο φράχτη του Έβρου, οι επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο, η κατάσταση στα κέντρα κράτησης προσφύγων, η μηδενική προσπάθεια να μπορέσουν οι πρόσφυγες να εναχθούν στην κοινωνία αλλά και οι εξαγγελίες για πιο έντονη φύλαξη συνόρων για την αποφυγή προσφυγικών ροών από το Αφγανιστάν.

Είναι λοιπόν φανερό ότι ακόμα και αν τελειώσαμε με το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, οι αιτίες που δημιουργούν τις φασιστικές αντιλήψεις είναι ακόμα εδώ. Για αυτό είναι αναγκαίο να παραμείνουμε στον δρόμο, να μην αφήσουμε ούτε ίχνος δρόμου στους φασίστες, να δρούμε αλληλέγγυα με τους πρόσφυγες και τις μετανάστριες, να προσέχουμε ό ένας την άλλη, μέχρι να μην ξανά υπάρξει άλλος Παύλος, άλλος Λουκμάν.

Όλοι και όλες το Σάββατο 18 Σεπτέμβρη 17.30 Αντιφασιστική πορεία από το μνημείο του Παύλου προς το ιστορικό μπλόκο της Κοκκινιάς

Επιτέλους επιστροφή στη σχολή;

Πράγματι, η φράση «Επιστροφή στη σχολή» είναι μια φράση που προκαλεί σε όλους/ες μας θετικά συναισθήματα. Μετά από ενάμιση χρόνο απουσίας από την φυσικό κοινωνικό μας χώρο, η επιστροφή μας σε αυτόν εκτός από μία μεγάλη επιθυμία, αποτελεί ταυτόχρονα και μια τεράστια ανάγκη. Είναι προφανές πως η τηλεκπαίδευση δεν μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση την δια ζώσης διδασκαλία, καθώς η ποιότητα της γνώσης που λαμβάνεται είναι σαφώς υποβαθμισμένη, ενώ κλειστές σχολές συνεπάγονται και την έλλειψη κοινωνικοποίησης. Μετά από ενάμιση χρόνο αδράνειας από πλευράς της κυβέρνησης, όσον αφορά την επαναλειτουργία των πανεπιστημίων, οι πρόσφατες εξαγγελίες από το υπουργείο παιδείας αναφέρουν πως ξαναξεκινούν δια ζώσης μαθήματα με δικαίωμα παρακολούθησης σε όσους φέρουν πιστοποιητικό νόσησης η εμβολιασμού. Οι ανεμβολίαστοι φοιτητές όμως θα πρέπει να πραγματοποιούν δύο rapid τεστ εβδομαδιαίως κόστους 10 ευρώ τα οποία θα πληρώνουν με δικά τους έξοδα.

Δυστυχώς όμως ο διαχωρισμός μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων είναι το μόνο μέτρο στο οποίο δείχνει διατεθειμένη να προχωρήσει η κυβέρνηση για να ανοίξουν οι σχολές.

 Το άνοιγμα των σχολών στις δεδομένες υγειονομικές συνθήκες, μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω ενός σοβαρού και οργανωμένου σχεδιασμού. Κάτι που για ακόμα μία φορά απουσιάζει πλήρως. Αυτό βέβαια δεν μας εκπλήσσει καθόλου καθώς η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει δείξει καθ΄ όλη τη διάρκεια της πανδημίας πως οι ανάγκες των φοιτητών/ριών δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση προτεραιότητά της. Γίνεται ξεκάθαρο πως πρέπει να υπάρξει προετοιμασία για ένα ουσιαστικό ασφαλές άνοιγμα που θα περιλαμβάνει: εμβολιαστικά κέντρα εντός του πανεπιστημίου, κέντρα δωρεάν και απεριόριστων τέστ για όλους και όχι μόνο για τους ανεμβολίαστους/ες φοιτητές/ριες, εργαζόμενες/ους, προσλήψεις καθηγητικού/καθαριστικού προσωπικού και επιπλέον χώροι διδασκαλίας καθώς και δράσεις επαρκούς ενημέρωσης για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού. Όλα αυτά είναι θεμελιώδη για μία υγειονομικά ασφαλή επαναλειτουργία των πανεπιστημίων. Αντί όλων αυτών όμως, η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως η δημόσια υγεία μέσα στις σχολές εξασφαλίζεται μόνο μέσω της κατηγοριοποίησης των φοιτητών σε εμβολιασμένους και μη, με τους δεύτερους να αναγκάζονται είτε να πληρώνουν 80 ευρώ τον μήνα για να συνεχίσουν της σπουδές τους, είτε να αποκλείονται εντελώς από την εκπαιδευτική διαδικασία.

