ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ !!

Η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το 73’, κάνει το Νοέμβρη να ναι πάντα συνυφασμένος  με την Ελευθερία, την Δημοκρατία και  την Αντίσταση. Να είναι συνδεδεμένος με τον δίκαιο και αυτονόητο Αγώνα για ψωμί και παιδεία.

 Είναι πηγή έμπνευσης και κουράγιου για την νεολαία, τα  αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, τους λαούς του κόσμου. Είναι ο ίδιος ο αγώνας εκείνης της νεολαίας, που μας προκαλεί να  σκιαγραφήσουμε την σημερινή πραγματικότητα και να αναλογιστούμε, ποια θέλουμε να ναι η δικιά μας στάση, απέναντι σ’ όσα βιώνουμε.

 

Τα μνημόνια, οι πολιτικές λιτότητας, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα , οι ελαστικές μορφές εργασίας, η ανεργία της νέας γενιάς είναι βασικά κομμάτια  που συνθέτουν την μεγάλη εικόνα των προβλημάτων  που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα , αναδεικνύεται σαν κυρίαρχη πρόκληση για μας, η υποβάθμιση της παιδείας και η κατάργηση του Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστημίου, μέσω του νόμου Γαβρόγλου. Μια κυβερνητική επιλογή που στόχο έχει να διαγράψει κεκτημένα χρόνων.

Υπό το πέπλο του εκσυχρονισμού, ο νόμος Γαβρόγλου έρχεται να αλλάξει, την ίδια την φυσιογνωμία του Ελληνικού Πανεπιστημίου. Η κρατική χρηματοδότηση υποχωρεί, οι ιδιώτες εισέρχονται και ελέγχουν τα των πανεπιστημίων, η γνώση μετατρέπεται σε εμπόρευμα, οι φοιτητές σε πελάτες και η εκπαίδευση από αγαθό πλέον καταντάει προνόμιο των λίγων.  Πιο συγκεκριμένα, τα πανεπιστήμια πια δεν διοικούνται από τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας αλλά από περιφεριακά συμβούλια, τα οποία θα κατευθύνουν την εκπαιδευτική και αναπτυξιακή πολιτική των ιδρυμάτων με βάση την γνωμοδότηση των  βιομηχανικών- εμπορικών επιμελητηρίων της εκάστοτε περιφέρειας. Οι ανάγκες των ιδρυμάτων και η έρευνα δεν θα χρηματοδοτούνται από το κράτος αλλά από χορηγίες, ενώ ταυτόχρονα τα ιδρύματα θα πρέπει να  μπουν και  στην λογική της αυτοχρηματοδότησης, αφού θα παρέχουν την γνώση σαν υπηρεσία, την οποία θα πρέπει να πληρώνει όποια/ος θέλει και μπορεί να την αγοράσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η θεσμοθέτηση  των  διδάκτρων  στα μεταπτυχιακά, που προωθεί σαν καινούργια κανονικότητα το  <<η γνώση για τους λίγους>>.

Βλέπουμε λοιπόν τις  σπουδές μας να διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες της αγοράς, ενώ το πανεπιστήμιο από κοινωνικός χώρος, μετατρέπεται  σε ένα αποστειρωμένο κέντρο κατάρτισης, στον οποίο δεν χωράει προφανώς  η κοινωνικοποίηση, η πολιτικοποίηση και  η ελευθερία για οποιαδήποτε άλλη πνευματική ενασχόληση. Στην πραγματικότητα αυτή, έχουν συντελέσει ωστόσο και οι επιλογές  των ίδιων των διοικήσεων των σχολών που προωθούν τα τελευταία χρόνια την εντατικοποίηση των σπουδών και της καθημερινότητας μας. Όσον αφορά συγκεκριμένα  την δικιά μας την σχολή, όχι μόνο βρισκόμαστε αντιμέτωπες/οι με την θέσπιση του ορίου δήλωσης μαθημάτων και την αλλαγή που έγινε πέρσυ για το Π.Σ, αλλά κίολας από την αρχή της φετινής χρονιάς βρίσκουμε τους εαυτούς μας να είναι εγκλωβισμένοι  σε ένα συνεχές τρέξιμο ανάμεσα σε ενδιάμεσες εξετάσεις και παραδόσεις ασκήσεων,  σχεδόν σε όλα τα μαθήματα. Αυτή η κατάσταση είναι απόρροια  του Ν.Π.Σ, που  προβλέπει υποχρεωτικά για τους καθηγητές την εισαγωγή και δεσμευτικά για τους  φοιτητές την συμμετοχή στα παραπάνω. 

