ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ’ΝΑΙ ΚΟΝΤΡΑ!

Η εξέγερση τών φοιτητών στο Πολυτεχνείο το 73’, κάνει το Νοέμβρη να ναι πάντα συνυφασμένος  με την Ελευθερία, την Δημοκρατία και  την Αντίσταση. Να είναι συνδεδεμένος με τον δίκαιο και αυτονόητο Αγώνα για ψωμί και παιδεία. Είναι πηγή έμπνευσης και κουράγιου για την νεολαία, τα  αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, τους λαούς του κόσμου. Είναι ο ίδιος ο αγώνας εκείνης της νεολαίας,  που μας  προκαλεί να σκιαγραφήσουμε την σημερινή πραγματικότητα και να αναλογιστούμε, ποια θέλουμε να ναι η δικιά μας στάση, απέναντι σ’ όσα βιώνουμε.

Είναι γεγονός ότι 45 χρόνια μετά την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, τα τότε  αιτήματά τους συνεχίζουν να είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Η «μεταμνημονιακή» περίοδος μας βρίσκει όλους και όλες στην ίδια θέση με αυτήν πριν τη 18^η Αυγούστου. Οι περικοπές στους μισθούς, στις συντάξεις, οι ιδιωτικοποιήσεις των επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας  είναι μόνο κάποιες από τις πρακτικές της κυβέρνησης στο πλαίσιο των πολιτικών λιτότητας που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια. Αξίζει, βεβαίως, να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παρά το αριστερό-προοδευτικό της προσωπείο δεν διστάζει να δώσει εντολή για βίαιη καταστολή κινημάτων που έχουν συσταθεί από κόσμο που αντιτίθεται σε αυτές τις πολιτικές λιτότητας και παλεύει για αξιοπρεπείς όρους εργασίας αλλά και ζωής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κίνημα κατά των πλειστηριασμών αλλά και οι εργαζόμενοι στην Cosco που χρησιμοποιούν το δικαίωμά τους στην απεργία για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Η επίθεση αυτή, όμως, δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο και το πανεπιστήμιο. Η επίθεση αυτή, που εντείνεται με το ν. Γαβρόγλου, βάζει στο στόχαστρο την παιδεία και συγκεκριμένα το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Οι κουβέντες για δίδακτρα στα μεταπτυχιακά –τα οποία αποτελούν την απαρχή και για δίδακτρα στις προπτυχιακές σπουδές- αναδεικνύουν την επιδίωξη του ν. Γαβρόγλου για ένα Πανεπιστήμιο-Επιχείρηση που θα παρέχει υπηρεσίες, που θα είναι όλο και λιγότερο δημόσιες και δωρεάν. Ένα πανεπιστήμιο, που ο φοιτητής θα είναι πελάτης και η γνώση εμπόρευμα! Πέρα από αυτά, η υποχρηματοδότηση των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων αποτελεί πλέον μία κανονικότητα. Οι ελλείψεις στο βασικό υλικοτεχνικό εξοπλισμό της σχολής είναι πάρα πολλές και δεν καλύπτονται από τον προϋπολογισμό της σχολής, με αποτέλεσμα τα κόστη φοίτησης να μετακυλίονται στις πλάτες των φοιτητών (βλ. σχεδιαστικά υλικά). Ταυτόχρονα η εισαγωγή των εργολαβιών στα πανεπιστήμια (βλ.Γευσήνους) δημιουργούν μία κατάσταση, στην οποία οι εργολάβοι θυσιάζουν την ποιότητα των παροχών τους και τις εργασιακές συνθήκες των εργαζομένων τους στο βωμό του κέρδους, κερδοφορώντας έτσι στις πλάτες των φοιτητών-τριών.

Επιπρόσθετα, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση του ν. Γαβρόγλου έρχεται να προτείνει τη συμμετοχή των φοιτητών στη Γενική Συνέλευση Τμήματος και στην Κοσμητεία, προσπαθώντας να προσδώσει έναν πιο προοδευτικό χαρακτήρα στον νόμο, κάτι που όμως αδυνατεί να επιτύχει. Πέρα από την νομιμοποίηση του αντιδραστικού οργάνου της Κοσμητείας, που έφερε ο ν. Διαμαντοπούλου, αλλά και το πλασματικό ποσοστό συμμετοχής του 10%, ο νόμος δεν αναφέρει πουθενά την έννοια του Φοιτητικού Συλλόγου, υπονομεύοντας έτσι την υπόσταση του τις συλλογικές διαδικασίες. Μέσα σε όλα αυτά, το νέο πρόγραμμα σπουδών με τις σειρές ασκήσεων και τις προόδους σε όλα τα μαθήματα έχει συμβάλλει στην πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών μας και στη μετατροπή του πανεπιστημίου σε ένα στείρο κέντρο κατάρτισης, όπου ο φοιτητής-τρια δεν θα βρίσκει χρόνο για κοινωνικοποίηση, πολιτικοποίηση και ενασχόληση με εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες, αλλά θα είναι υπό καθεστώς μαθητείας για το υπόλοιπο της ακαδημαϊκής του φοίτησης.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι είναι ανάγκη για την γενιά μας να απαντήσει σ’ όλα αυτά.  Από το εσωτερικό των  σχολών, με την διεκδίκηση ανθρώπινων ρυθμών σπουδών και ποιότητας  στη γνώση που παίρνουμε, κόντρα στο Νόμο Γαβρόγλου που επιδιώκει να ‘’ξεμπερδεύει’’ με την δημόσια και δωρεάν παιδεία, οικοδομώντας την αντίσταση απέναντι στις πολιτικές λιτότητας και τον εργασιακό μεσαίωνα!!