Είναι πάγια τακτική της κυβέρνησης, η δημιουργία εσωτερικών εχθρών ώστε να αποποιηθεί τις οποιεσδήποτε πολιτικές ευθύνες την βαραίνουν. Τώρα φαίνεται πως υπαίτιοι για μία πιθανή έξαρση της πανδημίας, θα είναι οι ανεμβολίαστοι συμφοιτητές μας, τους οποίους όμως η ίδια έχει σταθεί εντελώς ανίκανη να  πείσει για τα οφέλη του εμβολιασμού.

Δημιουργείται λοιπόν το εύλογο ερώτημα: Γιατί δεν λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα για να προχωρήσουμε σε ένα ασφαλές άνοιγμα των σχολών; Η απάντηση βρίσκεται στην συνεχόμενη υποχρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ειδικά στην περίοδο της πανδημίας δεν υπάρχει καμία διάθεση από την πλευρά του κράτους, να δαπανηθούν χρήματα για τις ανάγκες των φοιτητών και εν γένει της κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα έλλειψης κράτους πρόνοιας και δαπανών για τις κοινωνικές ανάγκες αποτελούν οι πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές και η αδυναμία του κράτους να τις διαχειριστεί με μέσα πρόληψης και πυρόσβεσης.

Παρ’όλα αυτά θα μπορούσε κάποιος εύκολα να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν επαρκείς δημόσιοι πόροι για την λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων που θα καθιστούσαν την επιστροφή μας στις σχολές υγειονομικά ασφαλή. Ωστόσο, έχουμε δει έμπρακτα ότι αυτό δεν ισχύει. Είναι θέμα προτεραιοτήτων και ιδεολογικών αγκυλώσεων της κυβέρνησης να δαπανώνται υπέρογκα ποσά σε άλλους τομείς, όπως τα ΜΜΕ, το ιδιωτικό κεφάλαιο και σε πολύ μεγάλο βαθμό την ενίσχυση της αστυνομοκρατίας. Ενδεικτικό παράδειγμα που συνδέεται με το πανεπιστήμιο, είναι ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη που εκτός από ακριβό εξοπλισμό όπως κάμερες για την «ασφάλεια» των φοιτητ(ρι)ών, για την πανεπιστημιακή αστυνομία θα δαπανηθούν 30.000.000 ευρώ.

Κάτι που είναι σίγουρο είναι πως πρέπει να επιστρέψουμε στην σχολή μας. Ο εμβολιασμός είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα για την επιστροφή, αλλά δεν είναι το μόνο. Τα τεστ είναι αναγκαία για την ασφάλεια όλης της κοινότητας και για αυτό θα πρέπει να είναι δωρεάν και προσβάσιμα για όλους και όλες .   Δεν υπάρχει άλλος χρόνος να μένουμε παρατηρητές απέναντι σε μία τόσο ανεύθυνη και επικίνδυνη κυβέρνηση. Θα πρέπει όλοι και όλες μας να διεκδικήσουμε συλλογικά τις σπουδές που μας αξίζουν και να πάρουμε πίσω την καθημερινότητα μας . Χρειαζόμαστε σχολές ανοικτές, υγειονομικά ασφαλείς, ελεύθερες. Ναι στον εμβολιασμό, όχι στις διακρίσεις!

