Για έναν κόσμο χωρίς σύνορα!

Τα τελευταία 2 χρόνια, γύρω από το προσφυγικό ζήτημα, βλέπουμε να συγκρούονται 2 αντίθετοι κόσμοι και να δημιουργούνται 2 αντίθετες εικόνες. Από τη μία είναι ο κόσμος των κέντρων κράτησης, της καταστολής, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και από την άλλη βρίσκεται ο κόσμος της αλληλεγγύης, ο κόσμος που δείχνει ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί, ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς. Το τελευταίο διάστημα οι συνθήκες κράτησης και φυλάκισης μεταναστών (βλ. Πέτρου Ράλλη, Μόρια, Κόρινθο, Αμυγδαλέζα) συνεχίζουν να είναι επικίνδυνες για την υγεία και την ασφάλεια τους, στερώντας τους κάθε αξιοπρέπεια. Παρ’όλα αυτά η κυβέρνηση, μετά και τις εξωφρενικές δηλώσεις Τόσκα, κλιμακώνει την επίθεση στον κόσμο της αλληλεγγύης, έχοντας εκκενώσει ήδη από το καλοκαίρι 5 καταλήψεις στέγης προσφύγων. Αυτή η κυβερνητική επιλογή, στοχεύει ξεκάθαρα να καταπνίξει κάθε φωνή που ζητά δικαιοσύνη και ισότητα, κάθε αγώνα ενάντια στο ρατσισμό και τον αυταρχισμό.

Παράνομοι δεν είναι οι πρόσφυγες…
Από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας το έργο της κυβέρνησης Σαμαρά, διατήρησε και τον φράχτη του Έβρου, απέναντι στον οποίο κάποτε διαδήλωνε, αλλά και τόσα κέντρα κράτησης που είχαν δημιουργηθεί μέχρι τότε. Παραβιάζοντας λοιπόν, κάθε κατοχυρωμένο ανθρώπινο δικαίωμα, η κυβέρνηση, υπέγραψε και εφαρμόζει κατά γράμμα τον τελευταίο χρόνο, την ντροπιαστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Μία συμφωνία που, ενισχύοντας την οικοδόμηση μίας Ευρώπης-Φρούριο, προβλέπει εκτεταμένες επαναπροωθήσεις προσφύγων στην «ασφαλή Τουρκία» (sic), την δημιουργία νέων κέντρων κράτησης, την εντατικοποίηση της φύλαξης των συνόρων. Η εγκληματική αυτή συμφωνία, κάνει την είσοδο των προσφύγων στη χώρα ακόμη πιο επικίνδυνη και φράζει ασφυκτικά όλα τα ασφαλή περάσματα σε αυτή. Παράλληλα όμως -σύμφωνα και με τον ΟΗΕ- καταπατά αναφαίρετα δικαιώματα τους, επιτρέπει τη φυλάκιση τους και σε πολλές περιπτώσεις τη παράνομη απέλαση τους σε γειτονικές χώρες από την Τουρκία.
Επιπρόσθετα σε όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τόσο σε επίπεδο ρητορείας όσο και σε επίπεδο πρακτικών, συνέχισε τον παραγκωνισμό των προσφύγων και τον αποκλεισμό τους από τον αστικό ιστό. Δημιουργώντας νέα κέντρα κράτησης αποκομμένα από τα αστικά κέντρα, αφήνοντας τη διαχείριση του ζητήματος σε ΜΚΟ και διατηρώντας τις άθλιες συνθήκες κράτησης, η κυβέρνηση «προτίμησε τον ρεαλισμό» (sic) και απέδειξε ότι αντιλαμβάνεται τους πρόσφυγες ως αριθμούς. Παράλληλα η συνεχής δυσφήμιση του κινήματος αλληλεγγύης, η ποινικοποίηση των δομών αλληλεγγύης και της δράσης αυτών, έδωσε πάτημα και βήμα, σε ακροδεξιές ρητορείες (Βλ. Σχολεία Ωραιοκάστρου και Φιλιππειάδας) , στην αυθαιρεσία και εγκληματική αδιαφορία της αστυνομίας αλλά και στον φασιστικό ακτιβισμό της Χ.Α.
Παράνομοι λοιπόν δεν είναι οι πρόσφυγες, παράνομος δεν μπορεί να είναι κανένας άνθρωπος που θέλει να επιβιώσει και να διασφαλίσει μία ζωή για εκείνον και την οικογένεια του. Παράνομοι είναι αυτοί που κλείνουν τα σύνορα στους πρόσφυγες, αυτοί που τους επαναπροωθούν στη μέση του Αιγαίου, αυτοί που δημιουργούν Φαρμακονήσια, που τους φυλακίζουν, που τους στοιβάζουν σε κέντρα κράτησης. Παράνομοι είναι όλοι όσοι τους αρνούνται μία αξιοπρεπή ζωή μακριά από τους πολέμους και την περιθωριοποίηση.