Αν έχει κάτι να μας διδάξει η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο είναι ότι δεν πρέπει να  συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που μας αξίζει. Και παρά τις πολυμέτωπες επιθέσεις που δέχεται η γενιά μας, εμείς απαντάμε μαζικά και συλλογικά απέναντι στην υποβάθμιση των σπουδών μας, απέναντι στο ν. Γαβρόγλου, απέναντι σε όλους αυτούς που κερδοφορούν εις βάρος μας, απέναντι σε όλους αυτούς που θεωρούν ότι θα μείνουμε άπραγοι-ες και δεν θα παλέψουμε για το μέλλον μας!!

 

Όλοι και όλες στη Γενική Συνέλευση την Τρίτη 13.11, στη 1:30, στο Αμφ 1,2!!

 

 

Advertisements

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ 24.10

Βρισκόμαστε σε μία συγκυρία, όπου η επίθεση που δέχεται η κοινωνία συνεχίζεται, παρά τις πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης για έξοδο από τα μνημόνια και διακοπή των πολιτικών λιτότητας. Το «success story» και το αφήγημα της «εξόδου», δεν σηματοδοτούν τίποτα το διαφορετικό για τις ζωές μας αφού η κυβέρνηση είναι δεσμευμένη να υλοποιεί υπερπλεονάσματα μέχρι και το 2060 ενώ συνεχίζεται η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, οι περικοπές, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας. Την ίδια ώρα, όσες φωνές προσπαθούν να αναδείξουν μία διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που προβάλλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καταστέλλονται βίαια, με πρόσφατο το παράδειγμα του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς.

Η  πραγματικότητα  που περιγράφεται παραπάνω δεν θα μπορούσε να αφήνει ανεπηρέαστα και τα Πανεπιστήμια. Η υποχρηματοδότηση που εντείνεται τόσα χρόνια από τις μνημονιακές πολιτικές, έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στις σχολές. Οι λειτουργικές ανάγκες των Ιδρυμάτων δεν εξασφαλίζονται ούτε στοιχειωδώς όπως και οι φοιτητικές  παροχές (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, υλικά), ενώ τα κόστη φοίτησης μετακυλίονται όλο και περισσότερο στους φοιτητές. Την ίδια ώρα, ο νόμος Γαβρόγλου που άρχισε να εφαρμόζεται από πέρσι, με πρόσχημα την υποχρηματοδότηση, που η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει, προσπαθεί να περάσει από την πίσω πόρτα, όλες τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που δεν κατάφεραν να περάσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Δημιουργεί λοιπόν ένα Πανεπιστήμιο που θα είναι όλο και λιγότερο δημόσιο και δωρεάν, ανοίγοντας τον δρόμο για τη επιβολή διδάκτρων και την ιδιωτική χρηματοδότηση. Ένα Πανεπιστήμιο-Επιχείρηση που θα παρέχει υπηρεσίες και θα καλύπτει τα έξοδα του μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία, καθώς η κρατική χρηματοδότηση ολοένα και θα απομακρύνεται.

Επιπρόσθετα, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση του ν. Γαβρόγλου έρχεται να προτείνει τη συμμετοχή των φοιτητών στη Γενική Συνέλευση Τμήματος και στην Κοσμητεία, προσπαθώντας να προσδώσει έναν πιο προοδευτικό χαρακτήρα στον νόμο, κάτι που όμως αδυνατεί να επιτύχει. Πέρα από την νομιμοποίηση του αντιδραστικού οργάνου της Κοσμητείας, που έφερε ο ν. Διαμαντοπούλου, αλλά και το πλασματικό ποσοστό συμμετοχής του 10%, ο νόμος δεν αναφέρει πουθενά την έννοια του Φοιτητικού Συλλόγου, υπονομεύοντας έτσι την υπόσταση του τις συλλογικές διαδικασίες. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι διοικήσεις των σχολών και των Ιδρυμάτων, που εδώ και χρόνια δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα των φοιτητών να έχουν παρουσία στα όργανα και άποψη σε θέματα που τους αφορούν άμεσα. Και είναι επίσης ο ίδιος νόμος, που δίνει τη δυνατότητα στις διοικήσεις των σχολών, να κάνουν λοκ-αουτ, κρατώντας τους φοιτητές και τις φοιτήτριες εκτός σχολής και διακόπτοντας την εκπαιδευτική διαδικασία, όποτε κρίνουν ότι κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόσφατη ανακοίνωση για κλείσιμο της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών, σε ένδειξη διαμαρτυρίας (sic)!

Απάντηση στην επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο, σημαίνει και υπεράσπιση της ίδιας της ύπαρξης των φοιτητικών συλλόγων και των συλλογικών διαδικασιών. Σημαίνει επιστροφή στις συλλογικές διαδικασίες.

Απέναντι λοιπόν σε αυτούς που οραματίζονται ιδιωτικά κολλέγια, εμείς θα παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Εκπαίδευση που δεν θα είναι για λίγους. Εκπαίδευση που δεν θα αποτελεί εμπόρευμα. Απέναντι σε αυτούς που οραματίζονται, κλειστές σχολές, εμείς θα παλεύουμε για σχολές ανοιχτές. Ανοιχτές στους φοιτητές, στις συλλογικές τους διεκδικήσεις, στους αγώνες, στην κοινωνία.

 

Καλούμε όλες και όλους στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου
την Τετάρτη, 13:30, στο αμφιθέατρο 1.2

Αντι-Οδηγός Σπουδών

Αντί- Πρόλογου

Από εδώ και πέρα ξεκινάει μία νέα περίοδος, τελείως διαφορετική από αυτή που ίσως έχεις ζήσει μέχρι στιγμής. Τα επόμενα χρόνια θα είναι κομβικά για τη ζωή σου και με το πέρασμα του χρόνου, θα δεις ότι ο τρόπος σκέψης και δράσης σου θα αλλάξει ριζικά. Θα δεις ότι σημασία δεν έχουν μόνο οι επιδόσεις σου στη σχολή, αλλά και η ενασχόλησή σου με όσα συμβαίνουν στο πανεπιστήμιο και γενικότερα στην κοινωνία.