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι είναι ανάγκη για την γενιά μας να απαντήσει σ’ όλα αυτά.  Από το εσωτερικό των  σχολών, με την διεκδίκηση ανθρώπινων ρυθμών σπουδών και ποιότητας  στη γνώση που παίρνουμε, κόντρα στο Νόμο Γαβρόγλου που επιδιώκει να ‘’ξεμπερδεύει’’ με την δημόσια και δωρεάν παιδεία, οικοδομώντας την αντίσταση απέναντι στις πολιτικές λιτότητας και τον εργασιακό μεσαίωνα…

Κι αν με όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω, γίνεται ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που βρίσκεται σε αναβρασμό, τότε σ’ αυτήν την κοινωνία αντιλαμβανόμαστε όλες/οι ότι δεν μπορεί να λείπει  η κρατική καταστολή και η αυταρχικότητα της αστικής δικαιοσύνης, σαν εργαλείο κατάπνιξης οποιασδήποτε διαμαρτυρίας και  αντίστασης. Έτσι, μέσω του τρομονόμου, δύο νέοι, αθώοι  άνθρωποι – η Ηριάννα Β.Λ και ο Περικλής Μ.-  βρίσκονται στην φυλακή, προκειμένου να παραδειγματιστεί μια ολόκληρη γενιά και να πειθαρχήσει.  Αλλά δεν θα το κάνει… Θα συνεχίσουμε και σήμερα τον αγώνα για ελευθερία.  Το άδικο μας εξοργίζει, το δίκιο θα το κατακτήσουμε. Θα περάσουμε στην αντεπίθεση, θα ζήσουμε αλλιώς . Και όπως μας δίδαξε και ο Νοέμβρης του 73, το κάδρο για να σπάσει χρειάζεται τους  συλλογικούς αγώνες …

Σας καλούμε  όλες /όλους, 

την Πέμπτη 9/11,   στη  Γενική Συνέλευση στη Συλλόγου, στο Αμφιθέατρο 1,2.

 

Ένα σώμα, πολλές ταυτότητες!

Με αφορμή το νέο νομοσχέδιο για την κατοχύρωση της ταυτότητας φύλου, έρχεται να ανοίξει μία μεγάλη συζήτηση για τα ζητήματα αυτοπροσδιορισμού και τα αυτονόητα δικαιώματα της LGBTQI+ κοινότητας. Η κατάθεση και η ψήφιση του νομοσχεδίου για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου για τα διεμφυλικά άτομα αποτελεί ένα ακόμα βήμα για το LGBTQI+ κίνημα το οποίο βλέπει ακόμα μία διεκδίκηση του να γίνεται πραγματικότητα μετά και από την θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Πρόκειται για μία σημαντική πρώτη νίκη της τρανς κοινότητας, που αποτελεί βασικό όρο για τη διευκόλυνση της καθημερινότητας των τρανς ατόμων. Χωρίς αυτήν την κατοχύρωση, τα τρανς άτομα είναι περισσότερο εκτεθειμένα στη βία και τις διακρίσεις σε κάθε τομέα της ζωής τους. Στη σχολική και φοιτητική τους ζωή, στην αναζήτηση εργασίας, στις καθημερινές συναλλαγές με το δημόσιο ή με ιδιώτες. Αξίζει όμως να τονιστεί, ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο πέραν τις κατοχύρωσης του αυτονόητου δικαιώματος των τρανς ατόμων, έρχεται μαζί με αρκετά σοβαρές ελλείψεις και περιορισμούς.

