COVID 19: Η Νέα πραγματικότητα των φοιτητ(ρι)ών στην ΣΠΜ

Η τωρινή περίοδος που διανύουμε λόγω της πανδημίας, αποτελεί μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους και όλες μας, καθώς καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε για πρώτη φορά σε μία κοινωνική πραγματικότητα που εμπεριέχει  άδειους δρόμους, κλειστά μαγαζιά, κλειστές σχολές. Την ίδια στιγμή, ο εγκλεισμός αποτελεί την νέα συνθήκη, που έχουν επιφέρει τα μέτρα για την αντιμετώπιση του covid-19. Ένας εγκλεισμός, που συνεπάγεται οικονομικά προβλήματα στις περισσότερες οικογένειες, που επιβαρύνει ψυχικά τα άτομα, που μας αναγκάζει να τροποποιήσουμε την καθημερινότητα μας, με βάση τη νέα αυτή πραγματικότητα. Ένα από τα ζητήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι και η νέα κατάσταση που επικρατεί μέσα στην σχολή, καθώς βλέπουμε να αλλάζει πλήρως ο τρόπος διδασκαλίας των μαθημάτων αλλά και ο τρόπος με τον οποίο σπουδάζουμε. Η σχολή, αν και έχει επιλύσει τεχνικά το ζήτημα της διδασκαλίας (λειτουργία τηλεμαθημάτων), δεν λαμβάνει υπόψη της αρκετές δυσκολίες που προκύπτουν από αυτή και επιλέγει να συνεχίσει όλη την εκπαιδευτική διαδικασία (τεστ, παράδοση εργασιών κλπ) όπως την αφήσαμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Πλέον όλη η εκπαιδευτική διαδικασία πραγματοποιείται ηλεκτρονικά, οι διαλέξεις των μαθημάτων δηλαδή γίνονται σε μορφή τηλεδιάσκεψης. Η αλήθεια είναι ότι τα ηλεκτρονικά μαθήματα δεν μπορούν να υποκαταστήσουν σε καμία περίπτωση την διδασκαλία με την φυσική παρουσία των φοιτητ(ρι)ών και του/της καθηγητή/ριας, διότι έτσι χάνεται η ουσιαστική διάδραση με τους/ις καθηγητές/ριες, που είναι αναγκαία στην διεξαγωγή των μαθημάτων. Δεδομένης της συγκυρίας η διεξαγωγή τους κρίνεται απαραίτητη, ώστε να αποφευχθεί η πιθανότητα να χαθεί το εξάμηνο.  Όμως, 2 εβδομάδες μετά την έναρξη των ηλεκτρονικών μαθημάτων, υπάρχουν αρκετά πρακτικά προβλήματα που δυσχεραίνουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Για παράδειγμα,  στην Εδαφομηχανική 1 δεν είναι η δυνατή η πρόσβαση όλων των φοιτητ(ρι)ών στο μάθημα, καθώς υπάρχει περιορισμένος αριθμός συμμετεχόντων στην τηλεδιάσκεψη, πράγμα για το οποίο θα έπρεπε να είχε μεριμνήσει ήδη η σχολή!

Επίσης, ορισμένα μαθήματα είτε δεν πραγματοποιούνται (πχ Στοιχεία αρχιτεκτονικής και αρχιτεκτονική σύνθεση, Γεωδαιτικές εφαρμογές), είτε ανεβαίνουν απλά οι σημειώσεις που θα διδάσκονταν στο μάθημα (πχ Διαφορικές Εξισώσεις, Λογισμός Πολλών Μεταβλητών). Και είναι άξιο απορίας για ποιό λόγο δεν έχει βγει ακόμη μία ενημέρωση από τους/τις καθηγητές/ριες για το κατά πόσο τα μαθήματα θα αναπληρωθούν όταν ανοίξει η σχολή ή αν δεν θα γίνουν καθόλου μέσα στο εξάμηνο. Ειδικότερα, οι σημειώσεις της ύλης στο mycourses δεν αντικαθιστούν σε καμία περίπτωση το μάθημα, ακόμη και την τηλεδιάσκεψη, καθώς δε δίνεται η ευκαιρία στους/ις φοιτητές/ριες να  συμμετάσχουν ενεργά στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Αυτή την περίοδο το κράτος έχει αποφασίσει να εκκενώσει τις φοιτητικές εστίες, πετώντας έξω από τα σπίτια τους χιλιάδες φοιτητές/ριες. Συνεπώς αυτοί/ες οι φοιτητές/ριες δεν γίνεται να έχουν το άγχος της παρακολούθησης και της εκπόνησης εργασιών, όταν δεν γνωρίζουν  που θα μένουν το επόμενο διάστημα. Συγχρόνως αρκετοί/ες πιθανόν  να μην μπορούν να παρακολουθήσουν τα τηλεμαθημάτα λόγω αντικειμενικών δυσκολιών (κακή σύνδεση διαδικτύου, παλιός Η/Υ). Υπό αυτό το πρίσμα, απαιτούμε τη συγκεκριμένη περίοδο οι διαλέξεις να ανεβαίνουν βιντεοσκοπημένες, έτσι ώστε όλοι/ες οι φοιτητές/ριες να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτές και να μη μένουν πίσω στα μαθήματά τους λόγω αντικειμενικών δυσκολιών. Τέλος λόγω της κατάστασης, το αναμενόμενο είναι ότι όλες οι εργασίες πρέπει να είναι προαιρετικές-όπως κανονικά ορίζει και ο κανονισμός-και να δοθεί παράταση σε όλες τις εργασίες.

Τέλος, όσον αφορά το ζήτημα του εκπαιδευτικού υλικού, η σχολή οφείλει να εξασφαλίσει ότι σε μία τέτοια συγκυρία όλοι/ες οι φοιτητές/ριες θα μπορέσουν να έχουν τη βέλτιστη δυνατή πρόσβαση στο υλικό των μαθημάτων. Αυτό προϋποθέτει οι καθηγητές/ριες να ανεβάζουν πλήρεις σημειώσεις στο mycourses σε όλα τα μαθήματα! Επίσης, η σχολή οφείλει να μεριμνήσει να δοθούν ηλεκτρονικά τα βιβλία που υπό κανονικές συνθήκες θα δίνονταν από τους τομείς, απαραίτητα για τις εξετάσεις και την εκπόνηση εργασιών (πχ Θεμελιώσεις)