Η σχολή Πολιτικών Μηχανικών περιλαμβάνει ένα πολύ ευρύτερο αντικείμενο από αυτό που ίσως φαντάζεσαι, πράγμα που θα ανακαλύψεις με τον καιρό. Οι αλλαγές όμως στο πρόγραμμα σπουδών, που παρουσιάζονται και στον οδηγό που σου μοιράστηκε, κρύβουν πίσω τους μία άλλη πραγματικότητα. Πράγματι οι αντιδράσεις απέναντι στο νέο πρόγραμμα σπουδών ήταν πολλές. Τόσο από τη μεριά των φοιτητών όσο και από αυτή των καθηγητών, παρά την προσπάθεια κάποιων να χαρακτηρίσουν του φοιτητές ως «αιώνια εξεγερμένους». Οι αλλαγές αυτές, έγιναν με μοναδικό κριτήριο τη μείωση των μαθημάτων από 64 σε 54. Κάτι που με μια δεύτερη ματιά, σημαίνει μείωση του θεωρητικού υποβάθρου και σύμπτυξη μαθημάτων με αποτέλεσμα τεράστιες ύλες. Και παρά αυτούς που ευαγγελίζονται ότι οι αλλαγές αυτές έχουν επιφέρει μείωση του φόρτου εργασίας, η περσινή χρονιά μας δίδαξε ότι όχι μόνο δεν μειώθηκε ο φόρτος αλλά οι συνεχείς πρόοδοι σε συνδυασμό με τις σειρές ασκήσεων στα περισσότερα μαθήματα έχουν δημιουργήσει μία εξεταστική διαρκείας. Η «εμμονή» τέλος, στο «ενιαίο και αδιάσπαστο» πτυχίο, αποτελεί εμμονή μόνο στα λόγια, αφού αν παρατηρήσει κανείς τη διάρθρωση του προγράμματος σπουδών, φαίνεται το πόσο εύκολα μπορεί αυτό να διασπαστεί κατά το πρότυπο του 3+2 χρόνια.

Αντίθετα με την εικόνα που παρουσιάζεται παραπάνω, εμείς αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά το Πανεπιστήμιο. Για εμάς ο χώρος του Πανεπιστημίου, δεν θα έπρεπε να αποτελεί ένα χώρο στείρας επαγγελματικής κατάρτισης, ούτε η διαδικασία της μάθησης θα έπρεπε να είναι εξετασιοκεντρική. Εμείς θέλουμε ένα ανοιχτό στη διαφορετικότητα Πανεπιστήμιο, που να επιτρέπει ταυτόχρονα με τη μάθηση, την κοινωνικοποίηση, την πολιτικοποίηση και την ενασχόληση με άλλες δραστηριότητες. Φανταζόμαστε μία διαδικασία μάθησης που θα αμφισβητεί την έννοια του καθηγητή-«αυθεντία» και τις κλασσικές μορφές διδασκαλίας. Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο, όπου η γνώση θα είναι προσβάσιμη σε όλους και όλες, με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας. Παλεύουμε για ένα Πανεπιστήμιο δημόσιο και δωρεάν!

Στα χρόνια που θα βρίσκεσαι στη σχολή, θα υπάρξουν πράγματα με τα οποία θα διαφωνήσεις. Μέσα από τη συμμετοχή σου στις συλλογικές διαδικασίες, θα δεις ότι μπορείς να πετύχεις και να αντιπαλέψεις πράγματα, που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσες μονός/η σου. Προκύπτει λοιπόν ως πηγαία ανάγκη η ύπαρξη εκείνων των οργάνων και των διαδικασιών, που θα συνδράμουν στη δημοκρατική λήψη των αποφάσεων των φοιτητών. Ποια είναι όμως αυτά;

• Φ.Σ.: Στον Φοιτητικό Σύλλογο συμμετέχουν όλοι οι φοιτητές, ανεξάρτητα από το έτος στο οποίο βρίσκονται, μέχρι και την ολοκλήρωση των σπουδών τους. Επομένως εσύ και οι συμφοιτητές σου παίζετε καθοριστικό ρόλο στην λήψη αποφάσεων του συλλόγου. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που λείπεις από κάποια διαδικασία του συλλόγου, κάποιος άλλος αποφασίζει για εσένα.
• Γ.Σ.: είναι η ανώτατη διαδικασία του συλλόγου, στην οποία συμμετέχουμε όλοι/ες οι φοιτητές/τριες και συζητάμε τόσο για θέματα που αφορούν τη φοιτητική μας καθημερινότητα αλλά και την κοινωνία. Στην Γενική Συνέλευση, κάθε απόφαση λαμβάνεται αμεσοδημοκρατικά.
• Φοιτητικές Εκλογές: Δικαίωμα εκλογής και ψήφου έχουν όλα τα μέλη του Φοιτητικού Συλλόγου. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, εκλέγονται οι εκπρόσωποι του διοικητικού συμβουλίου. Η συμμετοχή στη διαδικασία των εκλογών, σημαίνει δημοκρατία για τον σύλλογο, ιδιαίτερα σε μία περίοδο που επιχειρείται η ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων αλλά και η αποδόμηση της ίδιας της έννοιας του φοιτητικού συλλόγου.
• Δ.Σ.: Το διοικητικό συμβούλιο έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει και να υλοποιεί αποφάσεις, χωρίς όμως να υποκαθιστά τη Γενική Συνέλευση. Αποτελείται από εκπροσώπους των φοιτητικών παρατάξεων και συλλογικοτήτων, και οι έδρες που αντιστοιχούν στην κάθε πολιτική δύναμη, προκύπτουν από τα εκλογικά ποσοστά.

