Η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το 73’, κάνει το Νοέμβρη να ναι πάντα συνυφασμένος με την Ελευθερία, την Δημοκρατία και την Αντίσταση. Να είναι συνδεδεμένος με τον δίκαιο και αυτονόητο Αγώνα για ψωμί και παιδεία.
Είναι πηγή έμπνευσης και κουράγιου για την νεολαία, τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, τους λαούς του κόσμου. Είναι ο ίδιος ο αγώνας εκείνης της νεολαίας, που μας προκαλεί να σκιαγραφήσουμε την σημερινή πραγματικότητα και να αναλογιστούμε, ποια θέλουμε να ναι η δικιά μας στάση, απέναντι σ’ όσα βιώνουμε.
Τα μνημόνια, οι πολιτικές λιτότητας, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα , οι ελαστικές μορφές εργασίας, η ανεργία της νέας γενιάς είναι βασικά κομμάτια που συνθέτουν την μεγάλη εικόνα των προβλημάτων που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα , αναδεικνύεται σαν κυρίαρχη πρόκληση για μας, η υποβάθμιση της παιδείας και η κατάργηση του Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστημίου, μέσω του νόμου Γαβρόγλου. Μια κυβερνητική επιλογή που στόχο έχει να διαγράψει κεκτημένα χρόνων.
Υπό το πέπλο του εκσυχρονισμού, ο νόμος Γαβρόγλου έρχεται να αλλάξει, την ίδια την φυσιογνωμία του Ελληνικού Πανεπιστημίου. Η κρατική χρηματοδότηση υποχωρεί, οι ιδιώτες εισέρχονται και ελέγχουν τα των πανεπιστημίων, η γνώση μετατρέπεται σε εμπόρευμα, οι φοιτητές σε πελάτες και η εκπαίδευση από αγαθό πλέον καταντάει προνόμιο των λίγων. Πιο συγκεκριμένα, τα πανεπιστήμια πια δεν διοικούνται από τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας αλλά από περιφεριακά συμβούλια, τα οποία θα κατευθύνουν την εκπαιδευτική και αναπτυξιακή πολιτική των ιδρυμάτων με βάση την γνωμοδότηση των βιομηχανικών- εμπορικών επιμελητηρίων της εκάστοτε περιφέρειας. Οι ανάγκες των ιδρυμάτων και η έρευνα δεν θα χρηματοδοτούνται από το κράτος αλλά από χορηγίες, ενώ ταυτόχρονα τα ιδρύματα θα πρέπει να μπουν και στην λογική της αυτοχρηματοδότησης, αφού θα παρέχουν την γνώση σαν υπηρεσία, την οποία θα πρέπει να πληρώνει όποια/ος θέλει και μπορεί να την αγοράσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η θεσμοθέτηση των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, που προωθεί σαν καινούργια κανονικότητα το <<η γνώση για τους λίγους>>.
Βλέπουμε λοιπόν τις σπουδές μας να διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες της αγοράς, ενώ το πανεπιστήμιο από κοινωνικός χώρος, μετατρέπεται σε ένα αποστειρωμένο κέντρο κατάρτισης, στον οποίο δεν χωράει προφανώς η κοινωνικοποίηση, η πολιτικοποίηση και η ελευθερία για οποιαδήποτε άλλη πνευματική ενασχόληση. Στην πραγματικότητα αυτή, έχουν συντελέσει ωστόσο και οι επιλογές των ίδιων των διοικήσεων των σχολών που προωθούν τα τελευταία χρόνια την εντατικοποίηση των σπουδών και της καθημερινότητας μας. Όσον αφορά συγκεκριμένα την δικιά μας την σχολή, όχι μόνο βρισκόμαστε αντιμέτωπες/οι με την θέσπιση του ορίου δήλωσης μαθημάτων και την αλλαγή που έγινε πέρσυ για το Π.Σ, αλλά κίολας από την αρχή της φετινής χρονιάς βρίσκουμε τους εαυτούς μας να είναι εγκλωβισμένοι σε ένα συνεχές τρέξιμο ανάμεσα σε ενδιάμεσες εξετάσεις και παραδόσεις ασκήσεων, σχεδόν σε όλα τα μαθήματα. Αυτή η κατάσταση είναι απόρροια του Ν.Π.Σ, που προβλέπει υποχρεωτικά για τους καθηγητές την εισαγωγή και δεσμευτικά για τους φοιτητές την συμμετοχή στα παραπάνω.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι είναι ανάγκη για την γενιά μας να απαντήσει σ’ όλα αυτά. Από το εσωτερικό των σχολών, με την διεκδίκηση ανθρώπινων ρυθμών σπουδών και ποιότητας στη γνώση που παίρνουμε, κόντρα στο Νόμο Γαβρόγλου που επιδιώκει να ‘’ξεμπερδεύει’’ με την δημόσια και δωρεάν παιδεία, οικοδομώντας την αντίσταση απέναντι στις πολιτικές λιτότητας και τον εργασιακό μεσαίωνα…
Κι αν με όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω, γίνεται ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που βρίσκεται σε αναβρασμό, τότε σ’ αυτήν την κοινωνία αντιλαμβανόμαστε όλες/οι ότι δεν μπορεί να λείπει η κρατική καταστολή και η αυταρχικότητα της αστικής δικαιοσύνης, σαν εργαλείο κατάπνιξης οποιασδήποτε διαμαρτυρίας και αντίστασης. Έτσι, μέσω του τρομονόμου, δύο νέοι, αθώοι άνθρωποι – η Ηριάννα Β.Λ και ο Περικλής Μ.- βρίσκονται στην φυλακή, προκειμένου να παραδειγματιστεί μια ολόκληρη γενιά και να πειθαρχήσει. Αλλά δεν θα το κάνει… Θα συνεχίσουμε και σήμερα τον αγώνα για ελευθερία. Το άδικο μας εξοργίζει, το δίκιο θα το κατακτήσουμε. Θα περάσουμε στην αντεπίθεση, θα ζήσουμε αλλιώς . Και όπως μας δίδαξε και ο Νοέμβρης του 73, το κάδρο για να σπάσει χρειάζεται τους συλλογικούς αγώνες …
Σας καλούμε όλες /όλους,
την Πέμπτη 9/11, στη Γενική Συνέλευση στη Συλλόγου, στο Αμφιθέατρο 1,2.
Εγκέλαδος Πολιτικών Μηχανικών 