Ένα τελευταίο ζήτημα είναι αυτό των αποτελεσμάτων της εξέτασης της Διαχείρισης Τεχνικών Έργων. Πιο συγκεκριμένα, μετά από αντιεκπαιδευτική συμπεριφορά του καθηγητή του μαθήματος κ. Παντουβάκη την ώρα της εξέτασης, ο ίδιος αποφάσισε να μην ανακοινώσει τα αποτελέσματα αν δεν πραγματοποιηθεί πρώτα συζήτηση με τα μέλη του ΔΣ. Αυτή η συζήτηση, βέβαια, λόγω της διακοπής των μαθημάτων, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η σχολή ακόμα δεν δίνει σαφή απάντηση για το τι θα συμβεί με τα αποτελέσματα του μαθήματος αυτού. Εμείς κρίνουμε αναγκαίο η συζήτηση με τα μέλη του ΔΣ να πραγματοποιηθεί το γρηγορότερο δυνατό με τηλεδιάσκεψη ώστε να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα της εξέτασης και να διαλευκανθεί τι συνέβη την ώρα της εξέτασης πριν ανοίξει η σχολή

Δεδομένου της δύσκολης συγκυρίας που βιώνουμε είναι απαραίτητη η αλληλεγγύη μεταξύ των φοιτητ(ρι)ών αλλά και η σχολή να λειτουργεί με γνώμονα τις ανάγκες των φοιτητ(ρι)ών και να προσαρμοστεί στις ειδικές συνθήκες της περιόδου που διανύουμε.

Κάλεσμα για την γενική συνέλευση 3/3/2020

Το καλοκαίρι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας καταργεί το άσυλο με υποσχέσεις για εξυγίανση του πανεπιστημίου, για προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας, για απομάκρυνση των «παρασιτικών στοιχείων» εντός των σχολών. Ξέχασε όμως να πει πως η πολιτική της βασίζεται στο να τρομοκρατεί, να στοχοποιεί και να καταστέλλει οποιαδήποτε φωνή αντίστασης που παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον. Ξέχασε να μας προειδοποιήσει για τον εγκλεισμό 200 φοιτητ(ρι)ών στο προαύλιο της ΑΣΟΕΕ τον Νοέμβρη, για την εισβολή ομάδων ΔΙΑΣ σε συναυλία αλληλεγγύης στο προαύλιο της Νομικής, για τη χρήση πλαστικών σφαιρών σε εκκενώσεις καταλήψεων και για τόσα άλλα. Ξέχασε να μας πει πως θα πρέπει να ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες με μια κάνη όπλου, όπως συνέβη την Τρίτη 25/2 στην ΑΣΟΕΕ, όπου αστυνομικός που βρισκόταν στο προαύλιο της σχολής σήκωσε το όπλο του, απειλώντας  φοιτητές/ριες, ενώ αμέσως δυνάμεις ΜΑΤ έσπευσαν να τον φυγαδεύσουν με χρήση χημικών.  Ξέχασε επίσης να μας πει πως μία μέρα μετά, μέσα στην σχολή, ότι κρατούνται όμηροι φοιτήτ(ρι)ες, καθηγητ(ρι)ές και μέλη ΔΕΠ από δυνάμεις της αστυνομίας, μέχρι που απεγκλωβίστηκαν από αλληλέγγυο κόσμο που κινητοποιήθηκε  έξω από τα κτίρια και με πορεία κατέληξαν στο πολυτεχνείο.  Την Τετάρτη 26/2 στην πορεία που ξεκίνησε από την ΑΣΟΕΕ, προς την ΓΑΔΑ , πραγματοποιήθηκε απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ προς το φοιτητικό μπλοκ. Οι δυνάμεις καταστολής δεν δίστασαν να κάνουν ρήψη χημικών και κρότου λάμψης ακόμα και μέσα στο μετρό της Πανόρμου. Πολλοί/ες φοιτητές/ριες εγκλωβίστηκαν μάλιστα στο μετρό καθώς οι αρχές είχαν δώσει εντολή οι συρμοί να μην σταματούν στον σταθμό. Το αποτέλεσμα ήταν να προσαχθούν και να τραυματιστούν αρκετά άτομα τα οποία είχαν κατεβεί και πάλι στον δρόμο για να δείξουν την αντίθεσή τους στην κρατική καταστολή , που παρεμβαίνει με τον πιο έντονο τρόπο στις ζωές μας. Την Παρασκευή 28/2 αφού ολοκληρώθηκε η κατάληψη του Φ.Σ. ΑΣΟΕΕ και κατά τη διάρκεια γλεντιού οικονομικής ενίσχυσης για τους συλληφθέντες της πορείας στις 26/2, δυνάμεις των ΜΑΤ έριξαν αναίτια χημικά και κρότου λάμψης εγκλωβίζοντας για μια ακόμη φορά πάνω από 150 φοιτητές και φοιτήτριες. Οι φοιτητές/ριες κατάφεραν να βγουν από το κτήριο της ΑΣΟΕΕ χάρη στην κινητοποίηση του κόσμου που βρισκόταν απέξω.

Παρόλο που ο αγώνας για τη παιδεία έχει δείξει κάτι εντελώς διαφορετικό, ακούγονται ακόμα όμως φωνές που λένε πως η υπεράσπιση του ασύλου στις μέρες μας είναι αναχρονιστικό αίτημα. Τότε ήταν διαφορετικά, τότε χρησιμοποιούσαν όπλα απέναντι στους φοιτητές λένε. Εμάς αυτή η εικόνα από το παρελθόν μας γίνεται βίωμα στο παρόν. Τα όπλα δεν βρίσκονται στα πολιτικά στέκια στις σχολές όπως ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, αλλά στα χέρια ανθρώπων που βρίσκονται στην υπηρεσία του κράτους. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως η κατάργηση του ασύλου κάθε άλλο παρά αποσκοπούσε στην προστασία των φοιτητ(ρι)ών και στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Αποσκοπούσε στην ελεύθερη πρόσβαση της αστυνομίας μέσα στο πανεπιστήμιο κατά το δοκούν, αποσκοπούσε στη φίμωση και την άγρια καταστολή κάθε φωνής που αντιστέκεται και διαμαρτύρεται. Το άσυλο εξασφάλιζε τις εστίες αμφισβήτησης μέσα στο πανεπιστήμιο και προάσπιζε τους φοιτητικούς αγώνες. Για αυτόν τον λόγο και η κυβέρνηση προχώρησε στην κατάργηση του, εν μέσω καλοκαιριού, γιατί γνώριζε πως θα υπάρχουν αντιδράσεις απέναντι στα μέτρα που αφορούν την παιδεία.