Για την οικοδόμηση μίας άλλης κοινωνίας!
Απέναντι σε όλα αυτά, το κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε όλο το περασμένο διάστημα, έχει αποδείξει ότι υπάρχει το διαφορετικό, ότι πρόσφυγες και ντόπιοι μπορούν και θέλουν να ζήσουν μαζί. Οι καταλήψεις στέγης που έχουν δημιουργηθεί, απεικονίζουν έναν άλλον τρόπο δόμησης της κοινωνίας, μία κίνηση των «από κάτω» να απαντήσουν στο προσφυγικό ζήτημα, φτιάχνοντας μικρές κοινότητες αυτοοργάνωσης. Οι καταλήψεις στέγης έχουν καταφέρει να αξιοποιήσουν εγκαταλελειμμένα για καιρό κτήρια και να τα μετατρέψουν σε ζωντανούς οργανισμούς, σε νησίδες αξιοπρέπειας κι αλληλεγγύης μέσα στην πόλη. Έχουν καταφέρει να διεκδικήσουν την ένταξη των προσφύγων στις τοπικές κοινωνίες, αλλά και να αποδείξουν ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος, αυτός της συμβίωσης. Πολλά εγχειρήματα κατάφεραν να γίνουν μέρος της τοπικής κοινωνίας, ακόμη και σε περιοχές αρκετά αντιδραστικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα προσφυγόπουλα, που αυτή τη στιγμή σπουδάζουν σε ελληνικά σχολεία και οι οικογένειες προσφύγων που χτίζουν την καθημερινότητα τους στην πόλη και εντάσσονται στην κοινωνία μακριά από την γκετοποίηση των κέντρων κράτησης.
Οι καταλήψεις στέγης πέραν από την έμπρακτη αλληλεγγύη και την πολιτισμική συνύπαρξη, αποτελούν ταυτόχρονα εστίες αγώνα, χώρους πολιτικής ζύμωσης και μεταφοράς εμπειριών. Με άλλα λόγια, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ο καταμερισμός των εργασιών στα εγχειρήματα, οι ανοιχτές συνελεύσεις και η συμμετοχή των προσφύγων στη λήψη των αποφάσεων, είναι μία διαδικασία χειραφετητική και άρα μία διαδικασία βαθειά πολιτική. Αλληλέγγυοι και πρόσφυγες, συνυπάρχουν, οργανώνονται, διεκδικούν αναφαίρετα δικαιώματα και ελευθερίες και αγωνίζονται για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, τόσο για τους πρόσφυγες όσο και για τους ντόπιους που τα τελευταία χρόνια πλήττονται από τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη.
Απέναντι λοιπόν στον αποκλεισμό και την φυλάκιση των προσφύγων, οι καταλήψεις απαντούν με τη συγκατοίκηση εντός του αστικού ιστού. Απέναντι στον ατομικισμό, με τη συλλογική ζωή. Απέναντι στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό, με την αλληλεγγύη και τον σεβασμό στο διαφορετικό. Οι καταλήψεις στέγης αφήνουν υλικό αποτύπωμα στο σήμερα και παράγουν πολιτική υπό το πρίσμα της αλληλεγγύης. Αποτελούν αντιπαραδείγματα σχέσεων και τρόπου ζωής, είναι κοιτίδες ισότητας κι ελευθερίας. Γι’αυτό και θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε «Κάτω τα χέρια από της καταλήψεις στέγης!», με τους πρόσφυγες θα ζήσουμε μαζί, θα αγωνιστούμε μαζί, θα ανοίξουμε τον δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση και για την οικοδόμηση μια άλλης, εφικτής κοινωνίας!