Θα υπάρξουν πολιτικές δυνάμεις στη σχολή, που θα σε προτρέψουν να διαλέξεις τον ατομικό δρόμο, να ασχοληθείς μόνο με τα μαθήματα και τη διασκέδασή σου, κλείνοντας τα μάτια σε θέματα ουσιαστικού περιεχομένου που επηρεάζουν άμεσα τις σπουδές σου. Απέναντι σε αυτούς, εμείς λέμε ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος. Αυτός της συλλογικής διεκδίκησης και της συμμετοχής. Αυτός της συλλογικής ζώης. Αυτός που σου δίνει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσεις όσα προκύπτουν, όχι μόνος-η, αλλά με συμμάχους τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες σου!

Bonus Tip:  Το MQN.gr αποτελεί το φόρουμ της σχολής. Δημιουργήθηκε και  λειτουργεί από συμφοιτητές σου, με βάση την αλληλεγγύη, κόντρα σε αυτούς που θα σου  υποσχεθούν υλικό και σημειώσεις με αντάλλαγμα την ψήφο σου. Εκεί, πέρα από την ανταλλαγή υλικού, θα μπορείς να αναπτύξεις τους προβληματισμούς σου τόσο για τα μαθήματα όσο και για διάφορα θέματα πολιτικής και κοινωνικής φύσεως. Το στοίχημα είναι όμως, να μην υπάρχει απλά ως ένας χώρος ανταλλαγής σημειώσεων, αλλά να τροφοδοτείται από όλους τους φοιτητές της σχολής, μέσα από την ενεργή συμμετοχή όχι μόνο στην προσφορά υλικού αλλά και στις συζητήσεις.

Ψάχνεις δουλειά; Ψάχνουμε για σκλάβους!

Μετά τις συγκινητικές ανακοινώσεις των τελευταίων μηνών, από τη διοίκηση της σχολής, που από τη μία μιλούν για μείωση των προϋπολογισμών και από την άλλη ευχαριστούν διδακτικό-διοικητικό προσωπικό και φοιτητές για τον κόπο που καταβάλλουν να γεμίσουν τα κενά της υποχρηματοδότησης (!), ζήσαμε να δούμε και το εξής: Η σχολή Πολιτικών Μηχανικών, προσκαλεί νέους διδάκτορες, να καλύψουν τα διδακτικά κενά του επόμενου έτους. Αυτή τη φορά όχι με πενιχρούς μισθούς και απλήρωτες ώρες εργασίας, όπως γινόταν μέχρι τώρα, αλλά αμισθί!

Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι η μόνη έγνοια της διοίκησης όλα αυτά τα χρόνια, είναι να ανυψώσει τη σχολή στα QS rankings και στις παγκόσμιες αξιολογήσεις,  μέσα από μία σειρά μέτρων και προτάσεων (βλ. δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, άρνηση μετεγγραφών, αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών). Είναι γνωστό επίσης ότι όποτε θέλει να ανυψώσει τη σχολή, ξεχνάει αυτομάτως τα σημαντικά προβλήματα (βλ. απλήρωτοι εργαζόμενοι και διδακτορικοί, ελλείψεις σε υλικά και προσωπικό, υποχρηματοδότηση), αλλά θυμάται να αναφέρεται πάντα στους «προβληματικούς» φοιτητές που κρατάνε πίσω τη σχολή από το να διαπρέψει.

Για να πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Είναι γεγονός πως η χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων, έχει μειωθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Η διοίκηση της σχολής, αλλά και ολόκληρου του ΕΜΠ, επιλέγει συνειδητά τόσα χρόνια να υπερψηφίζει τους προϋπολογισμούς, και στην καλύτερη να μιλάει για υποχρηματοδότηση μόνο για μικροπολιτικούς λόγους ή όταν θέλει να δικαιολογηθεί, για τα προβλήματα που προκύπτουν στη σχολή. Μέχρι πριν λίγες μέρες ο κοσμήτορας της σχολής δεν δεχόταν να ολοκληρώσει  την μετεγγραφή 20 φοιτητών, που είχε προηγουμένως εγκρίνει το Υπουργείο Παιδείας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τα οικονομικά προβλήματα της σχολής. Και παρόλο που πρωταρχικά σκεφτόμαστε ότι είναι υποκριτικές αυτές οι κινήσεις, από έναν Κοσμήτορα που έχει ψηφίσει  όλους τους πετσοκομμένους προϋπολογισμούς,  όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες. Για άλλη μια φορά καινοτόμησε και εισηγήθηκε πρόταση για εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά της σχολής, πράγμα πρωτάκουστό για τα δεδομένα του ΕΜΠ, μιας και έχουν παρθεί σειρά αποφάσεων από τη Σύγκλητο, που απορρίπτουν οποιαδήποτε τέτοια σκέψη. Αλλά αυτό το μπαράζ «μεταρρυθμίσεων» είχε και συνέχεια με την τελευταία κατάπτυστη προκήρυξη θέσεων διδακτόρων.

Ο κοσμήτορας λοιπόν της σχολής είναι ακριβός στα πίτουρα και φτηνός στο αλεύρι. Είναι αυτός που επαναστατεί όταν το Υπουργείο του στέλνει 20 παραπάνω φοιτητές, αλλά είναι ο ίδιος, που στο τεράστιο πρόβλημα της έλλειψης πόρων και χρηματοδότησης από το κράτος, απαντάει σαν άλλη Μαρία Αντουαννέτα «δουλέψτε τσάμπα», «πληρώστε δίδακτρα» κτλ. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης, της τεράστιας έλλειψης καθηγητικού προσωπικού, και της προοπτικής κατάρρευσης των ΑΕΙ, σαν φυσικό φαινόμενο. Δεν είναι δυνατόν όλο το κόστος αυτό να μετακυλίεται στις πλάτες των φοιτητών, των διδακτόρων και των εργαζομένων. Δεν είναι δυνατόν το Πανεπιστήμιο να λειτουργεί με όρους αυτοχρηματοδότησης, εθελοντισμού και ανταποδοτικότητας.