Παρόλο που η στρατηγική της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση αντιδράσεων είναι η τρομοκρατία, κατηγορεί τους/τις εξεγερμένους/ες. Και για να ξεκαθαρίσουμε. Τρομοκρατία δεν είναι οι μπογιές, τα τρικακια, οι πορείες και οι καταλήψεις που τόσο εκφοβίζουν τις δημόσιες αρχές. Τρομοκρατία είναι να κυκλοφορείς στη γειτονιά σου και να βλέπεις ένστολους που αν δεν τους αρέσει η εικόνα σου, έχεις σαφή λόγο να φοβάσαι. Τρομοκρατία είναι το άγχος, κόπος, έξοδα των πανελληνίων, των σπουδών που δίνει το ταπεινωμένο από τη κρίση ελληνικό σπίτι και ο μόχθος των εξεταστικών να εξισώνονται με πτυχία που κάποιοι είχαν χρήματα και τα πλήρωσαν. Τρομοκρατία είναι η υπονόμευση του άρθρου 16, αλλά και η καταστρατήγηση της δημόσιας παιδείας λόγο υποχρηματοδότησης. Τρομοκρατία είναι τα ανοιγμένα κεφάλια των φοιτητών μετά από τις πορείες ενάντια στο φιλελεύθερο νομοσχέδιο για τη παιδεία. Τρομοκρατία είναι η καταστολή κάθε εξέγερσης, βαπτίζοντας τους/ις εξεγερμένους/ες «τραμπούκους» και «μπαχαλάκηδες» προκειμένου να επιβληθούν αντιλαϊκές πολιτικές. Εμείς όμως δεν έχουμε καμία διάθεση για υποταγή σε ένα αυταρχικό καθεστώς  που τάσσεται ενάντια στα συμφέροντα μας. Αντιθέτως θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο με κατευθυντήρια οδό τις ανάγκες μας.

Όσον αφορά το σύλλογο Πολ. Μηχ., την Τριτη 25/2 όταν κλήθηκε το διοικητικό συμβούλιο να πάρει απόφαση για τα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ, ο εκπρόσωπος της «υπεύθυνης δύναμης» δεν υπέγραφε προφασιζόμενος ότι ο αστυνομικός βρίσκονταν στο χώρο για προσωπικούς λόγους και βρέθηκε «υπό την απειλή των φοιτητών», δικαιολογώντας έτσι τη πράξη του. Η ΔΑΠ περιορίστηκε στο να αναφέρει το γραφικό οτι «καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται» καταλήγοντας έτσι ο σύλλογος να μη καταδικάζει το γεγονός που αστυνομικός σημάδευε στο κεφάλι των φοιτητ(ρι)ων στον ίδιο το κοινωνικό τους χώρο.

Καλούμε όλες και όλους στην Γενική Συνέλευση την Τρίτη 3/3 στο Αμφιθεάτρο ½ για να μην γίνει ο φόβος συνήθεια μας!!

Το σύνηθες πρόβλημα των μετεγγραφών

Η σχολή Πολιτικών Μηχανικών άλλη μια φορά, χωρίς να πρωτοτυπήσει, ανακοίνωσε τα αποτελέσματα των μετεγγραφών μετά από τη Γενική Συνέλευση Τμήματος που πραγματοποιήθηκε 28/1/2020, με την εξεταστική να έχει ξεκινήσει ήδη από τις 20/1/2020.Οι μεταγραφές αυτές αφού είχαν πάρει  την έγκριση από το Υπ. Παιδείας τέλος Νοέμβρη, περίμεναν να πάρουν και την επιβεβαίωση της σχολής, από την επιτροπή που είχε οριστεί για τον έλεγχο των εγγράφων. Η σχολή, αφού είχε γνωστοποιήσει πως μετά από έλεγχο στα έγγραφα των μετεγγραφέντων θα έδινε τη τελική απάντηση στην επόμενη ΓΣΤ. Στη τελευταία γενική συνέλευση τμήματος  που έγινε πριν τα Χριστούγεννα και στην οποία θα ήταν αναμενόμενο να ολοκληρωθεί  επιτέλους η διαδικασία, η κοσμητεία και η γραμματεία επικαλούμενοι την έλλειψη προσωπικού για τον έλεγχο των εγγράφων αλλά και το χρονοβόρο της διαδικασίας , δεν ηταν σε θέση να δώσει απάντηση στους φοιτητ(ρι)ες που είχαν πάει για διαμαρτυρία.  Να σημειωθεί οτι πρόκειται 73 άτομα, για ένα σχετικά μικρό αριθμό μετεγγραφέντων (έχει υπάρξει και έτος με σχεδόν τετραπλάσιο από αυτόν αριθμό) η σχολή είχε περιθώριο ένα μήνα για να ελέγξει τα έγγραφα τους (σίγουρα επαρκές χρονικό διάστημα για το έλεγχο 9 εγγράφων ανα άτομο). Με μόνο λοιπόν ένα μήνα καθυστέρηση, πραγματοποιείται συνεδρίαση και δημοσιοποιούνται τα αποτελέσματα, όπου γίνεται αντιληπτή η απόρριψη 3 φοιτητ(ρι)ων, χωρίς η ίδια η σχολή να έχει γνωστοποιήσει αν υπάρχουν κάποια επιπρόσθετα κριτήρια που θα πρέπει να πληρούν για να πάρουν την έγκριση της σχολής.  Πράγμα που προκαλεί ερωτηματικά για το ποιος είναι ο τρόπος με των οποίο δέχεται κόσμο το τμήμα, γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση τα όργανα της σχολής είναι υπαίτια που καθυστέρησαν αυτούς τους ανθρώπους 4 μήνες από τις σπουδές τους.