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Βρισκόμαστε λίγο πριν τη ψήφιση του οριστικοποιημένου προγράμματος σπουδών. Αξίζει να σημειωθεί ότι το προς ψήφιση πρόγραμμα έχει διαφοροποιηθεί από την μέχρι πρότινος πρόταση της επιτροπής προπτυχιακών σπουδών. Η νέα πρόταση της επιτροπής δείχνει να εκπληρώνει στο μέγιστο βαθμό τη λογική  της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, όπως αυτή «υπερψηφίστηκε» στην τελευταία γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου. Σίγουρα μας ξαφνιάζει η «αναπάντεχη» αλλαγή στάσης της κοσμητείας απέναντι στις αποφάσεις του συλλόγου, αφού μέχρι στιγμής στεκόταν αδιάλλακτη  και μας αντιμετώπιζε με ειρωνεία και περιπαικτικά σχόλια. Τι μεσολάβησε;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους.  Η πρώτη επαφή του Φ.Σ.  με το νέο πρόγραμμα σπουδών έρχεται στα μέσα του Δεκέμβρη, όπου με την απόφαση του στη τότε γενική συνέλευση εναντιώνεται στη λογική που βάζει το προσχέδιο του προγράμματος. Μία λογική που δεν προήλθε από την ανάγκη για αλλαγή του υπάρχοντος προγράμματος σε ό,τι αφορά το κομμάτι της διδακτέας ύλης, αλλά από την εμμονή της κοσμητείας για μείωση των μαθημάτων από 64 σε 54. Η τότε όμως απόφαση δεν ενδιέφερε τον κοσμήτορα. Όπως δεν τον ενδιέφεραν και οι απόψεις των καθηγητών που διαφωνούσαν στη πρόταση και τοποθετήθηκαν μέσα στη συνέλευση του τμήματος. Μέσα στις γιορτές προέβη σε ηλεκτρονική  ψηφοφορία όπου ο σκελετός υπερψηφίστηκε. Στην συνέχεια εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του συλλόγου να συνεδριάσει λόγω εξεταστικής προχώρησε στη κατάρτιση των υλών και των μεταβατικών διατάξεων για την άμεση και καθολική εφαρμογή. Με το πέρας της εξεταστικής, ο ΦΣ ξεκαθαρίζει τη διαφωνία του με την πρόταση της επιτροπής και τη συνολική λογική που αυτή έβαζε για το πτυχίο, προχωρώντας στην πρώτη διήμερη κατάληψη προλαβαίνοντας έτσι την τελική και αμετάκλητη ψήφιση του προγράμματος. Παρόλο που οι προτάσεις του ΦΣ γνωστοποιήθηκαν εξαρχής στον κοσμήτορα, εκείνος εξακολούθησε να τις απορρίπτει και να τις χαρακτηρίζει συνθήματα σε «ακομμάτιστα» συνέδρια. Απόρροια αυτού ήταν διόγκωση του κύματος ενάντια στο ΝΠΣ, που εκφράστηκε στη συνέλευση της επόμενης βδομάδας με την εκ νέου ψήφιση του αγωνιστικού πλαισίου που πρότεινε τετραήμερη κατάληψη και παρέμβαση στη σύγκλητο του ΕΜΠ. Εντός των τεσσάρων αυτών ημερών είδαμε τον ΦΣ να κινητοποιείτε, να παίρνει τη κατάσταση στα χέρια του και να εξειδικεύει τις προτάσεις του τόσο μέσα από τις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης όσο και στις  συνελεύσεις ετών. Στη σύγκλητο είδαμε να βαραίνει το κλίμα για τον κοσμήτορα με  χαρακτηριστική τη φράση του πρύτανη «δεν μπορεί οι φοιτητές να έχουν σε όλα άδικο». Στη φάση αυτή εκφράσαμε την απαίτηση μας από τη πρυτανεία να πάρει θέση για την κατάσταση που επικρατούσε, και από τον κοσμήτορα να δεσμευτεί για διάλογο πάνω σε μηδενική βάση ώστε να αποκατασταθεί η ομαλότητα στη σχολή. Την ίδια μέρα αναρτήθηκε στο site της σχολής κάλεσμα για ενημέρωση των φοιτητών πάνω στην πρόταση της ΕΠΣ. Στην αμέσως επόμενη συνέλευση το αγωνιστικό πλαίσιο υπερψηφίζεται και προβλέπει τη συμπύκνωση των προτάσεων σε τρία συγκεκριμένα σημεία (όχι στο κατέβασμα τεχνολογικών μαθημάτων σε μικρότερα εξάμηνα, όχι στη σύμπτυξη μαθημάτων θεωρητικού υποβάθρου και όχι στο πέρασμα μαθημάτων κορμού στις κατευθύνσεις) που αποτελούν τη βάση του διαλόγου. Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης, τα τρία αυτά σημεία μεταφέρθηκαν στη κοσμητεία η οποία αρνήθηκε να δεσμευτεί πάνω σ’ αυτά. Ακόλουθο αυτού ήταν το κλείσιμο της σχολής για τις επόμενες τρεις μέρες, η τρίτη κατά σειρά παράσταση διαμαρτυρίας στη πρυτανεία και ξανά συνέλευση τη Δευτέρα.

