Βρισκόμαστε σε μία συγκυρία, όπου η επίθεση που δέχεται η κοινωνία συνεχίζεται, παρά τις πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης για έξοδο από τα μνημόνια και διακοπή των πολιτικών λιτότητας. Το «success story» και το αφήγημα της «εξόδου», δεν σηματοδοτούν τίποτα το διαφορετικό για τις ζωές μας αφού η κυβέρνηση είναι δεσμευμένη να υλοποιεί υπερπλεονάσματα μέχρι και το 2060 ενώ συνεχίζεται η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, οι περικοπές, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας. Την ίδια ώρα, όσες φωνές προσπαθούν να αναδείξουν μία διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που προβάλλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καταστέλλονται βίαια, με πρόσφατο το παράδειγμα του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς.
Η πραγματικότητα που περιγράφεται παραπάνω δεν θα μπορούσε να αφήνει ανεπηρέαστα και τα Πανεπιστήμια. Η υποχρηματοδότηση που εντείνεται τόσα χρόνια από τις μνημονιακές πολιτικές, έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στις σχολές. Οι λειτουργικές ανάγκες των Ιδρυμάτων δεν εξασφαλίζονται ούτε στοιχειωδώς όπως και οι φοιτητικές παροχές (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, υλικά), ενώ τα κόστη φοίτησης μετακυλίονται όλο και περισσότερο στους φοιτητές. Την ίδια ώρα, ο νόμος Γαβρόγλου που άρχισε να εφαρμόζεται από πέρσι, με πρόσχημα την υποχρηματοδότηση, που η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει, προσπαθεί να περάσει από την πίσω πόρτα, όλες τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που δεν κατάφεραν να περάσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Δημιουργεί λοιπόν ένα Πανεπιστήμιο που θα είναι όλο και λιγότερο δημόσιο και δωρεάν, ανοίγοντας τον δρόμο για τη επιβολή διδάκτρων και την ιδιωτική χρηματοδότηση. Ένα Πανεπιστήμιο-Επιχείρηση που θα παρέχει υπηρεσίες και θα καλύπτει τα έξοδα του μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία, καθώς η κρατική χρηματοδότηση ολοένα και θα απομακρύνεται.
Επιπρόσθετα, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση του ν. Γαβρόγλου έρχεται να προτείνει τη συμμετοχή των φοιτητών στη Γενική Συνέλευση Τμήματος και στην Κοσμητεία, προσπαθώντας να προσδώσει έναν πιο προοδευτικό χαρακτήρα στον νόμο, κάτι που όμως αδυνατεί να επιτύχει. Πέρα από την νομιμοποίηση του αντιδραστικού οργάνου της Κοσμητείας, που έφερε ο ν. Διαμαντοπούλου, αλλά και το πλασματικό ποσοστό συμμετοχής του 10%, ο νόμος δεν αναφέρει πουθενά την έννοια του Φοιτητικού Συλλόγου, υπονομεύοντας έτσι την υπόσταση του τις συλλογικές διαδικασίες. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι διοικήσεις των σχολών και των Ιδρυμάτων, που εδώ και χρόνια δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα των φοιτητών να έχουν παρουσία στα όργανα και άποψη σε θέματα που τους αφορούν άμεσα. Και είναι επίσης ο ίδιος νόμος, που δίνει τη δυνατότητα στις διοικήσεις των σχολών, να κάνουν λοκ-αουτ, κρατώντας τους φοιτητές και τις φοιτήτριες εκτός σχολής και διακόπτοντας την εκπαιδευτική διαδικασία, όποτε κρίνουν ότι κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόσφατη ανακοίνωση για κλείσιμο της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών, σε ένδειξη διαμαρτυρίας (sic)!
Απάντηση στην επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο, σημαίνει και υπεράσπιση της ίδιας της ύπαρξης των φοιτητικών συλλόγων και των συλλογικών διαδικασιών. Σημαίνει επιστροφή στις συλλογικές διαδικασίες.
Απέναντι λοιπόν σε αυτούς που οραματίζονται ιδιωτικά κολλέγια, εμείς θα παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Εκπαίδευση που δεν θα είναι για λίγους. Εκπαίδευση που δεν θα αποτελεί εμπόρευμα. Απέναντι σε αυτούς που οραματίζονται, κλειστές σχολές, εμείς θα παλεύουμε για σχολές ανοιχτές. Ανοιχτές στους φοιτητές, στις συλλογικές τους διεκδικήσεις, στους αγώνες, στην κοινωνία.
Καλούμε όλες και όλους στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου
την Τετάρτη, 13:30, στο αμφιθέατρο 1.2
Εγκέλαδος Πολιτικών Μηχανικών 