Οι συμφοιτητ(ρι)ες μας διένυσαν όλο το πρώτο εξάμηνο στη σχολή χωρίς κωδικούς. Αρχικά αυτό σημαίνει οτι δεν είχαν πρόσβαση στο site της σχολής, αρα δεν είχαν και πρόσβαση σε σημειώσεις και υλικό που ανεβάζουν οι καθηγητές. Παρόλο που είχε γίνει παράκκληση  από τους φοιτητ(ρι)ες, δεν έκαναν καμία προσπάθεια για να ανοίξουν τα μαθήματα στο site  και να μην  απαιτείται κωδικός,  γεγονός που αποδεικνύει την αδιαφορία της σχολής για το που θα βρούν υλικό να διαβάσουν  για την εξεταστική, όπου η ίδια τους διαβεβαίωσε ότι έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν. Η έλλειψη κωδικών επίσης στερεί και τη δυνατότητα δανεισμού κάποιου συγγράμματος από τη βιβλιοθήκη. Το γεγονός όμως, που τα αποτελέσματα βγήκαν μέσα στην εξεταστική και 4 μέρες μετά από τη τελευταία προθεσμία για τη δήλωση συγγραμμάτων   (που είχε δώσει ο Εύδοξος μετά από παράταση συγκεκριμένα για τις μετεγγραφές),  δείχνει ότι η σχολή έχει καταφέρει να δώσει άλλη διάσταση στον όρο αφερεγγυότητα, στερώντας τους έτσι και τη τελευταία ελπίδα για βιβλία έστω και τελευταία στιγμή, έστω και στα μισά της εξεταστικής.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η σχολή καθυστερεί να ασχοληθεί και αποφανθεί επί των μετεγγραφών, αφού αντίστοιχη ήταν και η καθυστέρηση τα προηγούμενα χρόνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός που συνέβη δυο χρόνια πριν, όπου η σχολή εκβιαστικά ως προς το υπουργείο, απέρριπτε 20 ανθρώπους που είχαν πάρει έγκριση για μετεγγραφή, προκειμένου να δώσει μήνυμα για το χαμηλό προϋπολογισμό που φτάνει στο  ίδρυμα. Είναι γνωστό και καίριας σημασίας πρόβλημα, η διαχρονική  πολιτική υποχρηματοδότησης που ακολου   στα Παν/μια και γενικά στη παιδεία, και χρήζει μάλιστα τον από κοινού αγώνα φοιτητών και καθηγητών για αύξηση του προϋπολογισμού, αλλά σε καμία περίπτωση δε πρέπει να μετατρέπεται σε βάρος στις πλάτες των φοιτητών, καταλήγοντας να γίνονται για άλλη μια φορά ο αποδιοπομπαίος τράγος της υπόθεσης.  Δε πρέπει να ξεχνάμε όμως και μια εσφαλμένη λογική αριστείας η οποία διέπει αρκετά από τα μέλη ΔΕΠ και μέλη της κοσμητείας που λέει ότι όσοι είναι από μετεγγραφή είναι “βάρος” και “ανάξιοι” φοίτησης στο ΕΜΠ. Μία λογική ελιτισμού που μπορεί να οδηγήσει σε ένα σκεπτικό άκριτου ανταγωνισμού (δημιουργώντας την αίσθηση οτι το ΕΜΠ είναι μόνο για τους άριστους των πανελληνίων) αποκλείοντας ακόμα και φοιτητ(ρι)ες από την εκπαιδευτική διαδικασία, ανθρώπους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν σε κάποια άλλη πόλη της Ελλάδας.

Η σχολή μας όμως δε φαίνεται να δείχνει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι νέοι/ες στην Ελλάδα της φτώχειας και της ανεργίας. Σε μία χώρα όπου μεγάλο κομμάτι των φοιτητ(ρι)ων αναγκάζεται να δουλέψει παράλληλα με τις σπουδές. Σε μια χώρα όπου η στέγαση ενός φοιτητή  αποτελεί πρόβλημα ζωτικής σημασίας για το μέσο ελληνικό σπίτι, μη ξεχνάμε άλλωστε τη τραγική κατάσταση με τα ενοίκια που επικρατεί στα πέριξ της σχολής  (300-350 ευρώ για 30 τ.μ.), αλλά και να μη ξεχνάμε την σοβαρή ανεπάρκεια που οι υπάρχουσες φοιτ. εστίες αδυνατούν να  καλύψουν.  Η σχολή διογκώνει ακόμα περισσότερο αυτό τους το πρόβλημα καθυστερώντας να απαντήσει, οδηγώντας έτσι τους ίδιους/ες σε ένα αδιέξοδο, σε μία κατάσταση όπου δε ξέρουν που να πιάσουν σπίτι για να μπορούν να παρακολουθήσουν μαθήματα, ή που να δώσουν εξεταστική, σε μία κατάσταση τέλος πάντων ομηρίας που δε ξέρουν σε ποια πόλη και Παν/μιο να πάν’ να σπουδάσουν. Ακόμα όμως και με τη  “παραχώρηση” που τους δυνόταν για συμμετοχή σε αυτή την εξεταστική, δε σήμαινε τίποτα απολύτως αφού μέσα σε όλη αυτή την επισφαλή κατάσταση  και σε συνδυασμό με την έλλειψη υλικού ανοίγονται μπροστά τους οι εξής πιθανότητες ή να μη δώσουν καθόλου μαθήματα αυτή την εξεταστική ή να κάνουν μια αρκετά κακή εξεταστική, πράγμα που πάει να πει οτι και στις δύο περιπτώσεις θα δημιουργηθεί ένα μεγάλο κενό χρονικής καθυστέρησης στις σπουδές τους.

 Οι πρακτικές αυτές που ακολουθούν αλλά και τα αποτελέσματα τα οποία προκαλούν στις ζωές μας, αναδεικνύουν περίτρανα το λιγοστό ενδιαφέρον για τα άγχη, τα προβλήματα και τις ανασφάλειες που βιώνουμε, μια κατάσταση που μόνο εικόνα υπεύθυνης σχολής δεν αντικατοπτρίζει! Η εικόνα αυτή περισσότερο παραπέμπει σε σχολή που δεν έχει καμία ανταπόκριση με τη κοινωνική πραγματικότητα, κάτι το οποίο οδηγει και μας από τη πλευρά μας να πιέζουμε διαρκώς για τη κάλυψη των αναγκών μας.

Κάλεσμα στη Γενική Συνέλευση την Τρίτη 12/11.

Η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το 73’, κάνει το Νοέμβρη να ναι πάντα συνυφασμένος  με την Ελευθερία, την Δημοκρατία και  την Αντίσταση. Να είναι συνδεδεμένος με τον δίκαιο και αυτονόητο Αγώνα για ψωμί και παιδεία. Είναι πηγή έμπνευσης και κουράγιου για την νεολαία, τα  αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, τους λαούς του κόσμου. Είναι ο ίδιος ο αγώνας εκείνης της νεολαίας,  που μας  προκαλεί να σκιαγραφήσουμε την σημερινή πραγματικότητα και να αναλογιστούμε, ποια θέλουμε να ναι η δικιά μας στάση, απέναντι σ’ όσα βιώνουμε.

Η δεδομένη χρονική περίοδος και η επίθεση που δεχόμαστε σαν φοιτητιώσα νεολαία από την κυβέρνηση ΝΔ, επιτάσσει να θυμηθούμε τους αγώνες των φοιτητών το ’73 και να παλέψουμε ακόμη περισσότερο για τις σπουδές και το μέλλον μας. Κατ’ αρχάς, το άσυλο, που για χρόνια αποτελούσε εφαλτήριο αντεπίθεσης στις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων και κεκτημένο του αντιδικτατορικού αγώνα, καταργήθηκε από τις πρώτες κιόλας μέρες διακυβέρνησης της ΝΔ. Και αυτό προφανώς δεν έγινε σε κενό χρόνο, καθώς το άσυλο αποτελούσε το τελευταίο προπύργιο αγώνα των φοιτητών. Οπότε καταργώντας το, η κυβέρνηση επιδιώκει να απονεκρώσει τους φοιτητικούς συλλόγους και να άρει οποιεσδήποτε αντιστάσεις κόντρα στις μεταρρυθμίσεις που φέρνει και που στόχο έχουν μόνο να υποβαθμίσουν το επίπεδο των σπουδών μας.