Στην τελευταία συνέλευση αφενός ψηφίστηκε το πλαίσιο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και αφετέρου ξανανταμώσαμε με συμφοιτητές μας που είχαμε να τους δούμε από τα πρώτα εξάμηνα. Βασική πρόταση της, για το ΠΣ, ήταν  το «ανοιχτή σχολή» υπό το φόβο ότι το εξάμηνο μπορεί να παραταθεί ή ακόμα και να χαθεί. Επιχείρημα το οποίο αναιρείται αυτόματα από τη πρόσφατη ιστορία της σχολής. Είχε όμως και άλλα «επιχειρήματα». ‘Οπως το περιβόητο excel, το οποίο διαμορφώθηκε εντός λίγων ημερών. Μια τέτοια πρόταση μόνο επιπόλαια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, καθώς βασική της μέριμνα είναι η διατήρηση των τοπογραφικών δικαιωμάτων αφήνοντας τα δικαιώματα των πολιτικών μηχανικών στο περιθώριο. Άλλωστε κατά την άποψη της ΔΑΠ μικρή σημασία έχει αν θα γνωρίζουμε όλοι αντισεισμικό σχεδιασμό στις σιδηρές κατασκευές, σε μία χώρα με έντονη σεισμική δραστηριότητα. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αυτή η πρόταση δεν τεκμηριώνει με κανένα τρόπο την διασφάλιση του ενιαίου πενταετούς κύκλου σπουδών και περιλαμβάνει το μικρότερο κορμό σε μαθήματα και έκταση από όλες τις σχολές ΠΜ της Ελλάδας. Βλέποντας όμως την πρόταση αυτή (που υιοθετήθηκε από την ΕΠΣ) λίγο πιο σφαιρικά παρατηρούμε ότι μπαίνει στη λογική της κοσμητείας και υπακούει στο νόμο των πενηντατεσσάρων μαθημάτων. Το γεγονός αυτό έρχεται να αναδείξει ότι εν τέλει οι αλλαγές που πρότεινε η ΔΑΠ δεν αποσκοπούσαν στην εξέλιξη του πολιτικού μηχανικού αλλά στο να ικανοποιήσει τις κατευθύνσεις που εξαρχής έβαλε η κοσμητεία. Αυτό όμως δεν την απέτρεψε από το να ονομάζει το πλαίσιό της αντιπρόταση.

Προτού όμως ορίσουμε τι σημαίνει αντιπρόταση, καλό θα ήταν να δούμε τι σημαίνει πρόταση. Μήπως η πρόταση αναγνωρίζεται απ’ το αν κατατίθεται σε excel; Μάλλον όχι. Ειπώθηκε από πολλούς ότι είμαστε αρνητικοί σε οποιαδήποτε αλλαγή και δεν έχουμε προτάσεις. Αν λέγοντας πρόταση εννοούν ένα σκελετό προγράμματος που συμπληρώνει όλα τα κελιά του excel με πρόχειρο και ατεκμηρίωτο τρόπο, τότε έχουν δίκιο. Για εμάς όμως τα τρία προαναφερθέντα σημεία αποτελούν μία συμπαγή και τεκμηριωμένη πρόταση, με βάση τον ορισμό του πενταετούς κύκλου σπουδών, και μάλιστα τη σημαντικότερη, αφού αποτελεί τη βάση της συζήτησης για τη δημιουργία ενός νέου προγράμματος που θα στοχεύει στον εκσυγχρονισμό των σπουδών μας διασφαλίζοντας παράλληλα τα επαγγελματικά μας δικαιώματα. Σημειωτέο, η δημιουργία ενός αξιοπρεπούς προγράμματος σπουδών προϋποθέτει τη συνεργασία και τον ουσιαστικό διάλογο μεταξύ διδασκόντων και ΦΣ.