Εμείς απ’ την πλευρά μας μόνο ντροπή για αυτόν τον Κοσμήτορα και αυτή την Σχολή μπορούμε να νιώσουμε, όταν καλεί σε δουλειά αμισθί, σε δημόσια μάλιστα ανακοίνωση της. Νιώθουμε πραγματικά ντροπή, γιατί η Σχολή εκμεταλλεύεται το γεγονός, ότι πολλοί διδάκτορες που επιθυμούν να ακολουθήσουν ερευνητική-ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, θέλουν να διατηρήσουν σχέσεις με το ίδρυμα για να εμπλουτίσουν το βιογραφικό τους, προσβλέποντας σε ένα μελλοντικό άνοιγμα θέσεων ΔΕΠ. Νιώθουμε ντροπή για αυτή τη Σχολή, καθώς αντί να αντιμετωπίζει αυτούς τους ανθρώπους σαν «κεφάλαιο» για το μέλλον της, τους καλεί να κάνουν τα κορόιδα.

Αυτή η κίνηση είναι μια προσβολή για τους νυν Υποψηφίους Διδάκτορες – που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι θα πει απλήρωτη διδασκαλία- στους οποίους καταδεικνύεται με τον πιο ωμό τρόπο το μέλλον που τους επιφυλάσσεται, όπως και στους νέους διδάκτορες της Σχολής που έχουν προσφέρει στο Ίδρυμα σε αντίξοες συνθήκες τα τελευταία χρόνια και έχουν ως αντάλλαγμα εξωθηθεί σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Είναι ασέβεια απέναντι στους τελειόφοιτους φοιτητές της Σχολής που σκέφτονται να ξεκινήσουν ένα διδακτορικό και θέλουν να προσπαθήσουν να το κάνουν στην χώρα τους. Είναι επίσης κοροϊδία, για κάθε νέο και νέα απόφοιτο της Σχολής που φεύγει απογοητευμένος για το εξωτερικό, επειδή ακριβώς θέλει να κάνει τις διδακτορικές σπουδές υπό αξιοπρεπείς συνθήκες, αλλά ελπίζει ότι κάποια μέρα ενδεχομένως θα μπορέσει να επιστρέψει στο Ίδρυμα και να εργασθεί.

Πώς περιμένετε, αλήθεια, να πείσετε τους νέους ανθρώπους να μείνουν στη χώρα;

Και όλα αυτά μέσα σε μία περίοδο που, το να δουλεύεις «εθελοντικά» , «για την εμπειρία» και «αν σ’ αρέσει», έχει γίνει μόδα. Σε μία περίοδο που το να βρεις δουλειά, με τον «κατώτατο μισθό», για πολλούς είναι  όνειρο. Σε μία περίοδο που το να έχεις «εργασιακή εμπειρία χρόνων», ενώ είσαι μόλις 24, είναι αναγκαία προϋπόθεση. Και αν αυτή η πραγματικότητα είναι μία φορά αισχρή, τότε είναι ακόμη πολλές φορές πιο αισχρό,  ένα Πανεπιστήμιο, να λειτουργεί με τους ίδιους όρους που λειτουργεί η αγορά και να ζητάει από νέους επιστήμονες να εργαστούν εθελοντικά. Να θεσπίζονται επισήμως ελαστικές σχέσεις εργασίας και εκμετάλλευση εργαζομένων εντός των Πανεπιστημίων. Είναι αισχρό, μέσα στα Πανεπιστήμια, να αναπαράγεται και να ευδοκιμεί, όλη αυτή η κατάσταση, που κάνει πολλά χρόνια τώρα, τόσους νέους, εργαζόμενους και εργαζόμενες, να επιλέγουν τη μετανάστευση, ως λύση απέναντι στην ανεργία και την επισφαλή εργασία.

Εμείς λοιπόν λέμε, ότι  αυτό το Πανεπιστήμιο δεν χωράει κανένα και καμία μας! Εμείς λοιπόν λέμε, ότι θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε το Πανεπιστήμιο, να μην μετατραπεί, με άλλοθι την υποχρηματοδότηση,  σε επιχείρηση με ακριβές υπηρεσίες και αναλώσιμους, άμισθους και εύκολα εκμεταλλεύσιμους εργαζόμενους!

Υ.Γ: Κύριε Κοσμήτορα να χαίρεστε τα 130 χρόνια ιστορίας της Σχολής. Αποδεικνύεται συνεχώς ότι μπορείτε να βρείτε εκατοντάδες τρόπους για να την ατιμάσετε.

Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες vol.16518

 

Μετά τις αξεπέραστες πρωτοβουλίες που πήρε όλη αυτή τη χρονιά η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αλλά και τις καταγγελίες στο ΔΣ του συλλόγου για απραγία (!), θα περίμενε κανείς, ότι μετά από ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, όπως η άρνηση μετεγγραφής 20 συναδέλφων μας από την Κοσμητεία της σχολής, θα παρέμενε λαλίστατη. Παρόλα αυτά, ούτε μισή ανακοίνωση δεν βγήκε αυτές τις μέρες από την αγαπημένη (ή και όχι) μπλε παράταξη, η οποία εδώ και δύο βδομάδες δείχνει την ανοχή της –αν όχι την υποστήριξη της-   χωρίς να παίρνει καμία θέση απέναντι στο ζήτημα. Και παρότι είναι αυτοί που κάθε χρονιά αυτοαποκαλούνται «υπεύθυνη δύναμη» της σχολής, παρότι είναι αυτοί που έχουν κάνει σλόγκαν τους το «πράξεις όχι λόγια», παρότι είναι αυτοί που «δρουν για το συμφέρον των φοιτητών», μας κάνουν να αναρωτιόμαστε κάθε φορά, σε κάθε τι σημαντικό, αν αυτά που λένε τα πιστεύουν κι οι ίδιοι ή αν απλώς μας κοροϊδεύουν. Θυμόμαστε λοιπόν κάποιες από τις χρυσές στιγμές της σχολής, που η «υπευθυνότητα» και οι «πράξεις» τους, έφεραν τον σύλλογο σε καλύτερη θέση.