Η πιο σημαντική, και ταυτόχρονα βάρβαρη, αλλαγή που φέρνει η Υπουργός Παιδείας είναι η θέσπιση ορίου φοίτησης(ν+2). Η θέσπιση αυτή γίνεται στα πλαίσια της εντατικοποίησης και ενός συγκεκριμένου μοντέλου φοιτητή που θέλουν να δημιουργήσουν χαρακτηριστικό του οποίου θα είναι η έντονη πειθάρχηση. Το πρότυπο φοιτητή αυτό, θα είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται τη σχολή του μόνο ως ένα αποστειρωμένο κέντρο εξέτασης και όχι ως ένα χώρο μέσα στον οποίο θα καλλιεργούνται και θα διακινούνται ιδέες και θα αποτελεί μέσο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης. Ο φοιτητής όμως που μέσα στο πανεπιστήμιο δεν θα είναι σε θέση  να διεκδικήσει τα δικαιώματα του και να παλέψει για καλύτερη ποιότητα σπουδών παρά μόνο θα είναι ανεκτικός σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και το μόνο που θα κάνει είναι να προσπαθεί να καταφέρει να ανταπεξέλθει στην ολοένα και εντονότερη εντατικοποίηση, αποτελεί και ένα συγκεκριμένο μοντέλο αυριανού εργαζόμενου . Ενός εργαζομένου, ο οποίος δεν θα αντιστέκεται σε μέτρα που θεσπίζονται και δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο την εργασιακή του πραγματικότητα.

Το νέο πολυνομοσχέδιο για την παιδεία το οποίο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη θέσπιση των ν+2 ετών φοίτησης αλλά και την ελάχιστη βάση εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, θέτει ταξικό πρόσημο στην εκπαίδευση καθώς δημιουργεί πρόβλημα σε αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν φροντιστήρια προκειμένου να γράψουν πάνω από 10 αλλά δημιουργεί και ταυτόχρονα έτοιμη πελατεία για τα  ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αποκορύφωμα όλων, ήταν η ψήφιση της διάταξης για την εξίσωση των πτυχίων των ΑΕΙ με αυτών των ιδιωτικών κολεγίων, μια διάταξη η οποία πέρασε νύχτα ως προσθήκη στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο που αφορούσε τα εργασιακά. Συνεπώς γίνεται  ξεκάθαρο πως το άρθρο 16 καταργείται πλέον από την πίσω πόρτα  καθώς το δικαίωμα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση  γίνεται προνόμιο των λίγων και όχι δημόσιο και δωρεάν  αγαθό στο οποίο μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι. Ταυτόχρονα, τα προγράμματα σπουδών των πανεπιστημίων αυτών θα εξαρτώνται και θα καθορίζονται από τις ανάγκες της αγοράς και δε θα εναρμονίζονται με τις ανάγκες της κοινωνίας. Βλέπουμε, λοιπόν, πως πλέον η γνώση αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα προς πώληση και όχι ως κοινωνικό αγαθό!

Με βασικά επίδικα τα παραπάνω, ήδη σε πολλές σχολές ανά την Ελλάδα, οι φοιτητικοί σύλλογοι έχουν μπει σε αγωνιστική τροχιά και αντιτίθενται στις μεταρρυθμίσεις της Κεραμέως στην παιδεία. Αυτό φαίνεται από τις μαζικές πορείες που έχουν λάβει χώρα, με αποκορύφωμα αυτή στις 31/10, στην οποία συμμετείχαν φοιτητικοί σύλλογοι από όλη την Ελλάδα, με αποφάσεις από Γενικές Συνελεύσεις. Επόμενο κόμβο αποτελεί το τριήμερο του Πολυτεχνείου, κατά το οποίο οφείλουμε να δώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση. Ότι κόντρα σε αυτούς που οραματίζονται ένα πανεπιστήμιο για λίγους, κόντρα σε αυτούς που θέλουν να κερδοφορήσουν στις πλάτες μας, εμείς σηκώνουμε το ανάστημά μας και παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο στο ύψος των αναγκών μας.

Εμείς θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε απέναντι σε όλα αυτά τα μέτρα που θέλουν να περάσουν με στόχο να υποβαθμίσουν το επίπεδο των σπουδών και της ζωής μας. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για το αναφαίρετο δικαίωμα μας στη δημόσια και δωρεάν παιδεία αλλά και το δικαίωμα μας να καθορίζουμε τους χρόνους και τους όρους των σπουδών μας. Μόνο μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες και τους συλλογικούς μας αγώνες, μπορούμε να δώσουμε μια ηχηρή απάντηση σε όλα αυτά που έρχονται . Να οραματιστούμε ένα πανεπιστήμιο στο ύψος των αναγκών μας. Να περάσουμε στην αντεπίθεση. Να γίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι !!

Καλούμε όλους και όλες στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου, την Τρίτη 12/11 ,στις 13:30 στο αμφ 1.2 !!

Κάλεσμα στη Γενική Συνέλευση την Τρίτη 15/10

Την Τρίτη 8/10, πραγματοποιήθηκε η πρώτη γενική συνέλευση της χρονιάς, για το φοιτητικό μας σύλλογο. Μια συνέλευση που απαρτιζόταν σε μεγάλο βαθμό από ανένταχτο κόσμο, αλλά και κόσμο από τα μικρότερα έτη σχολής, με το αμφιθέατρο να φτάνει να γεμίζει σε συγκεκριμένες στιγμές της διαδικασίας. Μια συνέλευση που εκτιμούμε, χωρίς περιστροφές, και παρά το γεγονός ότι υπερψηφίστηκε το ενωτικό αγωνιστικό πλαίσιο, ότι αποτελεί μία πραγματικά απ’ τις χειρότερες «στιγμές» του συλλόγου μας. Μία συνέλευση που «εξανάγκασε» μεγάλο κομμάτι του αμφιθεάτρου να αποχωρήσει από τη διαδικασία, μετανιώνοντας για την επιλογή του να παρευρεθεί σε αυτήν.