 

 

Μιλάμε λοιπόν, για ένα νομοσχέδιο το οποίο ουσιαστικά κατοχυρώνει το δικαίωμα αλλαγής της ταυτότητας φύλου στα έγγραφα των τρανς ατόμων, χωρίς να προαπαιτείται οποιαδήποτε ιατρική/ψυχιατρική γνωμάτευση η κάποια χειρουργική επέμβαση. Συνεχίζει παρόλα αυτά η διαδικασία να είναι δικαστική, πράγμα που σημαίνει ότι παράλληλα θα είναι χρονοβόρα και οικονομικά επιβαρυντική για τα τρανς άτομα, διατηρώντας έτσι τους ήδη υπάρχοντες φραγμούς. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι συνεχίζει να θίγει το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, αφού ο επαναπροσδιορισμός του φύλου συνεχίζει να εξετάζεται-κρίνεται από κάποιο άλλο πρόσωπο και να περνά μέσα από τη δικαιοσύνη.  Μέσα στις παραλήψεις του νομοσχεδίου συγκαταλέγεται τόσο  η έλλειψη πρόβλεψης τρίτης ή κενής καταχώρησης φύλου που αποκλείει από τη διαδικασία φυλοακαθόριστα (non-binary) και μεσοφυλικά (intersex) άτομα, ενώ παράλληλα πρόσφυγες και μετανάστες/στριες μένουν εκτός νομοθετικού πλαισίου καθώς πρόκειται για άτομα που δεν έχουν ληξιαρχική πράξη γέννησης στην Ελλάδα. Τέλος η διαδικασία συνεχίζει να μην αποϊατρικοποιέιται, αφού τουλάχιστον για τα ανήλικα άτομα που έχουν συμπληρώσει το 15^ο έτος της ηλικίας τους, απαιτείται γνωμάτευση εξειδικευμένης ιατρικής επιτροπής.

 

 

Ο σημαντικότερος όμως περιορισμός για αυτά τα άτομα, είναι αυτός που τίθεται από την ίδια την κοινωνία. Όπως εξάλλου ήρθε να αποδείξει και η συζήτηση κατά τη διάρκεια της ψήφισης του νομοσχεδίου στη βουλή, συνεχίζει να υπάρχει αδικαιολόγητη και συνήθως επικίνδυνη άγνοια και αδιαφορία για τα ζητήματα της ταυτότητας φύλου, άγνοια που έρχεται συχνά να τροφοδοτήσει ομοφοβικές και τρανσφοβικές ρητορείες και πρακτικές. Οι δημόσιες τοποθετήσεις που ψυχιατρικοποιούν την τρανς κατάσταση, που μιλούν για τη «διαφύλαξη του Άβατου στο Άγιον Όρος» και για τη «διαφύλαξη του ιερού θεσμού της οικογένειας», καλλιεργούν την περιθωριοποίηση, την ομοφοβία και τον ρατσισμό.

Οι τρανς άνθρωποι εκφοβίζονται, κακοποιούνται, στιγματίζονται, περιθωριοποιούνται. Είναι ενδεικτικά άλλωστε, των διακρίσεων, τα πάνω από 100 περιστατικά ομοφοβικών και τρανσφοβικών επιθέσεων που καταγράφονται κάθε χρόνο. Σε καμία λοιπόν περίπτωση δεν περιμένουμε ότι ο στιγματισμός, η άρνηση στην ορατότητα και οι διακρίσεις θα σταματήσουν με ένα νομοσχέδιο. Μένει εξάλλου, να συνεχίσουμε να διεκδικούμε και την εφαρμογή του στην πράξη αλλά και τη διεύρυνση του. Παρ’όλα αυτά, η πλήρης χειραφέτηση των τρανς ατόμων αλλά του συνόλου της lgbtqi+ κοινότητας, δεν θα έρθει μέσα από ένα νομοσχέδιο ούτε μέσα από την ικανοποίηση μόνο επιμέρους διεκδικήσεων του εκάστοτε κινήματος. Μία τρανς γυναίκα άλλωστε, μπορεί να είναι μετανάστρια και άνεργη ταυτόχρονα. Κάθε σώμα έχει πολλές ταυτότητες. Συνεχίζουμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε για την αποδοχή της διαφορετικότητας ενάντια στις διακρίσεις και το κυρίαρχο αλλά και για μία συνολική κοινωνική αλλαγή και απελευθέρωση!