Θυμόμαστε τη συμβολή τους, όταν «άνοιγαν τη σχολή», κάθε φορά που οι αγώνες του συλλόγου, άρχιζαν να πετυχαίνουν νίκες και να πιέζουν τη διοίκηση. Όπως πέρσι με το νέο πρόγραμμα σπουδών, που με τεράστια υπευθυνότητα -απέναντι στη διοίκηση-, άνοιξε  τη σχολή κάνοντας 2 μικροαλλαγές στο πρόγραμμα, γιατί αυτό σημαίνει να δρας προς το συμφέρον των φοιτητών. Δύο μικροαλλαγές μάλιστα, που δέχτηκε ο Κοσμήτορας, ενώ μέχρι εκείνο το διάστημα δεν δεχόταν να συνομιλήσει με κανέναν, ούτε καν με τους ίδιους τους καθηγητές που αντιτίθονταν στο πρόγραμμα. Προφανώς κι έχουν βασική ευθύνη λοιπόν, για την κατάσταση που επικρατεί φέτος στη σχολή μας. Με τις ατελείωτες προόδους και τις εργασίες που έχουν εισαχθεί σε όλα τα μαθήματα, κάτι που προέβλεπε το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών και που αγωνιζόμασταν πέρσυ να αποτρέψουμε. Θυμόμαστε επίσης τις φετινές μεταβατικές διατάξεις και το χάος που προκλήθηκε, που αν δεν ήταν η ΔΑΠ, πιθανότατα δεν θα είχαμε τη χαρά να ζήσουμε. Θυμόμαστε το όριο δήλωσης μαθημάτων, που τότε η ΔΑΠ αποφάσισε να «σώσει» τους φοιτητές των μεγαλύτερων ετών και να φορτώσει το όριο στους φοιτητές από 2^ο έτος και κάτω.

Θυμόμαστε επίσης κάθε φορά τη συμβολή της στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου. Τότε που αντί να μιλάει για τα προβλήματα της σχολής, καλλιεργούσε το δίπολο κατάληψη-ανοιχτή σχολή. Τότε που καλλιεργούσε τον φόβο για χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές εν μέσω καλοκαιριού, για να μπορεί να ανοίγει τη σχολή, ποντάροντας στο άγχος των φοιτητών. Θυμόμαστε τότε που 5’ πριν τη λήξη της συνέλευσης, έφερνε κόσμο να ψηφίσει χωρίς να έχει ακούσει κουβέντα από αυτά που συζητούσε ο σύλλογος. Θυμόμαστε τέλος, τη στάση της πέρσι, που έβαλε πιο πάνω το συμφέρον της, και με τον φόβο να χάσει την αυτοδυναμία, αποφάσισε να απέχει από τις εκλογές. Όταν με τη στάση της, συνέβαλλε στην απονομιμοποίηση του φοιτητικού συλλόγου.

Παρά λοιπόν τις προσπάθειες τους, να μας πείσουν για το διαφορετικό, ξέρουμε πολύ καλά ποιοι έιναι. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μοιράζουν σημειώσεις και οργανώνουν μαζικές αντιγραφές, ενώ σου μιλούν για «αριστεία» και «αξιοκρατία». Είναι οι ίδιοι που μιλούν για «ανομία» και «εγκληματικότητα», ενώ ανάμεσα στα στελέχη τους υπάρχουν από μπράβοι, μέχρι νεοναζί και μέλη εγκληματικών οργανώσεων. Είναι οι ίδιοι που μιλούν για τις υψηλές θέσεις των πανεπιστημίων της χώρας, ενώ παράλληλα οραματίζονται ένα πανεπιστήμιο ιδιωτικό, ένα πανεπιστήμιο με δίδακτρα και με φοιτητικές παροχές επί πληρωμή. Είναι οι ίδιοι που σου λένε ότι παλεύουν για το συμφέρον σου, ενώ η ψήφος σου εξασφαλίζει την ανέλιξη τους στην ΟΝΝΕΔ.

Για να τελειώνουμε λοιπόν, η μόνη εγγύηση που δίνει τόσα χρόνια η ΔΑΠ μέσα στους συλλόγους είναι, ότι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, για να υλοποιηθούν ανεμπόδιστα όλα εκείνα τα μέτρα που καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον μας. Θα σιγοντάρει την διάλυση των πτυχίων μας και της εργασιακής μας προοπτικής. Όταν όλοι εμείς θα παλεύουμε ενάντια στις μεταρρυθμίσεις που μας οδηγούν στην ανεργία, θα οργανώνει εκδρομές στην Αράχοβα και party στο Lohan, και θα μας τονίζει πόσο ανούσιες είναι οι Γενικές Συνελεύσεις.  Αυτοί που σήμερα μας κουνούν το δάχτυλο για την κατάσταση των Πανεπιστημίων, είναι αυτοί που έχουν συμβάλλει τα μέγιστα, σε κάθε πτυχή της διάλυσης τους. Είναι αυτοί που πάνε κόντρα στις αλλαγές μόνο όταν θέλουν να κάνουν αντιπολίτευση. Είναι αυτοί που ο μόνος στον  οποίο λογοδοτούν, είναι ο κομματικός τους φορέας, η ΝΔ και η ΟΝΝΕΔ.

Όλοι εμείς λοιπόν, που παλεύουμε για μία διαφορετική καθημερινότητα στις σχολές, για ένα ανοιχτό και δημόσιο Πανεπιστήμιο, για ένα Πανεπιστήμιο δωρεάν, είμαστε εκείνοι και εκείνες που δεν θα τους αφήσουμε να υλοποιήσουν τις επιδιώξεις τους για ένα πανεπιστήμιο για λίγους. Είμαστε εκείνοι και εκείνες που δεν θα τους επιβραβεύσουμε για την συμβολή τους στην απονομιμοποίηση του συλλόγου και για την χρόνια αποχή τους από τα πραγματικά προβλήματα των συλλόγων. Είμαστε εκείνοι και εκείνες που απέναντι στα δικά τους συμφέροντα, θα προτάξουμε τα δικά μας, που δεν θα κάνουμε βήμα πίσω από τα δικαιώματα μας.