Υπήρξαν στιγμές που όσοι βρισκόμασταν στη διαδικασία, πιο πολύ μοιάζαμε με έναν αλαλάζοντα όχλο, παρά με  σώμα συνέλευσης που κάνει υγιή διάλογο. Υπήρξαν στιγμές, που πιο πολύ το αμφιθέατρο θύμιζε μικρό κοινοβούλιο, παρά συνέλευση φοιτητών/τριων. Την ίδια στιγμή, η ομαλή διεξαγωγή της συζήτησης έμοιαζε να ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σχοινί.  Το κλίμα ήταν συνεχώς τεταμένο και κάθε στιγμή έμοιαζε ικανή να προκαλέσει σύρραξη μεταξύ διαφόρων, ας το πούμε ευγενικά «θερμόαιμων». Για κάποιες πολιτικές δυνάμεις, υπάρχει η πεποίθηση, ότι η ομαλότητα της διαδικασίας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στη δικιά τους αυτοπροβολή και αυτοικανοποίηση. Σε όλα τα παραπάνω, ήρθε να προστεθεί στο τέλος της συνέλευσης και ένα περιστατικό βίας, από ανθρώπους που δεν ανήκουν στο σύλλογο μας, απέναντι σε μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Είναι γνωστό στο σύλλογό, ποια είναι η γνώμη του Εγκέλαδου, για τη κυβερνώσα παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Αυτό όμως, σε καμία περίπτωση δεν αλλάζει την άποψή μας, ότι τέτοια περιστατικά «ματσό» σωματικής επιβολής δεν έχουν κανένα χώρο στο σύλλογό μας και μόνο εκφυλιστικά μπορούν να λειτουργήσουν.

Ως Εγκέλαδος, δεν έχουμε καμία διάθεση να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας για όσα συνέβησαν την Τρίτη, ούτε και να αποποιηθούμε καμία από τις ευθύνες που μας βαραίνουν.  Ως ένα σχήμα, που κύριο στόχο της λειτουργίας του έχει την προσπάθεια οι φοιτητές και οι φοιτήτριες να συζητάνε και να παλεύουν συλλογικά για τα προβλήματά τους, νιώθουμε βαθιά απογοήτευση για τον τρόπο που διεξάγεται η γενική συνέλευση. Νιώθουμε συνυπεύθυνοι  για το σημείο στο οποίο έχει , αυτή η διαδικασία φτάσει. Αυτή η συνέλευση σε τίποτα δεν θύμιζε αμεσοδημοκρατική πολιτική διαδικασία, που σκοπεύει να αναπτύξει το διάλογο μεταξύ των φοιτητών/τριων. Με κανέναν τρόπο δεν συνεισφέρει στη διαδικασία ανάπτυξης του φοιτητικού κινήματος, που προσπαθεί να προστατευτεί απέναντι στην επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο.  Όσα περιγράφονται παραπάνω αποτελούν παθογένειες για τις οποίες έχουμε πλήρη γνώση και για τις οποίες σκοπεύουμε να αναλάβουμε άμεσα δράση για να τις αντιμετωπίσουμε δραστικά, ειδικά σε μία περίοδο όπου το φοιτητικό κίνημα δέχεται μια συνολικότερη επίθεση. Αυτή όμως η προσπάθεια, είναι σαφές, ότι απαιτεί την συμμετοχή όλων εκείνων που επιθυμούν αυτή η κατάσταση να αλλάξει, χωρίς μηδενισμούς, λογικές παραίτησης ή και ανάθεσης.

Ήδη η υπ. Παιδείας έχει εξαγγείλει μέτρα που αλλάζουν ριζικά το τοπίο στην εκπαίδευση. Η επαναφορά των διαγραφών και του ορίου φοίτησης (ν+2) αποσκοπούν στη διαμόρφωση μίας ακόμη πιο πειθαρχημένης καθημερινότητας μέσα στις σχολές. Η ίδια η υπουργός δηλώνει ότι επιδίωξη δεν είναι η μείωση του κόστους –αλλωστε όσοι φοιτητές περνούν τα ν+2 έτη δεν κοστίζουν το οτιδήποτε στις σχολές- αλλά η πειθάρχηση και η συμμόρφωση των φοιτητών στα «ευρωπαϊκά πρότυπα». Με άλλα λόγια, όσοι φοιτητές μπορούν να ανταπεξέλθουν και έχουν τον χρόνο να σπουδάσουν και να δουλεύουν παράλληλα σε κάποιες περιπτώσεις, καλώς. Οι υπόλοιποι θα πεταχτούν εκτός ιδρυμάτων.

Την ίδια στιγμή, οι διατάξεις για την ισοτίμηση των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων με αυτά των δημοσίων ΑΕΙ, θυμίζουν περισσότερο μία επικύρωση της απόφασης του ΣΥΡΙΖΑ για αναθεώρηση του αρθρου 16 από την πίσω πόρτα. Είναι γνωστή η εμμονή της ΝΔ με την ιδιωτική εκπαίδευση, που την αποδεικνύει και με τη θέσπιση fast track διαδικασίας αναγνώρισης των επαγγελματικών δικαιωμάτων αποφοίτων ιδιωτικών κολλεγίων. Αυτή είναι η παιδεία που οραματίζονται. Στο μυαλό των «αρίστων» της κυβέρνησης, ο φοιτητής που ξεπερνάει τα ν+2 έτη φοίτησης δεν είναι ανεκτός. Είναι όμως ανεκτή μία επιχείρηση που θα πουλάει ισοδύναμα πτυχία με αυτά των ΑΕΙ. Στο μυαλό τους χωράει η παιδεία για τους λίγους, για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν αδρά για αυτή.

Ο εμμονικός τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση προσκολλάται σε «ευρωπαϊκά πρότυπα» κατά το δοκούν, δεν  αγγίζει ούτε στο ελάχιστο τα πραγματικά προβλήματα των σχολών. Τι κι αν τα ΑΕΙ υπολειτουργούν,  τουλάχιστον δεν θα υπάρχουν «λιμνάζοντες» φοιτητές. Τι κι αν τα πτυχία χανουν την αξία τους, θα υπάρχουν ιδιωτικά κολλέγια. Για να μπορέσει λοιπόν να πετύχει τα παραπάνω, δεν είναι τυχαία η επιλογή της να καταργήσει το άσυλο. Το έχουν δηλώσει άλλωστε και οι ίδιοι ότι το άσυλο καταργείται, για να μην αντιδρούν οι φοιτητές στη συνδεση του πανεπιστημίου με τις επιχειρήσεις. Γιατί όσοι φοιτητές και φοιτήτριες θεωρούν το πανεπιστήμιο κοινωνικό χωρο, δεν πρέπει να μπορούν να αγωνίζονται μέσα σε αυτόν. Γιατί αυτοί και αυτές που αντιδρούν στα σχέδια τους, πρέπει να βρίσκουν μπροστά τους την αστυνομία.

Δεν θα ανεχτούμε κανένα από τα μέτρα, που χειροτερεύουν την καθημερινότητα μας μέσα στις σχολές και κάνουν τα Ιδρύματα μας να υπολειτουργούν. Μόνο μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες και τους συλλογικούς μας αγώνες, μπορούμε να χτίσουμε μία απάντηση σε όσα έρχονται. Να οραματιστούμε ένα πανεπιστήμιο στο ύψος των αναγκών μας! Να περάσουμε στην αντεπίθεση!