Ένα ακόμη αξιοσημείωτο γεγονός είναι η αλλαγή στάσης του κοσμήτορα. Μην ξεχνάμε ότι η αρχική πρόταση της ΕΠΣ θα ψηφίζονταν αρχές Μάρτη και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα ήταν μη αναστρέψιμο. Τι ήταν αυτό που το εμπόδισε και που ήταν τότε οι «αντιπροτάσεις» της ΔΑΠ; Όσο κι αν δε θέλουν να το παραδεχτούν αυτό που εμπόδισε την ψηφοφορία και άνοιξε την κουβέντα για το πρόγραμμα σπουδών, ήταν οι αγωνιστικές αποφάσεις του συλλόγου. Μετά από εννιά μέρες κατάληψης και απανωτές παρεμβάσεις στην πρυτανεία δεν αμφισβητεί κανείς την πίεση που ασκήθηκε στον κοσμήτορα. Τότε η ΔΑΠ, σαν από μηχανής θεός ήρθε να καρπωθεί την πίεση αυτή με παραφρασμένη την κατατεθειμένη πρόταση παρουσιάζοντας την ως καινούρια. Μάλλον αυτό εξηγεί τόσο το ελάχιστο του χρόνου που χρειάστηκε στην ΕΠΣ για να ενσωματώσει όλες τις προτεινόμενες «αλλαγές» στην πρόταση της, όσο και την έλλειψη αιτιολόγησης στα πρακτικά της.

Στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα, μπορούμε να κοιτάξουμε αναδρομικά και να κάνουμε έναν απολογισμό για το αν τελικά η κατάληψη πέτυχε κάτι ή ήταν απλά χάσιμο μαθημάτων. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε το σύλλογο μας να ενεργοποιείτε και να αντιλαμβάνεται πως έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε ζητήματα που αφορούν το μέλλον του. Αφού μας αρνήθηκαν τον ειλικρινή διάλογο επιλέξαμε ως μέσο πάλης την κατάληψη, ακριβώς για να ασκηθεί πίεση και να γίνει δεκτό το αίτημα μας για κουβέντα σε λογική βάση. Ο αγώνας αυτός έφτασε πολύ κοντά στο να φέρει υλικές νίκες, κάτι το οποίο η ΔΑΠ εμπόδισε για μικροπολιτικά συμφέροντα. Αυτό που αύριο κάποιοι θα παρουσιάζουν σαν νίκη είναι στην πραγματικότητα για εμάς η μεγαλύτερη ήττα, γιατί πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων μια προσπάθεια που συνοδεύτηκε από πολλές προσωπικές θυσίες λίγο πριν εκπληρώσει το στόχο της.

Τέλος, καλό είναι να θυμόμαστε ότι για να διεκδικήσει το μέλλον του, ο φοιτητικός σύλλογος θα πρέπει να αγωνιστεί. Σε κάθε άλλη περίπτωση φυγοπονίας και αποστασιοποίησης θα αναγκαστεί να συμβιβάζεται με τις κατευθύνσεις που άλλοι ορίζουν. Τη Δευτέρα δεν ψηφίζαμε στο ερώτημα ανοιχτή ή κλειστή σχολή, αλλά για το πρόγραμμα σπουδών. Με αφορμή αυτό θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε πως ο κάθε φοιτητής θα πρέπει να έχει κριτική ικανότητα και να σκέφτεται το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί σε κάθε ψήφο του. Κι αν τώρα κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους με το αποτέλεσμα της τελευταίας συνέλευσης, ας μην ξεχνάνε ότι ο ΦΣ θα κληθεί και στο άμεσο μέλλον να δώσει αγώνες και τότε θα είναι πιο έμπειρος και πιο συσπειρωμένος!