Απαιτούμε-Διεκδικούμε:

• Άμεση λήψη μέτρων προστασίας.
• Κέντρα εμβολιασμού και μονάδες του ΕΟΔΥ για την διενέργεια τεστ σε όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα.
• Προσλήψεις καθηγητικού και καθαριστικού προσωπικού.
• Επιπλέον χώρους διδασκαλίας.
• Πύκνωση δρομολογίων ΜΜΜ
• Κέντρα ενημέρωσης για τον εμβολιασμό εντός των σχολών.
• Άμεση ανάκληση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας και διάθεση των χρημάτων στις πραγματικές ανάγκες των ιδρυμάτων.

Όλα τα παραπάνω αιτήματα αποτελούν την ελάχιστη προϋπόθεση ώστε να γίνει με ασφάλεια για όλους/ες μας το άνοιγμα των σχολών.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ 20/3/21

Αύριο Σάββατο 20/3 είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού, μια μέρα που παραμένει ακόμα επίκαιρη. Ακόμα και αν τα τελευταία χρόνια το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα έχει συσπειρώσει μεγάλη μερίδα κόσμου και έχει φέρει και υλικές νίκες, με μεγαλύτερη αυτή της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, ο ρατσισμός παραμένει ακόμα βαθιά ριζωμένος στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων. Αυτό είναι φανερό από τον ρατσιστικό λόγο που υιοθετείτε ακόμα στην δημόσια σφαίρα, στα ΜΜΕ αλλά και από τις πολιτικές της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση για την στάση της απέναντι στους/στις μετανάστες/ριες έχει κατηγορηθεί από παγκόσμια μέσα ενημέρωσης αρκετές φορές. Αρχικά η ΝΔ  από την αρχή της εκλογής έκανε ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται να δώσει καμία λύση στο προσφυγικό αποσυμφορίζοντας τα camps προσφύγων. Αντιθέτως εκκένωσε καταλήψεις στέγασης προσφύγων αφήνοντας ολόκληρες οικογένειες στον δρόμο αλλά και δημιουργώντας μια ακόμη χειρότερη κατάσταση στα camps. Η έλευση της πανδημίας του covid-19 επιδείνωσε την ήδη άθλια συνθήκη διαβίωσης προσφύγων στα ΚΥΤ. Το μόνο μέτρο που έλαβε η κυβέρνηση ήταν η απαγόρευση εισόδου και εξόδου. Τα ΚΥΤ μετατράπηκαν έτσι  σε υγειονομικές βόμβες με τους πρόσφυγες να είναι εκτεθειμένοι στον ιό,  χωρίς να έχουν πρόσβαση στην υγεία αλλά και να κατηγορούνται από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση ως επικίνδυνοι για την εξάπλωση του ιού στην χώρα. Ακόμα και τώρα έναν χρόνο αργότερα η κυβέρνηση δεν έχει λάβει κανένα μέτρο αφήνοντας τους πρόσφυγες χωρίς καμία προστασία από τον covid-19. Συγχρόνως πληθαίνουν καθημερινά οι καταγγελίες για παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων.

Την ίδια στιγμή ενώ το ναζιστικό μόρφωμα Χρυσή Αυγή είναι πλέον παράνομο, αρκετά υψηλόβαθμα στελέχη της παραμένουν ελεύθερα (πχ Παππάς, Λαγός) και αρκετά γεγονότα όπως επιθέσεις σε σχολεία με μετανάστες/ριες μας δείχνουν ότι οι φασιστικές και εθνικιστικές αντιλήψεις υπάρχουν ακόμα και παραμένουν πολύ επικίνδυνες.

Αύριο πρέπει να φωνάξουμε όλες και όλοι μαζί ότι

-Καμία/κανένας μετανάστρια/ης νεκρή/ος ούτε στην Μεσόγειο ούτε πουθενά

-Ζητάμε πρόσβαση των προσφύγων και των μεταναστών στην υγεία, στην παιδεία. Θέλουμε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για όλους τους μετανάστες, να κλείσουν τώρα τα caps προσφύγων και να στεγαστούν σε κτήρια που δεν χρησιμοποιούνται εντός του αστικού ιστού

-Καμία επαναπροώθηση πρόσφυγα

-Όχι στον εθνικισμό, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό

Για αυτό καλούμε, αύριο στις 2μμ στο Σύνταγμα για έναν κόσμο που θα μας χωράει όλους και όλες!