Καλούμε όλους και όλες στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου, την Τρίτη 15/10, στις 13:30 στο αμφ 1.2!

Κάλεσμα στη Γενική Συνέλευση Τρίτη 8/10

Σε μία εποχή όπου η επίθεση στα πανεπιστήμια έχει φτάσει στο ζενίθ της,η κυβέρνηση ΝΔ δείχνει ότι οι σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές της επεκτείνονται και στην παιδεία. Βαδίζοντας στον δρόμο που χάραξε ο ΣΥΡΙΖΑ με το πόρισμα Παρασκευόπουλου ικανοποιώντας τις προεκλογικές της εξαγγελίες προχώρησε στην κατάργηση του ασύλου και μάλιστα εν μέσω καλοκαιριού, έχοντας χτίσει στα ΜΜΕ ένα αφήγημα περί ασύλου ανομίας και εγκληματικότητας. Κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε εμείς ως φοιτητές και φοιτήτριες. Αυτό όμως δεν έγινε σε κενό χρόνο. Η Νέα Δημοκρατία ήλπιζε ότι αν περνούσε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο θα έβρισκε το φοιτητικό κίνημα αποδυναμωμένο. Αντιθέτως οι αντιδράσεις των φοιτητ(ρι)ών και όχι μόνο, ήταν έντονες και στις δύο μαζικές πορείες που πραγματοποιήθηκαν. Η αλήθεια είναι ότι η επιμονή της απέναντι στο άσυλο και στην άμεση ψήφιση της κατάργησης του οφείλεται να εφαρμόσει το πρόγραμμα της με όσο το δυνατό λιγότερη αντίσταση από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες.

Συγκεκριμένα ήδη η υπουργός παιδείας έχει εξαγγείλει πως μέχρι τον Δεκέμβρη θα έχει κατατεθεί το νέο νομοσχέδιο που αφορά γενικότερα την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Πιο συγκεκριμένα, μια από τις πιο επικίνδυνες εξαγγελίες αφορά την διαγραφή φοιτητ(ρι)ών αφού διεκπεραιώσουν τα ν+2 χρόνια. Το φαινόμενο των αιώνιων φοιτητ(ρι)ών που θέλει να εξαλείψει η ΝΔ δεν είναι ένα φαινόμενο που ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα καθώς οι φοιτητές/τριες μετά τα ν+2 χρόνια δεν αποτελούν βάρος στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Αυτό το μέτρο προωθεί ένα μοντέλο πειθάρχησης και εντατικοποιημένης καθημερινότητας που δεν αφήνει περιθώρια για ενασχόληση πέρα από τα μαθήματα. Η μεταρρύθμιση αυτή, επίσης, αφήνει στο περιθώριο φοιτητές και φοιτήτριες που εργάζονται στερώντας τους την δυνατότητα να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, θέτοντας έτσι ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση.

Η επίθεση στο πανεπιστήμιο δεν σταματά εδώ. Μια από τις λέξεις κλειδιά του νέου νομοσχεδίου είναι και η λέξη «επιχειρηματικότητα». Επικαλούμενη την υποχρηματοδότηση, η ΝΔ αναγκάζει τα πανεπιστήμια να στραφούν προς την εύρεση εξωτερικών πόρων για την κάλυψη των αναγκών τους. Στα βήματα της περεταίρω σύνδεσης του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας, μεταφέρει το κέντρο έρευνας από το Υπουργείο Παιδείας στο Υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων. Κάτι το οποίο αποσκοπεί στην δημιουργία ερευνητικών προγραμμάτων, τα οποία θα παράγουν έργο για ιδιωτικές επιχειρήσεις και ο χαρακτήρας τους θα είναι διαμορφωμένος με βάση τις ανάγκες της αγοράς και όχι με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας, όπως θα ήταν λογικό. Πράγμα που δείχνει εξόφθαλμα την αντίληψη της κυβέρνησης ότι η γνώση μπορεί να αποτελέσει αγαθό οικονομικής εκμετάλλευσης. Η αντίληψη αυτή βρίσκει κάθετο ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που σε αντίθεση με τη κυβέρνηση θεωρεί τη γνώση ως ένα  δημόσιο και δωρεάν αγαθό που πρέπει να διανέμεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα χωρίς διακρίσεις, πάντα με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας. Κινούμενη στο ίδιο πλαίσιο της υποχρηματοδότησης βρίσκει σαν εύφορο πεδίο κερδοφορίας τις φοιτητικές ανάγκες, όπως είναι η σίτιση και η στέγαση. Πάγια θέση της ΝΔ για το εν λόγω ζήτημα είναι η εισχώρηση εργολαβιών στο πανεπιστημίων. Πιο συγκεκριμένα γίνεται λόγος για ανέγερση ιδιωτικών εστιών με ένα χαμηλό αντίτιμο, πρόταση που σε καμία περίπτωση, δεν συμμορφώνεται στα πλαίσια της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.

Άλλο ένα κομβικό στοιχείο του νομοσχεδίου είναι αυτό της αξιολόγησης των ιδρυμάτων. Πλέον η ΝΔ εισάγει ένα νέο θεσμικό πλαίσιο που θα κατηγοριοποιεί τα πανεπιστήμια με βάση την «ανταποδοτικότητα» τους. Αυτό σημαίνει ότι ιδρύματα, τα οποία κρίνονται ως χρήσιμα για την αγορά θα πριμοδοτούνται με μεγαλύτερη χρηματοδότηση, ενώ αντίστοιχα τα πανεπιστήμια που κρίνονται ως μη κερδοφόρα θα έχουν μειωμένη χρηματοδότηση. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα σχολές που σχετίζονται με την ανθρωπιστική παιδεία και τις κοινωνικές ανάγκες να υποβαθμίζονται μέχρι να φτάνουν σε σημείο κατάργησης.

Η Νέα Δημοκρατία οραματίζεται πανεπιστήμια για λίγους/ες, που θα απαρτίζονται από πειθήνιους/ες «μαθητές/μαθήτριες» όπου η γνώση που θα προσλαμβάνουν και θα παράγουν θα είναι υπό τις επιταγές του ιδιωτικού συμφέροντος. Η κυβέρνηση προβλέποντας ότι θα δημιουργηθούν εστίες αντίστασης κόντρα στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της, προχώρησε στην κατάργηση του ασύλου.

Απέναντι σ’ αυτή τη πολιτική, εμείς παλεύουμε για ένα δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο ανοιχτό για όλους/ες, όπου η έρευνα και η γνώση έχουν ως γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες, και όχι τις ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων. Οραματιζόμαστε ένα Πανεπιστήμιο όπου θα μεριμνεί σοβαρά για τις ανάγκες των φοιτητών και του ιδρύματος και δε θα είναι απλά ένα πεδίο κερδοφορίας για τους επιχειρηματίες.