Στις φετινές εκλογές λοιπόν ας μην τους χαρίσουμε την στήριξη μας, ούτε και τη δυνατότητα να βρουν τους συλλόγους πιο αποδυναμωμένους από την επόμενη ημέρα.

9+1 Λόγοι για να Ψηφίσεις στις Φοιτητικές Εκλογές!

 

Γιατί στις φετινές εκλογές πρέπει να αποτυπωθεί ότι ο Σύλλογος μας παραμένει ενεργός, παρόλο που η ΔΑΠ- ΝΔΦΚ πέρσυ έβαλε  την εκλογική της καταγραφή πάνω από την υπόσταση του.

Γιατί η πίεση στη Διοίκηση της Σχολής, η συμμετοχή του Συλλόγου μας στον φοιτητικό αγώνα για δωρεάν παιδεία και εργασιακή προοπτική, ο πολιτικός διάλογος  μέσα από τις δράσεις του,  πρέπει να συνεχιστούν.

Γιατί στις εκλογές πρέπει να αποτυπωθεί η γνώμη των φοιτητών της σχολής και όχι οι μηχανισμοί των πελατειακών δικτύων.

Γιατί δεν  πρέπει να  αφήσουμε τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, που έχει σαν βασικές τις  θέσεις,  την ιδιωτική χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων, την επιβολή διδάκτρων,  την κατάργηση του ασύλου, να οικοδομήσει ένα πανεπιστήμιο ανελεύθερο και για λίγους.

Γιατί αύριο θα είναι αδιανόητος ο αγώνας για αξιοπρεπή εργασία, αν σήμερα θεωρήσουμε αδύνατο τον αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την υποτίμηση των πτυχίων μας.

Γιατί η γενιά μας πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο αντεπίθεσης των μνημονιακών πολιτικών, που καταστρέφουν την ζωή μας και εγκλωβίζουν το μέλλον μας.

Γιατί πρέπει να ενισχυθεί ο αντιφασιστικός και αντιρατσιστικός λόγος μέσα στις σχολές.

Γιατί δεν πρέπρει να αφήσουμε να πανηγυρίζουν τη νύχτα των εκλογών, αυτοί που ευθύνονται για την εντατικοποιημένη καθημερινότητα μας μες στη σχολή, αυτοί που βοηθήσαν για να υποβαθμιστεί το πτυχίο και η γνώση που μας παρέχεται.

Γιατί τώρα είναι η στιγμή να αποφασίσεις τι πανεπιστήμιο θέλεις οραματιζόμενος το πανεπιστήμιο των αναγκών μας.

9+1. Για να μην αποκτήσει ξανα αυτοδυναμία η ΔΑΠ ,βυθίζοντας τον σύλλογο στην αδράνεια!!!

Με αφορμη (και οχι αιτια) τις φοιτητικες εκλογες…

Που βρισκόμαστε…

Διανύουμε τον 8ο χρόνο επιβολής μνημονιακών πολιτικών λιτότητας στη χώρα. Ο κοινωνικός ιστός έχει φτάσει να είναι πιο αποσαθρωμένος από ποτέ, βλέπουμε δηλαδη τη βίαιη φτωχοποίση της μεσαίας τάξης, τον αφανισμό των μικροεπαγγελματιών και την άμεση επίθεση στα αδύναμα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Είδαμε τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις να ακολουθούν τις ίδιες ακριβώς πολιτικές, οι οποίες επιβάλλονται εδω και χρόνια από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αυτές οι πολιτικές που υποθηκεύουν το μέλλον μας, που διαρκώς καλλιεργούν δυσμενείς συνθήκες για τη νέα γενιά, που εν μια νυκτί μας διώχνουν μετανάστες. Και όλα αυτά στο βωμό του εναρμονισμού με τις εντολές της  Ε.Ε και του ΔΝΤ.

Και μέσα σε όλα αυτά , πως θα σου φαινόταν…

Ένα Πανεπιστήμιο που  όλο και περικόπτονται οι φοιτητικές παροχές, που οι φοιτητικές ανάγκες γίνονται πεδίο κερδοφορίας για κάποιους εργολάβους, που πληρώνεις δίδακτρα στις μεταπτυχιακές σου σπουδές;

Ένα Πανεπιστήμιο που ενώ υποχωρεί συνεχώς η κρατική χρηματοδότηση, θα μετατρέπονται  οι φοιτητές του  σε πελάτες και η γνώση σε εμπόρευμα. Όπου η ιδιωτική χρηματοδότηση, θα είναι η νέα κανονικότητα. Με τα προγράμματα σπουδών και την πανεπιστημιακή έρευνα να διαρθρώνονται με βάση την κερδοφοριά των λίγων και όχι για να λυθούν τα προβλήματα των πολλών.

Ένα Πανεπιστήμιο που αναλαμβάνει το ρόλο του «επαγγελματικού» φροντιστηρίου. Που θα προσφέρει μερική γνώση και θα μας ωθεί στην δια βίου κατάρτιση. Έτσι θα εναρμονίζεται με την κυβερνητική πολιτική που θέλει τα επαγγελματικά  δικαιώματα να αποσυνδέονται από τα πτυχία μας, με τα δεύτερα να είναι απλά το εισητήριο για τη συνεχή επιμόρφωση. Ένα Πανεπιστήμιο δηλαδή , που θα δημιουργεί εργαζομένους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς κοινωνικό ρόλο, χωρίς δικαιώματα;

Ένα Πανεπιστήμιο που δε χωράει o διάλογος μεταξύ των φοιτητών και δεν μετράει η γνώμη τους για τη γνώση και τις σπουδές τους, που δε χωράει ο προβληματισμός και η δράση για προβλήματα της κοινωνίας, που δε χωράνε οι γενικές συνελεύσεις και ο καθένας περιχαρακώνεται στον εαυτό του;

Ένα Πανεπιστήμιο όπου οι όποιες ελλείψεις της διδασκαλίας των μαθημάτων καλύπτονται από σημειώσεις με το λογότυπο της ΔΑΠ; Όπου η γνώση γίνεται εμπόρευμα και οι πελατειακές σχέσεις καθημερινότητα;

Ένα Πανεπιστήμιο που δεν χωράει εμάς και τα όνειρά μας!