Σας καλούμε όλες και όλους στην Γενική Συνέλευση Τρίτη 8/10 στις 13:30 στο Αμφιθέατρο 1/2

Αμισθί(!) εργασία εν έτει 2019

Και φέτος, λίγο πριν το τέλος του ακαδημαικού έτους, βλέπουμε τον κο Λαγαρό, ακολουθώντας τα βήματα του προηγούμενου κοσμήτορα, να προσπαθεί να μπαλώσει τα κενά των μειωμένων προυπολογισμών, με την πρόσκληση διαδακτορικών να καλύψουν τα διδακτικά κενά του επόμενου έτους αμισθί!

Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι η μόνη έγνοια της διοίκησης όλα αυτά τα χρόνια, είναι να ανυψώσει τη σχολή στα QS rankings και στις παγκόσμιες αξιολογήσεις,  μέσα από μία σειρά μέτρων και προτάσεων (βλ. δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, άρνηση μετεγγραφών, αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών). Είναι γνωστό επίσης ότι όποτε θέλει να ανυψώσει τη σχολή, ξεχνάει αυτομάτως τα σημαντικά προβλήματα (βλ. απλήρωτοι εργαζόμενοι και διδακτορικοί, ελλείψεις σε υλικά και προσωπικό, υποχρηματοδότηση), αλλά θυμάται να αναφέρεται πάντα στους «προβληματικούς» φοιτητές που κρατάνε πίσω τη σχολή από το να διαπρέψει.

Για να πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Είναι γεγονός πως η χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων, έχει μειωθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Η διοίκηση της σχολής, αλλά και ολόκληρου του ΕΜΠ, επιλέγει συνειδητά τόσα χρόνια να υπερψηφίζει τους προϋπολογισμούς, και στην καλύτερη να μιλάει για υποχρηματοδότηση μόνο για μικροπολιτικούς λόγους ή όταν θέλει να δικαιολογηθεί, για τα προβλήματα που προκύπτουν στη σχολή. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης, της τεράστιας έλλειψης καθηγητικού προσωπικού, και της προοπτικής κατάρρευσης των ΑΕΙ, σαν φυσικό φαινόμενο. Δεν είναι δυνατόν όλο το κόστος αυτό να μετακυλίεται στις πλάτες των φοιτητών, των διδακτόρων και των εργαζομένων. Δεν είναι δυνατόν το Πανεπιστήμιο να λειτουργεί με όρους αυτοχρηματοδότησης, εθελοντισμού και ανταποδοτικότητας.

Εμείς απ’ την πλευρά μας μόνο ντροπή για αυτόν τον Κοσμήτορα και αυτή την Σχολή μπορούμε να νιώσουμε, όταν καλεί σε δουλειά αμισθί, σε δημόσια μάλιστα ανακοίνωση της. Νιώθουμε πραγματικά ντροπή, γιατί η Σχολή εκμεταλλεύεται το γεγονός, ότι πολλοί διδάκτορες που επιθυμούν να ακολουθήσουν ερευνητική-ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, θέλουν να διατηρήσουν σχέσεις με το ίδρυμα για να εμπλουτίσουν το βιογραφικό τους, προσβλέποντας σε ένα μελλοντικό άνοιγμα θέσεων ΔΕΠ. Νιώθουμε ντροπή για αυτή τη Σχολή, καθώς αντί να αντιμετωπίζει αυτούς τους ανθρώπους σαν «κεφάλαιο» για το μέλλον της, τους καλεί να κάνουν τα κορόιδα.

Αυτή η κίνηση είναι μια προσβολή για τους νυν Υποψηφίους Διδάκτορες – που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι θα πει απλήρωτη διδασκαλία- στους οποίους καταδεικνύεται με τον πιο ωμό τρόπο το μέλλον που τους επιφυλάσσεται, όπως και στους νέους διδάκτορες της Σχολής που έχουν προσφέρει στο Ίδρυμα σε αντίξοες συνθήκες τα τελευταία χρόνια και έχουν ως αντάλλαγμα εξωθηθεί σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Είναι ασέβεια απέναντι στους τελειόφοιτους φοιτητές της Σχολής που σκέφτονται να ξεκινήσουν ένα διδακτορικό και θέλουν να προσπαθήσουν να το κάνουν στην χώρα τους. Είναι επίσης κοροϊδία, για κάθε νέο και νέα απόφοιτο της Σχολής που φεύγει απογοητευμένος για το εξωτερικό, επειδή ακριβώς θέλει να κάνει τις διδακτορικές σπουδές υπό αξιοπρεπείς συνθήκες, αλλά ελπίζει ότι κάποια μέρα ενδεχομένως θα μπορέσει να επιστρέψει στο Ίδρυμα και να εργασθεί.

Πώς περιμένετε, αλήθεια, να πείσετε τους νέους ανθρώπους να μείνουν στη χώρα;

Και όλα αυτά μέσα σε μία περίοδο που, το να δουλεύεις «εθελοντικά» , «για την εμπειρία» και «αν σ’ αρέσει», έχει γίνει μόδα. Σε μία περίοδο που το να βρεις δουλειά, με τον «κατώτατο μισθό», για πολλούς είναι  όνειρο. Σε μία περίοδο που το να έχεις «εργασιακή εμπειρία χρόνων», ενώ είσαι μόλις 24, είναι αναγκαία προϋπόθεση. Και αν αυτή η πραγματικότητα είναι μία φορά αισχρή, τότε είναι ακόμη πολλές φορές πιο αισχρό,  ένα Πανεπιστήμιο, να λειτουργεί με τους ίδιους όρους που λειτουργεί η αγορά και να ζητάει από νέους επιστήμονες να εργαστούν εθελοντικά. Να θεσπίζονται επισήμως ελαστικές σχέσεις εργασίας και εκμετάλλευση εργαζομένων εντός των Πανεπιστημίων. Είναι αισχρό, μέσα στα Πανεπιστήμια, να αναπαράγεται και να ευδοκιμεί, όλη αυτή η κατάσταση, που κάνει πολλά χρόνια τώρα, τόσους νέους, εργαζόμενους και εργαζόμενες, να επιλέγουν τη μετανάστευση, ως λύση απέναντι στην ανεργία και την επισφαλή εργασία.

Εμείς λοιπόν λέμε, ότι  αυτό το Πανεπιστήμιο δεν χωράει κανένα και καμία μας! Εμείς λοιπόν λέμε, ότι θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε το Πανεπιστήμιο, να μην μετατραπεί, με άλλοθι την υποχρηματοδότηση,  σε επιχείρηση με ακριβές υπηρεσίες και αναλώσιμους, άμισθους και εύκολα εκμεταλλεύσιμους εργαζόμενους!