Και τι μπορούμε να κάνουμε για όλα αυτά;

Να μην επιτρέπουμε σε κανένα να εξαγοράζει την αξιοπρέπειά μας!

Να μην επιτρέπουμε σε κανένα να απαξιώνει το Φοιτητικό μας Σύλλογο και τις ανάγκες του!

Να καταδικάζουμε τις πολιτικές δυνάμεις που με τη στάση τους ενισχύουν τη διάλυση του δημόσιου Πανεπιστημίου!

Να ξαναεμπιστευτούμε τη συλλογικότητα και να αποβάλουμε τον ατομισμό μας!

Να μην επαναπαυόμαστε σε μία καθημερινότητα που δεν μας αρκεί!

Να απελευθερώσουμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας!

Για ένα πανεπιστήμιο των αναγκών μας!

Με σπουδές χωρίς δίδακτρα για όλες και όλους.

Με δωρεάν συγγράμματα και αναλώσιμα υλικά για κάθε φοιτητή/ρια.

Με αυτονόητη την δωρεάν παροχή σίτισης , στέγασης, μεταφορών.

Με επαρκή κρατική χρηματοδότηση, δίνοντας προτεραιότητα στις ανάγκες των φοιτητών.

Που θα προάγει την πολύπλευρη επιστημονική γνώση με κοινωνικό περιεχόμενο.

Που θα σμιλεύει τον κριτικά σκεπτόμενο άνθρωπο, το μηχανικό που σκέφτεται με άξονα το κοινωνικό και οικολογικό συμφέρον.

Με ανθρώπινος ρυθμούς σπουδών, με μαθησιακό υλικό επαρκές, που ο φοιτητής δεν θα χρειάζεται να καταφεύγει σε βοηθήματα και ιδιωτικά φροντιστήρια.

Που θα αποτελεί έναν ελεύθερο ανοιχτό κοινωνικό χώρο, άσυλο για τους φοιτητικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Με ζωντανούς και μαχητικούς συλλόγους που θα ενθαρρύνουν και θα επιτρέπουν τη συμμετοχή όλων.

Δηλαδή ένα πανεπιστήμιο δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό! Ένα πανεπιστήμιο για όλους, αλλά και για όλα!

Για μια κοινωνία χωρίς εξαθλίωση και αυταρχισμό…

Ένα ελεύθερο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο δεν μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία στην  οποία κυριαρχούν η καταπίεση και η εκμετάλλευση.  Εμείς ζουμε μία ζωη βασισμένη στις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της δημοκρατίας σε κάθε κοινωνικό χώρο. Μια κοινωνία  ισότητας και δικαιοσύνης που οι από κάτω θα ζουν πραγματικά ελεύθεροι. Μια κοινωνία όπου τα κέρδη λίγων δεν θα καθορίζουν τις ζωές μας.

Για μια άλλη κουλτούρα της νεολαίας…

Γιατί ο δρόμος για την ανατροπή και την κοινωνική απελευθέρωση χαράσσεται πάνω στην επιθυμία μας να ζούμε πέρα από τα κοινωνικά και πολιτιστικά στερεότυπά τους. Συνεπώς, επιλέγουμε να πορευόμαστε με πυξίδα μας:

Ένα εναλλακτικό πολιτιστικό πρότυπο για τη νεολαία απέναντι στην κυρίαρχη υποκουλτούρα.

Τον αγώνα απέναντι στις σεξιστικές προκαταλήψεις και την έμφυλη καταπίεση. Ώστε το φύλο και ο σεξουαλικός προσανατολισμός να μην χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες.

Την αντιφασιστική πάλη μέσα και έξω από τις σχολές μας.

Μια κοινωνία όπου ντόπιοι και ξένοι θα ζούμε μαζί, αξιοπρεπώς κι ελεύθεροι, μακριά από το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Αγωνιζόμαστε ενάντια σ’όλους τους φράχτες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσεις και τις επαναπροωθήσεις προσφύγων.

Γιατί Εγκέλαδος;

Ο Εγκέλαδος είναι ένα φοιτητικό σχήμα που συμμετέχει στην Αριστερή Ενότητα. Η Αριστερή Ενότητα είναι μία δικτύωση αυτόνομων σχημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς που δραστηριοποιούνται στα πανεπιστήμια, που αγωνίζεται για αναβαθμισμένη, δημόσια και δωρεάν παιδεία. Θέτουμε εμφατικά το πρόταγμα για μετωπική συμπαράταξη της αριστεράς , πέρα από κάθε λογική πρωτοπορίας και εργαλειακής αντιμετώπισης της δημοκρατίας. Επιδιώκουμε την οργανική σύνδεση με τον φοιτητικό κόσμο, χτίζοντας σχέσεις εμπιστοσύνης με τους συμφοιτητές μας, βασισμένες στην αλληλομόλυνση ιδεών και προβληματισμών, στην προσπάθεια αναζωπύρωσης της φοιτητικής συλλογικής ζωής. Η Αριστερή Ενότητα αναπτύσσει έντονη αντιφασιστική-αντιρατσιστική δράση και προσπαθεί να προτάσσει ένα συνολικό αντιπαράδειγμα στον πολιτισμό, στον τρόπο οργάνωσης της καθημερινότητας, στο πανεπιστήμιο, στον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και τελικά τελικά στην ίδια μας τη ζωή.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ!
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΣΤΙΣ 16 ΜΑΗ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΕΓΚΕΛΑΔΟ